Για το κείμενο προγραμματικής σύγκλισης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ

Η συνέχιση του κοινωνικού πολέμου με τα ίδια μέσα
Τρεις μέρες μετά την ορκωμοσία του πρωθυπουργού και δυο μέρες μετά την ορκωμοσία των υπουργών της συγκυβέρνησης και αφού παρέλαβαν τα υπουργεία τους, μας ανακοινώθηκε, το Σάββατο 23/6, το κείμενο με τα σημεία προγραμματικής σύγκλισης των τριών κομμάτων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. Και μόνο η χρονολογική σειρά των γεγονότων αναδεικνύει το γεγονός ότι ο στόχος τους (των τριών) ήταν πάση θυσία να γίνει κυβέρνηση και η συμφωνία τους απλά θα ήταν ένα γραπτό τόσο γενικόλογο και συνειδητά αόριστο ώστε να μην προκύψουν προβλήματα στο εσωτερικό των κομμάτων.
   
Όμηροι στη βούληση της τρόικας
Προς το εξωτερικό βέβαια το μήνυμα γίνεται ξεκάθαρο από το προοίμιο του κειμένου: «Η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης που θα δημιουργηθεί με τη στήριξη των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) θα έχει πλήρεις αρμοδιότητες και χρονικό ορίζοντα όπως ορίζει το Σύνταγμα. Στόχος της είναι να αντιμετωπίσει την κρίση, να ανοίξει τον δρόμο της ανάπτυξης και να αναθεωρήσει όρους της δανειακής σύμβασης (μνημονίου), χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ούτε την παραμονή της στο ευρώ. Και, ασφαλώς, χωρίς να αμφισβητήσει τους αυτονόητους στόχους μηδενισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος, ελέγχου του χρέους και εφαρμογής των διαρθρωτικών αλλαγών που έχει ανάγκη η χώρα…» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Πρόκειται για δήλωση πίστης στο μνημόνιο, με το περιτύλιγμα της χιλιοειπωμένης κατά την προεκλογική περίοδο λέξης «αναδιαπραγμάτευση», που στο παραπάνω κείμενο γίνεται αναθεώρηση. Ουσιαστικά το κείμενο δεν αποτελεί δέσμευση εφαρμογής συγκεκριμένων μέτρων αλλά πλαίσιο θέσεων για συζήτηση με την τρόικα.
Ειδικότερα στην πρώτη ενότητα, «Ζητήματα αναθεώρησης όρων της δανειακής σύμβασης», γίνεται λόγος για την ανάγκη παράτασης της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά τουλάχιστον δύο χρόνια, την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, έτσι ώστε το ύψος του μισθού στον ιδιωτικό τομέα να συμφωνείται μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, την επέκταση του επιδόματος ανεργίας για ακόμα έναν χρόνο, αλλά και στην αποκατάσταση των αδικιών σε χαμηλοσυνταξιούχους, πολυτεκνικά επιδόματα κ.λπ, με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα, για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων των φορολογουμένων, ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του εισοδήματός τους, για σταδιακή αύξηση του αφορολόγητου ορίου, για μείωση φορολογικών συντελεστών στην εστίαση και στα αγροτικά εφόδια, για αντικατάσταση του ειδικού τέλους ακινήτων και όλων των φόρων στα ακίνητα με ένα ενιαίο φόρο, ενώ προσπάθειες θα καταβληθούν για να πειστεί η τρόικα και να μην γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο…
Τι λείπει από τα παραπάνω; Τι θα συμβεί αν η τρόικα δεν τα αποδεχτεί. Τελικά είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για προσπάθεια αναθεώρησης του μνημονίου, αφού όλα εναπόκεινται στην καλή θέληση των δανειστών μας.

