Σε αυτόν τον αγώνα οι μαθητές δέχονται από παντού αφόρητες πιέσεις. Οι διευθυντές των σχολείων έχουν αναλάβει διατεταγμένη υπηρεσία να τους συκοφαντήσουν, να τους απειλήσουν και να τους τρομοκρατήσουν με πρωτοφανείς τρόπους. Οι εισαγγελείς και η αστυνομία έχουν ήδη αρχίσει να ανοίγουν κάποια σχολεία, εφαρμόζοντας την πράξη νομοθετικού περιεχομένου που ανοιχτά ποινικοποιεί τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Με αυτά τα δεδομένα, ο αγώνας των μαθητών φαντάζει εξαιρετικά δύσκολος και μοναχικός. Είναι πραγματικά ζητούμενο πόσο θα μπορέσουν οι μαθητές να κρατήσουν τις καταλήψεις τους και μέχρι πού θα τραβήξει την αντιπαράθεση το ίδιο το σύστημα, οι δυνάμεις και οι μηχανισμοί που το υπηρετούν.
Αν η μία πλευρά είναι αυτή της ανοιχτής τρομοκράτησης, η άλλη, αυτή που αποσιωπάται και κρύβεται με κάθε τρόπο, είναι εκείνη της κατάστασης του μαθητικού κινήματος και των διεργασιών μέσα σε αυτό. Οι μαθητές είναι οργισμένοι και αναζητούν τη διέξοδο στο μόνο πεδίο που πραγματικά μπορούν να τη βρουν, αυτό της αντίστασης και του αγώνα. Στέκονται απέναντι στην πολιτική που τους τσακίζει το μέλλον, κόντρα σε ένα αδίστακτο σύστημα που είναι ικανό να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να πνίξει τον αγώνα τους. Οι συνελεύσεις είναι μαζικές, οι ψηφοφορίες βγάζουν συντριπτικά αποτελέσματα υπέρ της συνέχισης των κινητοποιήσεων και οι συζητήσεις πολιτικοποιούνται με γρήγορους ρυθμούς.
Τις τελευταίες ημέρες, μία από τις συζητήσεις που κυριαρχούν στις μαθητικές καταλήψεις είναι εκείνη που αφορά την πανελλαδική ημέρα καταλήψεων της 3ης Οκτώβρη. Η ημέρα αυτή έχει αρχίσει να γίνεται αναφορά για τους μαθητές, με αποτέλεσμα να παίρνονται πολλές αποφάσεις για συμμετοχή στην κινητοποίηση, ακόμη και από σχολεία που αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις καταλήψεις υπό το βάρος των πιέσεων που δέχτηκαν.
Για ακόμη μία φορά τα συντονιστικά της ΚΝΕ προσπαθούν να αναλάβουν τον ρόλο τους, αυτοπαρουσιαζόμενα ως οι μοναδικοί εκπρόσωποι και συντονιστές των μαθητικών κινητοποιήσεων. Εμπορεύονται τον μαθητικό αγώνα, προσπαθώντας να τον κάνουν ακόλουθο των κομματικών τους κινητοποιήσεων. Ακόμη και ο λεγόμενος κοινός αγώνας που προβάλλεται, έχει τις προϋποθέσεις του... Οι μαθητές πρέπει να αγωνιστούν με τους «αγωνιστές εκπαιδευτικούς», δηλαδή τα μέλη του ΠΑΜΕ και με τους φοιτητές, εφόσον αυτοί συμμετέχουν στο ΜΑΣ. Η «σωστή» διαδήλωση είναι αυτή που ξεκινάει από την Ομόνοια και όσα σχολεία συγκεντρώνονται στα Προπύλαια πρέπει να τραβηχτούν από τ’ αυτί μερικά οικοδομικά τετράγωνα παρακάτω... Πρόκειται για την καπηλεία του μαθητικού αγώνα και της υπαρκτής ανάγκης του για συντονισμό. Μια συνταγή που ακολουθείται εδώ και χρόνια και μια χαρά υπηρετεί τον σκοπό της, δηλαδή να βγάλει τη συγκεκριμένη δύναμη από την υποχρέωση και να συμβάλει στη δική της οργανωτική ενίσχυση. Φυσικά, για την ταμπακιέρα, δηλαδή την ουσιαστική στήριξη και ενίσχυση του μαθητικού κινήματος, ούτε κουβέντα.
Οι μαθητές έχουν ανάγκη την πολιτική στήριξη σε όλα τα επίπεδα. Έχουν ανάγκη να βρουν στο πλευρό τους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, την κοινωνία ολόκληρη. Έχουν ανάγκη τον πραγματικό συντονισμό ανάμεσα στα σχολεία κάθε γειτονιάς, κάθε πόλης. Την ανάγκη της προβολής του δίκαιου αγώνα τους και των πραγματικών χαρακτηριστικών του, των αιτημάτων τους ενάντια στα μέτρα που καταργούν τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, το δικαίωμα στις σπουδές, στις δημοκρατικές ελευθερίες.
Ας γίνει η 3η Οκτώβρη ημέρα δράσης σε όλα τα σχολεία! Ενάντια στο σχολείο του Μνημονίου, ενάντια στην κατάργηση του δωρεάν βιβλίου, στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων, στη μεταφορά του κόστους στις τσέπες των οικογενειών. Όλοι στους δρόμους, όλοι στον αγώνα!
