“Εργασιακή εφεδρεία” και απολύσεις στο Δημόσιο Τα πάντα στο κεφάλαιο και στους τροϊκανούς αφέντες τους

Τελικά, πόσοι θα είναι οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα που συγκεντρώνει 900.000 εργαζόμενους (όπως μας λένε) που θα απολυθούν είτε σαν υπεράριθμοι είτε σαν αποτέλεσμα κλεισίματος ή συγχωνεύσεων οργανισμών; Πόσοι επίσης θα είναι εκείνοι που θα μπουν σε προσωρινή “εργασιακή εφεδρεία” και στη συνέχεια θα πάρουν το δρόμο της απόλυσης; Ποια από τα πιο πάνω θα πραγματοποιηθούν τους αμέσως επόμενους μήνες και ποια τον επόμενο ή τα επόμενα χρόνια; Οι βασικοί παράγοντες του συστήματος, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη δηλαδή και το κυρίαρχο αστικό πολιτικό προσωπικό έχουν αποφανθεί. Το ίδιο έχουν κάνει και τα μεγάλα ξένα αφεντικά τους μέσω των διαφόρων οργανισμών που συγκροτούν. Εχουν όλοι οι παραπάνω παράγοντες αποφασίσει ότι θέλουν ένα μικρό και ευέλικτο κράτος, που δεν πρέπει να ξεπερνάει τις 300.000, άντε και να κάνουν και κάποιο σκόντο και να καταλήξουν λίγο πιο πάνω. Αυτός είναι ο στόχος τους και αυτό ακριβώς επιδιώκουν και αυτό δεν προέκυψε το τελευταίο διάστημα αλλά πολύ πιο πριν. Το πρόβλημά τους δεν είναι αν μπουν στην εργασιακή εφεδρεία άμεσα 30.000 εργαζόμενοι ή 50.000 την επόμενη χρονιά ή αν απολυθούν άμεσα ή λίγο αργότερα κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι.
Αυτό που ξεκίνησε σήμερα είναι η σε μαζική κλίμακα δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας στους εργαζόμενους στο Δημόσιο και γενικότερα στους εργαζόμενους της χώρας. Μια ανασφάλεια που στοχεύει να πείσει τους εργαζόμενους του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου ότι όλοι τους είναι υποψήφιοι άνεργοι, πως κανείς τους δεν θα έχει σίγουρη τη θέση του.
Μόνο η δημιουργία γενικευμένης ανασφάλειας μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία “μικρού και ευέλικτου κράτους”. Μόνο μια τέτοια ανασφάλεια μπορεί να κάνει βέβαιη για το σύστημα την εργασιακή εφεδρεία των 30.000 ή και κάποιων χιλιάδων που μπορούν να οδηγηθούν σε απ' ευθείας απόλυση. Μόνο με τη γενίκευση της ανασφάλειας θα διευκολυνθεί η επιδρομή στους μισθούς και τις συντάξεις και στα φορολογικά χαράτσια. Γι' αυτό επιμένουμε και λέμε πως η επίθεση έχει πρωτίστως πολιτικούς στόχους και χαρακτήρα. Σε σχέση με τις απολύσεις στο Δημόσιο, που ήδη έχουν ξεκινήσει, θα υπάρξει και ένα ακόμη πρόβλημα το οποίο σχετίζεται με τις νέες θέσεις εργασίας. Να σημειώσουμε ότι εδώ και μια δεκαετία οι 8 στις 10 νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι από τις επενδύσεις που κάνει το Δημόσιο και οι δύο από τον ιδιωτικό τομέα, και αυτό στη βάση ότι η αστική τάξη της χώρας είναι μεταπρατική και κρατικοδίαιτη. Αυτός ο χαρακτήρας της δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αλλάξει. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης του συστήματος το κεφάλαιο καταστρέφει σε μαζική κλίμακα τις παραγωγικές δυνάμεις και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα -σε συνδυασμό με τα προηγούμενα- την αλματώδη αύξηση της ανεργίας η οποία τα τρία τελευταία χρόνια έχει τριπλασιαστεί και πιθανότατα μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου να έχει πενταπλασιαστεί.

Να λοιπόν γιατί το πραγματικό καθήκον που έχουν να εκπληρώσουν άμεσα οι εργαζόμενοι είναι η μαζική τους αντίσταση. Η πάλη ενάντια στην εργασιακή εφεδρεία και τις απολύσεις και η υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά οφείλει να μπει στην πρώτη γραμμή της πάλης τους.

Το μεγάλο κεφάλαιο και το κυρίαρχο αστικό πολιτικό προσωπικό δεν θέλουν μόνο έναν μικρό και ευέλικτο δημόσιο τομέα ή όπως λένε ένα μικρό και ευέλικτο κράτος. Πάνω απ' όλα απαιτούν και επιδιώκουν να το εξασφαλίσουν και να επιβάλλουν μια απόλυτη πειθαρχία στη λειτουργία του, μη επιτρέποντας κανένα δικαίωμα στους εργαζόμενους και καμία άποψη και θέση διαφορετική από εκείνη που έχει το κράτος της αστικής τάξης. Στοχεύουν σε μια ολοκληρωτική συμμόρφωση στις ιδεολογικές, πολιτικές και πρακτικές λειτουργίες και αυτό γιατί μόνο ένα τέτοιο κράτος μπορεί να μπει ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του κεφαλαίου, ξένου και ντόπιου, μόνο ένα τέτοιο κράτος μπορεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που οι από κάτω δεν εμπιστεύονται τους από πάνω και κυρίως αντιστέκονται όλο και πιο μαζικά.