Αν πέσει η κυβέρνηση; Mπροστά σε αντιλαϊκές εξελίξεις, στη «λαϊκή εξουσία», την «αριστερή» διακυβέρνηση ή απλώς μπροστά στο «Ψηφίστε μας»;

Με ραγδαίους ρυθμούς συντελείται η καταστροφή της χώρας από τους ιμπεριαλιστές και την κυβέρνησή τους. Το νέο μεσοπρόθεσμο ανοίγει διάπλατα την πόρτα στην παράδοση του πλούτου και των εργαζομένων αυτής της χώρας στο ξένο κεφάλαιο. Καταργεί και απαγορεύει κάθε σύμβαση και πλαίσιο που προστατεύει τους εργαζόμενους από την ασυδοσία του κεφαλαίου, αφήνοντάς τους βορά στις επιδιώξεις τους για εκμετάλλευση έναντι πινακίου φακής. Χωρίς καμία πλέον προστασία από συμβάσεις και φορτωμένους με τεράστια χρέη και φόρους, δεν τους αφήνουν άλλη «διέξοδο» από το να υποταγούν στις ατομικές συμβάσεις δημιουργώντας μια ατέλειωτη στρατιά ανέργων, εφέδρων και υποαπασχολούμενων που θα τρώγονται μεταξύ τους για ένα κομμάτι ψωμί.
Ταυτόχρονα οι εγγυήσεις που απαιτούνται από την τρόικα ώστε να δοθούν νέα δάνεια στο χρεοκοπημένο αυτό σύστημα αγγίζουν τα όρια της νεοαποικιακής παράδοσης της χώρας στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά. Ο πλήρης έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων καθώς και ο απόλυτος έλεγχος της εφαρμογής των αδίστακτης σκληρότητας μέτρων γίνεται πλέον άμεσα από τους ίδιους, καθιστώντας το ντόπιο πολιτικό προσωπικό απλώς υπαλλήλους τους.

Παράλληλα η επίσκεψη του Αμερικάνου αντιπροέδρου καθώς και η αναζωπύρωση των αντιθέσεων ανάμεσα στις γειτονικές αστικές τάξεις δημιουργούν μια εύφλεκτη κρίσιμη μάζα που αναλόγως των εξελίξεων των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν.
Απέναντι σε αυτή την αντιλαϊκή λαίλαπα που οδηγεί, ιδιαίτερα τις νεότερες γενιές, σε πρωτοφανείς συνθήκες εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης, οφείλουν ο λαός και οι δυνάμεις που θέλουν να τον εκφράζουν να υψώσουν αντιστάσεις. Παντού όπου εργάζονται, ζουν ή παρεμβαίνουν, οικοδομώντας στοιχεία αλληλεγγύης, αποφασιστικότητας, αγωνιστικότητας σ' ένα κίνημα ριζωμένο στη δικιά τους δράση και όχι αφημένο στα χέρια συνδικαλιστών και εργατοπατέρων, δομικά στοιχεία του εκφυλισμού του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Ηγεσίες-λαμόγια που όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν σε μέτρα που άνοιγαν τον σημερινό κατήφορο αλλά συνυπέγραφαν «εκσυγχρονισμούς» και κυβερνητικές προτάσεις που οδήγησαν τον εργαζόμενο σε πλήρη αφοπλισμό, να... αποδέχεται περικοπές μισθών και δικαιωμάτων, «αξιολογήσεις», ευνουχισμό των ταξικών του συμφερόντων χάριν της «κοινωνικής συναίνεσης».
