Οι κίνδυνοι από τα αδιέξοδα του συστήματος πυκνώνουν Οπλο του λαού, ο μαζικός αγώνας για τη ζωή και το δίκιο του

Τα αδιέξοδα του παγκόσμιου καπιταλιστικού–ιμπεριαλιστικού συστήματος γίνονται ολοένα και πιο ορατά και οι συνέπειες στους λαούς από τις απαντήσεις που δίνει στη γενικευμένη, βαθιά και αθεράπευτη κρίση του ολοένα και πιο οδυνηρές. Ταυτόχρονα όλοι μιλούν για φαύλο κύκλο σε σχέση με τις απαντήσεις, μόνο που αυτός ο φαύλος κύκλος βαθαίνει τόσο το αδιέξοδο του συστήματος όσο και τα δεινά των λαών.
Η περίπτωση της σωτηρίας (βλέπε λεηλασίας) της βαθιάς εξαρτημένης και σφιχτά κλειδωμένης στα γρανάζια του ιμπεριαλισμού χώρας μας είναι ενδεικτική του φαύλου κύκλου και βέβαια με ιδιαίτερα οδυνηρά αποτελέσματα για το λαό μας.

Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί
Ο ορυμαγδός των σφοδρών αντιλαϊκών μέτρων διαγράφει ήδη μια επιταχυνόμενη πορεία συνεχούς δραματικής χειροτέρευσης της ζωής του λαού. Ταυτόχρονα η απειλή για πολύ χειρότερες καταστάσεις επικρέμαται τόσο σαν εκβιασμός για να παίρνονται συνεχώς νέα μέτρα, κάνοντας την κρίση ευκαιρία, όπως με θράσος συνεχίζουν να λένε, όσο και σαν υπαρκτή πραγματικότητα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές γίνεται συζήτηση στα επιτελεία των ιμπεριαλιστών για την ανάγκη επιτάχυνσης και βαθέματος του κουρέματος (λένε για 50%) του ελληνικού χρέους. Την ίδια ώρα η Λαγκάρντ από τη Νέα Υόρκη και η Μέρκελ από τη Γερμανία απαιτούν εγγράφως και κυρίως με άμεση εφαρμογή νέα αιματηρά για το λαό μέτρα. Δεν έχουν πει βέβαια ανοιχτά ακόμη -ούτε οι «αντικειμενικές» προβλέψεις του ΚΚΕ το αποκαλύπτουν- πόσο κοστίζει το κούρεμα πάλι βεβαίως στο λαό, μιας και όλοι γνωρίζουν πως κανένας τραπεζίτης, π.χ., δεν θα πεινάσει. Κάποιοι άλλοι μάλιστα από την Αριστερά το λεγόμενο κούρεμα ή διαγραφή του χρέους το έχουν κάνει σημαία τους εδώ και καιρό και είναι ένα θέμα από τη μια πώς μπορεί να αξιοποιηθούν οι αφηγήσεις τους από το σύστημα και από την άλλη πώς αυτοί τουλάχιστον που άλλα εννοούσαν θα διαφοροποιηθούν όταν ενδεχόμενα με τον άλφα ή βήτα τρόπο η πρότασή τους υλοποιηθεί φυσικά με οδυνηρές συνέπειες για το λαό.

Σ’ ό,τι αφορά μάλιστα τη λεγόμενη ελεγχόμενη χρεοκοπία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή εξελίσσεται από το μνημόνιο ακόμη του Μάη του 2010 και συνεχίζεται με το μεσοπρόθεσμο με ήδη ορατά αποτελέσματα στη λεηλασία του λαού και την υποθήκευση του πλούτου της χώρας που σε λίγο θα λεηλατηθεί επίσης. Οι ανακοινώσεις για το ύψος της ανεργίας (26%) το 2012 είναι χαρακτηριστικές για το φαύλο κύκλο στον οποίο αναφερθήκαμε.
