Το δικαίωμα στη δουλειά είναι μη διαπραγματεύσιμο

Το τελευταίο διάστημα και κάτω από το βάρος που ασκεί σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων η ανεργία, έχουν ξεκινήσει διάφορες πρωτοβουλίες συγκρότησης συλλογικοτήτων ανέργων.
Από την αρχή όμως των προσπαθειών, οι οποίες είναι ιδιαίτερα δύσκολες, τίθενται, από διάφορες πλευρές, ζητήματα που δημιουργούν σύγχυση και αποπροσανατολίζουν από τον κεντρικό στόχο της πάλης για το δικαίωμα στη δουλειά.
«Ιδέες» και διάφορες προτάσεις που τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, δεν προέρχονται από ανέργους εργαζόμενους αλλά από διάφορα στελέχη του αριστερού ή του ευρύτερου αυτόνομου και αντιεξουσιαστικού χώρου.
Από την ίδρυση σωματείων ανέργων μέχρι τη συλλογική καλλιέργεια δημόσιων κτημάτων και από την «αυτομείωση» των αναγκών των εργαζόμενων μέχρι τις «παράλληλες» δομές «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας», αποτελούν μία μονότονα επαναλαμβανόμενη συγχορδία που θεωρεί ότι δίνει απαντήσεις άμεσες και μετρήσιμες στην κόλαση της ανεργίας που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των «ιδεών» και των προτάσεων αποτελεί ότι δεν έχουν πολιτικό στόχο πάλης απέναντι στην κυβέρνηση και στο σύστημα γενικότερα. Αφήνουν ανενόχλητους τους βασικούς και μοναδικούς υπεύθυνους της εξαθλίωσης μεγάλων τμημάτων του εργαζόμενου λαού. Αντί για την οργάνωση και ανάπτυξη κινήματος, οι λεγόμενες εναλλακτικές προτάσεις αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται είναι πώς θα οργανώσει τη ζωή του ο άνεργος και πώς θα τα «βγάλει πέρα», θεωρώντας σαν δεδομένη και μόνιμη την κατάστασή του –της ανεργίας–, δίνοντας συμβουλές και… οδηγίες.
Υπάρχει έντονα η αυταπάτη ότι μπορεί να οργανωθεί μία «παράλληλη» με το σύστημα και εντός συστήματος ζωή για μεγάλα τμήματα του εργατικού πληθυσμού. Λες και η ανεργία αποτελεί... ευκαιρία «απελευθέρωσης» από τη μισθωτή σκλαβιά και από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής. Με απλές «οδηγίες» η παραγωγή αγαθών και η διανομή τους «απελευθερώνονται» από τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και της οικονομίας γενικώς. Η οικονομική δραστηριότητα των ανθρώπων, γι’ αυτές τις απόψεις, αποκτά ηθικά και δίκαια χαρακτηριστικά επειδή… έτσι αποφασίστηκε ότι θα είναι. Μέσα σε μία θάλασσα βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης μικρές νησίδες ηθικών και δίκαιων δραστηριοτήτων που όσο αναπτύσσονται και θα ενώνονται μεταξύ τους θα καταργήσουν στην «πράξη» το καπιταλιστικό σύστημα χωρίς αγώνες και επανάσταση.
Είναι φανερό ότι για τους εμπνευστές αυτών των απόψεων δεν υπάρχει ανάγκη οργανωμένου κινήματος ούτε για την αντιμετώπιση της κόλασης της ανεργίας και πολύ περισσότερο στην προοπτική της ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Αφού οι «απαντήσεις» υπάρχουν στο σήμερα, είναι τόσο «εύκολες» και μάλιστα «αποτελεσματικές» σε σχέση με τις απόψεις δημιουργίας όρων συγκρότησης κινήματος.
Ακόμη και η πιο «προωθημένη» άποψη για τη συγκρότηση σωματείων ανέργων αναζητεί νόμιμη υπόσταση και εκφέρεται από ριζοσπαστικές –υποτίθεται– πλευρές. Έτσι ενώ για τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους εκφράζεται πολλές φορές απαξίωση λόγω της γραφειοκρατίας, της ανάθεσης, και γενικά θεωρείται ξεπερασμένη μορφή οργάνωσης, με μεγάλη ευκολία γίνεται η πρόταση για σωματείο ανέργων. Αντί να τεθεί το ζήτημα κανένα σωματείο να μη διαγράφει από μέλη του άνεργους εργαζόμενους του χώρου του ή του κλάδου του έτσι ώστε το ζήτημα της πάλης να γίνεται κοινή υπόθεση εργαζομένων και ανέργων, μια και για όλους τους «ενεργούς» εργαζόμενους είναι ανοιχτό, ανά πάσα στιγμή, να βρεθούν στην κόλαση της ανεργίας, κάποιοι αποφασίζουν ότι η ανεργία γίνεται «μόνιμη επαγγελματική ιδιότητα».
