Το σχέδιο «η Ελλάδα σε χαρτοφυλάκιο» («Εύρηκα» το όνομά του) συμπυκνώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την ιμπεριαλιστική επέλαση και την σε εξέλιξη επιχείρηση υποδούλωσης που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα μας. Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, προτείνεται όλος ο πλούτος της χώρας να μπει σε ένα «χαρτοφυλάκιο» που θα δοθεί και θα ελέγχεται από τοn γερμανικό ιμπεριαλισμό και από το οποίο θα χρηματοδοτείται «η μείωση του δημόσιου χρέους»! Όπως είναι φανερό, το σχέδιο αυτό υπερβαίνει κατά πολύ ακόμα και τοn στόχο των λεγόμενων αποκρατικοποιήσεων των 50 δισ. (το «χαρτοφυλάκιο» προβλέπεται να περιέχει αξίες των 125 δισ.!) και βάζει ως στόχο την πλήρη και συνολική εκποίηση-υποδούλωση της χώρας. Ταυτόχρονα το σχέδιο αυτό δίνει την πραγματική διάσταση που έχουν τα διαρκώς αναζωπυρούμενα σενάρια σχετικά με το «μεγάλο κούρεμα» της τάξης του 50% και οι «κομψοί» όροι που τα συνοδεύουν περί «συντεταγμένης», «ελεγχόμενης» κ.λπ. χρεοκοπίας. Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είναι καθόλου μια απλή «χρηματοπιστωτική διαδικασία» χωρίς υλικό αντίκρισμα για τον λαό και τη χώρα. Θα είναι «συντεταγμένη» και «ελεγχόμενη» όσον αφορά τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που όχι μόνο δεν θα χάσουν από το «κάψιμο των ομολόγων» αλλά θα κερδίσουν στο πολλαπλάσιο, ληστεύοντας και ιδιοποιούμενοι «για πάντα» τις εμπράγματες αξίες, δηλαδή τον πλούτο που βρίσκεται στη χώρα και έχει παραχθεί από τον ιδρώτα της εργατικής τάξης και του λαού.
Για να του ανακοινωθεί αυτό το σχέδιο καλέστηκε εσπευσμένα στο Βερολίνο ο Γ. Παπανδρέου την Τρίτη 27/9 και για να του… επιδοθούν οι γαλλικές «αντιρρήσεις» και οι αντίστοιχες γαλλικές επιδιώξεις κλήθηκε στο Παρίσι την Παρασκευή 30/9! Όλα αυτά μετά την επιβληθείσα ματαίωση του ταξιδιού του στην Ουάσιγκτον και με δημόσιες και ανοιχτές πια τις αντιπαραθέσεις του υπουργού των ΗΠΑ, Γκάιτνερ, με τον Γερμανό ομόλογό του, Σόιμπλε, αλλά και τις παρεμβάσεις του ίδιου του Ομπάμα και με αντικείμενο τον «τρόπο διαχείρισης της κρίσης» στην Ελλάδα, στην ευρωζώνη, στην ΕΕ. Εξάλλου στους ανταγωνιστές-υποψήφιους για την… εκκαθάριση-ιδιοποίηση της χώρας εξέχοντα ρόλο έχει ήδη από τον περασμένο Απρίλιο η αμερικάνικη εταιρεία Alvarez&Marsal. Δηλαδή το πραγματικό αντικείμενο δεν είναι άλλο από το ποιος και πόσο θα κατασπαράξει τη χώρα μας, στο φόντο ενός πολύ ευρύτερου ανταγωνισμού που μαίνεται με όλα τα μέσα (πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά) από τη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή ως την Ν.Α. Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και τον πόλεμο των αγωγών ενέργειας στην Ευρασία. Από αυτή την άποψη, η χώρα μας δεν είναι μόνο ένα πολύ μικρό… ποσοστό των ΑΕΠ των ιμπεριαλιστικών τεράτων, αλλά και ένα μικρό… οικόπεδο (σαν αυτά που χωρίζουν τις ΑΟΖ) κατάφορτο από τις αμερικανονατοϊκές βάσεις και περικυκλωμένο από τους κάθε είδους εκβιασμούς και τις πολεμικές αρμάδες των ιμπεριαλιστών.Σε αυτή τη βάση της ολόπλευρης και συνολικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, η αστική τάξη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όλα τα κόμματα του συστήματος καθόλου δεν ορίζουν το αν, πότε και με ποιους όρους θα αποφασιστεί και θα υλοποιηθεί η χρεοκοπία της χώρας. Το ζήτημα αυτό αποτελεί αποκλειστικά αντικείμενο των ιμπεριαλιστικών διενέξεων και συγκρούσεων και δεν αξίζουν δυάρα τσακιστή οι κυβερνητικές «διαβεβαιώσεις» περί σχεδίων «εξόδου από την κρίση» και «σωτηρίας» της χώρας. Εξάλλου εκτίθενται διαρκώς από τους ίδιους τους προστάτες τους, όπως στην τελευταία περίπτωση που η «προγραμματισμένη» -κατά τον Βενιζέλο- διακοπή των συζητήσεων με την τρόικα διαψεύστηκε ωμά (και) από τη Μέρκελ που δήλωσε πως «στεναχωρήθηκε» γιατί επιβλήθηκε η διακοπή των συζητήσεων ενόψει της 6ης δόσης… Η κυβέρνηση το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να άγεται και να φέρεται μεταξύ των ιμπεριαλιστικών απαιτήσεων και αυτό είναι ακόμα πιο φανερό το τελευταίο διάστημα, μετά την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών από τον Βενιζέλο, που πιο πολύ σηματοδότησε την ένταση των αμερικανογερμανικών αντιθέσεων, παρά την αποτύπωση ενός συμβιβασμού. Στην πραγματικότητα η αστική τάξη ελπίζει ότι θα αποφύγει τη συνολική καταβαράθρωσή της, ότι τα ανώτερα τμήματά της θα διατηρήσουν τη δυνατότητα να κάνουν αυτό που ιστορικά έχουν μάθει. Μπίζνες στην -καταβυθισμένη- χώρα και περιοχή στο πλευρό και σαν συμπλήρωμα των νικητών ιμπεριαλιστών, με τα κεφάλαια που αποθησαύριζαν τις προηγούμενες δεκαετίες στις ελβετικές και σε άλλες τράπεζες. Ο ΥΠΕΞ Λαμπρινίδης φρόντισε να υπενθυμίσει πρόσφατα στην Ουάσιγκτον αυτόν ακριβώς τον ρόλο του «οικονομικού προσκόπου» για τους ιμπεριαλιστές που είχε αναλάβει στα Βαλκάνια η αστική τάξη τα τελευταία χρόνια και η κυβέρνηση σε κάθε «ευκαιρία» με προθυμία αναλαμβάνει όποια βρόμικη και τυχοδιωκτική στρατιωτικοπολιτική αποστολή της ανατίθεται από τους αμερικανονατοϊκούς στην περιοχή, υπηρετώντας τους χειρότερους κινδύνους για τον λαό μας και όλους τους λαούς.
Ωστόσο η δυναμική και η ένταση των αντιθέσεων δεν εγγυώνται την αναπαραγωγή του σημερινού στάτους και ισορροπιών στη χώρα και στην περιοχή, έστω και με υποδεέστερους όρους για τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου και της αστικής τάξης της χώρας. Και σε κάθε περίπτωση, ο λαός και η χώρα αντιμετωπίζουν το φάσμα μιας σχετικά «συμφωνημένης» και ελεγχόμενης από και για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, οικονομικής και κοινωνικής καταβύθισης κάτω από την κατάσταση που ήδη σήμερα βρίσκεται.
