ΑΝΤΑΡΣΥΑ: «Συνεχίζουμε», αλλά με ποια γραμμή;

Αντιμέτωπη με τον εαυτό της, δηλαδή με το περίφημο «μεταβατικό της πρόγραμμα», που είναι η πολιτική της ταυτότητα, βρίσκεται μετεκλογικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με αυτό είναι που όρισε μια σειρά προγραμματικούς στόχους (από τη φορολογία του κεφαλαίου ως την εθνικοποίηση τραπεζών και επιχειρήσεων…) που με τη σειρά τους «της όρισαν» την αναζήτηση μιας κυβερνητικής λύσης που θα τους υλοποιήσει. Πάνω σε αυτό το πρόγραμμα χτίστηκαν –αν μη τι άλλο αντικειμενικά- οι εκλογικές και πολιτικές γέφυρες υπαγωγής της στην κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο πρόγραμμα, υπό μία άλλη, κάπως διαφορετική ανάγνωσή του και κυρίως σε διαφορετικές πολιτικές συνθήκες, θα μπορούσε να είναι η βάση της πολιτικής υπαγωγής της στην υποτιθέμενη πρόταση της «λαϊκής εξουσίας» του ΚΚΕ.
Αυτό το πρόγραμμα είναι και η βάση της απόσπασής της από τις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες του κινήματος, τις ανάγκες για τη συγκρότηση μαζικής πάλης αντίστασης και ανατροπής των Μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων. Και βέβαια αυτό το πρόγραμμα αποτελεί και άρνηση της ανάγκης να ανοίξει αλλά και να «περιγραφεί» ο επαναστατικός δρόμος του λαού. Αρνηση στο κινηματικό πεδίο, στο ζήτημα της πάλης που σήμερα πρέπει και μπορεί να αναπτυχθεί, που είναι το πρωτεύον για να ανοίξει ο δρόμος. Αλλά και άρνηση πολιτική στο ζήτημα της κατεύθυνσης της πάλης, που είναι το καθοριστικό για την πάλη σήμερα και για το δρόμο που αυτή έχει να περπατήσει. Γιατί προφανώς το μεταβατικό πρόγραμμα δεν ακυρώνει μόνο τη διαρκή, εδώ και τώρα, ανάγκη αγωνιστικής συγκρότησης και πολιτικής χειραφέτησης από το σύστημα του λαού και της νεολαίας. Αλλά ταυτόχρονα, και στη βάση της ανάγνωσης της πραγματικότητας με την οποία αυτό το πρόγραμμα έχει συγκροτηθεί, «καταργεί» τόσο την ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας όσο και τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και το ταξικό κράτος-εξουσία που επιβάλλει και αναπαράγει όλα τα προηγούμενα. Αρα τελικά «καταργεί» και το ζήτημα χάραξης επαναστατικού δρόμου για το λαό. Αυτός περίπου εξαντλείται ή ίσως συμπυκνώνεται στην εκλογή «αντικαπιταλιστών βουλευτών» και στην –κάθε φορά- επόμενη εκλογική αναμέτρηση όπου όλα «μπορούν» να συμβούν! Κάπως έτσι έφτασε να αναζητείται η διαφοροποίηση από το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στο ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «απαιτεί» μέσω του δικού της προγράμματος την εδώ και τώρα έξοδο από ευρώ/ΕΕ!
Στο μετεκλογικό τοπίο, λοιπόν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αντιμετωπίζει μόνο ούτε και κυρίως την ανάγκη της εξήγησης της εκλογικής της αποτυχίας που μάλιστα μεγεθύνεται στη βάση των στόχων και των όρων με τους οποίους η ίδια αντιμετώπισε το εκλογικό πεδίο. Κυρίως αντιμετωπίζει το ερώτημα της πολιτικής της υπόστασης και αφήγησης που ηττήθηκε βροντωδώς όχι μόνο εκλογικά, αλλά βαθύτερα πολιτικά. Είναι, δηλαδή, αντιμέτωπη με την ανάγκη επαναπροσδιορισμού -απέναντι στο αγωνιστικό δυναμικό που βρίσκεται στις γραμμές της αλλά και συνολικά απέναντι στο κίνημα και στο λαό- της πολιτικής κατεύθυνσης με την οποία θα κινηθεί. Θα ξαναβάλει στην προμετωπίδα της δράσης της το περιβόητο μεταβατικό πρόγραμμα, έχοντας πλέον από πάνω της τον ΣΥΡΙΖΑ του 27% να υπερκαλύπτει κάθε «ελπίδα»-αυταπάτη που αυτό καλλιέργησε και καλλιεργεί; Θα απαιτεί πάλι την πλήρη και συνολική συνυπογραφή του ως αναγκαία προϋπόθεση για τον οποιοδήποτε συντονισμό και κοινή δράση δυνάμεων στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία;
Οι –πρώτες- απαντήσεις που δόθηκαν στα ερωτήματα αυτά στη μετεκλογική εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 2 Ιουλίου στην Αθήνα αλλά και γενικότερα από τις ανακοινώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των συνιστωσών της βρίσκονται στην κατεύθυνση της συνέχισης, ακόμα και του βαθέματος, της γραμμής αναζήτησης «αριστερής κυβέρνησης». Δηλαδή στη γραμμή που επιμένει σκόπιμα να συγχέει την πραγματική ανάγκη συγκρότησης αριστερής μετωπικής πάλης με την εκχώρηση της λαϊκής οργής και αντίστασης στο σύστημα μέσω των κατασκευών για «κυβερνητική λύση» στο πρόβλημα της ιμπεριαλιστικής επέλασης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτή η γραμμή όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει έδαφος πάλης στους εργαζόμενους και στη νεολαία αλλά αντίθετα οδηγεί και στην πολιτική αφομοίωση ενός αγωνιστικού δυναμικού στα κυβερνητικά σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ, στην υποταγή του κοινοβουλευτικού δρόμου. Οι ενστάσεις απέναντι σε αυτή τη γραμμή που τέθηκαν από τη μεριά του ΝΑΡ που ανακάλυψε το «κεντρικό ζήτημα του κράτους, της κυβέρνησης και της εξουσίας» είναι αυτοπαγιδευμένες σε αυτό που αντιπαλεύουν (κυβερνητισμός), στο βαθμό που εκκινούν από την αποδοχή του μεταβατικού προγράμματος.
Το κύριο καθήκον που θέτει σήμερα η ταξική πάλη σε κάθε αριστερή αγωνιστική δύναμη είναι αυτό της διαμόρφωσης των πολιτικών, ιδεολογικών, οργανωτικών όρων για τη μαζική αντίσταση και πάλη του λαού και της νεολαίας. Αυτό είναι το πεδίο για να οικοδομηθεί και να κατακτηθεί πλατιά στο λαό η κατεύθυνση της σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο, η κατεύθυνση της επαναστατικής προοπτικής. Σε αυτό το πεδίο, με τη λογική και την πρακτική της κοινής δράσης, καλούμε εμείς να συναντηθούν και να αγωνιστούν όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στο λαό και στην υπόθεση της εργατικής τάξης.