Για τον χειμώνα

1
«Τι είναι το πολυνομοσχέδιο;» με ρώτησε.
«Πολυεργαλείο. Ο νέος ελβετικός σουγιάς. Σου τα κάνει όλα –απάνω σου. Σε μαστορεύει όπως τους βολεύει».
«Ο Παπανδρέου είπε ότι χρειάζονται ριζοσπαστικές αλλαγές και ο ελληνικός λαός τις θέλει, όσο επώδυνες και αν είναι».
«Κλείσε την τηλεόραση».
«Κάμποσοι βουλευτές του τώρα λένε ότι δεν θα το ψηφίσουν».
«Κλείσε την τηλεόραση».
Δεν την έκλεισε.

2
Μη νομίζεις, είπα στην ανεψιά μου –ξύπνιο παιδί–, ότι κρυώνεις μόνο εσύ, η καταιγίδα σκότωσε και στο σπίτι μου το καλοκαιράκι. Σχόλασαν και οι αυταπάτες τής αιθρίας που σκέπει σαν μάνα κάθε ζωντανό και του ζεσταίνει τα κοκκαλάκια τζάμπα και ας μην έχει το μαύρο στον ήλιο μοίρα. (Ένα μικρό γαϊδούρι δίπλα σε πεντέξι γουμαράγκαθα ήρθε από το θερινό κάμπινγκ του νησιού και τής έκλεισε παιχνιδιάρικα το καρτερικό μάτι. Μπροστά της πέρασε και η γάτα με την κλεμμένη σαρδέλα στο στόμα, ψηλά πέταξαν δυο πετεινά του ανέφελου ουρανού. Κρυφά ευχήθηκε να επιζήσουν όλα τους από την παγωνιά και την αντάρα, μα δεν πολυπίστευε στα τρυφερά της μάγια.)

Αμάν, μολόγησα και σε μένα, στ' αλήθεια χειμώνιασε! Απότομα πλάκωσε η βαρυσυννεφιά, ξαφνικά κρύωσαν τα σεντόνια μας και ανατρίχιασαν τα κρέατά μας, άνοιξε η ιματιοθήκη, βγήκαν ρούχα και σκεπάσματα. Αναπάντεχα αντικρύσαμε και το αναπόφευκτο βάρος της χειμερινής ένδυσης στην ντουλάπα και στα ερμάρια. Απαράσκευοι ακούσαμε και είδαμε τη δυνατή βροχή να σκάει στην άσφαλτο, αλλά δεν τη μυρίσαμε –τα τσιμεντοσίδερα μας έχουν φάει και τις αισθήσεις. Η ταράτσα βαστάει; Τουλάχιστον –έτσι με παρηγόρησα–, στίχους για τη φθινοπωρινή μελαγχολία των πεσμένων φύλλων δεν θυμηθήκαμε. Ούτε όμως –μου σφύριξε σαν σφαίρα το μυαλό– και τους πεσμένους φίλους, αυτούς που απολύθηκαν σαν άχρηστα κούτσουρα, ούτε εκείνους που τώρα εκβιάζονται στο μαγγανοπήγαδο και όσους θα υποκύψουν στην τρομοκρατία τού κόψ' του, κόψ' του κι άλλα του τεμπέλη, μέχρι με τη σειρά τους να ριχτούν στα χαΐρια της ανεργίας, στα βαλτώματα.
Τα παλιά μας ρούχα ξύπνησαν σαν ένοχο μυστικό τον οικογενειακό μας φόβο: τάχα θα μας κάνουν κι εφέτος, θ' αντέξουν έναν χρόνο ακόμα, να μην ξοδευτούμε περισσότερο; Και πώς θ' αγοράσουμε καινούργια; Με τι λεφτά; Τα παλιά μας παπούτσια τρόμο: μπας και θα μπάζουν νερά; (Δυο ζευγάρια δοκιμάστηκαν –το ένα κάποτε είχε καμαρώσει και σαν γαμπριάτικο– και ναυάγησαν στον ανήφορο.) Το πετρέλαιο! Τι θα κάνουμε εφέτος με το πετρέλαιο; Ήταν που σκοτείνιασε μεσημεριάτικο και έπρεπε ν' ανάψουμε το φως. Το φως! Τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αμάν, πώς θα τους πληρώσουμε; Τους φόρους; Τριάντα μέρες και σήμερα, μετά θα μας το κόψουν. Συσκότιση.
«Εσύ βρήκες καμιά δουλειά;» ρώτησε η ανεψιά κι έριξε την πέτρα στην κινούμενη άμμο.
«Όσοι παραμιλούν, να το προσέξουν» απάντησαν οι δόκτορες από την τηλεόραση. «Διότι...».
Ναι, σέρνονται και αυτοκτονίες.

3
«Πώς σηκώνεται ένα ελικόπτερο; Και πότε; Πώς προσγειώνεται; Και πού; Και άμα πέσει;».
Η κουβέντα μας είχε απογειωθεί.
«Ε, άμα πέσει συντρίβεται» μου είπε.
«Και θεωρείται αυτοκτονία αυτό;» την πείραξα για την ανοιχτή τηλεόραση.
«Μόνο αν το πιλοτάρεις...» μου πέταξε αμέσως και το γέλιο της έλαμπε.