Αυτές τις μέρες με βάση την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των συστημικών αδιεξόδων μπαίνει σε αμφισβήτηση η συμφωνία ελεγχόμενου κουρέματος 20%. Επίσης, ταυτόχρονα με τους ωμούς εκβιασμούς για πρωτόγνωρης αγριότητας μέτρα συζητιέται, παρά τις διαψεύσεις, βαθύτερο κούρεμα και σε κάθε περίπτωση αναθεώρηση της συμφωνίας της 21ης Ιούλη, που δεν φαίνεται να προχωρά στη βάση του κινδύνου ανεξέλεγκτων καταστάσεων με βάση τόσο τα δημοσιονομικά στοιχεία της Ελλάδας όσο και την όξυνση των παγκόσμιων συστημικών αδιεξόδων. Ετσι, την ίδια μέρα που η κυβέρνηση ψηφίζει το χαράτσι για τα σπίτια, ο Βενιζέλος ανακοινώνει νέα πιο σφοδρά μέτρα, η τρόικα παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να εκβιάζει για την 6η δόση και παράλληλα ο Γ. Παπανδρέου στο τρίωρης διάρκειας δείπνο του με τη Μέρκελ, μεταξύ εξετάσεων και εκβιασμών, έδωσε συγκεκριμένες δεσμεύσεις ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας.

Το σύστημα θέλει το λαό στη γωνία
Οπως είπαμε, σε κάθε περίπτωση μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο άνοιξαν ένα φαύλο κύκλο από τη μια με το λαό να φτωχαίνει δραματικά και από την άλλη με τη χώρα να χρεοκοπεί. Σ’ αυτή την εγκληματική πολιτική οδήγησε τη χώρα η αστική τάξη σαν συνέπεια του εξαρτημένου και ξενόδουλου χαρακτήρα της που ιστορικά δεν μπορεί να απαρνηθεί έστω κι αν αυτός ο χαρακτήρας έχει οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπίες αλλά και σε ακόμη χειρότερες εθνικές τραγωδίες, με μόνιμο θύμα το λαό. Οσο για την αστική τάξη, είναι πάντα έτοιμη για παν ενδεχόμενο με διάφορες διεξόδους διαφυγής και στοιχειώδους σωτηρίας για το τομάρι της. Είναι φανερό και στις μέρες μας πως ούτε μεγαλοκαταθέτες της Ελβετίας θα θιγούν ούτε οι στόλοι των εφοπλιστών. Επίσης, όπου τελικά κι αν επενδύσουν, με ή χωρίς ειδικές επιχειρηματικές ζώνες, ντόπιοι και ξένοι επενδυτές θα απολαμβάνουν σε λίγο ένα νέο τοπίο επενδυτικού παράδεισου στη χώρα με το λαό διαλυμένο να εκλιπαρεί για δουλειά όσο όσο και τη χώρα να πωλείται κομμάτι κομμάτι, επίσης όσο όσο.
Βεβαίως πρέπει να σταθεροποιηθεί η κατάσταση, μας λένε τώρα, για να γίνουν επενδύσεις! Ετσι, πέρα από την ιδεολογική τρομοκρατία, οι απεργίες βγαίνουν παράνομες, ενώ τα χημικά απειλούν κάθε λαϊκή συνάθροιση. Ομως το χειρότερο εμπόδιο στο να εκφραστεί μαζικά και αγωνιστικά ο οργισμένος λαός δεν είναι η κάθε λογής τρομοκρατία του συστήματος. Το χειρότερο είναι ο φόβος της Αριστεράς απέναντι στην αγωνιστική έκφραση της λαϊκής οργής, που την οδηγεί στον εκλογικό κρετινισμό, όταν είναι φανερό ότι παρά τα ζόρια του συστήματος η σφοδρή αντιλαϊκή επίθεση μόνο από εκλογές δε θα ανακοπεί. Ετσι, αντί για ουσιαστική ενίσχυση των εστιών αντίστασης που εκδηλώνονται καθημερινά τροφοδοτώντας τη συνένωσή τους στην κατεύθυνση της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, η Αριστερά μας περί άλλα τυρβάζει και προτιμά ανέξοδους και αδιέξοδους εντυπωσιασμούς με μόνιμη σε κάθε της κίνηση την εκλογική αγωνία των διαφόρων σχηματισμών της.

