Επενδυτικά στρατεύματα κατοχής για να «σωθεί η χώρα»

Την Αθήνα επισκέπτεται συνοδευόμενος από 45 Γερμανούς
επιχειρηματίες ο πρόεδρος των Γερμανών Φιλελεύθερων
και αντι-καγκελάριος κ. Φίλιπ Ρέσλερ

Το… συγκινητικό ενδιαφέρον των Γερμανών βιομηχάνων για τη «διάσωση της Ελλάδα και τη σωτηρία του ελληνικού λαού» κατά τη διάρκεια της ομιλίας του πρωθυπουργού στην ετήσια συνάντηση τους συνοδεύτηκε από το…καθιερωμένο «ξεβράκωμα» της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να προσελκυστούν ξένες (γερμανικές, εν προκειμένω) επενδύσεις. Ενα «ξεβράκωμα» που γίνεται χωρίς να λογαριάζει ο «εθνοσωτήρας» πρωθυπουργός το πολιτικό (και κοινωνικό) κόστος, εάν θα επανεκλεγεί, αρκεί «να σωθεί η χώρα» (εδώ χειροκροτάμε!).
Τα χειροκροτήματα, ωστόσο, των βιομηχάνων της Γερμανίας αφορούσαν, όχι τις αστειότητες περί «αυτοθυσίας» του Παπανδρέου για τη χώρα, αλλά την άνευ όρων πρόσκληση να επωφεληθεί η γερμανική κεφαλαιοκρατία από το δουλικό εργασιακό καθεστώς που έχει επιβληθεί στη χώρα, από τα πωλητήρια που έχουν εκδοθεί για λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, ακίνητα, ορυκτά και, γενικότερα, το δημόσιο και κοινωνικό πλούτο. Ωστε να θησαυρίσει η γερμανική κεφαλαιοκρατία (που είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας) από τη δυστυχία και την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων με την απεριόριστη άδεια προέλασης των γερμανικών επενδυτικών στρατευμάτων επί ελληνικού εδάφους που εξασφάλισαν από τον «κατοχικό» πρωθυπουργό.