Η πάλη ενάντια στην ανεργία έχει ως κεντρικό της στόχο τη διεκδίκηση από τη μεριά των εργαζόμενων, απέναντι στην κυβέρνηση και στο σύστημα, του αναφαίρετου δικαιώματος στη δουλειά. Σε μία δουλειά με κατακτήσεις, δικαιώματα και ελευθερίες που θα δίνει τη δυνατότητα σε όποιον δουλεύει να μπορεί να ζήσει ανθρώπινα αυτός και η οικογένειά του. Η διεκδίκηση του δικαιώματος στη δουλειά αλλά και των σχέσεων εργασίας είναι ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα πάλης που μόνο με την οργάνωση και τον αγώνα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού μπορούν να υπάρξουν αντιστάσεις και ανάπτυξη κινήματος που θα οξύνει την ταξική πάλη από την μεριά των εργατικών συμφερόντων.
Σήμερα η καταστροφή τεράστιας έκτασης παραγωγικών δυνάμεων και της πιο σημαντικής, της ζωντανής εργασίας, αποτελεί για το καπιταλιστικό σύστημα, την κυβέρνηση και για το αστικό κράτος μία «φθηνή» υπόθεση. Οι απολύσεις και η συντήρηση του άνεργου πληθυσμού γίνονται όλο και πιο φθηνές και στοχεύουν να μηδενίσουν αυτό το κόστος με την πλήρη κατάργηση των αποζημιώσεων και την κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας και των όποιων κοινωνικών παροχών (περίθαλψη, ασφάλιση) ισχύουν ακόμα για τους ανέργους.
Αντίθετα για όλους τους εργαζόμενους η πολιτική αυτή σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη βύθιση του επιπέδου της ζωής τους που ανοίγει διάπλατα την προοπτική της απόλυτης εξαθλίωσης.
Εδώ πιστεύουμε ότι βρίσκονται και οι «κρίκοι» της ανάπτυξης της ταξικής πάλης του εργατικού κινήματος απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης-κεφαλαίου σήμερα.
Πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά, για επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους και για όλη την περίοδο της ανεργίας, πλήρης ιατροφαρμακευτική και ασφαλιστική κάλυψη, καμία επίπτωση στον άνεργο και στην οικογένειά του από την αδυναμία πληρωμής ηλεκτρικού ρεύματος, ενοικίων, στεγαστικών δανείων. Αυτοί σήμερα μπορούν να είναι στόχοι πάλης που θα συσπειρώσουν όλους τους εργαζόμενους, είτε είναι άνεργοι είτε ενεργοί, σε ένα ποτάμι αντίστασης και αγώνα που θα συγκρουστεί με την κυβέρνηση και το σύστημα συνολικά για την κατάκτηση αυτών των διεκδικήσεων.
Ενώ η ανάγκη για οργάνωση και πάλη των ανέργων και όλων των εργαζομένων είναι κρίσιμης σημασίας για τους ίδιους και τη ζωή τους, αντί γι’ αυτό ανοίγουν συζητήσεις και «προβληματισμοί» που σε τίποτα δεν έχουν να κάνουν με το πραγματικό πρόβλημα και δεν είναι τυχαίο ότι ο άνεργος κόσμος είτε εγκαταλείπει τις συζητήσεις αυτές είτε δεν ξανασυμμετέχει, απογοητευμένος από τις θεωρίες των «χορτάτων». Αυτή η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί μέσα στις πρωτοβουλίες και στις διάφορες κινήσεις που συγκροτούνται αυτή την περίοδο και ο καλύτερος τρόπος για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση είναι η μαζική συμμετοχή σε αυτές των ίδιων των ανέργων οι οποίοι θα θέσουν οι ίδιοι τα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου και της κατάστασής τους και θα αναλάβουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους.