Χθες το απόγευμα διοργανώθηκε από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ανοιχτή εκδήλωση, στην ΑΣΟΕΕ, με θέμα: «Γιατί η οργή του λαού δεν μπορεί να συναντηθεί με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα; Επισημάνσεις -Αιτίες -Προτάσεις».
Παραβρέθηκε και τοποθετήθηκε και εκπρόσωπος του ΚΚΕ(μ-λ). Η τοποθέτησή του ήταν η εξής:
Μέτωπο Αντίστασης όλου του Λαού
Κοινή Δράση για την οργάνωση των εργατικών – λαϊκών αγώνων
Οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός υποφέρουν, τα χειρότερα έρχονται
Η κλιμάκωση της επίθεσης από την μεριά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου με την πλήρη υποδούλωση της χώρας και του λαού στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές του ΔΝΤ και της ΕΕ, είναι σε πλήρη εξέλιξη. Στην επίθεση αυτή συμμετέχουν και όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας (ΝΔ - ΛΑΟΣ κλπ), ενισχύοντας ο καθένας από την πλευρά του και μαζί με όλους τους παράγοντες του αστικού συστήματος την επίθεση στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις του εργαζόμενου λαού Η ανεργία, η φτώχεια, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του εργαζόμενου πληθυσμού είναι ήδη μία ζοφερή πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει νέα ακόμα χειρότερα μέτρα λιτότητας, εργασιακού μεσαίωνα, κατάργησης κατακτήσεων. Μειώσεις μισθών, κατάργηση βαρέων και ανθυγιεινών για εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, κόψιμο κοινωνικών επιδομάτων και του επιδόματος ανεργίας για όσους ακόμη έχουν την «τύχη» να το παίρνουν. Συνέχεια στην αποδόμηση του κοινωνικού χαρακτήρα στην υγεία, την παιδεία , την ασφάλιση. Ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου και παράδοσή του στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα οικοδομείται ένας βάρβαρος κατασταλτικός μηχανισμός που επιτίθεται καθημερινά σε κάθε εκδήλωση εργατικής-λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης για να τσακίσει κάθε διάθεση του λαού να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του.
Ο εφιάλτης για τον εργαζόμενο λαό δεν έχει ημερομηνία λήξης, ούτε όρια. Η επίθεση του ιμπεριαλιστικού - καπιταλιστικού συστήματος παντού στον κόσμο έτσι και στην χώρα μας έχει στρατηγικό χαρακτήρα και στοχεύει στην πλήρη αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και των λαών στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο, την μετατροπή τους σε σύγχρονους δούλους χωρίς δικαιώματα, σε απλά εργαλεία της παραγωγικής διαδικασίας. Την πολιτική αυτή επιτάχυνε το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού κόσμου και την ενισχύει ο άγριος ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών
Η ντόπια αστική «μας» τάξη προσπαθώντας να αποφύγει την υποβάθμισή της τόσο στις σχέσεις της με τους ιμπεριαλιστές όσο και του ρόλου της στην ευρύτερη περιοχή κάνει ότι μπορεί για να «εξυπηρετήσει» ιμπεριαλιστές, κεφαλαιοκράτες, δανειστές, ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς και να δώσει μία εικόνα μιας πειθαρχημένης χώρας κάτω από καθεστώς άγριας καταστολής, καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Το βάθεμα της εξάρτησης και η ένταση της επίθεσης ενάντια στο λαό αποτελούν την μοναδική «διέξοδο» για την ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, για να παραμείνουν, με κάθε θυσία, στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» της ΕΕ και ταυτόχρονα να συνεχίσουν να αποτελούν «πυλώνα» της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην περιοχή. Στην κατεύθυνση αυτή δεν διστάζουν σε κάθε είδους παραχωρήσεις, υποταγές, ευθυγραμμίσεις με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να βγουν και από την μέγγενη των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οδηγώντας τον λαό και την χώρα σε μεγαλύτερους κινδύνους και απειλές. Παρά τις ενδοαστικές αντιπαραθέσεις και τα αδιέξοδα του αστικού πολιτικού προσωπικού που πηγάζουν από τις επιλογές τους ( μνημόνια, αναδιάρθρωση- επιμήκυνση χρέους ) αλλά και την συνολική αμφισβήτηση του λαού απέναντί τους που εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία, κανένα τμήμα αυτού του χώρου και αυτής της τάξης δεν είναι διατεθειμένο να «ξεκόψει» από την βασική στρατηγική της επίθεσης στο λαό και της έντασης της εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές.
Οι εργατικές – λαϊκές αντιστάσεις και η στάση της Αριστεράς
Στην χώρα μας, εδώ και αρκετό διάστημα, ήδη από την περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ, αλλά ακόμα πιο έντονα από τον περασμένο Μάη μέχρι τα σήμερα η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία έχουν χρησιμοποιήσει κάθε ευκαιρία που τους έχει δοθεί, για να εκφράσουν τις διαθέσεις τους, την οργή και την αγανάκτησή τους. Από την μαζική συμμετοχή στις πανεργατικές απεργίες έως τους σημαντικούς αγώνες σε χώρους ( συγκοινωνίες, ΟΤΑ, συμβασιούχοι, εργοστάσια, απολυμένοι σε επιχειρήσεις ) και από τον αγώνα στην Κερατέα έως την πλήρη απονομιμοποίση του πολιτικού συστήματος με την μαζική αποχή από τις «Καλλικράτειες» εκλογές, ο λαός ανταποκρίνεται, όπως μπορεί, παρά τους δυσμενείς πολιτικούς – κοινωνικούς συσχετισμούς.
