Επαναστατική Αριστερά με παλιά ρεφορμιστικά υλικά!

Οι διεργασίες στην Αριστερά, σε μια περίοδο που η επίθεση του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού προχωράει κατά των λαών και κάθε δικαιώματος που έχει κατακτήσει η εργατική τάξη διεθνώς αλλά και στη χώρα μας, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο παράγοντας λαός θα βγει, ήδη έχει αρχίσει, στο προσκήνιο και ο ρόλος της Αριστεράς θα έπρεπε να είναι σημαντικός, αν όχι καταλυτικός, για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα, προς τα πού θα κατευθυνθούν οι διεκδικήσεις του λαού.
Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα αποτελεί η διήμερη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ένας σχηματισμός που έχει μια παρουσία στην Αριστερά εδώ και περίπου 3 χρόνια και προήλθε από τη συνένωση των δυνάμεων του ΜΕΡΑ και της ΕΝΑΝΤΙΑ, με κάποιες προσθαφαιρέσεις. Η ως τώρα πορεία της βέβαια είχε διάφορα προβληματάκια. Ελάχιστες ήταν και είναι οι φορές που σε κινηματικό επίπεδο, από πανεργατικές απεργίες μέχρι συλλαλητήρια για τους μετανάστες και αλληλεγγύης σε άλλους λαούς, αυτές οι δυνάμεις πορεύτηκαν μαζί. Παρ’ όλα αυτά βέβαια ισχυρίζονται ότι τις ενώνει η ανάγκη της άλλης, της αγωνιστικής-επαναστατικής πρότασης που να δίνει ελπίδα καταρχήν στον κόσμο της Αριστεράς και γενικότερα στον λαό. Ισχυρίζονται επίσης ότι τους ενώνει η ανάγκη να υπάρξει κάτι διαφορετικό από την επίσημη ρεφορμιστική αριστερά των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Είναι όμως έτσι;

Τα χρόνια πέρασαν, διεργασίες έγιναν και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να γίνει ένα βήμα παραπάνω και να μετατραπεί, ύστερα από κάμποσες αναβολές βέβαια, θα έλεγε κανείς και με διαδικασίες εξπρές, η μετατροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από συνασπισμό οργανώσεων σε σχηματισμό των μελών του. Συμφωνήσανε λοιπόν οι οργανώσεις να κατεβάσουν μια οργανωτική πρόταση συγκρότησης «από τα κάτω μέχρι τα πάνω». Η έως τώρα πάντως εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ενθαρρυντική.
Πάμε τώρα στην ουσία του θέματος. Τις θέσεις για συζήτηση που παρουσίασε το έως τώρα Συντονιστικό. Πράγματι είναι πολύ ελπιδοφόρες για την πορεία της Αριστεράς στη χώρα μας. Και όχι μόνο!
Ένα από τα βασικά τους χαρακτηριστικά είναι η «διαφοροποίησή» τους από τον κυβερνητισμό των ΣΥΝ και ΚΚΕ. Και αυτό γιατί διαβάζοντάς τες κανείς δεν μπορεί παρά να προσέξει την αντίφαση από τη μια να καταδικάζει τον κυβερνητισμό και την εκλογολαγνεία και από την άλλη να προτείνει «να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κάθε διαχειριστής, η Τρόικα, η ΕΕ και το ΔΝΤ» (το «κάτω η κυβέρνηση» δεν είναι αρκετό πια, μια και το λένε οι πάντες, από τη ΝΔ μέχρι και κάποιες αναρχοαυτόνομες ομάδες) και να θέτει ως άμεσα ζητήματα πάλης τις εθνικοποιήσεις, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ ως πρώτο βήμα για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ του εργατικού εισοδήματος και σε βάρος των κερδών. Και στο εύλογο ερώτημα ποιος και υπό ποιες προϋποθέσεις θα τα εφαρμόσει αυτά βγαίνει η απάντηση του ενδεχόμενου των… αντιφατικών κυβερνήσεων. Κυβερνήσεις οι οποίες κάτω από τη λαϊκή πίεση θα παίρνουν και φιλολαϊκά μέτρα, στις οποίες θα συμμετέχουν πιθανόν δυνάμεις της Αριστεράς και οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κρατούν μιαν άλλη στάση από αυτή απέναντι στις συνηθισμένες αστικές κυβερνήσεις. Και αφού ξεκαθαρίσανε τη στάση τους απέναντι στις αντιφατικές κυβερνήσεις και του αριστερού κυβερνητισμού του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται και η σειρά της «λαϊκής οικονομίας» του ΚΚΕ για να αντιπαρατεθεί η ανάγκη περάσματος της εξουσίας, με όρους ρήξης και ανατροπής της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, συντριβής του αστικού κράτους και επαναστατικού περάσματος, στους θεσμούς αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης.
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς σε σχέση με τις θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ουσία είναι ότι η αναγέννηση της Αριστεράς έρχεται με παμπάλαια ρεφορμιστικά υλικά.
