Κυβέρνηση ξεπουλήματος
Εχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση σκληρής Δεξιάς που ίσως ούτε τα προδικτατορικά παραδείγματα δεν προϊδεάζουν για όσα θα επακολουθήσουν. Οι προγραμματικές της δηλώσεις δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Θα εφαρμόσει στο ακέραιο τις συμφωνίες της προηγούμενης τρικομματικής κυβέρνησης για τις οποίες έσκιζε τα ιμάτιά του προεκλογικά ο νυν πρωθυπουργός ότι θα ακυρώσει και θα ξεπουλήσει όσο όσο όποια δημόσια περιουσία έχει απομείνει. Μοναδικός τρόπος υλοποίησης αυτής της πολιτικής απέναντι σε έναν λαό που κατέγραψε την αντίθεσή του με αυτήν την αντιλαϊκή επίθεση δεν είναι άλλος από την επιβολή της «τάξης και του νόμου» που προανήγγειλε ξανά από το βήμα της Βουλής. Η σύνοδος του Eurogroup έδειξε τα όρια της κυβέρνησης αλλά και το τι απαιτούν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές από αυτήν. Αμεση εφαρμογή επιπλέον μέτρων 3 δισ. ευρώ ζητούν από τους πολιτικούς τους διαχειριστές που με ανοικτούς εκβιασμούς διόρισαν στη χώρα χωρίς να τους αφήνουν κανένα περιθώριο συζήτησης. Οι νέοι φόροι και τα χαράτσια στα ακίνητα αλλά και στα καύσιμα έχουν ήδη δρομολογηθεί, ενώ η προσπάθεια να περιοριστεί η μείωση των ειδικών μισθολογίων των ένστολων και δικαστικών οργάνων θα οδηγήσει σε νέες περικοπές του Δημοσίου. Και οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι αυτό σημαίνει νέες απολύσεις, χειροτέρευση της κατάστασης στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα ασφαλιστικά ταμεία και σε ό,τι έχει απομείνει από το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Ηδη ανακοινώνονται μειωμένες προσλήψεις εκπαιδευτικών που με βάση και τις ανάλογες μειώσεις προηγούμενων ετών οδηγούν το οικοδόμημα της δημόσιας παιδείας σε παράλυση. Παράλληλα η πρόσφατη συνάντηση του Αβραμόπουλου με τον αμερικάνο πρέσβη επιβεβαίωσε την ευθυγράμμιση της νέας κυβέρνησης στις απαιτήσεις των αμερικάνων ιμπεριαλιστών σε μια περιοχή που κυριολεκτικά βράζει. Ενώ η συνάντηση του πρέσβη με τον ΥΕΘΑ Παναγιωτόπουλο με τη συμφωνία για νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα με μεταχειρισμένα αμερικανικά άρματα αποκαλύπτει τα σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή και το ρόλο που επιφυλάσσουν σε χώρες σαν τη δικιά μας. Σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί περνούν σε ολοένα και πιο αναβαθμισμένο επίπεδο είναι αναγκαίο σε όποια πολιτική δύναμη θέλει να υπερασπίζεται τα λαϊκά συμφέροντα να μην αποσιωπά τα αντιιμπεριαλιστικά ζητήματα που εγείρονται μένοντας μόνο στο μνημόνιο και στο ρόλο της ΕΕ. Ο ρόλος των αμερικάνων ιμπεριαλιστών γίνεται ολοένα και πιο επιθετικός είτε αφορά οικονομικά ζητήματα (ΑΟΖ και «οικόπεδα» εκμετάλλευσης, ξεπούλημα ενεργειακών τομέων, έλεγχο οδών μεταφοράς ενέργειας) είτε γεωπολιτικά (ελληνοτουρκικές σχέσεις σε συνάρτηση με σχεδιαζόμενες εξελίξεις στη Συρία ή και στην Αίγυπτο, αλλά ακόμη και στο Ιράν).
