«Ελευθεροτυπία»: Τοπίο στην καταχνιά

«Απεργοί» που τους προηγούμενους μήνες καταψήφιζαν τις προτάσεις για απεργία. «Απεργιακά» φύλλα που κυκλοφορούν με τις ευλογίες και τις διευκολύνσεις της εργοδοσίας. Εξαναγκασμός δεκάδων εργαζομένων σε απόλυση (χωρίς καταβολή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων) που βαφτίζεται «οικειοθελής αποχώρηση». «Αντιμνημονιακά» συνθήματα που καλύπτουν κανιβαλιστικές κραυγές και συμπεριφορές μεταξύ εργαζομένων, πρώην συναδέλφων και νυν συγκατοίκων στην απόγνωση.
Το τοπίο στο κτήριο-κουφάρι της «Ελευθεροτυπίας» αναδίδει μια βαριά οσμή ήττας. Ηττας ενός απεργιακού αγώνα που δεν κατάφερε να «μολύνει» τον κλάδο και να δημιουργήσει προϋποθέσεις φρεναρίσματος της λυσσαλέας επίθεσης που δέχτηκε από πολύ νωρίς ο χώρος του Τύπου. Ηττας των προσδοκιών ενός κομματιού των εργαζομένων να συνδεθεί ο αγώνας αυτός με εστίες αντίστασης σε άλλους χώρους δουλειάς και να απελευθερώσει πολλαπλάσια δυναμική. Ηττας των διαθέσεων ενός κομματιού των εργαζομένων να «γειωθεί» ο χώρος του Τύπου με την κοινωνία και να εκφράσει τα συμφέροντα των πολλών, των παραγωγών του πλούτου, κόντρα στους ληστές του ανθρώπινου μόχθου. Ηττας των συνδικαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς –κυβερνώσας, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής- που ούτε θέλησαν ούτε μπόρεσαν να διαδραματίσουν τον ιστορικό τους ρόλο εκεί όπου παράγεται η ιστορία.
Ετσι, μετά την απορριπτική απόφαση του δικαστηρίου ως προς την αίτηση υπαγωγής της επιχείρησης στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα (απόφαση που επιδίωκε η πλειονότητα των εργαζομένων, αρνούμενη την παραγραφή των δικαιωμάτων της και την ομηρία διαρκείας που θα συνεπαγόταν η ένταξη στο 99), τα φαινόμενα διάλυσης, «αναχώρησης», πολυδιάσπασης των εργαζομένων εντάθηκαν πάνω στο χαλί της εργασιακής απόγνωσης και του αδιεξόδου. Αρκετοί άνοιξαν τα παράθυρα και επιχείρησαν ελεύθερη πτώση στο κενό της ανεργίας και της ανασφάλειας. Αλλοι, τροφοδοτώντας με αέρα κοπανιστό τις αυταπάτες τους, σκέφτηκαν ότι είναι καιρός να τα βρουν με την εργοδοσία προκειμένου να διασώσουν ό,τι μπορεί (;!) να διασωθεί. Και άλλοι επωφελήθηκαν των αυταπατών αλλά και της απελπισίας που ζώνει τους εναπομείναντες εργαζόμενους και σκέφτηκαν ότι τώρα είναι η ευκαιρία να υλοποιηθούν τα σχέδια της εργοδοσίας.
Αυτά τα τελευταία έχουν διαφανεί από καιρό: μια πιο μικρή, πιο ευέλικτη επιχείρηση, απαλλαγμένη από τα εργατικά βάρη της προηγούμενης, η οποία θα συνεχίσει να παρεμβαίνει στο χώρο του Τύπου με λιγότερους από τους μισούς εργαζόμενους, με άλλες συμβάσεις και με ελαστικές συνθήκες εργασίας. Η παλιά επιχείρηση μπορεί κάλλιστα να πτωχεύσει και τα δεδουλευμένα των ανθρώπων της να μετατραπούν σε ακόμη μία ιστορία εργοδοτικής αναλγησίας από τις πάμπολλες που έχουν γραφτεί στη βίβλο της καπιταλιστικής ηθικής. Οχημα για την υλοποίηση αυτών των σχεδίων θα αποτελούσε ο ίδιος ο τίτλος της «Ελευθεροτυπίας», ο οποίος θα επανεκδιδόταν – αλλά πώς, εν μέσω μιας ξεχασμένης απεργίας; Η απάντηση δεν άργησε να βρεθεί: σαν απεργιακό φύλλο! Ο κυνισμός ορισμένων πρωτεργατών ήταν τέτοιος, που δεν δίστασαν να το ονομάσουν δημοσίως (σε συνέλευση συντακτών) «τύποις απεργιακό». Και να, ως διά μαγείας, κάμφθηκαν οι αντιρρήσεις της εργοδοσίας, εξέλιπε η οργή της, η οποία είχε εκφραστεί έμπρακτα εναντίον των δύο πραγματικών απεργιακών φύλλων τους προηγούμενους μήνες, με εξώδικα και ασφαλιστικά μέτρα. Σε τέτοιο σημείο επήλθε συναίνεση, που παραχωρήθηκαν οι εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός της «Ελευθεροτυπίας» (κλειδωμένα μέχρι πρότινος) για τις ανάγκες αυτών των πρωτότυπων «απεργιακών» φύλλων. Και να, φιγουράρουν φαρδιά πλατιά τα ονόματα των συντακτών που συμμετέχουν στην έκδοσή τους. Γιατί όχι; Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, η εργοδοσία είναι μαζί τους! Και να, επανέκαμψαν τα διευθυντικά στελέχη που είχαν λουφάξει όλους αυτούς τους απεργιακούς μήνες. Γιατί όχι; Ακόμη και μια μαϊμού-απεργία μπορεί να γίνει εφαλτήριο καριέρας. Αρκεί να τεθείς εγκαίρως επικεφαλής της. Κι ας την καταψήφιζες μέχρι χτες… Και να, μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε εργαζόμενους που φαίνεται να λησμονούν πως έχουν να μοιράσουν μόνο τη φτώχεια τους!
Το τοπίο στο κτήριο-κουφάρι της «Ελευθεροτυπίας» έρχεται από το –κοντινό- μέλλον. Το μέλλον που λεηλατούν τα αφεντικά της εργασίας, οι δυνάστες των λαών. Η απελπισία και ο εργασιακός κανιβαλισμός είναι σημεία των άγριων καιρών της καπιταλιστικής κρίσης, άνθη της βαρβαρότητας που επελαύνει όσο δεν ανακόπτεται, απομεινάρια διαψεύσεων των μεσοστρωμάτων που, ενώ συνθλίβονται, δυσκολεύονται  να το πιστέψουν! Το τοπίο στο κτήριο-κουφάρι της «Ελευθεροτυπίας» είναι το μέλλον. Οσο δεν αποφασίζουμε να το κάνουμε παρελθόν…