Τα ντόπια επιτελεία της Εθνικής Τράπεζας με τεχνικούς τάχα όρους περιγράψανε τον Αρμαγεδδώνα σε περίπτωση που ο λαός δεν ψήφιζε τη ΝΔ, παρ’ ότι ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ κατά τη διάρκεια της δυναμικής εκκίνησης του ΣΥΡΙΖΑ είχε εκφράσει την εμπιστοσύνη του στους νέους επίδοξους διαχειριστές της κρίσης με δεδομένη τη συντριβή της 6ης Μάη ταυτόχρονα των ΠΑΣΟΚ–ΝΔ-ΛΑΟΣ.
Όμως ο Αρμαγεδδών, αν τυχόν ξανακαταψηφίζονταν τα δοκιμασμένα κόμματα της αντιλαϊκής επίθεσης, γινόταν καθολική απειλή από τους ντόπιους και ξένους δυνάστες ιδιαίτερα όσο ο φρέσκος τάχα αέρας του Ολάντ ψύχονταν από τη βαθιά και αθεράπευτη κρίση του συστήματος και έπνεε παγωμένος και καταστροφικός σ’ όλη την Ευρώπη και τον κόσμο για τα δικαιώματα, τη ζωή και το μέλλον των λαών. Ο ίδιος ο Ολάντ πρώτος πρώτος άφησε στα κρύα του λουτρού τον Τσίπρα για να δώσει αποτελεσματικό χέρι εκλογικής συνδρομής στο βαρύ πυροβολικό της αντιλαϊκής επίθεσης.
Αμέτρητες ήταν οι προκλητικές, κατάφωρα προσβλητικές και πάντα εκβιαστικές παρεμβάσεις όχι μόνο των πολιτικών εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού, μα και των παραγόντων των τραπεζών, περιοδικών και μιας σειράς ΜΜΕ σαν το «Bild» που εκβίαζε καθυβρίζοντας στα ελληνικά ή τη γερμανική έκδοση των «Financial Times» που με βρόμικο τρόπο προέτρεπε σε ψήφο στη ΝΔ και είχε τίτλο «αντισταθείτε στο δημαγωγό». Οι δηλώσεις του γνωστού μας πια Σόιμπλε, του προέδρου της Bundesbank, Βάιντμαν, του βρετανού υπουργού Τζ. Οσμπορν σχολιάστηκαν περισσότερο για την ωμότητά τους, ενώ η Μέρκελ και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ, που δεν κοιμάται αγωνιώντας για τα παιδιά του Νίγηρα, φρόντιζαν να κατευθύνουν την ορχήστρα των σχεδόν πολεμικών εκβιασμών απέναντι σ’ ένα λαό που όλο το προηγούμενο διάστημα πρόβαλλε υπολογίσιμη αντίσταση διεκδικώντας να ζήσει.
Για μας ήταν πάντα ξεκάθαρο πως το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, και ο ιμπεριαλισμός όχι μόνο αδιαφορούν για τη ζωή των λαών, μα ταυτόχρονα δεν διστάζουν να καταστρέφουν κυριολεκτικά χώρες και χώρες, για να μη θυμηθούμε πως κρατούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη στη φτώχεια, τη δυστυχία και την εξαθλίωση.
Αυτή την πραγματικότητα βιώνει ο λαός μας τα τελευταία δύο χρόνια, όχι πρώτη φορά στην ιστορία του και, όπως όλα δείχνουν, θα τη βιώσει πολύ πιο βάρβαρα το αμέσως επόμενο διάστημα. Απέναντι σ’ αυτή την πραγματικότητα, μόνος δρόμος για το λαό είναι ο δρόμος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ενάντια στο αντιδραστικό–αντιλαϊκό πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που βαθαίνει επικίνδυνα.
