Τα πραγματικά επίδικα με το αεροδρόμιο του Ελληνικού

Σκάλωμα, υπαναχώρηση του Κατάρ, παρέμβαση των Γερμανών, ζητήματα περί του αν θα υπάρξει διακρατική συμφωνία ή διαγωνισμός (εθνικός ή διεθνής) αλλά και ζητήματα διαφάνειας, διαψεύσεις επί διαψεύσεων αλλά και αποστάσεις υπουργών (κατά 60% πάρκο φέρεται να υποστηρίζει η Μπιρμπίλη) είναι μερικά απ΄όσα είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας σχετικά με την -κατά τα άλλα δρομολογημένη- εκποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού. Και όλα εν μέσω ενός σκοτεινού τοπίου, όπου το καθετί πρέπει ν' αξιολογηθεί από αυτούς που θέλουν να δώσουν αγώνες για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων και για την αποτροπή της εκποίησης ή “αξιοποίησης” της δημόσιας γης και περιουσίας. Σε προηγούμενο κείμενο είχαμε γράψει πως “η έκταση και το βάθος της επίθεσης στη δημόσια γη, τους ελεύθερους χώρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές υπό καθεστώς ΔΝΤ, ΕΕ και τρόικας απαιτείται να συνειδητοποιηθούν”. Ακόμη, σε δημόσια τοποθέτησή μας (Νομική 8/4) εκφράσαμε τις σκέψεις πως το τι θα γίνει με το Ελληνικό είναι συνάρτηση των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων που διαμορφώνονται εσωτερικά και εντός ΕΕ στο πλαίσιο της κρίσης.

Ένα μήνας κύλησε από τότε. Το νέο τοπίο (με πολλά ερωτηματικά ως προς και μέχρι την τελική διαμόρφωσή του και χωρίς να υπάρχει ασφαλής εκτίμηση) που προέκυψε πριν τη “σημαντική” 15η Μαίου δείχνει όμως κάποια πράγματα. Δείχνει καταρχήν ότι η διαμόρφωση των όρων επέκτασης της κερδοφορίας του κεφαλαίου με την επίθεση σε ελεύθερους χώρους, σε γη, ενέργεια και γενικά στις πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι στρατηγικού χαρακτήρα και σε φάση που περιλαμβάνει ανταγωνισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστών αλλά και πιέσεις προς την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκφραστές για αποτελεσματικότερη ευθυγράμμιση με τις κατευθύνσεις τους. Ανεξαρτήτως του πώς θα προχωρήσει η εκποίηση ή εκμετάλλευση του Ελληνικού, μέσω ποιων διαδικασιών και με ποιους τελικούς διεκδικητές, αν θα γίνει με διακρατικές συμφωνίες ή με διαγωνισμό, αυτό που διαφαίνεται είναι το μήνυμα ότι το “πώς” διαμορφώνεται σε πλαίσιο αναβαθμισμένων σχέσεων εξάρτησης που επιβάλλουν, δρομολογούν, προνομιμοποιούν ή, αναλόγως, σκαλώνουν εξελίξεις και διαμορφώνουν τους όρους του παιχνιδιού.
Το νέο τοπίο δείχνει επίσης πιο καθαρά ότι η εκποίηση του Ελληνικού και η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου γενικώς δεν είναι κάτι που γίνεται για την εξεύρεση των δισ. με τα οποία, δήθεν, θα αντιμετωπιστεί το... υπό αναδιάρθρωση δημόσιο χρέος ούτε βέβαια κάτι που γίνεται στα πλαίσια μιας “ελευθερίας επενδύσεων” ή ενός “αναπτυξιακού σχεδιασμού”. Πρόκειται για διαμόρφωση όρων κυριαρχίας (οικονομικής και πολιτικής) επέκτασης και καταλήστευσης με κοινό και σκληρότερο παρονομαστή τον διακηρυγμένο ήδη πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, τις κατακτήσεις του και τους συνολικότερους όρους ζωής και διαβίωσής του, με την επιβολή του συνόλου των μέτρων και των πολιτικών του κεφαλαίου, της τρόϊκας, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των πολιτικών εκφραστών τους.