Όλα αυτά που περιγράφονται μέσα από τις αντιφάσεις τους και με βάση, υποτίθεται, την ισχυροποίηση του λαϊκού κινήματος τα περιγράφει η επίσημη Αριστερά εδώ και δεκαετίες. Με άλλη φρασεολογία και με πιο ηπιότερους, ίσως, τόνους περιγράφονται στις θέσεις και αποφάσεις των 10ου (1978) και 11ου (1982) συνεδρίων του ΚΚΕ, σε διαφορετικές συνθήκες βέβαια.
Ένα ζητούμενο, για παράδειγμα, ήταν η πάλη ενάντια στις συνέπειες της ένταξης στην ΕΟΚ στην κατεύθυνση της αποδέσμευσης από αυτήν. Τώρα στόχος είναι η έξοδος από το ευρώ στο πλαίσιο της πάλης αποδέσμευσης από την ΕΕ με αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Άλλο ήταν οι εθνικοποιήσεις ή κρατικοποιήσεις, οι εργατικοί έλεγχοι, η πτώση της κυβέρνησης (της δεξιάς αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων, στα οποία δεν άνηκε τότε το ΠΑΣΟΚ), η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, όλα ως βασική προϋπόθεση για την ευημερία του λαού και την αναδιανομή του πλούτου.
Τρίτο ήταν το πέρασμα στη «δημοκρατία του λαού», τώρα είναι το πέρασμα της εξουσίας στους «θεσμούς αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης». Ως βασικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στον σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό ή την… επαναστατική υπέρβαση του καπιταλισμού.
Το ’78 υπήρχε το ενδεχόμενο, κάτω από την πίεση του κινήματος πάντα, ύπαρξης κυβερνήσεων «δημοκρατικής συνεργασίας». Τώρα οι «αντιφατικές κυβερνήσεις ή ταξικής συνεργασίας». Και στις δύο περιπτώσεις η στάση της Αριστεράς θα ήταν ή θα είναι διαφορετική χωρίς να είναι ούτε τότε απαραίτητη η συμμετοχή σε αυτές τις κυβερνήσεις.
Η διαφορά του τότε από το τώρα είναι ότι η «ενδεχόμενη» κυβέρνηση ήταν απτή και μας ήρθε κιόλας. Λεγόταν ΠΑΣΟΚ που αποτελούταν από αστικές δυνάμεις αλλά και ριζοσπαστικές που ήθελαν την αλλαγή. Η περιγραφή της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στις θέσεις του 11ου ταιριάζει γάντι στην περιγραφή των «αντιφατικών» κυβερνήσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μόνο που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ναι μεν θα έχει «άλλη στάση» απέναντι σε αυτές τις κυβερνήσεις, αλλά προβλέπει ότι δεν θα συμμετέχει, το ΚΚΕ είχε κριτική στάση και πίεζε για συμμετοχή για να σιγουρευτούμε ότι θα γίνουν πραγματικότητα οι φιλολαϊκές και αντιιμπεριαλιστικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ, εξ ου και η «πραγματική αλλαγή» και το… 17%. Τώρα και με ένα… 3% θα είμαστε ευχαριστημένοι.
Και σε όλα αυτά το εργατικό-λαϊκό κίνημα είναι απλά ο μαϊντανός, είναι αυτό που θα πρέπει να πιστέψει ότι η δύναμή του είναι η ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος μέσω των εκλογών και όχι στον δρόμο με τους αγώνες του. Ότι ανατροπή σημαίνει η εκλογική ενίσχυση της ποικιλότροπης Αριστεράς, που έχει τόση μεγάλη ποικιλία που αναρωτιέται κανείς γιατί είναι ακόμη χώρια, είτε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είτε ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε ακόμη και ΚΚΕ αν λέγεται. Αν και ποτέ δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος τι του ξημερώνει αύριο. Ίσως με την ίδια ευκολία που ξεπέρασε το ΚΚΕ τις διαφορές του με την ΕΑΡ [πρώην ΚΚΕ(εσ.)] το 1987 και το ΝΑΡ με το ΣΕΚ το 2008 να ξεπεραστούν και οι διαφορές και σήμερα, είτε του συνόλου είτε κομματιών αυτής της Αριστεράς και να έχουμε μια καινούργια έφοδο στον εκλογικό ουρανό. Άλλωστε οι διεργασίες είναι γνωστές και υπαρκτές (ΕΛΕ, οικονομολόγοι, Αριστερό Βήμα Διαλόγου κ.λπ.)
Ακόμη πιο πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για τις θεωρητικές και ιδεολογικές βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζονται οι θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Πάμε λοιπόν, σύντροφοι, για τις «αντιφατικές και ταξικής συνεργασίας κυβερνήσεις» για το άνοιγμα του δρόμου της εξουσίας στους «θεσμούς αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης» με προοπτική τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό ή αλλιώς για την «πραγματική αλλαγή», τη «δημοκρατία του λαού» με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.