Ο χαρακτήρας της αστικής τάξης και τα σχέδια της Αριστεράς
Ντόπιοι και ξένοι δυνάστες και προεκλογικά και τώρα κάνουν φανερό πως πράγματι η ζωή και το μέλλον των εργαζόμενων και των παιδιών του μπαίνει σε μεγάλους κινδύνους από τη βαθιά φτώχεια και δοσμένη χρεοκοπία του λαού. Ταυτόχρονα κάθε άλλο παρά είναι δοσμένα τα δημοκρατικά δικαιώματα ή η δυνατότητα ειρηνικής συμβίωσης με τους γύρω λαούς όσο βαθαίνει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση, η οποία –αντίθετα- είναι αναγκαίος όρος για την οικονομική και πολιτική επιβίωση της αστικής τάξης. Αλίμονο αν ο λαός μας σταματήσει ν’ αντιστέκεται, θα λέγαμε, σ’ αυτούς που στο όνομα της Αριστεράς δίνουν συνεχώς εξετάσεις υπευθυνότητας στο σύστημα, διαχωρίζοντας την ανάγκη λαϊκής αλληλεγγύης με την ανάγκη αντίστασης στην ελαύνουσα βαρβαρότητα του συστήματος!
Οταν μετά από μια χρόνια πορεία διάλυσης του κινήματος ο λαός μας, ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια, βγήκε στο δρόμο διεκδικώντας τη ζωή του, αυτόματα είδε απέναντί του πίσω από τις ορδές των ΜΑΤ, πίσω ακόμη και από το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, την ωμή παρέμβαση του λεγόμενου ξένου παράγοντα. Δηλαδή του κόσμου του ιμπεριαλισμού τον οποίο με κάθε κόστος για την ίδια υπηρετεί η ντόπια αστική τάξη, ποντάροντας στην πιθανότητα να ξαναποκτήσει κάποιο ρόλο στην περιοχή και να διατηρήσει συνάμα την κυριαρχία της πάνω στον εχθρό λαό. Δεν είχε ποτέ στο παρελθόν και δεν έχει και τώρα καμία δυνατότητα η ελληνική αστική τάξη να συγκρουστεί με τα αφεντικά της και να συμβιβαστεί σε κάποιο επίπεδο έστω με τον εχθρό λαό. Ο χαρακτήρας που έχει διαμορφώσει σαν αστική τάξη είναι τέτοιος που όσο στριμώχνεται τόσο αναπαράγει ακόμη πιο αντιδραστικά και επικίνδυνα το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Απ’ αυτή την άποψη, τα όποια σχέδια συν-διαχείρισης μέσω εκλογών και χωρίς να σπάσει τζάμι στο μόνο που μπορεί να οδηγήσουν είναι σε διαχείριση για λογαριασμό του εξαρτημένου, αντιλαϊκού, εκμεταλλευτικού συστήματος της χώρας. Και, δυστυχώς για το λαϊκό κίνημα που έχει κάνει σπουδαία βήματα μπροστά, μα είναι ανάγκη ζωής για το λαό να κάνει πολύ περισσότερα, η Αριστερά μας συνολικά και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ πνίγεται σε τέτοια σχέδια.
Για το ΚΚΕ η επιλογή του ακίνδυνου σεχταρισμού και η άρνηση συμβολής στην παλλαϊκή αντίσταση και στην πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση είναι όροι εγγύησης στο σύστημα για την εξασφάλιση της ανοχής του στην ύπαρξή του.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοπροβάλλεται σαν η υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση και διατίθεται να διεκδικήσει την επόμενη κυβέρνηση αν τα πράγματα του πάνε κατ’ ευχήν, θα ισχύει ολοένα και περισσότερο η ρήση του Μάο «ρεβιζιονισμός στην εξουσία ίσον αστική τάξη στην εξουσία».
Πού στόχευαν οι εκβιασμοί προεκλογικά και σήμερα
Η συνεχής και γρήγορη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ από κινηματική, αριστερή, ριζοσπαστική δύναμη σε όχημα εκλογικής έκφρασης της λαϊκής οργής και τώρα σε ανερχόμενη δύναμη (ίσως ύστατη ελπίδα) του πολιτικού συστήματος αποδεικνύει πού κυρίως στόχευαν οι εκβιασμοί των ιμπεριαλιστών ιδιαίτερα κατά την προεκλογική περίοδο. Ομως η πλήρης συμμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας στόχος που δεν έρχεται καθόλου σε σύγκρουση με το στόχο να περάσει πρώτα από την υπεύθυνη αντιπολίτευση πριν κυβερνήσει. Αλλωστε, ακόμη και το γνήσιο τέκνο του συστήματος, ο Σαμαράς, κλήθηκε να γλείψει ελεεινά εκεί που έφτυνε, να υπογράψει εγγυήσεις και μνημόνια και να πληρώσει με το αίμα των διαγραφών και με την καθήλωση στο 29 και κάτι τη συμμόρφωση που τον έκανε τελικά πρωθυπουργό.