Η αξιολόγηση από αριστερή, ταξική και λαϊκή σκοπιά των εξελίξεων είναι εκ των ων ουκ άνευ, ώστε να διαμορφωθούν οι στόχοι αλλά και οι μορφές οργάνωσης του κινήματος. Ένα ζήτημα, λοιπόν, είναι η συνειδητοποίηση του τσαμπουκά (άλλως εξάρτηση) με βάση τον οποίο Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές λένε “έχουμε λόγο στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σας” και φαίνεται να βάζουν προς το παρόν πάγο στη λύση Κατάρ “αποκαλύπτοντας” και τον αδιαφανή ρόλο του Αθεμπίγιο. Δρομολογείται όμως σε άλλη βάση, πράγματι, η διαδικασία του Ελληνικού ή είναι κίνηση ενόψει της πιεστικά απαιτούμενης ευθυγράμμισης ενόψει δεύτερου μακροχρόνιου μνημονίου; Αντανακλά επιχειρηματικές συγκρούσεις ιμπεριαλιστικών συμφερόντων σχετικά με το επίδικο φιλέτο καθεαυτό ή πόλεμο για το σύνολο της δημόσιας γης και του πλούτου που εκφράζεται στο συγκεκριμένο φιλέτο;; Και το ένα και το άλλο;; Αυτά μένει να τα δούμε καθώς το ζήτημα δεν είναι ούτε μόνο οικονομικό ούτε μόνο πολιτικό αλλά σύμπλεξη και των δύο. Αλλά, ό,τι κι αν γίνει τελικά, δεν αναιρείται αυτή η παράμετρος του τσαμπουκά, καθώς με πρωτοβουλία του και με παρέμβασή του επιδρά ήδη, και μάλιστα σε πολλά επίπεδα, στο σχετιζόμενο με την αρπαγή του δημόσιου πλούτου θέμα, δημιουργώντας κλυδωνισμούς και δυσκολίες στους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης, στην κυβέρνηση αλλά θέτοντας και ένα πρώτο πεδίο τοποθετήσεων-εξετάσεων για τους αντιπολιτευόμενους.
Οι εξ αφορμής αυτού συζητήσεις στον Τύπο περί των... σκανδαλωδών σχέσεων Αθεμπίγιο-BSUS-Credit Suisse και Κατάρ (που άφησαν όλους... άφωνους), που ούτε σκανδαλώδεις είναι ούτε αποκαλυπτόμενες παρά μόνο κλασικές σχέσεις θεσμικών και εξωθεσμικών συνδαιτημόνων, δείχνουν να απομακρύνονται από την ουσία. Καταρχήν οι σχέσεις αυτές είναι πράγματα γνωστά, μόνο που το πότε, το πού και με πρωτοβουλία τίνος επιλέγεται να δημοσιοποιηθούν είναι συνάρτηση του πού και πότε είναι επιθυμητό να επιφέρουν το αποτέλεσμά τους. Επεκτάθηκαν λοιπόν οι συζητήσεις στα περί διαφανών διαγωνισμών, περί τήρησης της (ευρωπαϊκής) νομιμότητας, περί άλλων αξιόλογων αρχιτεκτόνων–μελετητών, περί εφαρμογής της ήδη πληρωμένης μελέτης, συζητήσεις που απομακρύνουν ηθελημένα από το πραγματικό επίδικο. Η πραγματική διάσταση του οποίου δεν ήταν “εκποίηση για κάλυψη του χρέους” αλλά η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και των υποδομών των χωρών της περιφέρειας της ΕΕ και γενικά των εξαρτημένων χωρών από τους ιμπεριαλιστές, κατεύθυνση πάνω στην οποία θέλουν να στηρίξουν την επέκταση της κερδοφορίας τους. Αν, λοιπόν, δεις σαν βασική εξέλιξη την “εκποίηση για κάλυψη του χρέους” και τη χρεολογία, μπαίνεις στη λογική της συζήτησης (που ήδη γίνεται άλλωστε και σε κινηματικούς χώρους) με την άποψη της εναλλακτικής, ντόπιας, φτηνής ως προς το κόστος πρότασης και της εφαρμογής της. Με την “άλλη” διαχείριση και τους φορείς της. Πιστεύεις πως έτσι θα σώσεις τους δημόσιους χώρους και ό,τι άλλο. Μια λογική που ανήκει σε διαφοροποιήσεις εντός του αστικού πλαισίου, που θέλει να ανάγει το στόχο αυτόν σε στόχο του κινήματος και σε γραμμή... άρνησης της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, σύροντας πίσω της τις αγωνιστικές δράσεις, καθιστώντας τες έτσι το κινηματικό πασπαρτού της διαχείρισης, χειραγωγώντας τες και μεταστρέφοντάς τες σε αριστερό κυβερνητισμό ή διαχείριση.
