Υπάρχει ζωή μετά το ευρώ;

Εκτός από τα καθιερωμένα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τις άλλες «υποχρεώσεις μας» προς τους πιστωτές, αυτό που αναμφίβολα κυριάρχησε στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις στη βουλή αλλά και γενικότερα στη δημόσια πολιτική συζήτηση είναι ένα έλλειμμα λογικής και ορθολογικής σκέψης που παραμένει ασχολίαστο από τους λαλίστατους, κατά τα άλλα, πολιτικούς αναλυτές. Ο «παραλογισμός» αυτός -που στην πραγματικότητα είναι συνειδητός και μεγάλο κόλπο- πήρε μορφή με τις «προγραμματικές δηλώσεις» μιας κυβέρνησης που σέβεται τις δεσμεύσεις απέναντι στους δανειστές αλλά προχωρά (;) στην «επαναδιαπραγμάτευση» με στόχο την επιμήκυνση παροχής της «θανατηφόρας δόσης». Και, βεβαίως, με στόχο να μη περικοπούν τα ειδικά μισθολόγια στους ένστολους (γιατί με κακοπληρωμένους πραιτοριανούς δεν συγκρατείται η λαϊκή οργή, όσο κι αν ενισχύθηκε εκλογικά η Χρυσή Αυγή).
Ο βιασμός κάθε λογικής, που αποτελεί πλέον την κυβερνητική γραμμή, διατυπώθηκε περιεκτικά και συμπυκνωμένα από τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα: για να επαναδιαπραγματευθούμε το μνημόνιο πρέπει πρώτα να το εφαρμόσουμε! Βγαίνει κάποιο νόημα σε αυτό; Δηλαδή, πρώτα σκοτώνουμε τον ασθενή και μετά τον θεραπεύουμε (οι νεκροί, άλλωστε, δεν έχουν καμία ή έχουν μόνο μια «αρρώστια») .
Ποιο είναι, λοιπόν, το νόημα της κυβερνητικής γραμμής; Το νόημα είναι ότι το ψέμα μονάχα με περισσότερα ψέματα κρύβεται. Ή, πιο πολιτικά, η εξαπάτηση του λαού είναι η βασική πολιτική γραμμή και τακτική μιας κυβέρνησης υποτακτικών στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Με αυτόν τον τρόπο (την εξαπάτηση) και «επαναδιαπραγματεύονται», όπως είχαν υποσχεθεί προεκλογικά, και εφαρμόζουν τα μνημόνια, τηρώντας τις δεσμεύσεις τους απέναντι στα μεγάλα αφεντικά. Και επειδή είναι αδύνατον να έχεις και τους ιμπεριαλιστές «χορτάτους» και την «πίτα» των μισθών, των συντάξεων και της δημόσιας περιουσίας ολόκληρη, συστάθηκε ολόκληρη... εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης μήπως και πειστούμε .
Αντίστοιχης «ποιότητας» είναι βέβαια και τα επιχειρήματα υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας οδηγούν στην... εθνική ανεξαρτησία (!), σύμφωνα με τις ασυναρτησίες του Βενιζέλου. Ενας πραγματικός θρίαμβος της... «πατριωτικής» υποτέλειας.
Οι προγραμματικές συμφωνίες μεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ συγκλίνουν σε ένα πράγμα, ανεξάρτητα αν έχουν την όψη του τσαμπουκαλεμένου Σαμαρά που νιώθει πλέον τη «δύναμη ενός έθνους», τη μορφή του «εθνοσωτήρα» Βενιζέλου που ξέρει τα «όρια της πατρίδας» ή του «συνετού και υπεύθυνου» Κουβέλη που «τρέμει την ακυβερνησία» (χωρίς καν να υπάρχει τέτοιος κίνδυνος). Συγκλίνουν στο δόγμα ότι: δεν υπάρχει ζωή «έξω από το ευρώ», δεν μπορούμε χωρίς ισχυρούς «προστάτες-δανειστές-εταίρους». Το ίδιο, επί της ουσίας, πιστεύει και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Μονάχα οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δεν περιορίζονται από τέτοια δόγματα. Έχουν την ευρωζώνη και το ευρώ «για πρωινό» αν είναι να εξυπηρετηθούν τα ξεχωριστά ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους. Ξεχνάμε, όμως, ότι για τη σημερινή Αριστερά δεν υπάρχει ιμπεριαλισμός. Υπάρχει μονάχα Μέρκελ (...και μερκελιστές), Ολάν, Ομπάμα και... η παγκοσμιοποίηση. Κι ας φαίνεται ότι η πολιτική κατάσχεσης της χώρας και του λαού προς όφελος των νεοαποικιοκρατών είναι το ανώτατο στάδιο του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Είναι η μόνη διέξοδος για να διασφαλιστούν τα προνόμια της πλουτοκρατίας και του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένο.
