Οδικός χάρτης για τη λαϊκή εξουσία χωρίς «διόδια»

Σε συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, στις 18 Απρίλη, η Αλέκα Παπαρήγα έθεσε σε πρώτη γραμμή το «γενικό πολιτικό ζήτημα», όπως το εννοεί η ηγεσία του ΚΚΕ σήμερα. Προχώρησε, μάλιστα, σε αναλυτική τοποθέτηση για το περιεχόμενο της λαϊκής εξουσίας – λαϊκής οικονομίας, για να αποδείξει ότι υπάρχει επεξεργασμένο πρόγραμμα για όλες τις οικονομικές και πολιτικές πτυχές της νέας εξουσίας.
Βέβαια είναι να απορεί κανείς πώς γίνεται με εκτιμήσεις όπως αυτή που λέει η Αλ. Παπαρήγα, ότι «το εργατικό κίνημα βρίσκεται πολύ πίσω ακόμα από τις εξελίξεις, δεν έχει χρησιμοποιήσει τα όπλα του στην Ελλάδα και ακόμα περισσότερο στην Ευρώπη», να τίθεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη το γενικό πολιτικό ζήτημα της εξουσίας των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων.
Φροντίζει να το εξηγήσει και αυτό η γραμματέας του ΚΚΕ λέγοντας ότι: «το ζήτημα της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι μόνο μιας συντηρητικής κυβέρνησης αντικειμενικά μπαίνει στην πρώτη γραμμή, άρα προβάλλει σήμερα η ζωτική ανάγκη να βάλει ο λαός στόχο να επιβάλει με τη δύναμή του την εργατική λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή εξουσία».
Έτσι δίνει τις απαντήσεις της η ηγεσία του ΚΚΕ στις ανάγκες των καιρών, με «αντικειμενικό» τρόπο, θέλοντας να ξεφύγει από το πραγματικό πολιτικό ζήτημα που σήμερα αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός. Πώς θα οργανώσει την αντίστασή του για να ανατρέψει την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από κυβέρνηση, κεφάλαιο, ιμπεριαλισμό.
Γιατί αν το ζήτημα των ζητημάτων και η μόνη στρατηγική στόχευση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων είναι η ανατροπή της αστικής εξουσίας και η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής, σαν μοναδική απάντηση στη σημερινή βάρβαρη πραγματικότητα, αυτό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί έξω από τους όρους της ταξικής πάλης, όπως αυτή διεξάγεται σήμερα, και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί έξω από την συγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξη για τον εαυτό της, στα πλαίσια της ταξικής πάλης. Γιατί για τους κομμουνιστές η υπόθεση της ανατροπής είναι υπόθεση των μαζών, οργανωμένων σε υψηλό οργανωτικό και πολιτικό επίπεδο, αποφασισμένων να συγκρουστούν με το σύστημα σε όλα τα μέτωπα.
Βέβαια η ηγεσία του ΚΚΕ δεν τα βλέπει καθόλου έτσι τα πράγματα και σπεύδει να διευκρινίσει ότι: «στρέφουμε τα πυρά μας και σε εκείνες τις δυνάμεις που φοβούνται όπως ο διάβολος το λιβάνι το εργατικό κίνημα και την ταξική πάλη, που αναγορεύουν σε κίνημα την κουκούλα ή το γιαούρτι ή θεωρούν ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει μια Κερατέα».
Δεν είναι η πρώτη φορά -και δυστυχώς ούτε η τελευταία- που ένας γνήσιος μακροχρόνιος λαϊκός αγώνας γίνεται στόχος από την ηγεσία του ΚΚΕ, που προβοκάρεται και απαξιώνεται μπλέκοντάς τον με γιαούρτια και κουκούλες. Τα τελευταία χρόνια αυτό γίνεται συστηματικά και όσο πιο μαζικοί είναι αυτοί οι αγώνες τόσο προκαλούν την ανοιχτή καταγγελία από τη μεριά μιας ηγεσίας που της περισσεύουν οι «επαναστατικές» διακηρύξεις, από τη μια πλευρά, αλλά και η εχθρότητα προς το πραγματικό κίνημα, από την άλλη. Και η εχθρότητα μεγαλώνει ακόμα περισσότερο όταν αυτό το κίνημα «ζορίζει» το σύστημα και το αναγκάζει σε κάποιες οπισθοχωρήσεις.
