Πρωτίστως και κυρίως ανακουφίστηκαν που η όλη τους εκβιαστική εκστρατεία, και πριν αλλά κυρίως μετά τις 6 Μάη, κατάφερε να περιορίσει αισθητά τις απώλειες γι’ αυτούς. Είναι οπωσδήποτε επιτυχία για την ΕΕ, το ΔΝΤ, τους ιμπεριαλιστές και την ντόπια αστική τάξη που πήρε παράταση ζωής το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, έστω «διασωληνωμένο» και κυρίως προσωρινά. Ο χώρος της σκληρής Δεξιάς ρετουσαρίστηκε και απέκτησε ισχυρές ακροδεξιές εφεδρείες, της φασιστικής Αυγής. Τα προκάτ αναχώματα επιβίωσαν εκλογικά και το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ ανέκοψε (να δούμε μέχρι πότε) την «αιμορραγία».
Η επιτυχία (;) λοιπόν συνίσταται στο ότι το πλουτοκρατικό κατεστημένο της χώρας και οι πάτρωνές του κατάφεραν από τα ερείπια του προηγούμενου πολιτικού συστήματος να στήσουν με το ζόρι και το στανιό μια κυβέρνηση που θα σεβαστεί τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις απέναντι στους ιμπεριαλιστές. Μια κυβέρνηση που από άποψη προθέσεων είναι έτοιμη να συνεχίσει την άγρια καπιταλιστική επίθεση. Μια κυβέρνηση που θα είναι πρόθυμη να υπηρετήσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στη Μ. Ανατολή και να παραχωρήσει γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές και τις πιθανές πολεμικές τυχοδιωκτικές τους εξορμήσεις. Μια κυβέρνηση που θα αναγορεύσει ξανά ως εγγυητές των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας τούς ιμπεριαλιστές της Δύσης.
Δημιουργήθηκε λοιπόν μια κυβέρνηση που δεν θα έχει πρόβλημα να δεχτεί κάποια ψίχουλα (τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης) για να κάνει τη βρόμικη δουλειά. Τα αντιφατικά συναισθήματα όμως που αναφέραμε έχουν να κάνουν με το αν το αυτοκίνητο που για πολλοστή φορά βγαίνει από το συνεργείο θα αντέξει και πόσο πριν ξαναδιαλυθεί. Γιατί καινούριο αυτοκίνητο δεν έγινε κατορθωτό να αγοραστεί και κανένας από τους «επισκευαστές» και «συγκολλητές» δεν μπορεί να εγγυηθεί πόσα χιλιόμετρα μπορεί να κάνει.
Οι ανησυχίες, λοιπόν, των κυρίαρχων προέρχονται από το ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο από προϊόν ανάγκης και αδυναμίας. Είναι λύση μονοκομματική, «ασθενική» και άρα καθόλου ισχυρή. Με ένα ΠΑΣΟΚ έτοιμο στην πρώτη δύσκολη στροφή να πηδήξει από το τρένο.
Ετσι όπως το κατ’ εξοχήν εργαλείο του συστήματος είναι στραπατσαρισμένο, οι ανησυχίες μεγαλώνουν γιατί μεγάλα τμήματα του λαού κράτησαν σοβαρές αντιστάσεις μπροστά και στις δεύτερες κάλπες, παρ’ όλο που διάλεξαν το «μικρότερο κακό» και εγκλωβίστηκαν σε λύσεις κυβερνητισμού.
Οσο λοιπόν και να είναι γεγονός ότι ο εκβιασμός του συστήματος πέρασε, οι φωτιές της οργής και της αγανάκτησης δεν έσβησαν μέσα στο λαό. Και, δυστυχώς για το σύστημα, όταν ξαναφυσήξουν οι άνεμοι της επίθεσης, οι φωτιές αυτές θα ξαναζωντανέψουν.
Διαβάσαμε αρκετές εκτιμήσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων. Αρκετές απ’ αυτές έπεφταν στο λάθος να προσαρμόζουν την πραγματικότητα στις δικές τους ερμηνείες και στις πολιτικές τους προτεραιότητες. Από την ηγεσία του ΣΥΝ και τους παρατρεχάμενούς της ακούσαμε ότι το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη ήταν προχώρημα και νίκη σε σχέση με τα αποτελέσματα της 6ης Μάη. Δεν έλειψαν και οι πολιτικές «κατινιές». Οτι οι δυνάμεις που δεν άφησαν να ολοκληρωθεί η νίκη ήταν οι υπόλοιπες αριστερές και κομμουνιστικές που αντιπολιτεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας τώρα, μ’ αυτές τις τοποθετήσεις η ηγεσία του ΣΥΝ προσπαθεί να αποσείσει από πάνω της τις ευθύνες που δύο φορές μέσα σ’ ένα μήνα η γραμμή και η επιδίωξη της «κυβερνώσας Αριστεράς» δεν έγινε πράξη. Αντί να απολογηθεί, λοιπόν, και να εξηγήσει αυτοκριτικά η ηγεσία αυτή γιατί η γραμμή της δύο απανωτές φορές δεν δικαιώθηκε, κρύβεται πίσω από την αύξηση των ποσοστών της και επιχειρεί να φορτώσει τις ευθύνες της εδώ και εκεί.
