Ούτε καν δάκρυα…

Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν έχουν παίξει και άλλα πράγματα ρόλο (όπως η περιπέτεια της υγείας του και οι αποκαλύψεις για την προσωπική του ζωή) πέρα από τη σαφή αίσθηση της μοναξιάς που υπαγόρευσαν στον παραγουανό πρόεδρο την ηττοπαθή στάση που συνεχίζει να δείχνει. Γεγονός είναι όμως πως ο Φερνάντο Λούγο, σε πείσμα της κατακραυγής που ξεσήκωσε σε πολλές λατινοαμερικάνικες πρωτεύουσες η αποπομπή του από το Κογκρέσο με μια συνοπτική δίκη, δείχνει σαν έτοιμος από καιρό να δεχθεί μια προδιαγεγραμμένη μοίρα. Μια μοίρα που εν πολλοίς καθορίστηκε από την επιλογή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς των γαιοκτημόνων και της παραγουανής ελίτ και να διαψεύσει τις προσδοκίες των λαϊκών μαζών που πίστεψαν σε αυτόν και τον ανέδειξαν πρόεδρο το 2008. Οι τελευταίες, εκτός από ορισμένες μικρές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Ασουνσιόν, έδειξαν αδιάφορες για την εξέλιξη των πραγμάτων.
Τα γεγονότα που συνέβησαν στα μέσα του Ιούνη στο Κουρουγουάτι, με την επίθεση της αστυνομίας σε ακτήμονες αγρότες και τη σφαγή που ακολούθησε, ήταν απλώς η αφορμή για να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο αντικατάστασής του. Ο Λούγο με την πολιτική του κατάφερε να εξατμίσει τη λαϊκή δυναμική, να σπείρει την απογοήτευση και να κλονίσει τις ελπίδες για ριζοσπαστικές αλλαγές. Ηταν πλέον άχρηστος και για τους επάνω και για τους κάτω. Η ρεβάνς από την άρχουσα τάξη και το κόμμα της, το Παρτίδο Κολοράντο, μπορούσε να κερδηθεί ακόμα και αν για ένα διάστημα η χώρα υφίστατο πιέσεις και αντίποινα από τους ισχυρούς γείτονες σαν τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Ολοι ξέρουν πως αυτά θα είναι προσωρινά, πολύ περισσότερο που ο ισχυρός βορειοαμερικάνικος παράγοντας θα προσπαθήσει να βοηθήσει με τους τρόπους που ξέρει.
Η περίπτωση Λούγο είναι διδακτική όχι μόνο για τις λατινοαμερικάνικες εξελίξεις. Με συμβιβασμούς και με το λαό στη γωνία δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ούτε και ελάχιστων κοινωνικών αλλαγών και ανατροπών. Αν υποθέσουμε φυσικά πως ο παλιός ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος είχε τέτοιους «κολασμένους» σκοπούς.