Από την περίοδο του ξεσπάσματος της νεολαίας το 2006-2007 έως το Δεκέμβρη του 2008 και από τις χωριστικές συγκεντρώσεις σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις έως τα σήμερα, η ηγεσία του ΚΚΕ μόνιμα και σταθερά είναι κόντρα στην ανάπτυξη μαζικού αγωνιστικού κινήματος αλλά ταυτόχρονα ονειρεύεται και εξεγέρσεις όπου «δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», δίνοντας έτσι διαβεβαιώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα και παίρνοντας, κατά καιρούς, και τα εύσημα αναγνώρισης του υπεύθυνου ρόλου της από την αστική τάξη και τους πολιτικούς της.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει να δείξει ούτε έναν «υποδειγματικό» αγώνα σε κάποιο χώρο, κλάδο ή και συνολικότερα, το κόμμα που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Και αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο, αποτελεί συνειδητή επιλογή να παραμένουν τα πράγματα ελεγχόμενα, σε «χαμηλής έντασης» αντιπαραθέσεις στην πραγματική ζωή, ενώ από την άλλη θα εξαγγέλλονται «αντεπιθέσεις» και προγράμματα εξουσίας που αφήνουν ανενόχλητο το σύστημα και κυρίως δεν συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της επίθεσης.
Η Αλέκα Παπαρήγα έχει και γι' αυτό απάντηση: «Δεν υποτιμάμε τη σημασία κινητοποιήσεων για άμεσα πιεστικά προβλήματα, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στη γειτονιά, στο δήμο και την περιφέρεια. Και εμείς στην πρώτη γραμμή είμαστε, παντού, όπου φτάνουμε και μπορούμε». Από τη μια, λοιπόν, το εργατικό κίνημα «είναι πολύ πίσω», από την άλλη το κόμμα «όπου φτάνει και μπορεί», αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ δεν κάμπτεται από τέτοιες «λεπτομέρειες» και επιμένει: «Επείγει ο καθολικός, αποτελεσματικός, γενικός πολιτικός και κοινωνικός αγώνας που θέτει στόχο προοπτικής, δίνει οριστική διέξοδο».
Είναι φανερό ότι η ηγεσία του ΚΚΕ μπροστά σ' αυτά που έρχονται για την εργατική τάξη και το λαό, που θα είναι ακόμα χειρότερα από αυτά που έχουν ήδη προηγηθεί από τη μεριά της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, και των ιμπεριαλιστών, δεν έχει σκοπό να αλλάξει «ρότα». Και αυτό το δηλώνει προς κάθε «κατεύθυνση». Η αποχώρηση από το πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης γίνεται με τον πιο «επίσημο» τρόπο που θα μπορούσε να γίνει και μάλιστα στα πλαίσια μιας ανοιχτής λαϊκής συγκέντρωσης μελών και οπαδών του κόμματος, έτσι ώστε το «μήνυμα» να πάει παντού και να «συμβάλει» στην πολιτική επιχειρηματολογία κατά της ανάπτυξης πραγματικού μαζικού κινήματος αντίστασης και πάλης.
Δεν θα ασχοληθούμε στο σημείωμα αυτό με το περιεχόμενο του προγράμματος του ΚΚΕ για τη λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία, όχι γιατί δεν έχει σημασία αλλά επειδή πιστεύουμε ότι παρουσιάστηκε μόνο και μόνο για να καλύψει το πραγματικό κενό της πολιτικής πρότασης.
Έχει όμως σημασία να τονιστεί η ηχηρή απουσία κάθε αναφοράς στο πώς θα προχωρήσει το λαϊκό κίνημα προς αυτή την κατεύθυνση. Η ηγεσία του ΚΚΕ διαπιστώνει ότι: «Σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας…» και καλεί το λαό «να αγωνιστεί για να γίνουν λαϊκή περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής …» Μέχρις εκεί, τίποτα περισσότερο. Για το ποια «διόδια» είναι υποχρεωμένο να περάσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα για να φτάσει στους στόχους του, καμία αναφορά. Η μόνη αναφορά και τα μόνα «διόδια» που βλέπει μπροστά της η ηγεσία του ΚΚΕ είναι αυτά των αστικών εκλογών. Εδώ η Αλ. Παπαρήγα δηλώνει: «Οι εκλογές μπορούν να σπρώξουν τα πράγματα προς τα εμπρός, αν κερδίσει έδαφος η πολιτική ρήξης και ανατροπής, αν ενισχυθεί η κοινωνική λαϊκή συμμαχία σε βάρος της εξουσίας του κεφάλαιου, των μονοπωλίων, αν στηριχτεί η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ».
Εκτιμώντας την αστάθεια των πολιτικών εξελίξεων και τα αδιέξοδα της κυβέρνησης και της αστικής τάξης συνολικά, η μόνη πολιτική πρόταση που διατυπώνει το ΚΚΕ είναι η ενίσχυσή του και όλα τα υπόλοιπα θα απαντηθούν από μόνα τους. Μεγαλύτερη υποτίμηση του εργατικού- λαϊκού παράγοντα από αυτή την κατεύθυνση δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Γι' αυτό και οι.... ευθύνες στο λαό «που δεν καταλαβαίνει» και «δεν βγάζει συμπεράσματα» έχουν γίνει μόνιμη επιχειρηματολογία από την πλευρά των στελεχών αυτού του κόμματος.