Ξανά στην κυβέρνηση η... τρόικα;

Ομολογουμένως ήταν... ακαταμάχητο το σύνθημα «Εκλογές εδώ και τώρα». Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών και κομμάτων ζητούσε εκλογές για να δοθεί μια λύση στο πολιτικό αδιέξοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ αρχικά, των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ μετέπειτα. Κυβερνήσεων που εφάρμοσαν τη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων με μηδενική λαϊκή ανοχή και αποδοχή και χωρίς τη λαϊκή εντολή.
Έτοιμοι όλοι από καιρό να κυβερνήσουν, αν το θελήσει ο λαός, και με πρόγραμμα για την επόμενη μέρα. Ακόμη και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπέκυψαν στη λογική του κυβερνητισμού, του κοινοβουλευτισμού και της ανάγκης προσφυγής στις κάλπες ως βασικής οδού για ανατροπή των μνημονίων. Τη λύση θα έδινε ο λαός με τη «διορθωμένη» ψήφο, θα έκανε το «μεγάλο βήμα», θα «ερχόταν η ώρα της Αριστεράς», θα «προχωρούσαμε χωρίς αυτούς, μια και αποφάσισαν χωρίς εμάς» κ.λπ. κ.λπ.
Πράγματι, ο λαός απέρριψε εκλογικά την «απαρέγκλιτη εφαρμογή» των μνημονίων. Όμως, τελικά, η αίσθηση είναι ότι «αποφασίσαμε και... προχωράνε χωρίς εμάς» στην τήρηση των μνημονίων, αδιαφορώντας για τη «λαϊκή βούληση» και, εν τέλει, για την ίδια την επιβίωση του εργαζόμενου λαού.
Απέναντι στους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών για έξοδο της χώρας από τον «πολιτισμένο κόσμο» της ΕΕ και της ευρωζώνης, τις απειλές για διακοπή της χρηματοδότησης του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού, αν δεν τηρηθούν υποχρεώσεις και δεσμεύσεις (δηλαδή, η απαίτηση για μεγαλύτερη μεταφορά του πλούτου της χώρας και των εργαζομένων στους ιμπεριαλιστές και στο κεφάλαιο), δεν υπάρχουν πολλές επιλογές (ούτε καν εκλογικές): ή συμμετέχεις στο αστικό πολιτικό «παιχνίδι» και αποδέχεσαι, με ή χωρίς διαμαρτυρίες, τους όρους της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ή οικοδομείς συσχετισμούς και προϋποθέσεις ανατροπής αυτών των όρων στο πεδίο της ταξικής πάλης. Το αν σε αυτήν τη πορεία, κάποια στιγμή, υπάρξει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Αριστεράς ή σχηματιστεί αριστερή, αντικαπιταλιστική, επαναστατική κυβέρνηση, είναι ένα άλλο θέμα από την υποταγή στον αστικό κοινοβουλευτισμό.
Η πρώτη επιλογή που ακολουθήθηκε από όλες τις δυνάμεις που αποζητούσαν, στον έναν ή άλλον βαθμό, κυβερνητική ευθύνη μετέθεσε αναγκαστικά τα αστικά εκλογικά διλήμματα από το «ναι ή όχι στα μνημόνια» στο «εντός ή εκτός ευρώ». Ο λαός (που ψήφισε... με αποχή 38,8%) αποφάσισε... ελεύθερα υπέρ της (χαλαρής, σκληρής, πολύ σκληρής) επαναδιαπραγμάτευσης εντός ευρώ, όπως ακριβώς ζήτησαν (με διάφορες παραλλαγές) οι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και οι ντούροι μνημονιακοί του ΠΑΣΟΚ. Το «χρεοκοπημένο πολιτικό κατεστημένο» αναπαλαιώθηκε με τη βοήθεια όλων και αποφεύχθηκε ο... εφιάλτης της ακυβερνησίας (για δες καιρό που διάλεξαν να θέλουνε να κυβερνηθούμε...).
Βεβαίως, το πραγματικό δίλημμα για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους γενικώς δεν ήταν ποτέ «δραχμή ή ευρώ, ΕΕ ή απομόνωση, ακύρωση του μνημονίου ή επαναδιαπραγμάτευση. Το πραγματικό δίλημμα είναι διαπραγμάτευση και συνεννόηση ή σύγκρουση και ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο, με όποιο τίμημα και κόστος έχει η κάθε επιλογή. Το πραγματικό «δίλημμα» είναι ταξική συνεργασία και υποταγή στον ιμπεριαλισμό ή ταξική και αντιιμπεριαλιστική αντιπαράθεση. Υπέρ της αλληλεγγύης με τους εταίρους δανειστές ή υπέρ της διεθνιστικής και ταξικής αλληλεγγύης. Εν τέλει, το πρόβλημα είναι καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός ή σοσιαλισμός. Μόνο που καμία από τις συνιστώσες της Αριστεράς δεν τολμάει να θέσει τέτοια «διλήμματα». Ο λόγος δεν είναι μονάχα οι αρνητικοί ταξικοί συσχετισμοί, ούτε η πολιτική και ιδεολογική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξης για τον εαυτό της. Αυτά, άλλωστε, όποιος τα θεωρεί πρόβλημα φροντίζει να τα ξεπεράσει. Ο λόγος είναι, κυρίως, η μακρόχρονη και σταδιακή υποταγή της Αριστεράς στον «ρεαλισμό» του καπιταλιστικού κόσμου που, υπό προϋποθέσεις, βελτιώνεται, εκσυγχρονίζεται, προσαρμόζεται, εξελίσσεται, προοδεύει, σε αντίθεση με τον σοσιαλισμό που απέτυχε. Καλύτεροι, επομένως, διαπραγματευτές για τις «καπιταλιστικές υποθέσεις» είναι πράγματι οι εκπρόσωποι και τα κόμματα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Το ζητούμενο είναι ποιος θα εκπροσωπήσει τα δικαιώματα, τις ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού, ποιος θα ξαναθέσει το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Και όλα αυτά σε αυτόν και όχι σε άλλον... χωροχρόνο.
Τι σημαίνουν τα εκλογικά αποτελέσματα από τη σκοπιά των ταξικών συσχετισμών; Πολλά ή και τίποτα. Τι σημαίνει από τη σκοπιά των ταξικών συσχετισμών το πρωτοφανές ποσοστό της αποχής; Πολλά ή και τίποτα. Εδώ έχει θέση και ρόλο η Αριστερά, ιδιαίτερα η κομμουνιστική Αριστερά. Οι ταξικοί συσχετισμοί δημιουργούνται, διαμορφώνονται και μεταβάλλονται στο έδαφος της πραγματικής ζωής και όχι στα λόγια. Εκεί κατακτά, άλλωστε, και ο αντίπαλος πρωταρχικά τις εκλογικές του νίκες.