Επί δύο μήνες η ηγεσία αυτή διατυμπάνιζε ότι και μπορεί και θέλει να βγει μπροστά. Διατυμπάνιζε ότι έχει πρόγραμμα, θέσεις και στελέχη για να καταφέρει τα ακατόρθωτα. Κυρίως άφηνε να ακούγεται σε όλους τους τόνους ότι έχει και το λαό μαζί της. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Πριν καλά καλά φανεί το προβάδισμα της ΝΔ στις δεύτερες εκλογές, έσπευσε να συγχαρεί το νικητή και πήρε τη θέση της αντιπολίτευσης την οποία τόσο πολύ είχε καταδικάσει τους προηγούμενους μήνες.
Και ο λαός; Αυτός μπορεί να περιμένει (;) την ηγεσία του ΣΥΝ να κάνει υπεύθυνη αντιπολίτευση και εν τω μεταξύ να απολαμβάνει και να διαμοιράζει μαζί με τις υπόλοιπες συνιστώσες τα πλεονεκτήματα του να είσαι τόσο χωμένος στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Μέσα σε δύο μήνες οι ηγεσίες του ΣΥΝ και λοιπών αποδείχτηκαν πολύ λίγες και ανάξιες της λαϊκής εμπιστοσύνης. Φοβήθηκαν περισσότερο από τις λαϊκές μάζες τούς εκβιασμούς και τις απειλές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στις δεύτερες εκλογές μεγάλα τμήματα του λαού να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο σαν έκφραση αντίστασης προς τους κυρίαρχους και με σαφώς ψαλιδισμένες τις ελπίδες σε σχέση με τις 6 Μάη.
Με την όλη της φιλολογία για νίκη του λαού (έστω ανολοκλήρωτη) η ηγεσία του «ΣΥΝ και λοιπών» προσπαθεί να αποκρύψει το ότι η δική της φιλοευρωπαϊκή ευθυγράμμιση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μερική αντιστροφή του πολιτικού κλίματος και στον περιορισμό μέσα στις μάζες της τάσης αμφισβήτησης της ΕΕ και της ΟΝΕ. Ουσιαστικά, η άρνηση, ο φόβος, η μη διάθεση της ηγεσίας του ΣΥΝ να ξεφύγει από το φιλοευρωπαϊκό της DNA συνέβαλε αρκετά στο να περάσει ο εκβιασμός μέσα στις μάζες. Υπ’ αυτήν την έννοια, η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ της 17 Ιούνη, αν και διευρυμένη από άποψη ποσοστών, ήταν σαφώς πιο απονευρωμένη από την ψήφο της 6ης Μάη.
Δεν λείπουν βέβαια και εκτιμήσεις που, στεκόμενες στον αντίποδα των προκάτ εκτιμήσεων του ΣΥΡΙΖΑ, καταστροφολογούν για την τύχη που επιφύλαξαν οι κάλπες στις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις που για τους λόγους της η καθεμία θέλησε να κρατήσει την αυτοτέλειά της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και να μην ευθυγραμμιστεί μαζί του. Αυτή η προσέγγιση βέβαια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Χωρίς αμφιβολία, το εκλογικό αποτέλεσμα ανοίγει, όπως φαίνεται, όλο το ζήτημα της Αριστεράς με διαφορετικούς όρους απ’ ό,τι παλιότερα αλλά και με κάποια κοινά στοιχεία.
