Της Μαίρης Κοτανίδου
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών, διαπιστώνεται η άγρια επίθεση της κυβέρνησης στα δικαιώματα του λαού. Μιλάμε για ολοκληρωτική κατάργηση της δωρεάν παιδείας και υγείας και για ξερίζωμα κάθε δικαιώματος στον εργασιακό τομέα μέσα από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την προώθηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Ο καταιγισμός αυτός των αντιλαϊκών μέτρων φυσικά πλήττει πρώτα και κύρια τα κατώτερα και λαϊκότερα κοινωνικά στρώματα και δεν θα μπορούσε ν' αφήσει απ' έξω ούτε τους ανέργους, οι οποίοι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έχουν ξεπεράσει το 15%, ενώ αναμένεται στο τέλος του χρόνου να εκτοξευτεί το ποσοστό, αγγίζοντας το 20%. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ωθεί στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους, κάνει προσπάθεια να μας πείσει ότι εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε γι' αυτήν, χρησιμοποιώντας ιδεολογήματα όπως ότι «ο καλός και άξιος θα βρει δουλειά» ή «προκειμένου να νοικοκυρευτούμε και να βγει η χώρα από την κρίση πρέπει να θέσουμε νέα κριτήρια και προϋποθέσεις, ώστε να μην κατασπαταλά το κράτος χρήματα σε επιδόματα και κοινωνικές παροχές»! Στην ουσία, προσπαθεί με κάθε τρόπο ν' αποποιηθεί των ευθυνών της απέναντι στους ανέργους (και όχι μόνο σ’ αυτούς).
Ηδη από τα προηγούμενα χρόνια, με ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης, οι άνεργοι χωρίζονταν σε αυτούς που αναγνωριζόταν η ανεργία τους και δικαιούνταν το επίδομα ανεργίας και σε αυτούς που δεν αναγνωριζόταν και επομένως δεν το δικαιούνταν. Πιο συγκεκριμένα, επίδομα ανεργίας, για πρώτη φορά, δικαιούνταν ο ασφαλισμένος που είχε πραγματοποιήσει στα δύο προηγούμενα χρόνια, πριν από την απόλυσή του, 200 μέρες εργασίας (χωρίς να υπολογίζονται οι δύο τελευταίοι μήνες), από τις οποίες, 80 ημέρες το λιγότερο το χρόνο. Προκειμένου ο ασφαλισμένος να πάρει το επίδομα ανεργίας για δεύτερη φορά έπρεπε να πραγματοποιήσει 125 ημέρες εργασίας το τελευταίο 14μηνο, χωρίς να υπολογίζονται οι δύο τελευταίοι μήνες.
Στο σημείο αυτό υπογραμμίζουμε ότι το επίδομα ανεργίας, όπως το λέει και το ίδιο του το όνομα, είναι ένα βοήθημα για όλους τους ανέργους και θα έπρεπε να το λαμβάνουν όλοι χωρίς προϋποθέσεις. Επίσης, με ποια «κοινωνικά» κριτήρια η κάθε κυβέρνηση αποφάσιζε ότι όποιος εργαζόμενος έχει συμπληρώσει τα 200 μεροκάματα χρειάζεται «στήριξη» κι επομένως το δικαιούται, ενώ όποιος έχει κάνει λιγότερα δεν το δικαιούται, τη στιγμή που απ' όλους τους εργαζόμενους (με πολλά ή λίγα μεροκάματα) γίνονται κρατήσεις; Γίνεται ξεκάθαρο ότι στόχος των κυβερνήσεων δεν ήταν ποτέ να στηρίξει τους ανέργους, αλλά να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε να ψαλιδίσει και αυτό το επίδομα.
Μετά, λοιπόν, την Τρόικα και τα μνημόνια, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, ώστε να κόψει και το επίδομα ανεργίας. Σχεδιάζει να θέσει νέα κριτήρια-προϋποθέσεις στο όνομα πάντα της «δίκαιης» και «αξιοκρατικής» επιλογής των δικαιούχων. Συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για αύξηση του αριθμού των ημερών εργασίας που προαπαιτούνται για το ταμείο, σε μια περίοδο που προωθείται περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανασφάλιστη εργασία και που οι απολύσεις χτυπάνε κόκκινο. Γίνεται, επίσης, λόγος για κατάργηση των «ευνοϊκών» προϋποθέσεων για τους ανέργους που απασχολούνται εποχιακά. Αυστηροποίηση των όρων καταβολής του επιδόματος σε περιπτώσεις εργαζομένων που ασθενούν ή στρατεύονται και στις εργαζόμενες λόγω εγκυμοσύνης ή λοχείας. Μείωση της χρονικής διάρκειας καταβολής του επιδόματος (που σήμερα κλιμακώνεται ανάλογα με τον αριθμό των ημερών εργασίας) αλλά και μείωση του ίδιου του ποσού του επιδόματος ανεργίας. Τέλος, τα περιουσιακά στοιχεία του ανέργου θα κρίνουν αν δικαιούται το επίδομα ή όχι. Σε περίπτωση που ο ένας από τους δύο συζύγους εργάζεται, ο άνεργος σύζυγος δεν δικαιούται το επίδομα. Ολα τα παραπάνω είναι μερικά μόνο δείγματα «κοινωνικής ευαισθησίας» της κυβέρνησης, που δείχνουν ξεκάθαρα και τις προθέσεις της.
Απέναντι σ’ όλα αυτά, ο μόνος που μπορεί να βάλει φραγμό και ν’ απαντήσει είναι ο ίδιος ο λαός. Συνειδητοποιώντας ότι σκοπός της κυβέρνησης (αυτής αλλά και των προηγούμενων) είναι ν' αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη για το κεφάλαιο, εξαθλιώνοντας το λαό, είναι πλέον ανάγκη να αντισταθεί και ν’ αποτρέψει τα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν υπερασπιζόμαστε την ανεργία ούτε την επιδότησή της αλλά αντιστεκόμαστε στην κατάργηση των δικαιωμάτων μας. Διεκδικούμε μόνιμη και σταθερή δουλειά, δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία για όλους. Και επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις για όλο το διάστημα της ανεργίας.