Για τη σημερινή υποχώρηση που βρίσκεται το ταξικό εργατικό κίνημα -ακόμη και αυτό της νεολαίας που έως πρόσφατα πρωτοστατούσε σε αγώνες- κάποιοι έχουν ευθύνες. Όσο και αν το παίζει τσαμπουκάς ο κάθε Πασόκος εργατοπατέρας τύπου Φωτόπουλου ή ακόμη και ο κάθε Παμίτης η Συριζαίος συνδικαλιστής, δεν μπορούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους για τη σημερινή φάση του λαϊκού κινήματος. Οι εργαζόμενοι ήδη δείχνουν τη διάθεσή τους να ξεπεράσουν αυτές τις ηγεσίες, να αναλάβουν οι ίδιοι την υλοποίηση των αγωνιστικών τους διαθέσεων κόντρα και σε αντιπαράθεση με το σύνολο ενίοτε του επίσημου συνδικαλισμού (αποφάσεις στα λεωφορεία, κάποιες καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων κτιρίων, εκπαιδευτικοί κ.λπ.). Αυτό συντελείται τόσο σε επίπεδο διεκδικούμενων αιτημάτων όσο και στις μορφές πάλης, καθώς αρνούνται τη λογική των σποραδικών απεργιών. Αντίστοιχα αρνούνται να κινηθούν με βάση μια ακατάσχετη «προγραμματική» προτασεολογία ακόμη και όταν αυτή επιβάλλεται με βάση τους συσχετισμούς ως εναλλακτικό πρόταγμα ακόμη και από δυνάμεις της Αριστεράς που αναφέρονται στην ανατροπή. Απαιτούν να παρθούν πίσω τα μέτρα του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου ως άμεση γραμμή αντιπαράθεσης και όρο επιβίωσης της πλειονότητας των εργαζόμενων. Ούτε ο -σε καθημερινή πλέον βάση- βομβαρδισμός τους από την Παπαρήγα τους πείθει ότι πρέπει να γίνουν ψηφοφόροι του ΚΚΕ ούτε η εμμονή που καλλιεργείται ότι αν πέσει η κυβέρνηση θα αλλάξει η πολιτική που θα ακολουθηθεί από όποιο κόμμα ή συνδυασμό προκύψει. Κατανοεί ο κάθε εργαζόμενος αυτό που τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν: ότι η πολιτική αυτή θα συνεχίσει να είναι η επιλογή του κεφαλαίου και συνεπώς ότι ο αγώνας αυτός και σκληρός θα είναι και μεγάλης διάρκειας. Συνεπώς η όποια πρόταση διεξόδου με λαϊκά χαρακτηριστικά θα πρέπει να στηριχτεί στην οικοδόμηση και ανάπτυξη μαζικού ταξικού κινήματος που θα συγκρουστεί με τους φορείς αυτών των μέτρων, κάτι που αυτή την ώρα δεν υπάρχει.
Γίνεται φανερό ότι η οικοδόμηση κινήματος με χαρακτηριστικά πολύ διαφορετικά (από τα κάτω, αποδεσμευμένο από εκλογικίστικες απόψεις ή λογικές διαχείρισης του συστήματος -χρέος, εργατικός έλεγχος τραπεζών, παραγωγικής διαδικασίας, φορολογικών ρυθμίσεων) από αυτά που για χρόνια του έχουν καλλιεργηθεί απαιτεί ξεκάθαρη κατανόηση της σημερινής φάσης, συγκεκριμένη στόχευση, κλιμάκωση, συντονισμό και προπάντων πολιτικοποίησή του.
Ένα τέτοιο κίνημα, που θα απέτρεπε την ψήφιση του νέου μεσοπρόθεσμου ή του προϋπολογισμού που θα μας επιβάλει η ΕΕ, θα κέντραρε στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής ανεξάρτητα ποιος την υλοποιεί, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα και την πτώση της κυβέρνησης ή κυβερνήσεων. Ποιος άλλωστε θα είχε την παραμικρή ένσταση στο να πέσει μια από τις χειρότερες κυβερνήσεις που εκτέλεσε το μέλλον μιας ολάκερης κοινωνίας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν βρίσκεται στο εάν θέλουμε να ανατραπεί η όχι αυτή η κυβέρνηση, όπως μετ' επιτάσεως προβάλουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά τι συνεπάγεται για το λαϊκό κίνημα η υιοθέτηση αυτού του συνθήματος ως κεντρικού ακόμη και αν ενδύεται με «αριστερούς» προσδιορισμούς όπως το «από τα κάτω». Όταν μια αριστερή οργάνωση θέλει να δώσει κατεύθυνση στον κόσμο που κινείται, οφείλει να γνωρίζει τόσο το επίπεδο συνειδητοποίησης του κόσμου όσο και τις παραπέρα συνέπειες της πρότασής του. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ το απαντάει ανοικτά με απαίτηση για εκλογές και παναριστερά συστράτευση για «αριστερή» συγκυβέρνηση, οι δυνάμεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάνε αφελώς για πολιτική αστάθεια και αδυναμία κυβερνητικής λύσης που θα δημιουργήσουν όρους ακόμη και για «ασυνήθεις» κυβερνήσεις.
