Αυτό πλέον έχει γίνει στη γραμμή του ΚΚΕ βασικός κανόνας. Ιδιαίτερα όταν οι εργαζόμενες μάζες βγαίνουν στο προσκήνιο, όταν κινητοποιούνται και αντιστέκονται στα αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων και του συστήματος και ιδιαίτερα όταν γίνεται φανερή η αποδέσμευση των μαζών από την επιρροή των κυρίαρχων αστικών κομμάτων, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ θέτει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα των εκλογών. Αυτό το είδαμε τα δύο τελευταία χρόνια σε όλη του την έκταση. Οταν όλο αυτό το διάστημα πραγματοποιούνταν συγκλονιστικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, καθώς και πρωτόγνωρες απεργιακές κινητοποιήσεις, η ηγεσία του ΚΚΕ με ιδιαίτερη ένταση ζητούσε να γίνουν εκλογές. «Η λαϊκή αντίδραση πρέπει και μπορεί να προκαλέσει κοινοβουλευτικές εκλογές, δηλαδή να σκάψει προς τα θεμέλια της αστικής πολιτικής σταθερότητας» (ΚΟΜΕΠ, Ιούλης 2011, τεύχος 4, σελ. 9). Αντί λοιπόν οι αγώνες του λαού να κλιμακωθούν και να ενταθούν, να δημιουργήσουν ρήγματα στην αντιλαϊκή επίθεση και να φτάσουν, αναλόγως του συσχετισμού, σε ανατροπές των μέτρων ή πλευρών αυτών, η ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει σαν λύση το ζήτημα των εκλογών. Βέβαια, αυτές πραγματοποιήθηκαν ένα χρόνο αργότερα με τα γνωστά αποτελέσματα.
Στο ίδιο άρθρο της ΚΟΜΕΠ και στις επόμενες σελίδες ξανατονίζει: «Ένα βήμα προς τις θετικές διεργασίες είναι να εκφραστεί άμεσα σε εκλογές η λαϊκή συσπείρωση με το ΚΚΕ, όχι γιατί τώρα και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να προκύψει μια λαϊκή κυβέρνηση, αλλά γιατί τώρα και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να υποστεί νέο πλήγμα το αντιδραστικό αστικό πολιτικό σύστημα. Όσο πιο αδύναμη κυβέρνηση προκύψει και όσο μεγαλύτερη συσπείρωση με το ΚΚΕ τόσο περισσότερα εμπόδια θα μπουν για τα χειρότερα». Τελικά, οι εκλογές έγιναν ένα χρόνο αργότερα, στις 6 Μάη, σαν αποτέλεσμα τόσο των αδιεξόδων του συστήματος, ενόσω η οικονομική κρίση μετατρεπόταν σε πολιτική κρίση, όσο και της παρατεταμένης πάλης του εργαζόμενου λαού που αποδεσμευόταν από την επιρροή των αστικών κομμάτων. Επίσης, αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο παραμερισμός του Γ. Παπανδρέου και η αντικατάστασή του από τον Λ. Παπαδήμο με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ.
Τα αδιέξοδα και η πολιτική αστάθεια υπήρξαν πριν από τις εκλογές του Μάη. Στις εκλογές της 6ης Μάη καταγράφηκε αυτό που προηγήθηκε πολύ πριν από αυτές, η αποδέσμευση περίπου 3 εκατομμυρίων ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ενώ το ΚΚΕ δεν μπόρεσε στο ελάχιστο να καρπωθεί από αυτή την εξέλιξη. Οι εκλογές της 6ης Μάη είχαν, από τους παράγοντες του συστήματος εντός και εκτός της χώρας, το στόχο να βρουν μια ορισμένη λύση στο πολιτικό πρόβλημα. Τα πράγματα ωστόσο εξελίχθηκαν διαφορετικά και η πολιτική αβεβαιότητα και αστάθεια οξύνθηκαν, καθώς οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις καταποντίστηκαν, χάνοντας έτσι τη λαϊκή νομιμοποίηση. Η αδυναμία να σχηματίσουν κυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και οι πρόθυμοι ήταν φανερή. Η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ μέχρι τότε θεωρούσε θετική εξέλιξη την ύπαρξη αδύναμης κυβέρνησης -και μάλιστα, όπως δήλωνε κατά καιρούς, «ακόμα κι αν δεν έχουμε κυβέρνηση, ακόμα καλύτερα»- ξαφνικά τρεις μέρες μετά τις εκλογές ζητάει να γίνουν νέες.
Πιο συγκεκριμένα αναφέρει: «Στην κοροϊδία των διερευνητικών εντολών, όπου ο ένας προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη για τη μη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας στον άλλον, εκλογές για να παρέμβει ο λαός» (ανακοίνωση Τύπου του ΚΚΕ, 9 Μάη).