Αν θέλουμε να συμβάλουμε σε μια τέτοια συζήτηση θα πρέπει κατ’ αρχάς να αφήσουμε το τσουβάλιασμα που με ευκολία δεν αναγνωρίζει διαφορές στους λόγους και τις αιτίες της εκλογικής αποδοκιμασίας για κάθε αριστερό φορέα. Μια τέτοια προσέγγιση τσουβαλιάσματος είναι προσέγγιση ήττας, που θεωρεί όλη την Αριστερά πέραν του τωρινού ΣΥΡΙΖΑ ένα ενιαίο μόρφωμα με ίδιες ευθύνες και ίδια βαρύτητα. ΟΧΙ! Εμείς δεν θα κάνουμε τέτοια προσέγγιση ούτε στην κριτική μας ούτε στην αυτοκριτική μας. Είναι ένα θέμα η σύγχυση και οι θολές παραστάσεις που κουβαλούν οι μάζες λόγω μικρής ή ανύπαρκτης συμμετοχής στο κίνημα και δεν μπορούν να διακρίνουν διαφορές, και άλλο η πραγματική βάση και αντίληψη της πανσπερμίας των αριστερών δυνάμεων όπως καταγράφονται στο κίνημα, στις αντιστάσεις, στις εξεγέρσεις. Αλλα συμπεράσματα βγάζουμε εμείς για τη δική μας εκλογική επίδοση, που καμία σχέση δεν έχουν με τους λόγους και τις αιτίες που αποδοκιμάστηκε η γραμμή του ΚΚΕ. Και αν αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για στρώματα που είναι μακριά (προς το παρόν) από την πάλη, ο κόσμος του κινήματος που έζησε έστω μόνο τα τρία τελευταία χρόνια της αφύπνισης δεν μπορεί να συγχέει τη γραμμή πλεύσης του ΚΚΕ(μ-λ) με αυτήν του ΚΚΕ.
Οι μικρές μας δυνάμεις δεν επέτρεψαν να αντιμετωπίσουμε την πόλωση, τους εκβιασμούς και τη «χαμένη ψήφο». Η εκλογική όμως αποδοκιμασία προς το ΚΚΕ έχει χαρακτηριστικά γενικότερης αποδοκιμασίας που δεν χαρακτηρίζουν τον ψηφοφόρο του ΚΚΕ(μ-λ) που αυτή τη φορά ψήφισε άλλο σχηματισμό. Και, στο κάτω κάτω, όλοι εκείνοι οι αναλυτές που ξέρουν πού πάει η κάθε ψήφος, πώς γνωρίζουν ότι η κατεύθυνση των ψήφων που έχασε η εκλογική συνεργασία δεν πήγαν προς την αποχή αλλά προς ΣΥΡΙΖΑ; (Περισσότεροι από 250.000 ψηφοφόροι απείχαν αυτή τη φορά σε σχέση με πριν).
Δεν θα καταλήξει το ΚΚΕ(μ-λ) ότι είχε πάρει λάθος δρόμους και προσανατολισμό επειδή είχε ένα άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν θα αποκηρύξει το σφυροδρέπανο γιατί δήθεν βρήκε τη λύση να συνδεθεί με τις μάζες. Οχι γιατί είμαστε ξεροκέφαλοι, αλλά γιατί για μας αλλού βρίσκονται οι αιτίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το αριστερό-κομμουνιστικό κίνημα και όχι στο ότι οι συνθήκες δεν το βοηθάνε να ανθίσει και να δυναμώσει.
Εχουμε εδώ και δεκαετίες απογαλακτιστεί από τη λογική του ΚΚΕ (πολύ πριν από το ’89) για να αισθανόμαστε είτε «σύμμαχοι» είτε «αλληλέγγυοι» προς την ηγεσία του ΚΚΕ που όπως έστρωσε κοιμήθηκε. Δεν είμαστε εμείς σαν τις τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είχε τόσες ωσμώσεις και επικοινωνίες με τους χώρους του ΣΥΡΙΖΑ και της σοσιαλδημοκρατίας, για να αποκτήσουμε υπαρξιακές αναζητήσεις μετά το εκλογικό αποτέλεσμα.
Ας σταθούμε λοιπόν στις σοβαρές μας ελλείψεις και αδυναμίες που μας χαρακτήρισαν στην οικοδόμηση των αντιστάσεων, στην πολιτική της κοινής δράσης, στη συμβολή μας για την επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού κινήματος. Σ’ αυτά να σκύψουμε και να αναβαθμίσουμε με όλους τους πρόσφορους τρόπους τη δυνατότητά μας να συνδεόμαστε με τις μάζες, όχι για να εξαργυρώσουμε την ψήφο τους αλλά για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις για τη μεγάλη αναμέτρηση.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν ο ταξικός αντίπαλος μπορεί να γιατρεύει τις πληγές του, να βρίσκει εφεδρείες όπως η φασιστική Αυγή, να χτίζει συμμαχίες και να βρίσκει στηρίγματα στον διεθνή ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο, εμείς ως επαναστάτες που θέλουμε να είμαστε πρέπει να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση όρων για οικοδόμηση ενός δυνατού ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ, ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.
