Οι χιλιάδες που μαζευτήκαμε χθες στο Σύνταγμα αλλά και στη Θεσσαλονίκη, στη Πάτρα , το Ηράκλειο και τόσες άλλες πόλεις της χώρας είμαστε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, ένα ποτάμι οργής που αναζητά το δρόμο της αντίστασης ενάντια σε όσους δεν μας αφήνουν στην κυριολεξία να ζήσουμε.
Και ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί:
Είναι οι “δανειστές” μας, αυτοί οι τοκογλύφοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ που ένα χρόνο τώρα ρουφάνε το αίμα μας για να πέσει στα μαλακά η κρίση τους. Που αρχίσανε από τους μισθούς μας, την ασφάλιση, την υγεία, την παιδεία, προχώρησαν στη μετατροπή μας σε εργαζόμενους λάστιχο και στο τέλος μας απέλυσαν. Που θέλουν κι άλλο αίμα, κι άλλα κέρδη, κι άλλους δυστυχισμένους αλλά και μια χώρα ξερικό χωράφι που δεν θα παράγει τίποτα και δεν θα της ανήκει τίποτε. Ζητάνε τα πάντα: Τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ.. τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, και δεν έχει τελειωμό η λίστα. Ότι κατάφερε με θυσίες και σκληρή δουλειά ο λαός μας, βγαίνουν όλα στο σφυρί για να χορτάσουν τα στομάχια των “δανειστών” μας.
Είναι η κυβέρνηση και τα φιλαράκια της που την στηρίζουν πάρα τα μυξοκλάματα τους και τις δήθεν διαφωνίες τους. Που διαλέγει την τρόικα και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των “δανειστών” και προχωράει στο ολοκληρωτικό ξεπάτωμα του λαού και το ξεπούλημα όσο όσο της χώρας χωρίς κανένα έλεος. Που σχεδιάζει νέα σκληρότερα μέτρα και “υπόσχεται” ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματά μας. Το καταλάβαμε ποια καλά στο πετσί μας πως ότι αγγίζει με τη πολιτική της αφήνει πίσω συντρίμμια και δυστυχισμένους ανθρώπους.
Δεν μιμούμαστε κανέναν και δεν είναι εισαγόμενη μόδα οι συγκεντρώσεις μας. Έχουμε λόγους που μαζευόμαστε και που θέλουμε να αντισταθούμε:
· Γιατί θέλουμε όταν δουλεύουμε τόσες ώρες σαν τους είλωτες να μην μας πετάνε ένα ξεροκόμματο και να θέλουν και να τους γλείφουμε το χέρι.
· Γιατί θέλουμε οι γονείς μας να μην τρέμουνε όταν έρχονται οι λογαριασμοί επειδή η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για τα βασικά.
· Γιατί θέλουμε οι φίλοι μας να μην απολυθούν είτε γιατί τα αφεντικά τους έτσι γουστάρουν είτε γιατί χρησιμοποιείται το πρόσχημα της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα.
· Γιατί θέλουμε οι άνεργοι γείτονες μας να μην βυθίζονται στην κατάθλιψη που δεν έχουν δουλειά και να την περνάνε με δανεικά μέχρι να τους δώσει κάποιος μερικές ώρες απασχόληση και μερικά ευρώ κάτι σαν φιλοδώρημα
· Γιατί δεν θέλουμε οι συμφοιτητές μας να βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή που πήρανε με τόσο κόπο και έξοδα ένα πτυχίο που δεν εξασφαλίζει τίποτα.
· Γιατί δεν θέλουμε τα παιδιά μας να παραλάβουν μια έρημη χώρα παράρτημα των “δανειστών” μας, που θα είναι “φωτεινό” παράδειγμα για τους φτηνούς εργαζόμενους της και τα εξυπηρετικά γκαρσόνια της
· Γιατί είμαστε όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι που δε θέλουμε να μας κάνουνε χίλια κομμάτια με κάλπικους διαχωρισμούς (δουλειάς, μόρφωσης, χρώματος, γλώσσας) και που θέλουμε να ζήσουμε
Στις συγκεντρώσεις δεν περισσεύει κανένας. Είναι εδώ και αυτός που δεν έχει ξαναδιαδηλώσει. Που δεν ανήκει κάπου και έχει σιχαθεί το επίσημο πολιτικό σκηνικό. Αλλά κι αυτός που μέχρι σήμερα συμμετέχει στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις των σωματείων των εργαζομένων. Είναι εδώ αυτός που δεν έχει κάποιο “πιστεύω” αλλά και αυτός που έχει “πιστεύω” αλλά και κάποια ιδεολογία.
Όλοι έχουμε λόγο και ρόλο στο φούσκωμα αυτού του χείμαρρου αντίστασης είτε μιλάμε μέσω διαδικτύου, είτε στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία μας, είτε στις κοινωνικοπολιτικές συλλογικότητες μας. Όλα χρειάζονται. Και τα πανό μας και οι τηλεβόες μας και ότι μπορεί να σκαρφιστούμε για να συμβάλλουμε στον αγώνα. Και πάνω από όλα ΟΛΟΙ πρέπει να πασχίσουμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και να συνεννοηθούμε μέσα από τις λαϊκές μας συνελεύσεις στην καλύτερη οργάνωσή μας, ώστε να φτάσει πιο μακριά, πιο μαζικά, πιο δυνατά η φωνή μας, η απαίτησή μας:
Όχι άλλο ξεζούμισμα!
Πάρτε τώρα πίσω τα μέτρα!
