Ποιά η Αριστερά των σημερινών περιστάσεων;

Με τίτλο «Για μια Αριστερά στο ύψος των περιστάσεων» ο Γιώργος Ρούσσης (ΓΡ) εξέθεσε τις σκέψεις του για το ζήτημα τις Αριστεράς με τρία συνεχόμενα σημειώματά του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
Στο πρώτο μέρος αναφέρεται στην ανάγκη της κοινής δράσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, στο δεύτερο προχωρά στην ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και στο τρίτο καταλήγει σε ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα-πόλο.
Από μια άποψη, μακάρι οι απαντήσεις να ήταν τόσο εύκολες! Μακάρι το πρόβλημα της Αριστεράς να ήταν η άρνησή της να κάτσει να συζητήσει, να συνεργαστεί και να δράσει για τα μικρά και τα μεγάλα ζητήματα που τίθενται στις μέρες μας. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και οι σκέψεις του ΓΡ δε βοηθούν, αντίθετα το συσκοτίζουν.

Συμμεριζόμαστε την αγωνία του για την κοινή δράση, όπως τη θέτει στο πρώτο μέρος. Άλλωστε, μάλλον δικαιούμαστε να διεκδικούμε και την πατρότητα του όρου, ήδη από το 1991, εν μέσω της αντικομμουνιστικής υστερίας που ακολούθησε την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Αλλά γιατί τα μόνα πεδία να είναι τα χαράτσια, τα «επιμέρους μνημονιακά μέτρα» και η «μη εφαρμογή του πανεπιστημιοκτόνου νόμου»; Γιατί όχι η ανατροπή της επίθεσης; Γιατί, ειδικά στο ζήτημα του νόμου-πλαίσιο, ήταν απαραίτητο το «κάτω η κυβέρνηση»;
Και πώς από αυτό, στο δεύτερο μέρος φτάνουμε σε «προγραμματικούς άξονες» που περιλαμβάνουν από παύση πληρωμών μέχρι φορολόγηση του κεφαλαίου; Πώς γίνεται να συνυπάρχουν στο πρόγραμμα κυβερνητικά μέτρα και άξονες που καλούν σε αντίσταση; Αντίσταση απέναντι σε ποιον, αφού μόνο μια λαϊκή κυβέρνηση μπορεί να κάνει παύση πληρωμών και δήμευση περιουσίας;
Βέβαια, το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο στο τρίτο μέρος, το οποίο μιλά για «πέρασμα στον κομμουνισμό». Κάτι που αν και «αντικειμενικά αναγκαίο αλλά και εφικτό» είναι «άμεσα ανέφικτο λόγω του επιπέδου συνείδησης της σύγχρονης εργατικής τάξης». Το σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να έχει δημοκρατική λειτουργία, να στέκεται κριτικά απέναντι στην ιστορία του κινήματος, να αξιοποιεί τη λενινιστική παρακαταθήκη και να καταδικάζει απερίφραστα τις σταλινικές ακρότητες.
Ξεχνάει ο ΓΡ κάτι πολύ βασικό, ότι για να πολεμήσεις τον εχθρό πρέπει να τον γνωρίσεις. Και ότι πρέπει να κάνεις συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Κι έτσι δεν ασχολείται καν με το ίδιο το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, τη φάση του, τις αντιθέσεις του, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του. Δε διαβάσαμε, ας πούμε, τίποτα για τους Αμερικάνους, το ΔΝΤ, τις βάσεις. Με μεγάλη ευκολία συντάσσει προγραμματικούς άξονες οι οποίοι δεν πατάνε σε καμιά πραγματικότητα στον κόσμο, στη χώρα μας, στην ταξική πάλη. Και με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία ξεμπερδεύει και με τη συγκρότηση του επαναστατικού υποκειμένου, ξεπετώντας σε δυο γραμμές την επαναστατική εμπειρία σχεδόν ενός ολόκληρου αιώνα στο μισό σχεδόν κόσμο.
Και δε φταίει ο λίγος χώρος που του δόθηκε για να αναπτύξει τις σκέψεις του. Είναι πολύ συγκεκριμένη η πολιτική του θέση που μόνο ως αριστερός κυβερνητισμός με …ολίγη επαναστατική γαρνιτούρα μπορεί να χαρακτηριστεί. Στην ουσία ψάχνει για απαντήσεις πέρα από το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος, πέρα από την πολιτική και ιδεολογική κατάσταση της εργατικής τάξης. Πώς θα ανυψώσει το επίπεδό της το σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα, όταν η σημερινή Αριστερά αδυνατεί να πάρει πρωτοβουλίες απέναντι στην επίθεση του συστήματος, να καλέσει το λαό σε παρατεταμένο αγώνα, να θέσει ξανά το όραμα της ανατροπής. Όταν σνομπάρει, ουσιαστικά, τις αραβικές εξεγέρσεις και στέκεται τόσο αμήχανη στις πλατείες που απαρνείται ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Όταν δείχνει τόση εμπιστοσύνη στο λαό που τον καλεί να ρίξει την κυβέρνηση και να τη στηρίξει στις εκλογές.
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, γιατί η ταξική πάλη δεν είναι εύκολη. Κι ας σκεφτεί ο ΓΡ αν είναι τυχαίο ότι ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν έγινε ούτε ένας αγώνας για προγράμματα και επιθετικά αιτήματα, αλλά πάντα και μόνο στη λογική της αντίστασης στην επίθεση του συστήματος.