Ένας χρόνος μνημόνιο, ένας χρόνος αντιλαϊκής λαίλαπας

Η γενικευμένη επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ υπό τις εντολές της ιμπεριαλιστικής «τρόικας» και οι δεσμεύσεις τής άρχουσας τάξης και του αστικού πολιτικού κόσμου με τους «δανειστές» τους, που πήρε την ονομασία «μνημόνιο» και θα… πληρώσει ο εργαζόμενος λαός, κλείνουν έναν χρόνο, σε πλήρες αδιέξοδο για το σύστημα, μέσα και έξω από τη χώρα αλλά με βαριές επιπτώσεις για την εργατική τάξη και τον λαό συνολικά.
Μέσα σε αυτόν τον χρόνο είχαμε έναν πραγματικό καταιγισμό αντιλαϊκών μέτρων και νόμων που για πρώτη φορά μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κατάργησαν δικαιώματα και κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί με αγώνες και θυσίες μέσα στο διάβα δεκαετιών. Ταυτόχρονα μία απότομη και βαθιά βύθιση του επιπέδου ζωής για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία οδηγεί μεγάλα τμήματα, ιδιαίτερα του εργατικού πληθυσμού, στα όρια της εξαθλίωσης.

Τα αντεργατικά μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη συνδρομή του ΛΑΟΣ και της Ντόρας Μπακογιάννη και την πλήρη αποδοχή τους, επί της ουσίας, από τη ΝΔ με την πλήρη στήριξη όλου του ντόπιου κατεστημένου, παρουσιάστηκαν στον ελληνικό λαό σαν μέτρα «σωτηρίας» που θα έσωζαν τη χώρα από την καταστροφή. Έναν χρόνο μετά, τα νέα μεγαλύτερα αδιέξοδα που έχουν συσσωρευτεί σαν αποτέλεσμα της έντασης της επίθεσης και της εξάρτησης μετριούνται με ποσοστά που δείχνουν το μέγεθος των μύθων και της απάτης που καλλιέργησαν συστηματικά οι αστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να προστατέψουν τα κέρδη τους και να βάλουν τον λαό να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης τους.
Μείωση του ΑΕΠ στο 4,5% για το 2010 με ίδια και χειρότερη την πρόβλεψη για το 2011, η κόλαση της ανεργίας μετριέται «επίσημα» στο 15% με όλες τις στατιστικές αλχημείες των διάφορων κυβερνητικών και κρατικών υπηρεσιών, ο πληθωρισμός έφτασε στα τέλη του 2010 στο 4,5% με αυξήσεις σε βασικά είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης για τη λαϊκή οικογένεια, ενώ το χρέος υπολογίζεται, σήμερα, στα 350 δισ., προκαλώντας πανικό στα αστικά επιτελεία.
Πιο πραγματική όμως από τα νούμερα είναι η ζωή του εργαζόμενου λαού, που βιώνει δύσκολες στιγμές, με την ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο να αποτελεί τον καθημερινό βραχνά, ενώ ξεχειλίζει η οργή και η αγανάκτηση απέναντι στους εκπροσώπους του αστικού πολιτικού συστήματος.
Το καλοκαίρι του 2010, κάνοντας έναν πρώτον απολογισμό για τον χαρακτήρα της επίθεσης κυβέρνησης-τρόικας και τον καταιγισμό των μέτρων και των νόμων, μιλούσαμε για «πύρρειο νίκη» της κυβέρνησης, εξηγώντας ότι τόσο το μέγεθος της επίθεσης στον λαό όσο και οι δεσμεύσεις εξάρτησης που «αναλαμβάνει» θα οδηγήσουν σε νέα αδιέξοδα που θα πυροδοτήσουν κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτή μας η εκτίμηση επιβεβαιώνεται από τις σημερινές εξελίξεις και αποκαλύπτει ότι το σύστημα, σε όλες του τις εκφράσεις, την μόνη διέξοδο που μπορεί να βρει είναι στην ανελέητη επίθεση στον λαό, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη όξυνση των αντιθέσεων και των αντιφάσεών του, οδηγώντας τα πράγματα σε νέα αδιέξοδα.