Το να καταρρεύσει η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι κάτι το απρόσμενο ούτε γι αυτούς που τη στηρίζουν. Πρόκειται για κυβέρνηση που έχει απολέσει κάθε κοινωνική στήριξη, ακόμη και την κομματική της, έστω και αν γι' άλλη μια φορά οι «αντάρτες» θα αποδειχθούν κουραμπιέδες. Όμως είναι επίσης κατανοητό ότι τα ντόπια και ξένα κέντρα δεν πρόκειται να αφήσουν τις εξελίξεις στην τύχη τους επειδή έχει απαξιωθεί το σύνολο του αστικού προσωπικού. Οι εξελίξεις έτσι και αλλιώς θα είναι απρόβλεπετες, αλλά πάντως ελλείψει ενός δυναμικού κινήματος κάθε άλλο παρά φιλολαϊκές. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και στα βασικά ευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα προμηνύονται πολιτικές ανατροπές (Μέρκελ, Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι). Όταν τεθεί ως κεντρικό σύνθημα «να πέσει η κυβέρνηση», θα πρέπει να υπάρχει απάντηση στο τι θα προωθήσει το μαζικό κίνημα, εφόσον υπάρχει, και πώς θα το επιβάλει. Η απουσία μιας τέτοιας ποιότητας κινήματος θέτει από μόνη της περιορισμούς αλλά και πολλαπλούς κινδύνους στρεβλώσεων στην προβολή ενός τέτοιου αιτήματος. Καλλιεργεί μια αυταπάτη που ήδη αναπαράχτηκε στις πλατείες, στις κινήσεις οικονομολόγων και ΕΛΕ, ότι, δηλαδή, χειρότερη κυβέρνηση δεν πρόκειται να προκύψει, είτε γιατί ό,τι ήταν από μέτρα τα πήραν είτε γιατί τα μειωμένα ποσοστά των δυο κομμάτων επιτρέπουν φιλολαϊκές διακυβερνήσεις. Την αυταπάτη αυτή την ανέτρεψε η ίδια η ζωή αλλά οι δυνάμεις αυτές δεν θέλουν να διδαχτούν. Η προβολή συνθημάτων στο Σύνταγμα όπως το «αν όχι τώρα, πότε;» ή «δεν φεύγουμε, αν δεν φύγετε» καταγράφουν αυτήν ακριβώς τη βαθιά συστημική, μικροαστική αντίληψη που έχουν αυτές οι δυνάμεις. Ότι δηλαδή πρόκειται για μέτρα μιας κυβέρνησης και όχι μια συστημική επιταγή με βάση την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που δεσμεύει κάθε αστικό ή και αριστερό φορέα που θα επιλέξει να αποτελέσει διάδοχη λύση, έστω με μικροβελτιώσεις.
Η πρόταση αυτή λοιπόν για να μπορεί να ενταχτεί σε μια κατεύθυνση λαϊκών αντιστάσεων και δημιουργίας όρων ανατροπής εντέλει του συστήματος της εκμετάλλευσης, που από αντικειμενικές συνθήκες είναι ήδη ώριμες, προϋποθέτει οικοδόμηση κινήματος και όχι φαεινές ιδέες. Και αυτό δεν μπορεί να το αποφύγει κανείς όσο... προωθημένα αιτήματα και αν καταγράφει στις αποφάσεις του, π.χ. ΟΛΜΕ, όταν οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι κανείς από αυτούς που τα ψηφίζει δεν μπορεί να τον συνεγείρει αλλά και να τον εμπιστευτεί μπροστά στα τεράστια προβλήματα που θα έχει να αντιπαλέψει η υιοθέτησή τους στην πράξη. Ας βαυκαλιστούν κάποιοι «υπεραριστεροί» με την ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησης και με τις ψήφους που ενδεχόμενα καταγράψουν ως επινίκια ενός αγώνα που ναι μεν κλιμακώνεται, υπολείπεται όμως των σημερινών απαιτήσεων.