Να μη μείνει ο λαός στο περιθώριο
Απέναντι σε αυτό το μπαράζ επίθεσης των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι εργαζόμενοι βρίσκονται μετά από μια διετία σκληρών και πρωτόγνωρων αγώνων και μετά τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα αφοπλισμένοι, αδρανοποιημένοι να παρακολουθούν ξανά το ίδιο έργο ως θεατές. Η εξαθλίωση έχει πάρει χαρακτηριστικά τσουνάμι, ακολουθώντας μια πρωτοφανή έκρηξη της ανεργίας που δεν δείχνει να μπορεί να ανακοπεί στο άμεσο μέλλον. Η ύφεση που οι ίδιοι οι τροϊκανοί είχαν προϋπολογίσει έχει ξεφύγει από κάθε πρόβλεψη, αφήνοντας στο πέρασμά της εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες σε απόγνωση. Και μόνο το ποσοστό μη κατάθεσης φορολογικών δηλώσεων προϊδεάζει για το πόσοι θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στο φοροληστρικό τυφώνα που πλήττει ήδη όσους άνεργους ή μισθωτούς πήραν τα πρώτα ραβασάκια της εφορίας. Ενώ είναι σίγουρο ότι η θεατρική παράσταση του κοινωνικού διαλόγου της ΓΣΣΕ που πάει να ξανασερβιριστεί μόνο κακά μαντάτα προμηνύει για τον εργατόκοσμο.
Οι κωλοτούμπες του ακροβάτη
Αν η ανάδειξη στην αντιπολίτευση έχει προκαλέσει τόσες μεταλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται κατανοητό τι θα σήμαινε αν κατόρθωνε να γίνει η αριστερή κυβέρνηση-δεκανίκι που θα αναλάμβανε να ανακόψει τη λαϊκή οργή. Γιατί, όσο κι αν οι βερμπαλισμοί για λαϊκά δικαστήρια και φυλακίσεις μπορούν να λέγονται χωρίς κόστος, ο ρόλος της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» που πριν ακόμη ανακοινωθούν τα τελικά αποτελέσματα επιλέχτηκε απαιτεί συμμόρφωση με τους κανόνες του παιχνιδιού. Και αυτό είναι στην πραγματικότητα η υιοθέτηση εκ μέρους του του μέχρι πρότινος προεκλογικού αιτήματος του κυβερνητικού συνασπισμού για «επαναδιαπραγμάτευση». Οταν, ξεκινώντας από την κατάργηση του μνημονίου, καταλήγεις να επιπλήξεις τον Στουρνάρα γιατί δεν έθεσε το ζήτημα της επιμήκυνσης στη σύνοδο, κάτι που έκανε πρώτος ο πρώην τσάρος Βενιζέλος για εσωτερική αντιπολίτευση στον Σαμαρά, τότε καταλαβαίνει ο καθείς πόσες ακροβασίες έχει να περάσει. Και πριν αλέκτωρ φωνήσαι, ο ανένδοτος κατά των ιδιωτικοποιήσεων μετεξελίχθηκε σε αξιοποίηση με διεθνείς κοινοπραξίες: «Δεν λέω, μπορεί να υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η συνέργεια μπορεί να δώσει καρπούς και αποτελέσματα. Κι αυτό σας το λέω γιατί δεν έχουμε δογματική αντιμετώπιση. Θα μπορούσε αυτή τη στιγμή, ιδιαίτερα στο χώρο της ενέργειας, να υπάρξουν διεθνείς κοινοπραξίες με ισχυρό δημόσιο πυλώνα και διακρατικές συμφωνίες οι οποίες να είναι ανταποδοτικές για το ελληνικό Δημόσιο, για τον ελληνικό λαό» (Τσίπρας στη ΝΕΤ). Αλλωστε ο χώρος του Τσίπρα αλλά και οι συνιστώσες του διακρίνονται για αντιδογματισμό ως «κανονική» Αριστερά. Τα παχιά λόγια εκ του ασφαλούς, όπως η πρόσφατη πρόταση για επαναφορά των 751 ευρώ ως κατώτατου μισθού και η επαναφορά των συλλογικών συμβάσων με αδρανοποιημένο το εργατικό κίνημα, αποτελούν κανόνα για μια υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση που διεκδικεί να εκφράσει τα μικρομεσαία στρώματα, διεκδικώντας μερίδιο του παλιότερου ΠΑΣΟΚ. Θα ’ναι στην ημερήσια διάταξη από εδώ και πέρα. Εκεί άλλωστε αποβλέπει και η μετάβασή του σε ενιαίο κόμμα, όπου ο ΣΥΝ αλλά και οι συνιστώσες του, αφού ολοκληρώσουν την αποκομμουνιστικοίησή τους, θα συμβάλουν στο προφίλ ενός σοσιαλδημοκρατικών χαρακτηριστικών κόμματος.
