Το απόσπασμα είναι από την εισηγητική ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη συνέντευξη Τύπου τη Δευτέρα 9/7, ξεκινώντας έτσι τη διαδικασία για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ενιαίο κόμμα. Το πράσινο φως είχαν ανάψει μια βδομάδα πριν η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του σχήματος και η ΚΠΕ του ΣΥΝ, αποφασίζοντας τη «διοργάνωση ανοιχτών λαϊκών συνελεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ παντού και οι οποίες με τη σειρά τους θα μετατραπούν μέσα από την καμπάνια εγγραφής νέων μελών στα κύτταρα του υπό διαμόρφωση φορέα». Επόμενος σταθμός είναι η Εθνική Συνδιάσκεψη που θα πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο.
Το οργανωτικό είναι πολιτικό ζήτημα
Ετσι ήταν και θα είναι πάντα. Γιατί πίσω από τις λέξεις του Αλέξη δεν μπορεί να κρυφτεί η πορεία -με γοργούς μάλιστα ρυθμούς- μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε μια υπεύθυνη αντιπολιτευτική δύναμη του 27% και όχι του 4%, που ξεφορτώνεται σ’ αυτή του τη διαδρομή -με περίτεχνο βέβαια τρόπο- ό,τι τον συνέδεε με το λαό και το κίνημα, αντικαθιστώντας το με διαπιστευτήρια νομιμότητας προς το σύστημα.
Ετσι, η Αριστερά του 21ου αιώνα βρίσκει τα αντίστοιχά της στα πρόσωπα των σκληρών διαπραγματευτών Μόντι και Ραχόι «…Το όχι στο Μνημόνιο του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία είναι το όχι στο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην Ελλάδα...» (Τσίπρας 3/6), την ώρα που αυτοί, σπέρνοντας ανέμους (κατά πού φυσάει ο αέρας στην Ευρώπη;) ξεριζώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων των χωρών τους. Η Αριστερά του 21ου αιώνα θέλει να κάνουμε όπως ο Ομπάμα στην οικονομία, συναντά τους πρεσβευτές των G20 προεκλογικά και μετεκλογικά πάει στο συνέδριο του Economist αντιγράφοντας τις προτάσεις του ΓΑΠ! Η Αριστερά του 21ου τιμάει την ανάδειξή της σε αξιωματική αντιπολίτευση μετά την ΕΔΑ του ’58 ψηφίζοντας τον Μεϊμαράκη για πρόεδρο της Βουλής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προχωράει για να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου (τώρα, αν θα έρθει ο λαός στην εξουσία μάλλον το ’χουμε ξανακούσει), επιχειρώντας με το «νέο» ενιαίο κόμμα να λύσει το ζήτημα ποιος και πώς αποφασίζει. Εχοντας μάλιστα το κακό προηγούμενο με τις διασπάσεις (Μέτωπο-Αλαβάνος, ΔΗΜΑΡ-Κουβέλης) στοχεύει στην ομογενοποίηση του χώρου, στην αποφυγή αντιφατικών δηλώσεων, πρακτικών και στάσεων, βάζοντας τέλος στην πολυφωνία των συνιστωσών. Ετσι, δεν θα είναι απαραίτητο να σβήνεται από το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» το σφυροδρέπανο και δεν θα χρειάζονται διευκρινίσεις επί διευκρινίσεων για το τι λέει και θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του. Ετσι, με κομματική πια νομιμοποίηση, από την πλειοψηφία, της γραμμής Τσίπρα, που έφερε άλλωστε το 27%, δεν θα υπάρχουν φαινόμενα να δηλώνουν προεκλογικά οι συνιστώσες «καμιά θυσία για το ευρώ» και μετά να βγαίνουν οι Τσίπρας, Σταθάκης και Δραγασάκης να δηλώνουν ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε στο ευρώ». Και φυσικά θα υπάρξει μια διαφορετική διαχείριση των άλλων απόψεων που θα παραμένουν στη γωνία –με την απειλή της επιστροφής στο 4%- για να αποτελούν το «αριστερό» άλλοθι μιας δεξιάς πολιτικής και θα είναι χρήσιμες στις εκλογές για την αλίευση ψήφων από διάφορες δεξαμενές. Κι εδώ το μοντέλο δεν είναι πρωτότυπο, το ’χουμε ξαναδεί.
Πάμε λοιπόν για νέο κόμμα με τη σφραγίδα όχι του λαού αλλά του Τσίπρα και της ομάδας του. Με τη σφραγίδα της υπευθυνότητας που απαιτεί ο κυβερνητισμός, με την περιθωριοποίση ή και εξαφάνιση των κινηματικών προσεγγίσεων. Οπως είπε και ο Αλ. Μητρόπουλος, «να φτιάξουμε μια ενιαία πολιτική οργάνωση εξ υπαρχής, χωρίς βαρίδια».
Κι αποχαιρέτα τον τον ΣΥΡΙΖΑ που χάνεις…
Οι συνιστώσες φεύγουν και πια ένα μέλος θα είναι μία ψήφος. Φαντάζει αμεσοδημοκρατικό -άλλωστε το συγκεκριμένο οργανωτικό καθεστώς τούς έχει απασχολήσει στον ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα- μόνο που, όπως αναφέραμε, αποτελεί το φερετζέ της πολιτικής προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις των παραγόντων του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα. Ο μετασχηματισμός φαίνεται να μη συναντά εμπόδια από τις οργανωμένες δυνάμεις. Βέβαια, υπάρχουν μικροενστάσεις, προβληματισμοί αλλά και διαφωνίες, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν θα φράξουν την πορεία στο ενιαίο κόμμα. Αλλωστε, έχουν συνηθίσει το τελευταίο διάστημα συνιστώσες και παράγοντες να προσαρμόζονται γρήγορα και αυτοί στις επιλογές της ηγεσίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε πόσο γρήγορα έγινε αποδεκτός ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ «σκιώδες κόμμα» πριν από τις 17/6 με δήλωση στον Αρειο Πάγο για να εισπραχθεί το μπόνους των 50 εδρών και οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης για τις όποιες αντι-Ε.Ε. απόψεις είχαν εκφραστεί στο παρελθόν.