Οι «νίκες» του συστήματος είναι προσωρινές και έχουν να κάνουν με το επίπεδο οργάνωσης και αντίστασης του εργατικού-λαϊκού κινήματος.


Το εργατικό-λαϊκό κίνημα δεν έχει πει τον τελευταίο του λόγο
Όλον αυτόν τον χρόνο που πέρασε η εργατική τάξη και ο λαός άρπαξαν κάθε δυνατότητα που τους δόθηκε για να εκφράσουν την οργή και την αγανάκτησή τους, την αντίθεση στην πολιτική της λιτότητας και της ανεργίας, στην καρατόμηση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων τους. Ιδιαίτερα οι απεργιακές κινητοποιήσεις της 5ης Μάη και 15ης Δεκέμβρη της περασμένης χρονιάς, αλλά και η μαζική συμμετοχή στις 23 Φλεβάρη, εφέτος, αποτελούν σταθμούς στην πορεία του εργατικού κινήματος, με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων σε όλη τη χώρα, παρά την άγρια κρατική καταστολή και τρομοκρατία, παρά τις δολοφονικές προβοκάτσιες «ανεγκέφαλων». Οι εκτιμήσεις που δίνουν και παίρνουν από μεριάς διαφόρων δυνάμεων της Αριστεράς και καταλήγουν, είτε ξεκάθαρα είτε συγκαλυμμένα, να ρίχνουν την ευθύνη για την κατάσταση του κινήματος στους εργαζόμενους, γίνονται για να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες, τις ανεπάρκειες, τις αυταπάτες.
Ο εργαζόμενος λαός, «εκτός» από την κυβερνητική επίθεση που έχει να αντιμετωπίσει, έχει να κάνει με την εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, με τους εκβιασμούς και τις απειλές, κυρίως όμως έχει βρεθεί ανοργάνωτος, χωρίς πολιτική-ταξική συγκρότηση σαν αποτέλεσμα της πολύχρονης κυριαρχίας των κυβερνητικών, εργοδοτικών, αλλά και ρεφορμιστικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δυνάμεις αυτές όλα αυτά τα χρόνια μεθόδευσαν την πλήρη διάλυση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, προσφέροντας, έτσι, τις πιο πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα και ανταμείφθηκαν γι’ αυτό, είτε με παχυλές αμοιβές είτε με θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Οι «αποκαλύψεις» που σήμερα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για τα εκατομμύρια ευρώ στη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ή οι μισθοί του Παναγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ, από συμμετοχή σε «επιτροπές», είναι μόνο ένα μικρό δείγμα της συναλλαγής του κράτους, των αστικών κυβερνήσεων και του συστήματος γενικότερα με μία συνδικαλιστική ηγεσία που αποτελεί εμπόδιο και πράκτορα των συμφερόντων της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα. Αυτή η «ηγεσία» κάτω από την πίεση των εργαζομένων και για να δικαιολογήσει την ίδια της την ύπαρξη κήρυξε μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα 11 γενικές απεργίες, αριθμός-ρεκόρ όλων των εποχών, που όμως δεν αποτελούσαν τίποτα άλλο από «τουφεκιές στον αέρα» τόσο από άποψη οργάνωσης όσο και στόχων πάλης. Την ίδια περίοδο οι ξεπουλημένες ηγεσίες έκαναν συμφωνίες με την κυβέρνηση για μειώσεις μισθών ενώ υπέγραψαν και μία κατάπτυστη τρίχρονη συλλογική σύμβαση εργασίας με βιομηχάνους και εμπόρους που καταδικάζει τους εργαζόμενους στη φτώχεια. Η πλειοψηφία των εργαζόμενων αντιμετωπίζει πλέον με καχυποψία και περιφρόνηση την πουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία και αυτό έχει δώσει τη δυνατότητα στη συγκρότηση κινήσεων, πρωτοβουλιών, συντονισμών «από τα κάτω» με έναν πολύμορφο τρόπο, τόσο σε χώρους δουλειάς όσο και σε γειτονιές και πόλεις.