Να πούμε όμως και του στραβού το δίκιο: δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Χωρίς καμία διάθεση απαξίωσης της κυρίαρχης μεγαλοαστικής τάξης της χώρας (τα καταφέρνει, άλλωστε, καλύτερα από μόνη της) αποτελεί, πράγματι, μονόδρομο ο δρόμος του… «ξεβρακώματος», για πολιτικούς, οικονομικούς, ιστορικούς, ακόμη και πολιτιστικούς λόγους. «Ετσι νικήσαμε στον εμφύλιο», και «με συναίνεση των αστικών κομμάτων», συνομολόγησαν προ ημερών βουλευτές των δυο... μετεμφυλιακών κομμάτων εξουσίας, Ηταν και είναι, επομένως, ζήτημα ύπαρξης, όχι βέβαια της χώρας και του λαού γενικώς, αλλά του εξαρτημένου μοντέλου αναπαραγωγής της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Γι’ αυτό δεν θα εκπλαγούμε καθόλου αν τελικά υπογράψει ο πρωθυπουργός την κατάπτυστη δήλωση-εγγύηση που ζητάει η τρόικα, «ότι θα κάνει ό,τι τους λέει» προκειμένου αυτή να επανέλθει. Απίστευτος ο πατριωτισμός της… τρόικας!
Εκτός ελέγχου και σε κατάσταση πανικού η κυβέρνηση πελαγοδρομεί να εφαρμόσει τις εντολές των ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, να κατευνάσει τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, να μην εξοργίσει τις ΗΠΑ, να κερδίσει τη συμπάθεια και έναν «καλό λόγο» του τάδε ή δείνα παράγοντα, αξιολογητή ή ελεγκτή του διεθνούς κεφαλαίου. Εγκλωβισμένη σε ένα φαύλο κύκλο αντικρουόμενων μέτρων που μοναδική σταθερά έχουν το χτύπημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, την απαξίωση της εργασίας και της ζωής με συνεχείς μειώσεις μισθών, την αδιάκοπη φοροκλοπή, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις μαζικές απολύσεις. Ενας δρόμος που οδηγεί κατευθείαν σε μια κοινωνική πτώχευση και χρεοκοπία που μπροστά σε αυτήν το παράδειγμα της Αργεντινής μπορεί να φαντάζει «ευχάριστος περίπατος».
Είναι φανερό ότι το περίπου 3% του ΑΕΠ της ΕΕ που αντιστοιχεί στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε, υπό φυσιολογικές συνθήκες, να διαταράξει την ευρωπαϊκή, πόσο μάλλον την παγκόσμια οικονομία. Είναι φανερό ότι το χρέος, τα ελλείμματα, το ίδιο το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν είναι τόσο μια οικονομική σχέση μεταξύ κρατών και ανθρώπων (χρωστάμε; Αρα πρέπει να πληρώσουμε), αλλά μια πολιτική και κοινωνική σχέση ισχύος, επιβολής και κυριαρχίας μεταξύ κρατών και ανθρώπων. Ουδέτερο, εισπρακτικό, διαχειριστικό, τεχνοκρατικό, λοιπόν το ζήτημα της κρίσης και η διέξοδος από αυτήν; Οχι βέβαια. Τα περί «κακοδιαχείρησης, δημοσιονομικής προσαρμογής, διαρθρωτικών αλλαγών, νοικοκυρεμάτων, αύξησης ανταγωνιστικότητας, κουρέματος του χρέους» δεν είναι παρά παραπλανητικά για να καλυφθεί ο γενικευμένος στόχος της αλλαγής του μοντέλου ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας προς νεοαποικιοκρατικού τύπου σχέσεις και της εκμετάλλευσης προς σχέσεις σύγχρονου μεσαίωνα όπου τον ρόλο της εκκλησίας αναλαμβάνουν οι αγορές (μηχανισμός της αγοράς και η ίδια η εκκλησία).
Ωστόσο, ακόμη και μερίδα της αριστεράς, των «αγανακτισμένων» αντιμνημονιακών δυνάμεων θεωρεί μια τέτοια αντίληψη λαϊκισμό ή φρασεολογία κομμουνιστικού μανιφέστου.
Ομως, το πρόβλημα για τον «πλεονάζοντα και σε εφεδρεία» λαό δεν είναι τόσο το τι αποφασίζουν οι νεοαποικιοκράτες. Το πρόβλημα δεν είναι η κυβέρνηση υποτακτικών και μια αντιπολίτευση που δεν προτείνει κάτι τίποτα διαφορετικό, δεν είναι ούτε το ΔΝΤ ή οι ηγετικές κλίκες της ΕΕ και της ΕΚΤ. Τη δουλειά τους κάνουν. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι απέναντι σε όλα αυτά και απέναντι σε όλους αυτούς στέκεται ένας πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά αφοπλισμένος λαός.
Απουσιάζει το πολιτικό σημείο αναφοράς που θα υποδεχτεί, χωρίς προϋποθέσεις και αποκλεισμούς, τη μαζική οργή, την αγανάκτηση και την θέληση για αντίσταση. Ενα πολιτικό μέτωπο αντίστασης που θα λειτουργήσει σαν συγκολλητική ουσία στην κατακερματισμένη και διασπασμένη τάξη των κολασμένων.
Οι επαγγελματίες αμφισβητίες που ανέλαβαν εργολαβικά να μας σώσουν από τους «σωτήρες μας» είναι μια συμπολιτευόμενη Δεξιά και μια «αντιπολιτευόμενη» Αριστερά που ισχυρίζονται ότι η πολιτική της κυβέρνησης αποτυγχάνει επειδή δεν εφαρμόζεται γρήγορα και αποτελεσματικά ή επειδή είναι πολύ ανίκανοι για να εφαρμόζουν την ίδια ή κάποια άλλη πολιτική που θα εφάρμοζαν οι ίδιοι. Γι΄αυτό άλλωστε αναμένουν όλοι τους τις εκλογές για... να μας σώσουν.