Ξεκινώντας από σωστές διαπιστώσεις, που αναιρούν ακόμα και παλιότερες αναλύσεις για την «ισχυρή Ελλάδα», την «παγκοσμιοποίηση» (είναι χαρακτηριστικό ότι ο όρος δεν αναφέρεται καθόλου), την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» (που αποδείχθηκε μύθος) και το ρόλο των δυτικών κρατών στην οικονομία (και όχι των «πολυεθνικών»!), σκιαγραφείται το περίγραμμα της Ελλάδας-οικονομικής αποικίας. Περιγράφονται γλαφυρά το οικονομικό σκέλος της συγκέντρωσης πλούτου από τις χώρες-αποικίες στις χώρες-μητροπόλεις και οι μέθοδοι πολιτικού-οικονομικού εκβιασμού.
Δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε τις παρατηρήσεις αυτές και να καλωσορίσουμε τους συναγωνιστές μας πίσω στον «σκονισμένο» κόσμο του «απολιθωμένου» λενινιστικού ιμπεριαλισμού. Βέβαια, η… απεχθής λέξη ιμπεριαλισμός επιμελώς αποφεύγεται στο ντοκιμαντέρ, καθόλου τυχαία, και αντικαθίσταται από το «νεοφιλελευθερισμό». Αποφεύγουν οι δημιουργοί του, παρά τις σωστές αρχικές παρατηρήσεις για την ασφυξία του ευρώ και τον άνισο οικονομικό πόλεμο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, να καθορίσουν την Ελλάδα σαν εξαρτημένη χώρα. Μόνο ο Γλέζος, από παλιά ορμώμενος, ψελλίζει κάπου την «εθνική ανεξαρτησία».
Η επιλογή αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Συνδέεται άμεσα με το δεύτερο σκέλος του ντοκιμαντέρ, που αφορά την πολιτική απάντηση. Οι δυνάμεις αυτές ξέρουν ότι δεν μπορούν να κρύβονται άλλο πίσω από το δάχτυλό τους και να μην παραδέχονται κάποιες στοιχειώδεις αλήθειες για τον ιμπεριαλισμό που κατανοούνται πλέον από τον κόσμο. Φροντίζουν όμως να μη φτάνουν την ανάλυση σε τέτοιο βάθος ούτως ώστε να γίνεται σαφές ότι το ζήτημα του χρέους δεν είναι επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου, δεν είναι δημιούργημα κάποιων κακών συμφωνιών, κάποιων διεφθαρμένων κυβερνήσεων διαπλεκόμενων με τράπεζες, αλλά είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ για το ελληνικό κεφάλαιο. Δεν εντάσσουν το χρέος σε ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα τέτοιο που να εξαρτά κάθε τομέα της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά κράτη της Δύσης. Αντιλαμβάνονται το χρέος σαν ΕΠΙΛΟΓΗ του καπιταλισμού στην Ελλάδα έτσι αόριστα, λες και θα μπορούσε να είναι αλλιώς, να διαγραφεί. Χωρίς να απαιτείται άραγε να βγει η χώρα από τους οργανισμούς αυτούς, την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ; Ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς να βγει από την ΕΕ ή το ΝΑΤΟ, που επιβάλλουν συχνά-πυκνά με τα όπλα τις πολιτικές επιλογές τους; Και άραγε μπορεί μια αστική τάξη σαν κι αυτή, δεμένη με χίλια μύρια νήματα στον ιμπεριαλισμό, να πετύχει αυτού του τύπου τις ανατροπές; Ή μήπως χρειάζεται να περιγραφεί ένα εξ ολοκλήρου διαφορετικό κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό μοντέλο εξουσίας και παραγωγής με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη;
Για να μην τεθεί λοιπόν το ζήτημα του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ, αυτού που απέτυχε, λόγω του… ειδεχθούς Στάλιν, μην ξεχνιόμαστε, η ανάλυση αυτή οφείλει να σταματήσει στα μισά. Για να προταθεί μία άλλη πολιτική επιλογή στο «νεοφιφλευθερισμό». Για να αποδειχθεί ότι το χρέος είναι «παράνομο», «απεχθές», αλλά μη φοβάστε. Και νόμιμο (sic) να είναι, η ΕΛΕ θα το απονομιμοποίησει στα μάτια του λαού πολιτικά, γιατί, ακούσατε, είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ και όχι οικονομική ένωση. Το μόνο που μένει μετά είναι να έρθει κάποιος Κορέα (Ισημερινός), την προεκλογική καμπάνια του οποίου παρακολουθήσαμε στο ντοκιμαντέρ. Και επειδή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν προβλέπεται να το γυρίζουν σε Τσάβεζ, μαντέψτε τι θα ψηφίσουμε στην Ελλάδα: ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Πάντα με κινηματική στήριξη, με μάχες στους δρόμους και όχι στης Βουλής τους διαδρόμους! Και η ΕΛΕ φυσικά θα είναι ένα μέρος μόνο της μάχης αυτής, ιδεολογικό και πολιτικό. Ξεμπερδέψαμε λοιπόν μια και καλή με το σοσιαλισμό, την εξάρτηση, τον ιμπεριαλισμό, το ποιος-ποιον, την εργατική τάξη και την ανασυγκρότησή της σαν τάξη για τον εαυτό της. Κάντε το όπως ο Ισημερινός…
Αν κάτι έχει αξία όμως να ειπωθεί, είναι ότι δεν είναι διόλου αμελητέα η προσπάθεια καταγραφής του χρέους. Οχι όμως σαν ατέλεια που πρέπει να διορθωθεί, έστω και με εθνικοποιήσεις τραπεζών ή ό,τι άλλο. Αλλά σαν ιμπεριαλιστικό χρέος. Ναι, μια εργασία σαν του Μπελογιάννη «το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», που αποκάλυπτε με οικονομικά επιχειρήματα την πολιτική της υποτέλειας και χτυπούσε με τα ίδια της τα όπλα την αστική οικονομία, όχι όμως για να υπηρετήσει ένα κίνημα άλλης αστικής διαχείρισης και διαγραφής του χρέους στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος. Αλλά σαν ιδεολογικό όπλο για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική Ελλάδα, που όσο μακρινή και δύσκολη μπορεί να είναι είναι η μόνη που μπορεί στα αλήθεια να διαγράψει το χρέος.