Αλλος βασικός στόχος των εκβιασμών, πέρα από την υπερψήφιση της ΝΔ και των πιο πειθαρχημένων του πολιτικού συστήματος, ήταν το μινιμάρισμα των λαϊκών προσδοκιών και απαιτήσεων. Το πισωγύρισμα τελικά του λαού από το επίπεδο αγωνιστικής διεκδίκησης της ζωής του που είχε κατακτήσει βγαίνοντας στο δρόμο. Στο πολιτικό επίπεδο, η απονομιμοποίηση των πραγματικών αριστερών φωνών και ακόμη το τσουβάλιασμά τους με το γέννημα της κρίσης, της επίθεσης και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της πατριδοκαπηλίας και του φασισμού, της Χρυσής Αυγής.
Κάθε άλλο επομένως ο υπεύθυνος ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο στόχος του ντελίριουμ στο οποίο αναφερόμαστε. Ισα ίσα, η υπευθυνοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν βασικό ζητούμενο…
Τώρα, ως προς τα αποτελέσματα του εκβιασμού του λαού, το μόνο δεδομένο πια είναι το εκλογικό αποτέλεσμα. Με τη συγκράτηση της διάλυσης των βασικών κομμάτων του συστήματος και την αξιόλογη αλλά πάλι λειψή ανάκαμψη της ΝΔ, αλλά και με πρωτόγνωρα για την πολιτική ιστορία της Ελλάδας ποσοστά συνολικά στην Αριστερά. Μόνο που η Αριστερά στο σύνολό της για την ώρα αρνείται να παίξει το ρόλο αυτόν που ιστορικά την καταξίωσε σαν τέτοια στη συνείδηση των μαζών. Σίγουρα τα ζητήματα είναι μπροστά μας.
Το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα πάντα μα και ιδιαίτερα μπροστά στη βαθιά κρίση του είναι αδίστακτο. Όμως, όχι μόνο δεν είναι παντοδύναμο σ’ ό,τι αφορά τον έλεγχο της λαϊκής οργής, μα θα λέγαμε πως αντικειμενικά σ’ αυτό το επίπεδο θα χάνει συνεχώς έδαφος. Βεβαίως, πάντα υπάρχουν οι πρόθυμοι να βάλουν πλάτη - και δεν εννοούμε κυρίως τον πολιτικά άθλιο Κουβέλη. Ομως όλοι αυτοί θα υπάρχουν όσο δεν βγαίνουν στο προσκήνιο σε αποφασιστική ρήξη με τους προηγούμενους αυτοί που είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στο δυνάμωμα της μαζικής λαϊκής πάλης. Είναι δεδομένη η επέλαση της βαρβαρότητας του συστήματος, ανεξάρτητα από το πώς και για πόσο θα διαμορφωθεί τελικά το πολιτικό σκηνικό. Εξίσου δεδομένο, ανεξάρτητα από χρονοδιαγράμματα και μορφές, είναι και το γεγονός πως ο λαός μας δεν θα αρκεστεί στην υπευθυνότητα και στην παύση της αντίστασης που τον καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεδομένο επίσης είναι πως το μαζικό λαϊκό κίνημα στα επόμενα βήματα που έχει να κάνει βρίσκεται αντιμέτωπο με τα δύσκολα.
Η οργάνωση είναι αναγκαία και αυτή προϋποθέτει πολιτικοποίηση και ταξικό αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Χρειάζεται εμβάθυνση των πολιτικών μας προσεγγίσεων και ενίσχυση των πολιτικών μετώπων. Ενάντια στον εκφασισμό και την αντιδραστικοποίηση, ενάντια στις αυταπάτες περί ανάπτυξης, στο μονόδρομο του καπιταλισμού. Ολα αυτά με όρους ταξικής πάλης και στην κατεύθυνση ισχυροποίησης των μετώπων που αυτή ανοίγει. Στις γειτονιές, στα σχολειά, στα εργοστάσια. Στις μικρές και μεγάλες διαδηλώσεις και απεργίες. Για σπουδές, περίθαλψη και ψωμί σαν δικαιώματα που τα υπερασπιζόμαστε από την άγρια επίθεση και όχι σαν φιλοδωρήματα των ΜΚΟ.