Ο λαός μπορεί να σπάσει το φαύλο κύκλο
Με ή χωρίς χρεοκοπία της χώρας ή πιο σωστά με ελεγχόμενη που είναι ήδη σε εξέλιξη ή με ανεξέλεγκτη που θα πυροδοτήσει μεγαλύτερες αναταράξεις κυρίως διεθνώς, η θέση του λαού μας διαγράφεται δεινή και με μεγάλους κινδύνους. Αλλωστε αυτό που νοιάζονται να ελέγξουν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία είναι οι κίνδυνοι μετάδοσης της ελληνικής κρίσης χρέους. Αυτό που τους νοιάζει επίσης μέσα από τους μηχανισμούς και τις πολιτικές «σωτηρίας» της χώρας είναι να σώσουν όσα μπορούν να σώσουν από τα παλιά τους δάνεια, να διασφαλίσουν τα καινούρια που δίνουν προς εξόφληση των παλιών, να λεηλατήσουν τις εμπράγματες αξίες της χώρας και κυρίως να αναβαθμίσουν ακόμη παραπέρα τους ίδιους όρους εξάρτησης που έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Ο λαός, με όποιους όρους κι αν ξεπεραστεί τελικά η υπάρχουσα κρίση, δεν θα έχει να κάνει με μια προσωρινή κατάσταση που θα περάσει, μα με μόνιμες απώλειες κατακτήσεων που απέσπασε με αιματηρούς αγώνες δεκαετιών.
Απ’ αυτή την άποψη, ο λαός μας είναι ήδη αντιμέτωπος με μια ωμή και άσχημη πραγματικότητα σ’ ό,τι αφορά την επίθεση στα δικαιώματά του και με μια ανάλογα άσχημη στο επίπεδο των πολιτικών συσχετισμών και της Αριστεράς του, που δεν είναι και άσχετη με το πώς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ.
Ο λαός αντιστέκεται ήδη μαχητικά, αποκτά εμπειρίες και ήδη αυτή την ώρα βράζει από οργή και αναζητεί τρόπους να την εκφράσει αγωνιστικά. Παρ’ όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζει η λαϊκή πάλη, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ο λαός, αντίθετα από την Αριστερά, διαισθάνεται πως το χειρότερο που έχει να κάνει είναι να υποταχτεί!
Ο κυνισμός των ιμπεριαλιστικών αφεντικών και η δουλικότητα της αστικής τάξης που οδηγεί το Βενιζέλο να λέει ευτυχώς που υπάρχει η τρόικα (τι άλλο θα πει ο ρήτορας!) κάνουν στο λαό φανερή την πραγματικότητα που έχει να αντιμετωπίσει. Την ίδια την ειρήνη γίνεται κατανοητό από τις εξελίξεις πως δεν μπορεί να την εγγυηθεί η αστική τάξη με σύμμαχο το σιωνιστικό Ισραήλ και τους αμερικανονατοϊκούς φονιάδες.
Ο λαός μας παρακολουθεί με αγωνία την πάλη των άλλων λαών και τις τάσεις αφύπνισης και παίρνει κουράγιο, παρ’ ότι βλέπει και γνωρίζει τους συσχετισμούς και το δύσκολο δρόμο που έχουν να διανύσουν οι λαοί. Κοντολογίς, ο λαός μας μέσα από την πείρα που αποκτά και την ανάγκη που τον οδηγεί να συζητά και να προβληματίζεται ψάχνει ήδη -και αυτό δεν θα αργήσει να γίνει έκδηλο- εκεί που πρέπει να ψάχνει. Στο πώς θα αποκτήσει πραγματικά στηρίγματα στην πάλη του που είναι αναγκασμένος να διεξαγάγει. Γιατί, όπως είπαμε, το σίγουρο είναι πως νιώθει την ανάγκη να παλέψει, παρά τους εκβιασμούς και παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς που επίσης νιώθει. Και αν ακόμη οι εκβιασμοί πατάνε σε πραγματικά δεδομένα της κίνησης του ιμπεριαλιστικού συστήματος και η χρεοκοπία της χώρας -τέτοια ή αλλιώτικη- είναι πιθανότατα στην ημερήσια διάταξη και με δεδομένα βαριά δεινά, παρ’ όλα αυτά δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που οι λαϊκές αντιστάσεις δεν φτάνουν σε γενικευμένο ξεσηκωμό. Η εμπειρία του ξεσηκωμού για το μεσοπρόθεσμο στοιχειώνει τον ύπνο εντός και εκτός της χώρας.
