Καταγράφοντας τη βαρβαρότητα

«Στρωμένο» με τις εφιαλτικές προοπτικές της φτώχειας και της εξαθλίωσης είναι το μέλλον του λαού μας. Και αυτό δεν αποτελεί εκτίμηση κάποιων αριστερών «καταστροφολογικών» εκτιμήσεων, αλλά επίσημη καταγραφή των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Σύμφωνα, λοιπόν, με την τριμηνιαία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 68% του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή έχει εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος. Και περισσότερο από το 40% αυτού του πενιχρού εισοδήματος πηγαίνει για την εξασφάλιση στέγης!
Δυστυχώς, όμως, δεν είναι όλοι τόσο... τυχεροί, καθώς ο αριθμός των αστέγων σε όλη την Ελλάδα έχει ήδη φτάσει τις 20.000, κατά 25% περισσότεροι από το 2009. Από αυτούς οι 11.000 (8.000 Έλληνες και 3.000 μετανάστες) εντοπίζονται στην Αθήνα, ενώ οι υπόλοιποι βρίσκονται στην επαρχία, η οποία έχει και αυτή αρχίσει να βιώνει το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό.
Συνεχίζοντας την ανατριχιαστική αυτή καταγραφή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή διαπιστώνει ότι μέσα σε μόλις τρεις μήνες έχουν χαθεί 400.000 θέσεις εργασίας, ενώ το 64% των νέων με ηλικίες 15-35 ετών δηλώνει έτοιμο να εγκαταλείψει τη χώρα.
Πραγματική κόλαση, λοιπόν, το «ασφαλές λιμάνι» της ΕΕ για το λαό μας, όπως και για όλους τους λαούς των μικρότερων, περιφερειακών λεγόμενων, χωρών που ζουν αντίστοιχες καταστάσεις, όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Λετονία και η Λιθουανία. Και η κόλαση αυτή θα γίνεται ακόμη χειρότερη όσο η πολιτική των μνημονίων υποταγής επεκτείνεται, φορτώνοντας τις συνέπειες της κρίσης στις λαϊκές μάζες και τους εργαζόμενους.
Είναι να απορεί και να εξοργίζεται κανείς με το θράσος όλων αυτών -δεξιών και αριστερών- που συνεχίζουν να πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ. Όλων αυτών που παρουσίασαν και συνεχίζουν να παρουσιάζουν το αλυσόδεμα της χώρας με τα δεσμά των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών ως τη μόνη διέξοδο, ως εξασφάλιση προοπτικής για ανάπτυξη και ευημερία. Αλλά και αυτών που συνεχίζουν να σπέρνουν ψευδαισθήσεις στο λαό για μια άλλη πορεία της ΕΕ.
Έπαιξαν καλά το ρόλο τους όλοι αυτοί και στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Ιδιαίτερα στη δεύτερη. Με συνέπεια και «υπευθυνότητα» προς τα ευρωπαϊκά επιτελεία. Για να τους διευκολύνει, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή περίμενε να λήξουν οι εκλογές και να γίνει το πολιτικό ξεκαθάρισμα πριν ανακοινωθούν τα στοιχεία αυτά.
Και τα επόμενα στοιχεία θα είναι σίγουρα πολύ χειρότερα. Γιατί και νέες θέσεις εργασίας θα χαθούν (ας θυμηθούμε το στόχο των 150.000 απολύσεων μόνο στο Δημόσιο) και το λαϊκό εισόδημα θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο (ας θυμηθούμε το στόχο για πιο «ανταγωνιστικούς» μισθούς αλλά και την ήδη καταγραμμένη τάση για ακόμη πιο «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις) αλλά και οι άστεγοι, οι φτωχοί και οι εξαθλιωμένοι θα πληθύνουν.
Υπάρχει, άραγε, καμιά αμφιβολία γι’ αυτό; Για όσους διατηρούν και την παραμικρή αμφιβολία ας δουν τις πιέσεις των γερακιών της ΕΕ για απρόσκοπτη και αταλάντευτη εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Ας δουν τις δηλώσεις του Παπούλια στη Σύνοδο Κορυφής ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Ας αναλογιστούν τι σημαίνει η τοποθέτηση του Στουρνάρα στη θέση του υπουργού Οικονομικών, αλλά και τα τόσα άλλα δείγματα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Και ας αναρωτηθούν πόσο κοντά είναι η μοίρα αυτού του εντυπωσιακού ποσοστού της νεολαίας που αναζητά τη διέξοδο σε κάποια άλλη χώρα, με τη μοίρα όλων αυτών των μεταναστών που στοιβάζονται στα σαπιοκάραβα ή στριμώχνονται στην καρότσα μιας νταλίκας αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο στη Στοκχόλμη της Σουηδίας (ναι, αυτού του... παραδείσου) οι ελληνόφωνοι άστεγοι (και άρα «λαθραίοι»), εκτιμώνται σε 50 με 70! Άτομα που είτε έφτασαν ως εκεί αναζητώντας δουλειά είτε απολύθηκαν από τις δουλειές που είχαν βρει!
Αυτό το παρόν, και πολύ περισσότερο το εφιαλτικότερο μέλλον που προοιωνίζεται, δεν μας χωράει. Αυτή η καταστροφική πολιτική δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Και επειδή το δεύτερο μέρος του «έργου», μετά το εκλογικό «διάλειμμα» είναι ακόμη πιο άγριο και σκληρό, πρέπει και η απάντησή μας να είναι και άμεση και πιο αποφασιστική. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο! Οι γειτονιές, οι χώροι δουλειάς, τα σχολεία και οι σχολές πρέπει να γίνουν ξανά οι χώροι οργάνωσης των αντιστάσεών μας. Τα σωματεία, οι πρωτοβουλίες, οι επιτροπές αγώνα πρέπει να ξαναζωντανέψουν και να πληθύνουν. Να προσπεράσουν την αδράνεια των άφαντων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Να παρακάμψουν τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης και «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» των παραλίγο κυβερνητικών. Να ξαναβάλουν μπροστά για την οικοδόμηση μετώπου αντίστασης, για την ανατροπή της φρίκης και της βαρβαρότητας.