Μη διαπραγματεύσιμη η κλιμάκωση της επίθεσης
Ανεξάρτητα από τις κακές ή χειρότερες εξελίξεις που μπορεί να υπάρξουν στη βάση της κρίσης και εξαιτίας της όξυνσης του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή, για τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο συνολικά είναι μη διαπραγματεύσιμη η προώθηση-κλιμάκωση της βαρβαρότητας ενάντια στην εργατική τάξη, τις λαϊκές μάζες και τη νεολαία. Η πολιτική συντριβής των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων και όλων των κοινωνικών, δημοκρατικών κατακτήσεων των μαζών είναι ο κοινός τόπος όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του ντόπιου κεφαλαίου. Έτσι πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι και το αίμα της καταστολής του Μεσοπρόθεσμου του Ιουνίου, προέκυψε το «αναθεωρημένο» Μεσοπρόθεσμο που «κλείνει» τους κρατικούς προϋπολογισμούς ως το 2014! Με εργαλείο την 6η δόση ένας νέος πελώριος εκβιασμός εξελίσσεται αυτές τις μέρες που στοχεύει πριν το τέλος του Οκτώβρη να έχει εκτελέσει νομοθετικά ό,τι απέμεινε από τα στοιχειώδη δικαιώματα στη ζωή των μαζών για τα επόμενα χρόνια. Απολύσεις κατά δεκάδες χιλιάδες στο Δημόσιο, συντριβή μισθών-συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μια κολοσσιαία και πρωτόγνωρη φοροληστεία των ανέργων, των φτωχών και όλων των λαϊκών στρωμάτων και γενικευμένη κατάργηση και ουσιαστικά απαγόρευση των συλλογικών συμβάσεων είναι οι αιχμές αυτής της επίθεσης. Παράλληλα εξελίσσεται μια άγρια έφοδος σε κλάδους εργαζομένων και ελεύθερων επαγγελματιών, αλλά και σε μια σειρά κατακτήσεις και δεδομένα σε υγεία-παιδεία-πρόνοια. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση σχεδόν κυριολεκτικά με το «δάκτυλο στη σκανδάλη» διατάσσει επίθεση των δυνάμεων καταστολής σε κάθε εν τη γενέσει της κινητοποίηση -από το Σύνταγμα ως τους μαθητές-, ενεργοποιεί φασιστοειδή και παρακρατικούς ενάντια στον φοιτητικό ξεσηκωμό και απαιτεί διά του αντιπροέδρου της, αλλά και πολλών παραγόντων, γενικευμένη πολιτική σιωπή, προϊδεάζοντας για τις ακόμα πιο αντιδραστικές μεταμορφώσεις που θα επιλέξει το σύστημα για να αντιμετωπίσει τα αναπόφευκτα και επερχόμενα κύματα αντιστάσεων και αγώνων λαού και νεολαίας. Αγωνιζόμαστε για την επαναστατική προοπτική!
Ποτέ άλλοτε εδώ και πολλές δεκαετίες δεν ήταν τόσο «ασύμμετρη» και αντιφατική η κατάσταση και οι διαθέσεις των λαϊκών μαζών. Ο κοινός τόπος -των πάντων- της οργής για όσα ζούμε και αντιμετωπίζουμε ανακατεύεται σε ένα μείγμα που περιέχει εκρηκτικές αγωνιστικές διαθέσεις μαζί με πελώρια ερωτήματα και αμφιβολίες για το αν, τι και πώς μπορεί να γίνει. Υπάρχουν «δύο και ένας» βασικοί πολιτικοί λόγοι που βάζουν τροχοπέδη στην ανάγκη και τη δυνατότητα μαζικών αγώνων, ξεσπασμάτων, εξεγέρσεων που απαιτεί και θα απαιτεί η κατάσταση. Ο πρώτος είναι η ίδια η πολιτική, οργανωτική ιδεολογική κατάσταση του κινήματος και της εργατικής τάξης. Η κατάσταση της ήττας, της διάλυσης του κινήματος είναι «τελικά» η αιτία της επίθεσης αλλά και της δυσκολίας να σηκωθούν οι αντιστάσεις που απαιτούνται, να οικοδομηθεί το Μέτωπο Πάλης που χρειαζόμαστε. Ο δεύτερος λόγος είναι το ερώτημα της προοπτικής των αντιστάσεων και των αγώνων, δηλαδή το ζήτημα της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Πάλι εξαιτίας της ήττας, αυτή η προοπτική μοιάζει σήμερα, πριν απ' όλα πολιτικά και ιδεολογικά, πολύ μακρινή! Είναι πράγματι έτσι, από την άποψη των βασικών της προϋποθέσεων (συγκρότηση της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κομμουνιστικού πολιτικού