Κανένας διάλογος μ’ αυτούς που μας ληστεύουν

Οι  λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι (εργοδοτικές οργανώσεις, ΓΣΕΕ, κυβέρνηση) ετοιμάζουν ένα νέο γύρο «κοινωνικού διαλόγου». Κεντρικό ζήτημα του αποκαλούμενου κοινωνικού διαλόγου αποτελεί ο εφαρμοστικός νόμος του μνημονίου του περασμένου Φλεβάρη που μείωσε τον κατώτατο μισθό και το  μεροκάματο κατά 22% και για τους νέους κατά 32%.
Ανάλογες συζητήσεις πραγματοποιήθηκαν για το ίδιο θέμα και στην προεκλογική περίοδο από τα κόμματα του κεφαλαίου και από εκείνα της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Όλοι τους λίγο πολύ εμφανίζονταν να διαφωνούν με το συγκεκριμένο εφαρμοστικό νόμο και δήλωναν τις προθέσεις τους να «διορθώσουν ορισμένες αδικίες». Να σημειώσουμε επίσης ότι εκείνη την περίοδο, την προεκλογική, ο Ευ. Βενιζέλος θεώρησε σαν υπεύθυνους του εφαρμοστικού νόμου τους «κουκουλοφόρους του ΣΕΒ». Σχετικά με το θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να καταθέσει σχετικό νόμο κατάργησης των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου.
Με τη μορφή του κοινωνικού διαλόγου επανέρχονται οι εκλογικές αυταπάτες, τη στιγμή που η κυβέρνηση και οι τροϊκανοί εφαρμόζουν όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που ψηφίστηκε το τελευταίο διάστημα και ταυτόχρονα ετοιμάζουν και νέα αντεργατικά μέτρα που θα μειώσουν ακόμη περισσότερο τους μισθούς και τις συντάξεις και θα καταργήσουν ό,τι έχει απομείνει από κατακτήσεις και δικαιώματα.
Παράλληλα η ΓΣΕΕ, αυτοί οι υποταγμένοι στις δυνάμεις του κεφαλαίου εργατοπατέρες, πρωταγωνιστούν στο λεγόμενο κοινωνικό διάλογο και καλούν τους «εταίρους» τους, κυβέρνηση και εργοδότες, να εγγυηθούν το διάλογο και να προσέλθουν σε αυτόν με επιχειρήματα. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και αυτές της συγκυβέρνησης το μόνο που μπορούν να εγγυηθούν στον εργαζόμενο λαό και στη νεολαία είναι μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση.
Η κυβέρνηση με τις προγραμματικές της δηλώσεις και οι τροϊκανοί με τις καθημερινές επεμβάσεις τους έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν φανερές τις προθέσεις τους. Η επίθεση στο λαό γι’ αυτές τις δυνάμεις θα είναι πιο άγρια και βάναυση. Τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Η ανεργία θα συνεχίσει ν’ αγκαλιάζει όλο και περισσότερο κόσμο της δουλειάς και κυρίως τη νεολαία, που θα αποτελεί τον εφιάλτη της. Το βιοτικό επίπεδο των εργατικών και λαϊκών οικογενειών καθημερινά θα χειροτερεύει. Το ίδιο επίσης θα χειροτερεύει η υγεία και η περίθαλψη του λαού. Οι δυνάμεις της αντίδρασης και του κεφαλαίου, ξένες και ντόπιες, χωρίς περιστροφές έχουν στόχο τη μεγαλύτερη φτωχοποίηση του λαού με βαλκανοποίηση των μισθών, όπως καθημερινά κραυγάζουν.
Η μείωση τον περασμένο Φλεβάρη κατά 22% του κατώτατου μισθού και 10% επιπλέον για τους νέους καθώς και η ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, όπως  και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, αποσυγκροτούν  την εργατική τάξη και αποσαθρώνουν το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ο σταθερός χρόνος εργασίας έχει χτυπηθεί βάναυσα και  αντικαθίσταται από μερική ή προσωρινή απασχόληση. Παράδειγμα οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία που έχουν  αναγκαστεί να εργάζονται -αν αυτό θεωρείται εργασία- μία ημέρα τη βδομάδα, δηλαδή τέσσερις μέρες το μήνα. Αυτό που πραγματικά έχει επιβληθεί στους χώρους δουλειάς είναι η εργασιακή ζούγκλα. Και τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας. Την ίδια στιγμή που η επίθεση στον εργαζόμενο λαό γίνεται πιο άγρια και η ζωή του όλο και πιο εφιαλτική,  η υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ αποφασίζει να κηρύξει γενική απεργία χωρίς να ορίσει ημερομηνία. Στόχος της να χρησιμοποιήσει το ενδεχόμενο της απεργίας σαν μέσο πίεσης στο διάλογο με τους εταίρους της για να κερδίσει κάποια ψίχουλα και να βγει από την υποχρέωση.

Να αντισταθούμε και να διεκδικήσουμε
Ας γίνει καθαρό σε κάθε εργαζόμενο και σε κάθε νεολαίο ότι όλα αυτά που μας ετοιμάζουν, όλα αυτά που επιχειρούν να μας επιβάλουν οι δυνάμεις της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και οι δυνάμεις της τρόικας θα θέσουν στις πλατιές λαϊκές μάζες πρόβλημα επιβίωσης. Αυτό είναι το κορυφαίο ζήτημα που η εργατική τάξη και ο λαός οφείλουν να αντιπαλέψουν και να αντιμετωπίσουν. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να μπει στην ημερήσια διάταξη για να δοθούν λύσεις. Και αυτές θα τις δώσουν αυτοί που έχουν το πρόβλημα και η ζωή τους γίνεται όλο και πιο δυσβάστακτη και βασανιστική. Όλα τα εκατομμύρια των ανέργων που δεν έχουν ούτε το ελάχιστο εισόδημα, όλες οι εκατοντάδες χιλιάδες που είναι μισο-άνεργοι και αμείβονται μ’ έναν ελάχιστο μισθό. Και ακόμη περισσότεροι αυτοί που το εισόδημά τους δε φτάνει τα 400 ευρώ το μήνα. Όλοι αυτοί που φτωχοποιούνται με ταχύτητα. Αυτοί θα πρέπει να γίνουν οι πρωταγωνιστές της εργατικής και λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης. Αυτοί που μπορούν, όταν πάρουν την υπόθεση της πάλης στα χέρια τους, να δώσουν τις αναγκαίες λύσεις. Όλοι οι αγωνιστές της Αριστεράς, όλες οι λαϊκές και ταξικές οργανώσεις οφείλουν να πρωτοστατήσουν σ’ αυτή την πάλη, να συντονίσουν τη δράση τους και να πάρουν τις αναγκαίες πρωτοβουλίες.
Δεν είναι ζήτημα διαλόγου με αυτούς που εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν το λαό και τη νεολαία. Δεν είναι ζήτημα «προτάσεων νόμων» στη Βουλή, που στην ουσία προβάλλονται και προωθούνται για να υπονομεύσουν και να αποπροσανατολίσουν την πάλη των λαϊκών μαζών. Είναι ζήτημα πάλης από αυτούς που έχουν το πρόβλημα, από αυτούς που έχουν ανάγκη να δοθούν λύσεις που να βελτιώνουν τη ζωή του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Λύσεις που να ανοίγουν δρόμους προοπτικής της λαϊκής πάλης για οριστικές και κορυφαίες λύσεις που θα δίνουν πραγματικές απαντήσεις στα εργατικά και λαϊκά προβλήματα. Μόνο μαζικοί και ταξικοί αγώνες μπορούν να διαμορφώσουν τους αναγκαίους συσχετισμούς δύναμης, γιατί από ισχυρούς συσχετισμούς έρχονται οι λύσεις και από αυτούς παραμένουν σε ισχύ και διάρκεια.
Ο καθένας που έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να σκέφτεται σοβαρά δε μπορεί να πιστεύει πως τα βάρβαρα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι που τα συνοδεύουν, όπως η μείωση  του κατώτατου μισθού κατά 22% και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μπορούν να επανέλθουν όπως ήταν πριν, μέσα από το διάλογο με αυτούς που τα επιβάλλουν στο λαό. Ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποπροσανατολίσει το λαό από την πάλη και να διευκολύνει το δρόμο της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης.
Κανένας διάλογος με αυτούς που μας ληστεύουν. Τις λύσεις τις αναζητάμε στους δρόμους και στην οργάνωση της πάλης.