Να στηρίξουμε πλατιά τον αγώνα των χαλυβουργών!

Την ανανέωση της απεργίας τους αποφάσισαν στην πρόσφατη, μαζική γενική συνέλευσή τους οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία του Ασπροπύργου. Έτσι, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές οι χαλυβουργοί συμπλήρωναν 256 ημέρες απεργιακού αγώνα! Ενός αγώνα που έχει ξεπεράσει όχι μόνο κάθε προηγούμενο, αλλά και την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη. Και σε αυτήν τη συνέλευση οι απεργοί χαλυβουργοί έκφρασαν την αποφασιστική άρνησή τους να υποταχτούν στις πιέσεις της εργοδοσίας αλλά και τις αντικειμενικές οικονομικές πιέσεις που προκύπτουν μετά από έναν τέτοιο πολύμηνο αγώνα. Είναι χαρακτηριστική η κατηγορηματική απάντηση που πήρε εργαζόμενος ο οποίος κατά τη διάρκεια της συνέλευσης κάλεσε τους εργαζόμενους να σταματήσουν χωρίς όρους την απεργία. Όπως επίσης χαρακτηριστική ήταν η απουσία του απεργοσπαστικού μπλοκ από τη συνέλευση, σε μια ακόμη προσπάθεια να υπονομευτούν οι διαδικασίες.
Στο ξεκίνημα της συνέλευσης, μεταξύ άλλων, διαβάστηκαν μηνύματα αλληλεγγύης προς τους απεργούς από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών και από την Ταξική Πορεία, ενώ η Πρωτοβουλία Στήριξης του Αγώνα των Χαλυβουργών παρέδωσε οικονομική ενίσχυση 275 ευρώ.
Ωστόσο, αυτό που μας προκάλεσε ανησυχία και προβληματισμό ήταν το κείμενο που εισηγήθηκε το ΔΣ προς τη συνέλευση και το οποίο αφορούσε μία διαπραγματευτική πρόταση προς την εργοδοσία. Με την πρόταση αυτή, η οποία εγκρίθηκε από τη συνέλευση, το σωματείο ζητά:
- Να επαναπροσληφθούν άμεσα τουλάχιστον 40 από τους 120 απολυμένους.
- Να ξεκινήσει συζήτηση μεταξύ των δύο πλευρών για την επάνοδο στην εργασία και των υπόλοιπων απολυμένων μέσα σε εύλογο χρονικό. Στο μεταξύ να μην υπάρξει καμία νέα πρόσληψη.
Σε περίπτωση συμφωνίας με τους δύο αυτούς όρους, το ΔΣ του σωματείου δηλώνει ότι θα εισηγηθεί προς τη Γενική Συνέλευση τη διακοπή της απεργίας.
Ο λόγος του προβληματισμού και της ανησυχίας μας δεν βρίσκεται τόσο στην πρόταση αυτή καθαυτή, αλλά στο κείμενο-εισήγηση που τη συνόδευε. Ένα κείμενο που θύμιζε απολογισμό ενός απεργιακού αγώνα που έκλεισε και όχι προγραμματισμό δράσης μιας απεργίας που συνεχίζεται και εξακολουθεί να έχει ως στόχο τη νίκη. Φράσεις όπως «εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε, το σωστό» ή «ευχαριστούμε όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στον αγώνα μας» διατρέχουν όλο το κείμενο και αναπόφευκτα γεννούν συγκεκριμένα ερωτηματικά:
- Πώς είναι δυνατόν να πιεστεί η εργοδοσία, έστω και σε αυτήν την πρόταση, όταν αυτό που βγαίνει μέσα από αυτό το κείμενο είναι πίεση και αγωνία;
- Γιατί να κάνει πίσω ο Μάνεσης όταν διαπιστώνει ότι οι ασφυκτικές του πιέσεις, σε συνδυασμό με την κυβερνητική στήριξη που συνεχίζει να απολαμβάνει και μετεκλογικά (και ας παραιτήθηκε ο Νικολόπουλος από υφυπουργός Εργασίας), έχουν κλονίσει τους απεργούς;
- Σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, που απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, η τόνωση του ηθικού των χαλυβουργών μέσα από κινήσεις και πρωτοβουλίες πλατιάς εμβέλειας από το σωματείο, πώς βοηθά μια τοποθέτηση που αναδύει κόπωση και αδιέξοδο;
- Εκτιμά, άραγε, η διοίκηση του σωματείου ότι έχουν εξαντληθεί τα όρια απεύθυνσής της προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους και την εργατική τάξη και τα περιθώρια πρωτοβουλιών που θα μπορούσε να πάρει το σωματείο;
Ακόμη πιο έντονα ερωτηματικά γεννά και η αναφορά στις πρωτοβουλίες που πρότεινε το ΔΣ για να επιβάλει -όπως συγκεκριμένα ανέφερε- την πρόταση αυτή: Νέα τριμερή συνάντηση, συνάντηση με τα κόμματα της συγκυβέρνησης, συνάντηση με τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής με αίτημα να καθορίσουν και αυτά συνάντηση με το υπουργείο Εργασίας και «να δούνε και αυτά με τι άλλους τρόπους θα μπορέσουν να συμβάλουν στον αγώνα μας, να πιέσουν για την υλοποίησή τους».