Πώς μπορείς να παλέψεις, να αποτρέψεις την αρπαγή του πλούτου, την εκποίηση, την καταστροφική καπιταλιστική αξιοποίηση, την υποθήκευση της χώρας και την περιβαλλοντική καταστροφή αν όχι δημιουργώντας με μαζικούς αγώνες όρους συγκρότησης κινήματος γι' αυτά; Τούτο δεν είναι άθροισμα “ποσοτήτων” και “συντονισμών” αλλά ανάδειξη στόχων πάλης και συγκρότηση μορφών οργάνωσης που θέτουν σε πρώτη γραμμή τις λαϊκές ανάγκες. Αν πιστεύεις πως δεν έχεις στη φαρέτρα σου όπλα, ώστε να πείσεις το λαό για το σκοπό και το βάθος της επίθεσης του συστήματος ενάντια στη ζωή του, στα δικαιώματά του και στο δημόσιο πλούτο, να πείσεις για το από πού περνάει αυτή η επίθεση σήμερα, ποιοι οι φορείς της, οι εχθροί και οι ψεύτικοι φίλοι, και αν τα αναζητάς αυτά τα όπλα στη μακέτα μιας άλλης μελέτης υπό καθεστώς διαφάνειας, ανάπτυξης και αξιοποίησης, τότε -το λιγότερο- δεν θέτεις σωστά και από ταξική σκοπιά το πολιτικό πρόβλημα, παρότι οι εξελίξεις επιμένουν να στο υποδεικνύουν. Και επειδή οι στόχοι υπηρετούνται αναλόγως από τις μορφές, η συγκρότηση που θα επιδιώκεις θα είναι αναλόγου περιεχομένου: ειδικοί, πολιτικοί, οικονομολόγοι και άλλες ειδικότητες, φορείς και ετερόκλητες δυνάμεις και πρακτικές, στο πλαίσιο μιας “άλλης” πρότασης που θα εφαρμοστεί την ώρα που... η επέλαση του κεφαλαίου τσακίζει κόκκαλα και διαλύει τους όρους ζωής των ανθρώπων. Έτσι όμως θα αρνείσαι στις μάζες να ασκήσουν αυτές πραγματική πολιτική και πάλη.
Η ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν μπορεί να έρθει με οικολογικά προτάγματα ή προτάγματα ενός άλλου αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Γιατί ακόμη κι αν αναφέρεις όλα τα συν της δικής σου πρότασης και όλα τα πλην της συστημικής, όλα τα κόστη της μιας και όλα τα προτερήματα της άλλης, είναι ο ταξικός συσχετισμός αυτός που πρέπει να διαρραγεί, να ανατραπεί για να επιβληθούν λαϊκές απαιτήσεις. Αυτός που δεν διαφοροποιείται παρά μόνο με τη λαϊκή αυτοοργάνωση και τη συγκρότηση μετώπου αντίστασης και αγώνων, με πλατιά και ουσιαστική λαϊκή συμμετοχή, για τη διαμόρφωση όρων ρήξης με το αστικό πλαίσιο και αποτροπής των σχεδιασμών αυτών. Που θα πάρει παραπέρα περιεχόμενο από την πολιτικοποίηση και τη συγκρότηση σε ανώτερο επίπεδο των επιμέρους αγώνων, όπου ανοίγονται, και από την οργάνωση αυτής της αντιπαράθεσης. Η συγκρότηση αυτού του μετώπου και η οργάνωση των αντιστάσεων δεν συγκροτείται από τα πάνω, με έτοιμες μορφές και συνενώσεις εκ των ενόντων. Ούτε με ανακοινώσεις δήθεν κινηματικής ατζέντας. Αυτό δοκιμάζεται σε πολλούς χώρους και δεν αποδίδει παρά μόνο τα μεγέθη και την ποιότητα που όλοι γνωρίζουμε Απαιτεί πραγματικά μεγέθη, ουσιαστική συζήτηση, στράτευση και δράση και όχι μια αυτάρεσκη συσπείρωση στη “σιγουριά” (;) των πολιτικών συμφωνιών. Απαιτεί οι αγώνες και η πολιτικοποίησή τους να έχουν ξεκάθαρους στόχους και όχι περιορισμένο πολιτικά ορίζοντα. Απαιτείται η αποκάλυψη του καταστροφικού προσώπου αλλά και των ιδεολογημάτων του συστήματος ταυτόχρονα με την ανάδειξη των αντιφάσεών του. Η όποια προσαρμογή στην “αντικειμενικότητα” των υποκειμενικών δυσκολιών σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί κάτι άλλο ως συγκρότηση παρά μόνο το από τα κάτω και με μορφές λαϊκής οργάνωσης που θα τροφοδοτούν τους πολιτικούς στόχους και θ' ανοίγουν δρόμους ώστε να αντιπαρατεθούμε με προοπτικές ρήξης και νίκης. Τα υλικά απ΄ τα οποία θα φτιαχτούν οι αγώνες του μέλλοντος υπάρχουν. Και πρέπει να τα συναντήσουμε. Και πρέπει να τολμάμε ν' αγωνιζόμαστε, να τολμάμε να νικάμε...

Κωστούλα Κανδηλιώτη