Η κυβέρνηση την επόμενη εβδομάδα είναι αποφασισμένη να ψηφίσει το αντιλαϊκό «πολυνομοσχέδιο», το οποίο, επί της ουσίας, αποτελεί ένα νέο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» που ψήφισε στα τέλη Ιούνη κάτω από τα ρόπαλα των ΜΑΤ και τους τόνους των χημικών ενάντια στο λαό που για δύο μέρες έδινε, στο Σύνταγμα, μια ηρωική μάχη με τις δυνάμεις καταστολής για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα. Ηδη, βέβαια, έχει ανακοινωθεί ότι θα «χρειαστεί» η λήψη νέων μέτρων για να «καλυφθεί» και η διετία 2013-2014.
Κάτω από το βάρος της αντιλαϊκής λαίλαπας και των επιπτώσεων που αυτή φέρνει για χιλιάδες οικογένειες, τίθεται πραγματικό ζήτημα επιβίωσης, ενώ η απόλυτη εξαθλίωση θα είναι το καθεστώς ζωής για το σύνολο του εργαζόμενου λαού. Το αστικό πολιτικό σύστημα, με επικεφαλής την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σήμερα, οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες αλλά και ο συρφετός των κάθε είδους απολογητών του συστήματος προωθούν την καταστροφή της ζωντανής εργασίας, της πιο δημιουργικής παραγωγικής δύναμης, με τελικό στόχο την «επανεκκίνηση» της κερδοφορίας του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου στα ερείπια των δικαιωμάτων, των καταχτήσεων και της ίδιας της ζωής εκατομμυρίων εργαζόμενων, χωρίς έλεος. Αδιαφορώντας για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, στέλνουν στον Καιάδα το «περίσσευμα», έχοντας την πεποίθηση ότι ελέγχοντας τη «ροή» του παραγωγικού δυναμικού και κυρίως έχοντας την απόλυτη πολιτική κυριαρχία επάνω του θα εξασφαλίσουν τους όρους αναπαραγωγής του συστήματος της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Η περίοδος είναι κρίσιμη για το λαό. Οι κίνδυνοι που τον απειλούν είναι ολοφάνεροι και έχουν αποδειχθεί φρούδες ελπίδες όλες οι ψευδαισθήσεις που συστηματικά καλλιεργήθηκαν τόσο από το σύστημα όσο και από τους εργατοπατέρες ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ για το ποιους θα πλήξουν τα μέτρα. Η οργή και η αγανάκτηση περισσεύουν και μαζί με αυτές οι αγωνιστικές διαθέσεις εκδηλώνονται καθημερινά με απεργίες, καταλήψεις, συγκεντρώσεις και πορείες κυρίως στο δημόσιο τομέα. Ξεχωριστής σπουδαιότητας ζήτημα αποτελεί η συνειδητοποίηση από όλο και μεγαλύτερα τμήματα εργαζόμενων της ανάγκης οργάνωσης στους χώρους δουλειάς και παραμερισμού του κυβερνητικού και εργοδοτικού εργατοπατερισμού ως αναγκαία προϋπόθεση για πραγματικούς αγώνες αντίστασης με νικηφόρα προοπτική. Η εξέλιξη αυτή καθώς και η γρήγορη πολιτικοποίηση, για το ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί, σε τμήματα του λαού σπάζουν τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού που το ίδιο το σύστημα επιδιώκει, ρίχνοντας στα «λιοντάρια» τους πολιτικούς του εκπροσώπους, τα προνόμιά τους, τον αριθμό τους.
Οι σημαντικές αυτές εξελίξεις στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, ωστόσο, δεν αναιρούν, ακόμα, την αναντιστοιχία που υπάρχει σε επίπεδο οργάνωσης και πολιτικής συγκρότησης με τις απαιτήσεις των κρίσιμων περιστάσεων. Οι απαιτήσεις για τη συνολική ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με τις δυνάμεις του συστήματος είναι επείγουσες και αναγκαστικές. Δεν θα επιτευχθούν με «αερογέφυρες» εκλογικής διεξόδου που πλασάρονται σήμερα από πολλές κατευθύνσεις, τόσο του συστήματος όσο και της Αριστεράς, αλλά πληρώνοντας τα «διόδια» της ταξικής πάλης και της σύγκρουσης με το σύστημα.
Η σωτηρία του λαού είναι υπόθεση του ίδιου και των αριστερών πολιτικών δυνάμεων που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και πασχίζουν για τη δημιουργία ισχυρών οργανωτικών και πολιτικών στηριγμάτων στη μάχη που δίνει σήμερα και σε αυτές που πρέπει να δώσει για μια μακρόχρονη περίοδο μέχρι να αποτινάξει συνολικά το ζυγό της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξάρτησης. Εξω από αυτήν την πάλη και τη συγκρότηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα, κάθε πολιτική εξέλιξη, όσο ριζοσπαστική και σωτήρια για το λαό και αν παρουσιάζεται, θα υπόκειται στους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς που σήμερα καθορίζονται από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες, την άρχουσα τάξη και το αστικό πολιτικό προσωπικό.
Η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας δεν υποτιμάει τις δυνατότητες του λαϊκού παράγοντα να δημιουργήσει ρήγματα στο μέτωπο των δυνάμεων της επίθεσης, αλλά αντίθετα θέλει να ενισχύσει αυτή την κατεύθυνση ούτως ώστε να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων με τους δικούς του όρους και για τα δικά του συμφέροντα και όχι κομπάρσος που στις πλάτες του θα παιχτούν παιχνίδια και μανούβρες σωτηρίας σε όσους συνδυασμούς και αν «απαιτηθούν».
Η κατεύθυνση της συγκρότησης του Μετώπου Αντίστασης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την ανατροπή της επίθεσης αποτελεί σήμερα μια αναγκαιότητα που πρέπει να ισχυροποιηθεί μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, μέσα στους αγώνες, μέσα στο πεδίο της μάχης που ορίζεται από την καταιγίδα των αντεργατικών–αντιλαϊκών πολιτικών για να αποκτήσει ο λαϊκός παράγοντας τα δικά του εργαλεία πάλης, τη δική του πολιτική συγκρότηση, ανεξάρτητη και ανταγωνιστική με τα αστικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Οι δυνάμεις μέσα στην Αριστερά που αντιλαμβάνονται αυτή την κατεύθυνση σαν μια σοβαρή ευθύνη που πρέπει να αναλάβουν είναι υποχρεωμένες να προχωρήσουν θαρραλέα και αποφασιστικά σε όλους τους χώρους που δουλεύει, σπουδάζει και ζει ο εργαζόμενος λαός για την οργάνωση και την κλιμάκωση της ταξικής σύγκρουσης, για την ανάπτυξη ενός εργατικού–λαϊκού κινήματος ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