Το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ εκφράζει την αγωνία του για την περιθωριοποίησή του, με τον Π. Λαφαζάνη να δηλώνει: «Να κάνουμε το μεγάλο άλμα, αλλά όχι στο κενό (…), να διαψεύσουμε την παράδοση που θέλει τα κόμματα που προχωράνε σε μετασχηματισμούς να οδηγούνται σε συντηρητικές μετατοπίσεις (…), να μη βάλουμε το κάρο πριν από το άλογο: η συζήτηση πάει πακέτο, δεν μπορεί πρώτα να αποφασίσουμε νέο κόμμα και ύστερα την οργανωτική δομή, την ιδεολογία, τις αρχές κ.ο.κ.». Η ΚΟΕ τάσσεται υπέρ με ανακοίνωσή της: «Ολα όσα συνέβησαν τους τελευταίους δυο μήνες άλλαξαν τα πάντα. Πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Ο ‘‘ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών’’ είναι αντικειμενικά η προϊστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να περάσουμε όχι απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ του λαού...». Ναι λένε ΑΚΟΑ, Ρόζα, ΑΠΟ, Οικοσοσιαλιστές, Νέος Αγωνιστής και οι πασοκογενείς του ΕΚΜ, ενώ οι οι Ενεργοί Πολίτες (Γλέζος – Δρίτσας), η ΚΕΔΑ (Θεωνάς) και η ΕΔΗΚ (!) διαφωνούν με τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο φορέα, εκφράζοντας την άποψη ότι η εξέλιξη θα πλήξει την ιδεολογική οντότητα της εκάστοτε συνιστώσας και θα λειτουργήσει σε βάρος της περαιτέρω συσπείρωσης στο χώρο της Αριστεράς. Την αποφυγή μιας διοικητικού τύπου διάλυσης των συνιστωσών εκφράζουν το Κόκκινο και η ΔΕΑ.
Ομως το ζήτημα της διοικητικής διάλυσης δεν μπορεί να αποτελέσει γραμμή άμυνας καθώς ισχύουν όσα έχει γράψει ο Μ. Μπαλαούρας στην «Εποχή»: «…Οι συνιστώσες δεν θα έχουν πια λόγο ύπαρξης ως τέτοιες. Προφανώς ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει έστω και με συνύπαρξη κάποιων συνιστωσών και πέραν ενός βραχύβιου μεταβατικού διαστήματος, γιατί δεν είναι δυνατόν διοικητικά να διαλυθούν οι συνιστώσες που δεν το επιθυμούν. Είναι όμως προφανές ότι θα αφυδατωθούν όταν ο νέος δημοκρατικός, λαϊκός, συμμετοχικός ΣΥΡΙΖΑ υπάρξει».
Αλαζονεία και πιέσεις
Δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει στα κείμενα που αναφέρονται στη συγκρότηση του ενιαίου φορέα την ιδιοκτησιακή λογική τόσο στην έννοια της Αριστεράς όσο και του λαού. Βαφτίζονται λαϊκές συνελεύσεις (και σ’ αυτό άλλοι είναι πρωτοπόροι και το πλήρωσαν) οι κομματικές συγκεντρώσεις του νέου φορέα και αυτοοργάνωση η απόκτηση κάρτας μέλους. Η κομματική ανάγκη ανάγεται σε ανάγκη του λαού. Ετσι πιέζεται ένα δυναμικό το επόμενο διάστημα να ασχοληθεί με το «νέο» φορέα και όχι με τη συγκρότηση και την οργάνωση του αγώνα και της πάλης του ώστε η όποια κίνηση να επενδύεται σ’ αυτή την κομματική συγκρότηση και όχι στην κινηματική.
Πιέσεις βέβαια θα δεχτεί και ένα δυναμικό ενταγμένο σε οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και κύρια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Καθόλου τυχαία ο Τσίπρας στη συνέντευξή του την ξεχώρισε για τη στάση της απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με την εχθρική των ΚΚΕ-ΔΗΜΑΡ. Ηδη διάφορες πρωτοβουλίες που παίρνονται, όπως και να ονοματίζονται, ουσιαστικά κινούνται δορυφορικά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ (σαν ριζοσπαστικός όμιλος κριτικής – αντιΕΕ think tank).
Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ έχει χαράξει την πορεία του δίνοντας καθημερινά διαπιστευτήρια στο σύστημα, ολοκληρώνοντας μέσα από το μετασχηματισμό του τη δεξιά μετατόπισή του. Κόντρα στις (αυτ)απάτες που πλασάρει, απαιτείται η αντιπαράθεση να πάρει πρακτικά κινηματικά χαρακτηριστικά, βάζοντας τέλος στην παύση αγώνων. Και όταν ο λαός ξαναβγεί στο δρόμο θα πάρει απουσίες και παρουσίες και θα φανεί ποιος και τι…
ΥΓ.: Δεν αναφέρθηκε καθόλου ένα βασικό… ιδεολογικό ζήτημα στην πορεία για το ενιαίο κόμμα, αυτό της κρατικής χρηματοδότησης. Θυμόμαστε μεγάλες αντιπαραθέσεις μεταξύ των συνιστωσών που «ξεχνιόντουσαν» με την επιχορήγηση. Τώρα, όμως, είναι πολλά τα λεφτά…
