Η απάντηση δεν είναι: μια ζωή γεμάτη φρίκη ή ένα φρικαλέο τέλος Η απάντηση είναι αγώνας για μια ζωή χωρίς φρίκη

Στον πιο πάνω τίτλο του σημειώματος αυτού, συνοψίζονται τα κατά καιρούς εκβιαστικά διλήμματα με τα οποία απειλούν και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με βασική επιδίωξη να αποδεχτούν τα μέτρα, δηλαδή να ζουν μια ζωή στη φρίκη, για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία ή όπως λέγεται ένα φρικαλέο τέλος. Θυμίζει το ανέκδοτο με τον ελέφαντα που τον ρωτάνε τι προτιμάει, την ανηφόρα ή την κατηφόρα, και η απάντηση που δίνει: καλά, χάθηκε ο ίσιος δρόμος; Και ο ίσιος δρόμος για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μαζική του αντίσταση για την ανατροπή αυτής της φρικαλέας κατάστασης που ζει και βιώνει. Αγώνας καθημερινός και μαζικός για μια ζωή χωρίς φρίκη. Αυτό ακριβώς διδάσκει τους λαούς, η ιστορία της δικής τους πάλης. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να διαλέξει ο λαός ανάμεσα στη χρεοκοπία της χώρας από τη μια και από την άλλη να ζει σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης;

Για να δούμε σύντομα αυτά που έχουν γίνει τα δύο τελευταία χρόνια και κυρίως την τελευταία χρονιά. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κυρίως ο αρχηγός της με το επιτελείο του έχουν περάσει είτε από τη Βουλή είτε χωρίς αυτή δεκάδες αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους που όλοι τους έχουν οδυνηρά αποτελέσματα για το λαό. Ολα αυτά, μας λέει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τα παπαγαλάκια της, είναι πράγματι άδικα, αλλά αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας, και πως αυτό είναι το πατριωτικό καθήκον. Να εξοντωθεί δηλαδή ο λαός. Δεν μπορούμε να ζούμε πλέον με δανεικά, ισχυρίζεται ο Γ. Παπανδέου και η παρέα του, δεν μπορούμε, συνεχίζει, να παράγουμε λιγότερα και να ζούμε με περισσότερα. Αυτά λοιπόν κάνει ο λαός;
Οταν κομμάτια του λαού αναγκάζονται από τη μακροχρόνια λιτότητα, να δανειστούν από τις τράπεζες και δεν τα επιστρέψουν, τότε θα βγουν τα σπίτια τους, τα οικόπεδά τους, τα μαγαζιά τους σε πλειστηριασμό. Από πού και ως πού ο λαός ζει με δανεικά; Ο αγρότης καταναλώνει περισσότερα προϊόντα από αυτά που παράγει; Αντίθετα παράγει πολλαπλάσια και καταναλώνει ελάχιστα. Οι οικοδόμοι έχουν φτιάξει ο καθένας τους δεκάδες σπίτια και οι ίδιοι δεν έχουν δικό τους. Οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια παράγουν τεράστιες ποσότητες προς όλους και αδυνατούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.Και ο κατάλογος είνα μακρύς. Αντίθετα οι κεφαλαιοκράτες και γενικότερα η πλουτοκρατία δεν παράγει τίποτα και καταναλώνει όσα θέλει. Και αυτοί που δεν παράγουν τίποτα, αυτά τα παράσιτα της κοινωνίας και το άθλιο πολιτικό τους προσωπικό, λένε ότι ο λαός είναι υπεύθυνος αν χρεοκοπήσει η χώρα. Και, πολύ περισσότερο, αν δεν αποδεχτεί τα βάρβαρα μέτρα. Λένε επίσης ότι ο λαός δεν πρέπει να κάνει απεργίες, δεν πρέπει να διαδηλώνει και να αντιστέκεται, γιατί μεταφέρεται στους δανειστές μας αρνητικό κλίμα και κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους και δεν θα πάρουμε τη δόση του δανείου, πότε την πρώτη, την τρίτη, την πέμπτη και τώρα την έκτη. Και βέβαια τα δάνεια επιστρέφουν στους δανειστές αφεντάδες και στις τράπεζες, στους παραπάνω πηγαίνει και η λεηλασία του μόχθου των εργατικών και λαϊκών μαζών και τα χρέη όλο και αυξάνονται. Ας γίνει καθαρό ένα πράγμα. Εαν τελικά χρεοκοπήσει η Ελλάδα, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, ή όχι, αυτό καθόλου δεν εξαρτάται από το πόσα αντιλαϊκά μέτρα θα πάρουν. Αντίθετα θα εξαρτηθεί από έξωελλαδικούς παράγοντες, από τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών.
Η εργατική τάξη και οι πλατιές λαϊκες μάζες, σε κάθε περίπτωση και εξέλιξη, το μόνο συμφέρον που έχουν και πρέπει να κάνουν, είναι να συνεχίσουν ακόμα πιο αποφασιστικά και μαζικά τους αγώνες τους. Ολα τα προβλήματα που απασχολούν τις λαϊκες μάζες μπορούν να βρουν λύσεις αποκλειστικά και απαρέκκλιτα από τις ίδιες. Αυτή είναι η αλήθεια, να βγουν στους δρόμους όλο και πιο συχνά και μαζικά και να ισχυροποιήσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Αυτός είναι ο μόνος εφικτός δρόμος για να μπορέσουμε να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε τη βαρβαρότητα που ζούμε.
Εξω και ενάντια στους εκβιασμούς και τις απειλές περί χρεοκοπίας και κατάρρευσης. Ακόμη και οι χειρότερες καταστάσεις να προκύψουν, πριν, στη διάρκεια και στη συνέχεια, μόνο ένα ισχυρό και ρωμαλέο λαϊκό κίνημα μπορεί να τις αντιμετωπίσει προς όφελος του λαού. Η απάντηση συνεπώς είναι, αγώνας για μια ζωή χωρίς φρίκη.