Αντίθετα η «επίσημη» αλλά και η «άλλη» Αριστερά, με τα «σχέδια» και τις πρακτικές της δυσκολεύει την εργατική – λαϊκή πάλη. Δεν βοηθάει στον αποτελεσματικό συντονισμό και την οργάνωση των εργαζόμενων είτε σηκώνοντας διαχωριστικά τείχη είτε προτάσσοντας κατευθύνσεις που αποπροσανατολίζουν όπως η διαχείριση του χρέους και ο αριστερός – κινηματικός κυβερνητισμός. Πολιτικές προτάσεις που ξεκινούν από την πλήρη αποχώρηση από την ταξική πάλη προς «χάριν» μίας εξουσίας και οικονομίας που θα προκύψουν περίπου όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία και ταυτόχρονα «άλλες» προτάσεις που βλέπουν ένα πρόγραμμα υποταγμένο στις «εθνικές» ανάγκες μιας (αριστερής έστω) σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης, δημιουργούν σήμερα, μέσα στο κίνημα, αναμονή και ηττοπάθεια, αφοπλίζουν πολιτικά όλους τους διαθέσιμους αγωνιστές.
Η Αριστερά δεν μπορεί να κάνει πολιτική έξω από τους πραγματικούς πολιτικούς - ταξικούς όρους που δημιουργεί η επίθεση κυβέρνησης – κεφάλαιου – ιμπεριαλιστών. Η όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης από την μεριά των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων αποτελεί όρο που δεν μπορεί να τον αντιπαρέλθει καμία δύναμη που θέλει να έχει αναφορά στην αριστερά και την υπόθεση των εργαζόμενων. Αυτή η αντιπαράθεση δεν μπορεί να «φορτωθεί» στην εργατική τάξη και τον λαό και η Αριστερά να κάνει κριτική και να του σηκώνει το δάκτυλο γιατί …δεν καταλαβαίνει. Η οργάνωση αυτή της αντιπαράθεσης αποτελεί βασικό καθήκον της περιόδου, για την ανατροπή της αντεργατικής – αντιλαϊκής επίθεσης, για την ανάπτυξη ενός εργατικού – λαϊκού κινήματος ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Σε αυτή την κατεύθυνση επιμένει το ΚΚΕ (μ-λ) και θα συνεχίζει να καλεί και τις υπόλοιπες δυνάμεις στην συγκρότηση πρωτοβουλιών Αντίστασης σε χώρους δουλειάς γειτονιές, πόλεις και σχολές για να δημιουργηθούν οι όροι μίας πραγματικής αντιπαράθεσης με το αστικό πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς του εκφραστές που θα ανοίξει τον δρόμο για συνολικές πολιτικές – κοινωνικές ανατροπές.
Θεωρούμε θετικό ότι πλέον και άλλες δυνάμεις από τον χώρο της Αριστεράς πιστεύουν στην ανάγκη δημιουργίας Μετώπου, όμως η υλοποίηση μίας τέτοιας υπόθεσης δεν μπορεί να είναι υπόθεση συμφωνίας «κορυφών» αλλά να συγκροτείται εκεί που τα προβλήματα οξύνονται και από αυτούς (εργαζόμενους, άνεργους, νέους και νέες) που πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.
Αυτό είναι τελικά που θα «χρωματίσει» και το περιεχόμενο ενός Μετώπου Αντίστασης.
Ερμηνεύουμε την πολιτική στο τιμόνι σαν το πιο σπουδαίο καθήκον της οργάνωσης του λαού εκεί όπου δουλεύει, ζει και σπουδάζει και όχι σαν ασχολία με «υψηλή» πολιτική που αναζητά «αναβάθμιση» στο κεντρικό πολιτικό προσκήνιο, μέσα από εκλογικές διαδικασίες και «ενιαία ψηφοδέλτια». Και κυρίως αντιλαμβανόμαστε την πολιτική στο τιμόνι μέσα από την «ανάγνωση» της πραγματικότητας τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας μέσα από τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των εργατικών – λαϊκών μαζών από την μία, του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών από την άλλη και όχι μέσα από ουτοπίες (στην καλύτερη περίπτωση ) που θα μετατρέψουν ένα ολόκληρο αγωνιστικό δυναμικό σε παρατηρητή «σοφών» που ασκούν «λογιστικό έλεγχο» στο αστικό κράτος για το «επαχθές χρέος» ή οικονομικών προτάσεων διαχείρισης του χρέους που πολλές φορές συναντιούνται με αντίστοιχες που διατυπώνουν στελέχη του αστικού συστήματος. Ακριβώς επειδή το ζήτημα είναι πολιτικό και όχι «στενά» οικονομικό.
Εμείς του ΚΚΕ (μ-λ) αρνούμαστε να δούμε τα υποπροϊόντα της ταξικής πάλης ( εξελίξεις στο κυβερνητικό επίπεδο, επιλογές διαχείρισης του χρέους και της κρίσης κ.α. ) σαν τα κύρια ζητήματα.
Για μας τα κύρια ζητήματα συνεχίζουν και παραμένουν αυτά που έχουν να κάνουν με την ανασυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος, μέσα από την συγκρότηση της εργατικής τάξης σαν τάξης για τον εαυτό της, μέσα από την υπεράσπιση, την διεκδίκηση και την διεύρυνση των καταχτήσεων και των δικαιωμάτων που σήμερα καρατομούνται.
Στο τιμόνι της δικής μας πολιτικής κατεύθυνσης παραμένει σταθερά η επανάσταση και ο σοσιαλισμός.