φορέα της) αλλά είναι η μόνη πραγματική προοπτική για την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες. Η ανάγκη και ο ρεαλισμός αυτής της προοπτικής ξεπηδάει σήμερα από τον κάθε πόρο της κατάστασης στην κοινωνία, στη χώρα, στον κόσμο. Το πώς φτάσαμε ως εδώ και το πού μας πάει σήμερα αυτό το σύστημα που μόνο καταστροφή και θρήνο έχει να δώσει στην ανθρωπότητα, είναι οι πιο ισχυρές αποδείξεις της ανάγκης να ανατραπεί και να οργανώσουν οι εργαζόμενοι μια δικιά τους κοινωνία! Όλα τα λεγόμενα «μεταβατικά» προγράμματα που πλασάρουν οι ενδιάμεσες και ρεφορμιστικές δυνάμεις είναι τόσο εμφανώς αδιέξοδα, που «επιχειρηματολογούν» και αυτά από τη μεριά τους την ανάγκη της επαναστατικής διεξόδου! Σχέδια επί σχεδίων για έξοδο από την ευρωζώνη, από την ΕΕ, για επιστροφή στη δραχμή, για εθνικοποίηση των τραπεζών… με παραλήπτη τις «φωτισμένες» αστικές δυνάμεις, τους «ορθολογικούς» ιμπεριαλιστές-ευρωπαϊστές» και με ορίζοντα τις… κάλπες! Αν στην Ελλάδα δεν ανατραπεί η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η εξουσία της αστικής τάξης, δεν μπορεί να υπάρξει προκοπή, δουλειά, δημοκρατία για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Αν δεν αναπτυχθεί σε μια τέτοια επαναστατική βάση το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο των λαών της περιοχής, δεν θα κατακτηθεί η ειρήνη και οι λαοί θα βρίσκονται στα στόχαστρα των αεροπλανοφόρων και των βομβαρδιστικών των ιμπεριαλιστών. Αυτή την αναγκαιότητα πρέπει και μπορεί να την κατακτά το κίνημα από σήμερα. Όχι με την γραφικότητα των σχεδίων του «κομμουνισμού εδώ και τώρα», ούτε ως το άλμα στο κενό που «φεύγει» από τον σημερινό ταξικό συσχετισμό και πετάει στο μέλλον της «λαϊκής εξουσίας». Αλλά σαν την πολιτική κατεύθυνση που θα στηρίζει την πάλη του απέναντι στον εκβιασμό του συστήματος και της κυβέρνησης τού «εγώ ή το χάος». Και σαν πολιτική κατεύθυνση που καθορίζει απέναντι σε ποιον, με ποιους στόχους και λογική παλεύουν σήμερα οι εργάτες και ο λαός. Ο επιπλέον-τρίτος- λόγος που δυσκολεύει σημαντικά το ξέσπασμα των αγώνων και της λαϊκής οργής είναι το καθεστώς της ιδιότυπης πολιτικής ομηρίας στην οποία κρατά η -ουσιαστικά καθεστωτική- συνδικαλιστική ηγεσία τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων μαζών. Το πρόβλημα αυτό εμπεριέχεται στα προηγούμενα αλλά το ξεχωρίζουμε για να το τονίσουμε και να υπογραμμίσουμε την ανάγκη να ξεπεραστούν αυτές οι ηγεσίες από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει την από τα κάτω συγκρότηση της πάλης, των κινήσεων, των συλλογικοτήτων, των αντιστάσεων σε κάθε χώρο δουλειάς και ζωής των μαζών! Επίσης σημαίνει και απαιτεί πολιτικές πρωτοβουλίες συντονισμού και κοινής δράσης, που είναι διαλεκτικά δεμένες με την πολιτικοποίηση των μαζών, με την ανάδειξη του καθημερινού εργαζόμενου και νεολαίου σε πρωταγωνιστή στη δουλειά του, στο σχολειό του, στη σχολή του, στη γειτονιά του!Ας παλέψουμε αποφασιστικά και κάθε στιγμή, είναι ανάγκη της ζωής μας! Ας υπηρετήσουμε τον λαό μας αγωνιζόμενοι με επιμονή και υπομονή απέναντι στις χίλιες δύο ανάγκες που βγάζει η ταξική πάλη, προσπαθώντας αδιάκοπα να διδασκόμαστε από τον πλούτο των νέων αναγκών και απαιτήσεων που προκύπτουν. Ας έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και της νεολαίας που βέβαια διδάσκονται από τις απαιτήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Η «ασυμμετρία» άνοιξε ήδη νέα μέτωπα πάλης (μαθητές) και το πιο πιθανό είναι ότι φέρνει, τις αναπόφευκτες στις σημερινές συνθήκες, απρόβλεπτες εκρήξεις!
