81η Γ.Σ. της Δ.Ο.Ε: Το ΤΙΠΟΤΑ που φανερώνει ΠΟΛΛΑ

Στο τελευταίο συνέδριο της ΔΟΕ αποκαλύφθηκε για μια ακόμη φορά η διάλυση που έχει επιβληθεί στον κλάδο των εκπαιδευτικών της Α/θμιας εκπαίδευσης. Ισχύει αυτό που καταγράφεται συνολικά στην κοινωνία ως αποστοίχιση του λαού από το πολιτικό σύστημα. Έτσι, φάνηκε η πλήρης απόσταση της συνδικαλιστικής ηγεσίας με τη βάση και η αδυναμία των συνδικαλιστικών ηγεσιών να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις της εποχής.
Ηταν ένα συνέδριο αγγαρείας για όλους. Τα ατέλειωτα και ανούσια διαδικαστικά, οι προσωπικές αντιπαραθέσεις σε επίπεδο «ξεκατινιάσματος» και οι κωλυσιεργίες των περισσότερων οδήγησαν στο να μην παρθεί καμία απόφαση, γεγονός που ανακούφισε τους πάντες. Αλλωστε, μετά από μια περίοδο πλήρους κενού στον κλάδο την ώρα που καίγονταν το σύμπαν δε θα μπορούσε να καταγραφεί κάτι διαφορετικό.
Από την πρώτη στιγμή φάνηκε που πάει το πράγμα. ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ αρνήθηκαν να νομιμοποιήσουν τους συνέδρους από τους συλλόγους που πήραν αποφάσεις διαφορετικές από το Δ.Σ. της ΔΟΕ  στο θέμα της συνδικαλιστικής συνδρομής και τις υλοποίησαν. Τα διαδικαστικά οδήγησαν από πολύ νωρίς σε πίεση χρόνου, με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά σε σχέση με άλλα συνέδρια ο χρόνος των ομιλιών των συνέδρων. Οι τοποθετήσεις των παρατάξεων ήταν γενικόλογες αποφεύγοντας το «δι΄ταύτα». Ωστόσο, τόσο η ΠΑΣΚ όσο και η ΔΑΚΕ, αν και προσπάθησαν, δεν μπόρεσαν να κρύψουν την ανησυχία τους για το γεγονός ότι η απαξίωση του πολιτικού σκηνικού έχει σοβαρές επιπτώσεις πάνω τους. Μη μπορώντας πια να πάρουν σε επίπεδο γενικών συνελεύσεων πρωτοβάθμιων σωματείων τις αποφάσεις που θέλουν, τις διαλύουν. Είναι φανερό πως χρησιμοποιούν τις υπαρκτές αδυναμίες των σωματείων που οι ίδιοι δημιούργησαν έχοντας τον έλεγχό τους για δεκαετίες για να τα διαλύσουν παραπέρα. Ετσι, με μίνι πραξικόπημα απέκλισαν να μπουν σε ψηφοφορία οι αποφάσεις δεκάδων συλλόγων για το θέμα του ύψους της συνδρομής και την άρνηση παρακράτησή της μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών. Στο τέλος, θέτοντας θέμα απαρτίας έβαλαν τέρμα στο συνέδριο ενώ ερωτηματικό παραμένει η απουσία των συνέδρων των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στη φάση των τελικών ψηφοφοριών. Αν και η ΔΑΚΕ άφησε στην ΠΑΣΚ τον άχαρο ρόλο του απολογισμού και της απόκρουσης των επιθέσεων, η πλήρης συμφωνία τους ως δυνάμεις της συγκυβέρνησης ήταν αδύνατο να αποκρυφτεί. Έχοντας την πλειοψηφία των συνέδρων (το συνέδριο δεν ήταν εκλογικό) έκαναν ότι ήθελαν είτε αφήνοντας τις διαδικασίες να κυλούν στα άνευ ουσίας διαδικαστικά είτε παρεμβαίνοντας για να επιβάλλουν τις θέσεις τους. Η διάλυση πάντα τους βοηθάει.
Οι παρατάξεις της αριστεράς φάνηκαν εντελώς αδύναμες να κερδίσουν από την πολιτική φθορά των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ. Επέλεξαν να μην αναμετρηθούν με τα δύσκολα και αρκέστηκαν στους γνωστούς και άνευ ουσίας βερμπαλισμούς. Ούτε μια πρωτοβουλία κοινής δράσης για να μπορέσει ο κλάδος να απαντήσει στην τεράστια επίθεση στην εκπαίδευση. Είναι χαρακτηριστικό πως εκτός από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών που έθεσαν θέμα γενικών συνελεύσεων και απεργιακών κινητοποιήσεων διάρκειας από το Σεπτέμβρη και μια τοποθέτηση ανάλογη, έστω και κάπως αόριστη, από μικρή ομάδα συνέδρων, καμία παράταξη της αριστεράς δεν άνοιξε τα χαρτιά της. Ούτε στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις δεν άφηναν να φανούν οι προθέσεις τους. Μάλλον το θέμα απαρτίας που τέθηκε στο τέλος ανακούφισε αρκετούς. Σε αυτά τα πλαίσια μένει να δούμε κατά πόσο θα έχει συνέχεια η πολύ καλή πρωτοβουλία των Παρεμβάσεων στο περιθώριο του συνεδρίου για κοινή δράση ενάντια στον φασισμό στο χώρο της εκπαίδευσης.
