Όταν το καπέλωμα μπαίνει πάνω από τον στόχο

Την ώρα που στο φοιτητικό κίνημα οι καταλήψεις βρίσκονται σε φθίνουσα πορεία, θα έλεγε κανείς ότι ο στόχος των δυνάμεων της Αριστεράς θα έπρεπε να είναι η προσπάθεια για την ενίσχυση και τη στήριξη των κινητοποιήσεων. Αντί όμως να ασχοληθούν με το σύστημα που κάνει τα πάντα για να κλείσει τις καταλήψεις, απειλώντας με χαμένες εξεταστικές και εξάμηνα, εμφανίζοντας σε όλα τα ΜΜΕ τους «αγανακτισμένους» αντικαταληψίες φοιτητές, αλλά και «επαναφέροντας στην τάξη» τις κυβερνητικές παρατάξεις και το καθηγητικό κατεστημένο, αυτές οι δυνάμεις μάλλον βάζουν άλλες προτεραιότητες.
Κάνουν λοιπόν τα πάντα για να καπελώσουν το φοιτητικό κίνημα και να μπορέσουν να εμφανίσουν τους εαυτούς τους ως τους εκπροσώπους του. Η καλοστημένη αυτή προσπάθεια ξεκίνησε από την πρώτη βδομάδα των καταλήψεων, όταν το μεγαλύτερο κομμάτι της ΕΑΑΚ μαζί με την ΑΡΕΝ θέλησαν να φτιάξουν ένα όργανο, τάχα συντονισμού, όπου θα μπορούσαν να περάσουν πλήρως την άποψή τους, φιμώνοντας οποιαδήποτε άλλη φωνή, αλλά και να επιβάλουν γραμμές από τα «πάνω» σε κάθε σύλλογο. Αυτή η ιστορία κράτησε τρεις εβδομάδες, που οι «εκπρόσωποι» των φοιτητικών συλλόγων συζητούσαν κεντρικά μόνο αυτό το ζήτημα, αφήνοντας εκτός οποιοδήποτε άλλο θέμα, αποπροσανατολίζοντας ουσιαστικά ολόκληρο το κίνημα.
Μάλιστα στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 22/9 οι δυνάμεις αυτές οδήγησαν την πορεία στην πλατεία Συντάγματος για να γίνει εκεί το Συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, με μια απόφαση που ήρθε κυριολεκτικά από τα γραφεία τους. Χωρίς να έχει συζητηθεί πουθενά και σε κανέναν σύλλογο, κάλεσαν (εν αγνοία του) το φοιτητικό κίνημα να συντονίσει την πάλη του σε έναν χώρο που και άσυλο δεν έχει αλλά και θα έπρεπε να τον υπερασπιστεί απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, που χτύπησαν οποιαδήποτε προσπάθεια κόσμου να μαζευτεί εκεί. Αδιαφορώντας κιόλας για την προσπάθεια συγκρότησης του κόσμου στις άλλες πόλεις, έδωσαν στην πορεία πανελλαδικά χαρακτηριστικά για να μπορέσουν να πάρουν μια απόφαση που θα βάζει πλήρως την άποψή τους. Το αποτέλεσμα ήταν το συντονιστικό να απομαζικοποιηθεί σημαντικά, αλλά και να αποχωρήσουν ολόκληρες σχολές. Ακόμα και η επιτροπή κειμένου, που ως συνήθως στήθηκε μακριά από τη συζήτηση των συλλόγων και λόγο είχαν μόνο οι «εκλεγμένοι εκπρόσωποι», δεν κατάφερε να πάρει κάποια απόφαση. Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν τους εμπόδισε να βγάλουν τελικά το κείμενο που τόσο καιρό κοπίασαν να εμφανίσουν σαν απόφαση του φοιτητικού κινήματος. Το κείμενο, που δεν το αναγνώρισαν ούτε καν στο σύνολό τους οι 200 φοιτητές που παρέμειναν στο Σύνταγμα, είναι κάτι παραπάνω από απαράδεκτο. Με την «αποψάρα» των δυνάμεων αυτών να κατακλύζει την απόφαση, κάνει τουλάχιστον αδύνατον να αναγνωρίσει κάποιος φοιτητής την πάλη του μέσα σε αυτήν.
Οι πρακτικές αυτές θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τη λογική της ΚΝΕ, που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως γραφειοκρατική αλλά και καπελωματική. Γι' αυτούς όμως ο στόχος επιτεύχθηκε. Τι και αν η επόμενη βδομάδα ήταν δύσκολη για το σύνολο του φοιτητικού κινήματος, με τις δυνάμεις του συστήματος αλλά και την ΚΝΕ να θέλουν να σταματήσουν τις καταλήψεις, οι ίδιοι κατάφεραν να καπελώσουν… ό,τι πρόλαβαν.
Βέβαια υπάρχουν και άλλου είδους καπελώματα. Στις σχολές που έχουν τη δυνατότητα, οι δυνάμεις της αναρχίας και της αυτονομίας προσπαθούν να επιβάλουν μόνο τη δική τους άποψη. Την ίδια ώρα που απαγορεύουν κάθε αφίσα και προκήρυξη οποιασδήποτε δύναμης μέσα στην κατάληψη (ενισχύοντας τη λογική που και το σύστημα προωθεί με το «έξω τα κόμματα»), οι ίδιοι φροντίζουν να γεμίσουν τις σχολές με τα συνθήματά τους υπογεγραμμένα κανονικά, ενώ επιτίθενται σε όποιον τολμήσει να εμφανίσει κάποια άλλη άποψη.
Για να μπορέσει ο αγώνας των φοιτητών να κερδίσει και να ανατρέψει τον νόμο και τη συνολικότερη επίθεση στο πλευρό του λαού, πρέπει να προσπεράσει κάθε καπέλο. Όσοι θέλουν να εκπληρώσουν τα μικροπολιτικά τους συμφέροντα και να ενισχύσουν τα μαγαζάκια τους και τη θέση τους στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό μέσω των εκλογών, πρέπει να καταλάβουν ότι τέτοιες λογικές δεν έχουν θέση στο φοιτητικό κίνημα.