Όσο η επίθεση του συστήματος κλιμακώνεται τόσο γίνεται περισσότερο από φανερή η ανάγκη της ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, της ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ, του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ και της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ του εργαζόμενου λαού. Χωρίς αυτά και κυρίως χωρίς τον ξεκάθαρο πολιτικό στόχο της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ δεν μπορεί να υπάρξει νικηφόρα πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή λαίλαπα.
Οι (πρόσκαιρες) ήττες που σωρεύονται από το πέρασμα των μέτρων δημιουργούν ηττοπάθεια, διαμορφώνουν συνθήκες αναμονής, ακόμη και ψευδαισθήσεων, που καθυστερούν σημαντικά την ανάπτυξη κινήματος ικανού και στα επίπεδα που αντιστοιχούν στη σημερινή επίθεση.
Η υπόθεση της πολιτικής συγκρότησης και της οργάνωσης του λαού είναι καθήκον της Αριστεράς που έχει… παραλείψει γιατί άλλα κομμάτια της ασχολούνται με προγράμματα «λαϊκής εξουσίας» και άλλα με τη διαχείριση και τις προτάσεις του «επαχθούς χρέους». Και κυρίως ασχολείται η Αριστερά «μας» με την αναπαραγωγή της, προσπαθώντας να πλασαριστεί σαν «λύση» στο κεντρικό πολιτικό πλαίσιο. Δεν είναι ότι δεν έχουν γίνει προσπάθειες σε χώρους δουλειάς, δεν είναι ότι ένα δυναμικό δεν έχει δώσει σημαντικές μάχες, δεν είναι ότι δεν υπάρχει συμμετοχή και οργάνωση μεγάλων κινητοποιήσεων. Είναι ότι όλα αυτά εντάσσονται σε «σχέδια» που απέχουν πολύ από τις σημερινές ανάγκες του κόσμου της δουλειάς. Υπάρχει μια ευρύτατη περιφρόνηση στην πολιτική κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και μία υπόκλιση στις προτάσεις και στα προγράμματα που θα «δώσουν απαντήσεις» και «προοπτική». Δεν αξιολογείται η υπαρκτή κατάσταση σαν αποτέλεσμα της συνολικής ήττας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κάποιοι «σαλπίζουν» αντεπιθέσεις από τις πιο διαφορετικές κατευθύνσεις και χώρους της Αριστεράς και της αναρχίας. Στις συνθήκες αυτές, η διάλυση των αυταπατών πολύ γρήγορα φέρνει την απογοήτευση και την παραίτηση αλλά και την αποδοχή του «μονόδρομου» του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος.
Είναι τραγικό, για πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, ότι ακόμη και όταν το ίδιο το σύστημα τούς καταρρίπτει τους μύθους και τις αυταπάτες που καλλιεργούν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, ψάχνουν να βρουν κάτι άλλο «ανάλογο» να αντικαταστήσουν το προηγούμενο.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση μόνη πηγή αισιοδοξίας μπορούν να αποτελέσουν οι αγώνες και οι επιμέρους μάχες που δίνονται από τον λαό. Η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού είναι μία πολιτική αντίληψη και κατεύθυνση, ταυτόχρονα, που μπορεί να οικοδομήσει, σήμερα, μέσα σε ασφυκτικές συνθήκες και δυσμενείς πολιτικούς-ταξικούς συσχετισμούς, όρους συγκρότησης και ανάπτυξης κινήματος αντίστασης και πάλης.
Η πρώτη «επέτειος» του μνημονίου βρίσκει τους εργαζόμενους και το κίνημα σε μία δύσκολη κατάσταση, αλλά και με σημαντικές παρακαταθήκες οργάνωσης και αγώνων –είναι σπουδαίο καθήκον να μην αφήσουμε αυτές τις παρακαταθήκες να αδυνατίσουν και να χαθούν με το πέρασμα του χρόνου και όσα θα φέρει η κλιμάκωση της επίθεσης. Ο λαός μας, κανένας λαός, δεν αποδέχεται τη μοίρα του και την καταστροφή του από τους κυρίαρχους –οι εξεγέρσεις των αραβικών λαών μάς το «υπενθυμίζουν» με αιματηρό τρόπο.