Οι Παρεμβάσεις που έχουν αυξήσει σημαντικά τις δυνάμεις με δύο μέλη στο ΔΣ της ΔΟΕ έδειξαν να βρίσκονται σε πολιτική αδυναμία να βάλουν τη σφραγίδα τους στα πράγματα. Μέχρι τώρα το γεγονός της πολυσυλλεκτικότητας των πολιτικών απόψεων που τις χαρακτήριζε τις βοηθούσε στη δράση τους, όμως στην σημερινές συνθήκες αυτό αν δεν τους δημιουργεί περιδίνηση σίγουρα δεν τους βοηθάει. Εχοντας καταγραφεί ως παράταξη με κινηματικά χαρακτηριστικά, στο τελευταίο συνέδριο της ΔΟΕ ήταν κραυγαλέα η έλλειψη πρότασης για κινητοποιήσεις. Εχουν σοβαρή ευθύνη για το γεγονός της μονοπώλησης του συνεδρίου από το θέμα της συνδικαλιστικής συνδρομής και του οικονομικού απολογισμού και για το διαδικαστικό που έθεσαν για ονομαστική ψηφοφορία. Μαζί με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς (ΠΑΜΕ και Αυτόνομη Παρέμβαση) άφησαν ασχολίαστο το πραξικόπημα των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ για την ψηφοφορία και ανόητα επέμεινα στην ονομαστική καταμέτρηση σε ένα τοπίο που οι συσχετισμοί ήταν δεδομένοι. Επειδή η εποχή των βερμπαλισμών έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί μένει να δούμε τη στάση των Παρεμβάσεων από Σεπτέμβρη.
Ηταν φανερό πως το βασικό άγχος του ΠΑΜΕ που του έκοβε τα φτερά και τις δυνατότητες χειρισμού βρίσκονταν εκτός συνεδρίου και συγκεκριμένα στις τελευταίες εκλογές. Αμετανόητο στην ίδια λογική της περιχαράκωσης αρνήθηκε να συμφωνήσει σε κοινό ψήφισμα συμπαράστασης στον αγώνα των χαλυβουργών ενώ με τη σειρά του δεν άνοιξε τα χαρτιά του στο πρόγραμμα δράσης. Παρά τις κορώνες για τόνωση του ηθικού των συνέδρων του, το κλίμα παρέμενε βαρύ στα έδρανα.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση που δεν εκπροσωπείτε στο ΔΣ της ΔΟΕ, αρκέστηκε στη δυνατότητα που της έδιναν οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές στο να λέει εξυπνάδες με πιο δυνατή φωνή από το μικρόφωνο. Γενικά, η αριστερά του συνεδρίου έδειχνε να μη θέλει και να μη μπορεί να δώσει έστω και ένα στίγμα κινηματικού χαρακτήρα στην εκπαίδευση.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών παρέμβηκαν με τρεις συνέδρους και τρεις ολιγόλεπτες τοποθετήσεις στις διαδικασίες του συνεδρίου θέτοντας το πολιτικό πλαίσιο και το πρόγραμμα δράσης. Διαφοροποιήθηκαν με γραπτές τοποθετήσεις για τη μονοπώληση της συζήτησης του θέματος της συνδρομής και των οικονομικών, για την ονομαστική ψηφοφορία που καθυστερούσε χωρίς λόγο τη συζήτηση για τις θέσεις του κλάδου και το πρόγραμμα δράσεις και κατήγγειλαν το πραξικόπημα στη ψηφοφορία για το θέμα. Έθεσαν ξεκάθαρα το θέμα του συντονισμού και των κινητοποιήσεων αλλά δεν πήραν καμία απάντηση από τις δυνάμεις της αριστεράς.
Είναι φανερό πως το συνέδριο κατέγραψε μια μεταβατική κατάσταση που δεν μπορεί να παραμείνει στο ίδιο σημείο ισορροπίας. Οι λογικές του ώριμου φρούτου ότι θα ηττηθούν ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ κι έτσι θα παραδοθούν τα συνδικαλιστικά όργανα στην αριστερά είναι πολιτικά ανεπαρκείς και χωρίς ουσιαστική σημασία για το κίνημα και τον τρόπο που αυτό πρέπει να σταθεί στη λαίλαπα. Οι πολιτικές εξελίξεις αφορούν τους πάντες και κανείς δε θα αποφύγει θα δύσκολα με ελιγμούς και κολοτούμπες που είναι πολύ της μόδας στη χώρα μας. Οι κινητοποιήσεις στην εκπαίδευση λειτούργησαν πολλές φορές ως πυροδότης γενικότερων λαϊκών κινητοποιήσεων. Η λογική της απαξίωσης των κλαδικών αγώνων στο όνομα της γενικής απεργίας, που μοιάζει να έχει αλώσει κάποια αριστερά μυαλά, εκτός από ανιστόρητη είναι και ανεπαρκής. Το μέλλον δεν θα περιμένει τους σχεδιαστές του αλλά διεκδικεί ήδη το χώρο του. Ευτυχώς. Οι εκπαιδευτικοί είναι σίγουρο πως θα επιχειρήσουν να βγουν ξανά δυναμικά στο προσκήνιο των αγώνων.