Την επόμενη μέρα ο «Ριζοσπάστης» σε πρωτοσέλιδό του αναφέρει: «Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η παρέμβαση του ΚΚΕ, που ζήτησε χτες ‘‘εκλογές τώρα’’, αποκτά ξεχωριστή σημασία από τη σκοπιά του πραγματικού λαϊκού συμφέροντος, να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής». Να, λοιπόν, για την ηγεσία του ΚΚΕ το πραγματικό συμφέρον για το λαό ήταν να ξαναγίνουν εκλογές.
Αυτές τελικά έγιναν και όχι επειδή το ζήτησε το ΚΚΕ, αλλά σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας των κυρίαρχων δυνάμεων να βρουν κυβερνητική λύση. Εκλογές έγιναν και τα αποτελέσματα γνωστά. Οι δυνάμεις του συστήματος κατόρθωσαν, έστω προσωρινά, να βρουν μια κυβερνητική λύση. Μια νέα συγκυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ και με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και με το ΚΚΕ να χάνει το 50% της εκλογικής του δύναμης. Τα μεγάλα λόγια, η επαναστατική δημοκοπία και οι υπερβολές του για τη δήθεν τεράστια σημασία που έχουν οι εκλογές για το λαό και το κίνημα, όλα αυτά πήγαν περίπατο. Την επόμενη μέρα των εκλογών, τη Δευτέρα 18 Ιούνη, κάνοντας κριτική στα ΜΜΕ που μιλούσαν για «ιστορικές εκλογές», καθώς και στον ΣΥΡΙΖΑ «που προπαγάνδιζε τα περί ‘‘ιστορικής ευκαιρίας’’ να γυρίσει σελίδα η χώρα, ο λαός», προχωρεί στην εκτίμηση του χαρακτήρα που έχουν οι εκλογές σημειώνοντας ότι είναι «μια διαδικασία που από τη φύση της δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από το να εκφράζει τον εκλογικό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων». Αυτό ακριβώς κάνουν οι εκλογές, «αποτυπώνουν την εκλογική δύναμη των πολιτικών κομμάτων» και όχι αυτό που χρόνια υποστήριζε το ΚΚΕ, πως δήθεν «διαμορφώνουν συσχετισμούς δύναμης».
Ηταν ολοφάνερο πως οι εκλογές του Ιούνη είχαν κυρίαρχο στόχο να βγει κυβέρνηση και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο ισχυρή και ήταν επόμενο να πάρουν χαρακτήρα «δεύτερου γύρου». Αυτό πραγματικά έγινε, μια αναμέτρηση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Οι δεξαμενές απ’ όπου μπορούσαν να αντλήσουν ψήφους ήταν επίσης φανερές. Για το κόμμα της ΝΔ, τα διάφορα δεξιά μορφώματα, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς. Η φθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας της βάναυσης, αντιλαϊκής τους πολιτικής αποτυπώθηκε στις εκλογές του Μάη που ταυτόχρονα ανέδειξαν μια ενδεχόμενη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ή, λοιπόν, κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτά τα δύο ενδεχόμενα τα οποία ήταν φανερά πριν προκηρυχτούν οι εκλογές του Ιούνη. Και οι εκλογές του Ιούνη αποτύπωσαν το συσχετισμό αυτών των ενδεχομένων. Οι αυταπάτες που δημιουργήθηκαν στο λαό ότι μπορεί σε κάποιο βαθμό να βρουν λύσεις κάποια από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει ήταν αναμενόμενες. Βεβαίως στις εργαζόμενες μάζες και στη νεολαία, ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια, συντελούνται σοβαρές διεργασίες σαν αποτέλεσμα των μεγάλων κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν. Ωστόσο, οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης παραμένουν αρνητικοί για το κίνημα και θα απαιτηθεί περισσότερος χρόνος και πιο πολλοί αγώνες, μαχητικοί, ταξικοί και σε επαναστατική κατεύθυνση. Αγώνες που θα φέρνουν αποτέλεσμα, που οι λαϊκές μάζες θα κατάγουν μέσα από την πάλη τους νίκες που θα βελτιώνουν σε κάποιο στοιχειώδες επίπεδο τη ζωή τους. Μόνο τότε ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία θα εμπιστευτούν την Αριστερά και θα είναι η δική τους δύναμη και φωνή. Μόνο τότε είναι δυνατόν να χτυπηθούν οι εκλογικές αυταπάτες από όποιους και αν προέρχονται. Και η ηγεσία του ΚΚΕ έχει τεράστια ευθύνη για τις σημερινές αυταπάτες. Ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια που οι μάζες άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν πήρε ποτέ την πολιτική ευθύνη να προσανατολίσει –αναλόγως των δυνατοτήτων του- την πάλη των μαζών στην κατεύθυνση της ρήξης και της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του συστήματος. Και σήμερα αυτό ακριβώς πληρώνει και εκλογικά.