Για να ενισχυθεί η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά σε ντόπιους και ξένους ανθρώπους της δουλειάς κόντρα στη φασιστική ανθρωποφαγία και προκειμένου να δυναμώσουν οι λαϊκές αντιστάσεις. Γιατί ο κόσμος της δουλειάς δικαιούται να διεκδικήσει μισθό και μεροκάματο και αλίμονο αν αρκεστεί στα συσσίτια και στις ουρές για λίγα λαχανικά από την Ιεράπετρα.
Οι καιροί που έρχονται είναι δύσκολοι και απαιτητικοί. Ο δρόμος της αντίστασης όπως πάντα απαιτεί κόπο, επιμονή και θυσίες. Ομως θα γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως λύσεις ευκολίας δεν υπάρχουν. Για την Αριστερά που θέλει να υπηρετήσει τα επόμενα δύσκολα και αναγκαία βήματα που πρέπει να κάνει η λαϊκή πάλη απαιτείται να τοποθετηθεί άμεσα και καθαρά πάνω στο ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσής της. Δεν αρκεί η φραστική διαφοροποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ (συχνά προσχηματική) στο ζήτημα του ευρώ και της Ε.Ε. Χρειάζεται η συσπείρωση μέσα στο μαζικό κίνημα εκείνων των δυνάμεων που έχουν το κουράγιο και την τόλμη να υπερασπιστούν αποφασιστικά την αντιιμπεριαλιστική προοπτική της πάλης του λαού μας.
Αυτή η προοπτική πολιτικοποιεί την αντίσταση και τις άμεσες διεκδικήσεις του λαού, ενισχύει την πάλη του κόντρα στους κάθε λογής εκβιασμούς και ταυτόχρονα δένει με συνεκτικό τρόπο τους σημερινούς αγώνες με τη συνολικότερη απελευθερωτική πορεία του για την απαλλαγή από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Σίγουρα οι κομμουνιστές πρέπει να γίνουν πρωτεργάτες μιας τέτοιας αγωνιστικής συσπείρωσης και από τα πάνω και από τα κάτω. Σίγουρα επίσης θα δυσκολευτούν να ενταχθούν σε μια τέτοια συσπείρωση δυνάμεις και οργανώσεις που έχουν πάψει να πιστεύουν στη σοσιαλιστική προοπτική και βλέπουν τον καπιταλισμό σαν μονόδρομο, ανεξάρτητα αν το ομολογούν.
Όμως, τόσο οι εκβιασμοί εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού προεκλογικά όσο και αυτά που ήδη ακολουθούν αποκαλύπτουν ωμά τον αδίσταχτο χαρακτήρα και την επικινδυνότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όσο αυτή βαθαίνει και δεν βρίσκει απέναντί της συγκροτημένο και χωρίς αυταπάτες λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Με ευρώ ή δραχμή, με ακυβερνησία αλλά και με την όποια κυβέρνηση, τα βάσανα του λαού μας επιδεινώνονται όσο η λαϊκή οργή δεν καταφέρνει να συγκροτηθεί σε οργανωμένο μαζικό κίνημα αντίστασης με σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό.
Η πιθανότητα οι εξελίξεις να τρέξουν σε διάφορα επίπεδα θα κάνουν αυτή την αναγκαιότητα ακόμη πιο επιτακτική και σίγουρα δεν είναι ζήτημα ευχής το να προλάβουμε τα χειρότερα. Είναι ανάγκη ζωής για το λαό μας να κατακτήσει το συντομότερο ένα επίπεδο συγκρότησης των αντιστάσεών του τέτοιο που να μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία, τη δραματική επιδείνωση της ζωής του και τους ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους από το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Αυτή την πραγματικότητα μπορούν να την αντιληφθούν άμεσα πολλοί αγωνιστές και χωρίς καθυστέρηση να πάρουν πρωτοβουλίες για να δυναμώσει ευρύτερα στην Αριστερά και στο λαό η γραμμή της αντίστασης και της αντιιμπεριαλιστικής συσπείρωσης.