Γενικολογίες και αυτοαναιρέσεις
Βέβαια, ακόμα και στα παραπάνω η αοριστία και η διγλωσσία είναι χαρακτηριστική. Στην «κατάργηση - συγχώνευση δημοσίων οργανισμών και φορέων» αναφέρεται:  «Στόχος να μη γίνουν απολύσεις μόνιμου προσωπικού, αλλά σοβαρές οικονομίες από μη μισθολογικό λειτουργικό κόστος και μείωση γραφειοκρατίας». Επομένως οι συμβασιούχοι και οι αορίστου χρόνου (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων) απολύονται, ενώ για τους μόνιμους υπαλλήλους, η μη απόλυσή τους είναι απλός «στόχος», και όχι δέσμευση.
Η αντικατάσταση των φόρων στα ακίνητα με έναν φόρο δεν λέει τίποτα, αν αυτός προκύπτει ως… άθροισμα των προηγούμενων.
Αντίστοιχα η γενική επιδίωξη των κυβερνητικών συνεταίρων να μη γίνουν άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων και επιβολή νέων φόρων, συγκρούεται με τη δέσμευση στο 2ο μνημόνιο ότι θα πρέπει να ληφθούν μέτρα, τουλάχιστον 12 δισ. για τη διετία 2013 - 2014. Ακόμα, η επιμήκυνση έως δυο χρόνια, αν γίνει δεκτή από την τρόικα και πάλι αυτό το ποσό είναι αδύνατο να συγκεντρωθεί χωρίς περισσότερους φόρους και περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων, μόνο από την καταπολέμηση (τι πρωτοτυπία!!!) της σπατάλης, της φοροδιαφυγής και παραοικονομίας.
Για την επαναφορά της ελευθερίας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, συμπεριλαμβανομένης και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για τον κατώτατο μισθό, ακόμα και αν γίνουν δεκτά από την τρόικα, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα για την επαναφορά των μισθών του ιδιωτικού τομέα και των εργασιακών σχέσεων στην προ μέτρων του 2ου μνημονίου κατάσταση. Πολύ περισσότερο, που το τοπίο στην πραγματική ζωή για τα εργασιακά συνάδει με καθεστώς γαλέρας.
Όσο για τα περίφημα «δημοσιονομικά ισοδύναμα» (που συνειδητά δεν αναφέρονται ποια είναι), αποτελούν το προκάλυμμα για την τεράστια επιχείρηση ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας και ιδιωτικοποίησης των πάντων με μόνη αναφορά, για τα μάτια του κόσμου, τις «εγγυήσεις διαφάνειας», «τη σύνδεση με την ανάπτυξη» «τη διατήρηση της κυριότητας του κράτους στις υποδομές»!
Στις υπόλοιπες τέσσερις ενότητες του κειμένου, «Ζητήματα αναπτυξιακής ανασυγκρότησης, κοινωνικής προστασίας και πολιτικών που δεν συνδέονται με το μνημόνιο - Άμεσες οικονομικές προτεραιότητες - Συμφωνία για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της χώρας και στο κράτος / Μέτρα για ασφάλεια και παράνομη μετανάστευση - Ζητήματα εξωτερικής πολιτικής», δεν υπάρχουν συγκεκριμένα μέτρα αλλά επικεφαλίδες θεμάτων, έτσι ώστε να εννοούνται τα πάντα χωρίς να δεσμεύονται σε τίποτα. Αξίζει μια μικρή αναφορά στο ζήτημα της υγείας με όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Αναφέρεται στον άξονα για την κοινωνική προστασία: «Για όλους καθολική υγειονομική προστασία χωρίς προϋποθέσεις  (ένσημα, χρόνος ασφάλισης)». Σωστό. Αλλά παρακάτω στα «Άμεσα οικονομικά μέτρα» αναφέρεται: «Επείγοντα μέτρα για αποκατάσταση ομαλού εφοδιασμού νοσοκομείων και ασθενών σε φάρμακα, αποκατάσταση λειτουργίας ΕΟΠΥΥ. Ενεργοποίηση του θεσμικού πλαισίου. Συνέχιση μείωσης της φαρμακευτικής και νοσοκομειακής δαπάνης». Με άλλα λόγια, η πολιτική Λοβέρδου συνεχίζεται.
Εν κατακλείδι, το κυβερνητικό πρόγραμμα των Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη συνεχίζει την πλήρη και απόλυτη επιβολή της μνημονιακής λεηλασίας τα επόμενα χρόνια. Με την ελπίδα να αποδεχτεί η τρόικα τη χαλάρωση της θηλιάς για να στηριχτούν οι ίδιοι, δεσμεύονται στην πλήρη τήρηση και υλοποίηση των προσυμφωνηθέντων αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, με βασικό στόχο να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη, τη κλιμάκωση των μέτρων λιτότητας και νέες περικοπές των κοινωνικών δαπανών, συνεχίζοντας την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Απαιτείται «ισοδύναμο» ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ για να υπερασπίσει τη ζωή μας. Άμεσα, χωρίς αναμονές και καθυστερήσεις.