Μα ακόμη περισσότερο εκείνο που πρέπει να τους φοβίζει και αποτελεί ταυτόχρονα προίκα για το λαό και τις δυνάμεις που τολμούν να σταθούν αποφασιστικά στο πλάι του είναι η ιστορία των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων του. Γιατί, όσο κι αν η Αριστερά της υποταγής δεν βλέπει ιμπεριαλιστική εξάρτηση και δεν τολμά να προτάξει αντιιμπεριαλιστικούς στόχους πραγματικής ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης σε μια πορεία, με θυσίες είναι αλήθεια, άλλο τόσο όμως ο λαός μας έχει την ιστορία του. Η ιστορία βέβαια δεν επαναλαμβάνεται, μα επιδρά καθοριστικά στη συμπεριφορά των λαών. Αν κάποιοι από την Αριστερά τολμούσαν να επιδράσουν επίσης στο σήμερα με κινηματικούς όρους και με όρους σύγκρουσης με τη βαρβαρότητα του συστήματος και όχι βολέματος μέσα σ’ αυτήν, τότε θα μπορούσαν να προκύψουν ξανά σπουδαία πράγματα απ’ αυτό το λαό. Οχι, δεν θεωρούμε καθόλου εύκολα τα πράγματα. Αλλοι είναι αυτοί που καίγοντας φωτοτυπίες μπροστά στις εφορίες ή καλώντας το λαό να δράσει με την ψήφο του σπέρνουν αυταπάτες.
Τα πράγματα είναι έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα. Το χειρότερο είναι να σπέρνουμε αυταπάτες και να μη θέτουμε με τόλμη τον πολιτικό στόχο της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, κόντρα σε κάθε ρεαλισμό που μας καλεί το σύστημα. Και όχι με όρους φυγής, σαν το στόχο της λαϊκής εξουσίας του ΚΚΕ. Στόχος σπουδαίος και αναγκαίος, που πρέπει να τίθεται, αλλά δεν προσεγγίζεται με άλματα στο κενό. Ούτε με κινήσεις εντυπωσιασμού για να τσιμπήσουμε κάτι από το λεγόμενο κίνημα του δεν πληρώνω. Το ΚΚΕ λοιπόν όχι μόνο δεν εννοεί αυτά που λέει περί λαϊκής εξουσίας, μα δεν έχει καμιά διάθεση για πραγματικούς αγώνες που σε τέτοιους καιρούς δίνουν υπόσταση σε τέτοιους σπουδαίους στόχους.
Ενας κόσμος όμως στην Αριστερά, ευρύτερα στη νεολαία και στο λαό, μια σειρά πρωτοπόρα στοιχεία και αγωνιστές ψάχνουν ήδη σε μια κατεύθυνση έξω από το πλαίσιο υποταγής στο ρεαλισμό και στην τρομοκρατία του συστήματος.
Στις δύσκολες μέρες που ήρθαν ήδη και στις ακόμη πιο δύσκολες που θα έρθουν, οφείλουμε να έρθουμε σε επαφή με όλο τον κόσμο που αγωνιά και εκδηλώνει πραγματική διάθεση για αγώνες. Στηρίζοντας ουσιαστικά και με όλες μας τις δυνάμεις τις εστίες αντίστασης του λαού και της νεολαίας, να δεθούμε με τους αγωνιστές που τολμούν να βλέπουν την πραγματικότητα και ταυτόχρονα να μπαίνουν μπροστά στους αγώνες του λαού. Αγώνες που δεν θα σταματήσουν όσο κι αν οι εκβιασμοί προσωρινά μπορεί να αναστέλλουν έναν γενικευμένο ξεσηκωμό που σίγουρα απαιτείται. Γιατί ο λαός με την πάλη του είναι ο μόνος που μπορεί να σπάσει το φαύλο κύκλο της βαρβαρότητας του συστήματος και με όσες θυσίες κι αν απαιτούνται να ανοίξει έναν κύκλο μιας άλλης προοπτικής.
Σε κάθε περίπτωση και απέναντι στα χειρότερα ενδεχόμενα που μπορεί να γεννήσει η βαθιά και αθεράπευτη κρίση του συστήματος, η οργάνωση της πάλης του λαού σε ταξική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση είναι η μόνη εγγύηση και ο μόνος δρόμος για να μπορέσει ο λαός να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή του.