Στα διάφορα προβλήματα... υγείας που πέρασε η κυβέρνηση, στις παραιτήσεις και αποχωρήσεις δοκιμασμένων στην υποτέλεια στελεχών της κυβέρνησης από τη «σκληρή δουλεία και το δύσκολο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα» απεικονίζεται τι ακριβώς ζητούν οι «δανειστές»: Την «αφρικανοποίηση» της χώρας, αν θέλουμε να παραμείνουμε στην... Ευρώπη.
Ικέτες απέναντι στην τρόικα και αυστηροί με το λαό. Τα προεκλογικά «φιλολαϊκά χαϊδέματα» για την απόσπαση της ψήφου (δεν αντέχουν άλλο οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι) διαδέχτηκε το κλασικό «μαζί τα φάγαμε» και «έχουμε ευθύνη όλοι». Ανάλογες και οι μεταστροφές στην πολιτική ορολογία της κυβέρνησης και όχι μόνο. «Ακύρωση, επαναδιαπραγμάτευση, επικαιροποίηση, σταδιακή απαγκίστρωση, επαναφορά του προγράμματος στη σωστή τροχιά και πιστή εφαρμογή του μνημονίου… για να γίνει επαναδιαπραγμάτευση. Έχει... δίκιο να χάνει την υπομονή του με την Ελλάδα ο λακές των Γερμανών βιομηχάνων και υπουργός Οικονομίας Ρέσλερ. Δεν ανέχεται ταλαντεύσεις από τους «ιθαγενείς της αποικίας».
Εν τω μεταξύ, την υπομονή τους δεν επιτρέπεται να χάνουν οι άνεργοι που φτάνουν το 23% του πληθυσμού (ανεπίσημα το 30%), οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχου που έχουν σαν «διέξοδο» τη ζητιανιά και τη φιλανθρωπία. Στην τελική, υπάρχει πάντα και η... επιλογή της αυτοκτονίας. Αρκεί να δοξάζουμε το ευρώ και την ΕΕ που εγγυώνται ότι θα παραμείνουμε στον αναπτυγμένο κόσμο.
Ζωή έξω από το ευρώ και την ΕΕ δεν βλέπει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι μόνο στα ερείπια του σφαγείου της ιμπεριαλιστικής ΕΕ μπορεί να οικοδομηθεί η Ευρώπη των λαών. Ενώ το ΚΚΕ καταθέτει πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων. Γιατί όχι και «πρόταση νόμου» για έξοδο από την ΕΕ, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό; Δεν είναι όλα αυτά... κατεξοχήν νομοθετικά ζητήματα;
Ο δρόμος της ρήξης, της αντίστασης και του αγώνα εμφανίζεται σαν μη ρεαλιστικός από τους κυρίαρχους κύκλους. Ωστόσο, εμφανίζεται σαν ρεαλιστικό από τους ίδιους κύκλους ότι «μπορούμε» να πείσουμε την τρόικα ότι το μνημόνιο είναι λάθος (αλήθεια, για ποιον;), ότι έχει αποτύχει (μπα, δεν έγινε η Γερμανία πιο ανταγωνιστική;) και ότι πρέπει να ακυρωθεί, τροποποιηθεί, αναθεωρηθεί, επιμηκυνθεί. «Ρεαλιστικό» είναι να βρούμε ισοδύναμα μέτρα 3, 15, 100 δισ. ευρώ που δεν θα πλήττουν τους εργαζόμενους και το λαό. Γιατί εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει και ο ανθρωπισμός (οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη!).
Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, η τακτική της εκλογικής Αριστεράς είναι αναμονή και... ψήφο παρά πόδα. Γνωρίζει ότι έχει να κάνει με μια κυβέρνηση που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Η «αριστερή» κυβέρνηση θα έρθει με τη γνωστή πασοκική θεωρία του «ώριμου φρούτου» και της «καμένης γης». Μόνο που όταν «καεί ο τόπος» δεν θα υπάρχουν πια «φρούτα για να ωριμάσουν».