Ειλικρινά, μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η παντελής έλλειψη αναφοράς σε κάποιας μορφής αγωνιστική κινητοποίηση. Ακόμη και η πρόταση που είχε ακουστεί στην προηγούμενη συνέλευση, για νέα 24ωρη παναττική απεργία αλληλεγγύης στην απεργία των χαλυβουργών, δεν αναφέρεται πουθενά.
Κατανοούμε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι απεργοί μετά από οκτώ μήνες σκληρού αγώνα. Ενός αγώνα που τιμά τους ίδιους και ολόκληρη την εργατική τάξη. Ωστόσο, όπως έχουμε ξαναγράψει, η λύση -κατά τη γνώμη μας- βρίσκεται στη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων για τη στήριξη του αγώνα αυτού. Στην ανάληψη ευρύτερων πρωτοβουλιών από τους ίδιους τους χαλυβουργούς, με το κύρος που έχουν κατακτήσει, αλλά και από οποιονδήποτε θέλει να στηρίξει τον αγώνα αυτό. Πρωτοβουλιών απεύθυνσης προς κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο, κάθε αγωνιστική εργατική συλλογικότητα, κάθε σχήμα γειτονιάς, σε όλους όσους θέλουν να στηρίξουν τον αγώνα αυτό, χωρίς αποκλεισμούς, με στόχο την ανάκαμψη του κύματος αλληλεγγύης που εκφράστηκε μήνες πριν.
Το ζήτημα δεν είναι να αποκαλυφθεί η αδιαλλαξία του Μάνεση. Αυτή είναι γνωστή και μάλιστα την επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο ότι η απάντηση του Μάνεση στην πρόταση της Γενικής Συνέλευσης ήταν κάθετη και προκλητική, αρνούμενη να κάνει την παραμικρή συζήτηση εάν πρώτα δεν λειτουργήσει το εργοστάσιο.
Το ζήτημα είναι να καμφθεί η αδιαλλαξία αυτή. Και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να δυναμώσει ακόμη περισσότερο ο αγώνας για τη νίκη των χαλυβουργών.
Το ΚΚΕ(μ-λ) καλεί κάθε αριστερή πολιτική οργάνωση, κάθε συνδικαλιστικό φορέα και κάθε εργατική συλλογικότητα όχι μόνο να πάρει θέση αλλά και να στηρίξει έμπρακτα τον αγώνα αυτό σε αυτήν την κρίσιμη καμπή.

ΚΚΕ: Ταχεία αναδίπλωση
Τις χειρότερες υπηρεσίες προσφέρει πλέον το ΚΚΕ στον αγώνα των χαλυβουργών. Δεν γνωρίζουμε εάν φταίει το αρνητικό του εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι πλέον εξώφθαλμο.
«Τα πάντα τώρα κρίνονται από τον υπουργό, τον εργοδότη και τα κόμματα» δήλωσε η Αλέκα Παπαρήγα στη συνάντησή της με το ΔΣ του σωματείου των χαλυβουργών! Μια δήλωση ηττοπαθής, που θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι και το κίνημά τους έκαναν ό,τι μπορούσαν, εξάντλησαν κάθε περιθώριο στήριξης του αγώνα αυτού και το μόνο που τους απομένει είναι να περιμένουν τη στάση της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Μα, εάν είναι έτσι, τότε η κυρία Παπαρήγα οφείλει να απαντήσει σε δύο βασικά ερωτήματα: Πρώτον, τι ακριβώς εκτιμά για την κατάληξη του αγώνα αυτού και, δεύτερον, πόσο συνέβαλε σε αυτό το αδιέξοδο, που η ίδια διαπιστώνει, η στάση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και ο αποκλεισμός από τη μεριά τους κάθε διάθεσης για κοινή δράση και ευρύτερη συσπείρωση γύρω από τον αγώνα αυτό;
Πριν από αυτήν την τοποθέτηση είχε προηγηθεί η τοποθέτηση της Αλ. Παπαρήγα στη Βουλή στις 8 Ιούλη, στην οποία είχε δηλώσει:
«Όλα τ’ άλλα τώρα, να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα των εργαζομένων στα Ναυπηγεία, στον ΟΣΕ, στη Χαλυβουργία, εδώ κι εκεί, μπορεί να υπερασπίζεσαι ένα σωρό τέτοια αιτήματα, αλλά όταν η γενική γραμμή του μαζικού λαϊκού κινήματος δεν είναι τουλάχιστον όχι κομματικοποιημένη αλλά πολιτικοποιημένη στον αναγκαίο βαθμό, τότε είναι πολύ δύσκολο κανείς να έχει και οριακές και μερικού χαρακτήρα κατακτήσεις».
Με αυτήν την τοποθέτηση, η οποία επαναφέρει τη γραμμή απαξίωσης των επιμέρους αγώνων και αναγωγής των πάντων στη «γενικότερη γραμμή πάλης» για λαϊκή εξουσία κ.λπ., ουσιαστικά το ΚΚΕ εκφράζει και την ταχεία αναδίπλωσή του σε σχέση με αγώνες που έχουν ξεσπάσει σε μια σειρά εργασιακούς χώρους. Ας ελπίσουμε οι εργαζόμενοι να μην καμφθούν από αυτή τη στάση.