Δεν υπάρχει περίοδος «χάριτος»
Οι λαΐκές μάζες χώνονται ολοταχώς βαθύτερα σε ένα τούνελ φτωχοποίησης και εξαθλίωσης που σε ορισμένα κομμάτια του, τα πιο φτωχά, έχει ήδη πάρει χαρακτηριστικά άμεσης επιβίωσης. Οι όποιες αυταπάτες ότι το αυξημένο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει φραγμό στην αντιλαϊκή έφοδο της νέας κυβέρνησης θα καταρρεύσουν σύντομα, αποκαλύπτοντας την ανάγκη για επάνοδο στο προσκήνο των μαζών και την απαίτηση για άμεση και πολύπλευρη οργάνωση των λαϊκών αντιστάσεων. Οπως πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι η άνοδος του Ολάντ όχι μόνο δεν άλλαξε την κυρίαρχη πολιτική που το σύνολο των ιμπεριαλιστών ακολουθεί προκειμένου να βγει με καλύτερους όρους από την κρίση, αλλά, όπως φάνηκε και στην περίπτωση της Ισπανίας, η λιτότητα και τα μνημόνια, έστω και με διαφορετικούς όρους, λόγω προφανώς του ρόλου που έχουν αυτές οι χώρες, θα εφαρμοστούν σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε λαό. Ο αγώνας των ισπανών ανθρακωρύχων, οι πρόσφατες συγκρούσεις των ισπανών εργατών δείχνουν το δρόμο που αναγκαστικά θα περάσουν οι εργαζόμενοι αν δεν θέλουν να σκύψουν το κεφάλι στην εξαθλίωσή τους. Καμία περίοδος χάριτος λοιπόν δεν μπορεί να δοθεί στη νέα κυβέρνηση και καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να οικοδομηθεί πίσω από τους βερμπαλισμούς του Τσίπρα ή τον κοινωνικό διάλογο ΣΕΒ-ΓΣΕΕ που πάει να αναστηθεί. Διεκδικούμε την ίδια τη ζωή μας άμεσα και μαζικά, απαιτώντας να σταματήσει η φορομπηχτική πολιτική, να μην πληρωθούν τα παλιά και νέα χαράτσια, διεκδικώντας μισθούς και συντάξεις για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Αντιστεκόμενοι στη φασιστικοποίηση που φέρνει πρώτα απ όλα η «τάξη και η ασφάλεια» της κυβέρνησης και του κράτους χέρι χέρι με τη Χρυσή Αυγή αλλά και το παρακράτος που πίσω από προτάσεις αποστράτων όπως στη Θεσ/κη επιζητούν να αναλάβουν ρόλο ταγμάτων εφόδου σε λαϊκές συνοικίες.
Ας νιώσουν τον λαϊκό καύσωνα στα αντιλαϊκά τους σχέδια.
