Ο θάνατος του εμποράκου

Χωρίς τέλος είναι η επίθεση στο λαό που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τους κουμανταδόρους της ΕΕ και του ΔΝΤ σαν «σωτηρία της πατρίδας». Το μόνο ωστόσο που διασώζεται είναι η κερδοφορία και τα συμφέροντα των τραπεζών, των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ομίλων, του κεφαλαίου και, φυσικά, μια απόλυτα υποταγμένη πολιτική που συνεχίζει να συνδέει την ύπαρξη όσων την εφαρμόζουν και την επικροτούν με το ξεπάστρεμα κάθε κατάκτησης, κάθε δικαιώματος, κάθε ελευθερίας και κάθε δυνατότητας διαβίωσης με αξιοπρέπεια που να θυμίζει, στοιχειωδώς, μια κοινωνία που έχει κάποια προοπτική. Αν δεν μεταβληθεί η Ελλάδα σε χώρα απόκληρων, σε χώρα δούλων, με εκτοξευμένα ποσοστά φτώχειας και υποδούλωσης (όπως συμβαίνει ήδη σε τόσες άλλες χώρες που «διέσωσαν» οι ιδιοκτήτες της Γης και της ανθρωπότητας), δεν πρόκειται να μετριαστεί η επίθεση.

Καμία σωτηρία, κανένα όριο, κανένας κανόνας δεν προβλέπεται για τα κατώτατα μεροκάματα, για τις συλλογικές συμβάσεις, για το δικαίωμα στην εργασία, στο μισθό, στη σύνταξη, στην πρόνοια, στην παιδεία, στην ίδια τη ζωή. Για να λειτουργήσει και να διασωθεί η «κοινωνία και ο πολιτισμός τους» πρέπει κάποιοι να θυσιαστούν.
Τα παραπάνω τα αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερος κόσμος. Το διαισθάνεται ο κάθε «ανυποψίαστος» και το φοβάται ο κάθε άνθρωπος που ζει από την εργασία του και στην Ελλάδα και όχι από κρατικές επιδοτήσεις και κοινοβουλευτικές αποζημιώσεις, από τη δουλειά των άλλων, από τα δάνεια και της αποταμιεύσεις του εξωτερικού. Κι όμως. Αναντίστοιχος έως ανύπαρκτος ο αντίλογος από αυτούς που ισχυρίζονται στα σοβαρά (γιατί για πλάκα το ισχυρίζονται και οι θύτες) ότι «αντιλαμβάνονται και νιώθουν τις θυσίες και τη δυστυχία του λαού» και βάλθηκαν μας «διασώσουν».
Γιατί δεν είναι αντίλογος οι διαχειριστικές προτάσεις κάθε απόχρωσης (από βαθύ μπλε μέχρι βαθύ κόκκινο), που αποδίδουν μεν στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις αλλά στην πραγματική ζωή αποδεικνύονται (και θα αποδεικνύονται συνεχώς) μια φούσκα ανάλογη με την «ισχυρή Ελλάδα» και έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο».
Από τη ΝΔ ως τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ η φούσκα της επαναδιαπραγμάτευσης (είτε διαλλακτική είτε αδιάλλακτη, είτε σκληρή είτε με ευγένεια) με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ αποτελεί το πολιτικό αντικλείδι που ανοίγει κάθε πόρτα. Ενώ στην ουσία είναι μια διαπραγμάτευση μεταξύ θύματος και θύτη για τη «στιγμή της εκτέλεσης». Κανένας «τσαμπουκάς» του Τσίπρα και καμία «στιβαρότητα» του Σαμαρά δεν πρόκειται να κάψουν, έτσι απλά, τη δύναμη της κεφαλαιοκρατικής αγοράς, τα ιμπεριαλιστικά και κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Κανένας συσχετισμός δύναμης, καμία σχέση εξάρτησης και κυριαρχίας που εδραιώνεται με εκβιασμούς και απειλές (δηλαδή με το επιχείρημα της βίας) δεν υποσκελίζεται με τη... ρωμαλέα στάση του σώματος και τα θαρραλέα επιχειρήματα της λογικής. Οσο για τη «δύναμη του λαϊκού κινήματος και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας» που θα θεμελιώσουν αυτόν τον «τσαμπουκά, τη στιβαρότητα και την αδιαλλαξία» μιας μελλοντικής (λιγότερο «μνημονιακής») κυβέρνησης έναντι μιας κυβέρνησης που «δεν τολμά, που είναι ανίκανη, που δεν λέει το μεγάλο όχι ή, έστω, ένα πιο μικρό ναι», θα πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε την αναγκαιότητα ένταξης είτε στην ΕΕ είτε σε έναν «άλλο -μη νεοφιλελεύθερο και σοσιαλδημοκρατικό- καπιταλισμό» που είναι εφικτός αν τηρήσουμε ευλαβικά τους κανόνες του αστικού κοινοβουλευτικού παιχνίδιου.
Υπάρχει βέβαια και η γραμμή της... λαϊκής οικονομίας που, μέχρι στιγμής, αυτοεκπληρώνεται και αυτοθαυμάζεται με την οικονομία τού... δεν πληρώνω. Οχι γιατί δεν έχω να πληρώσω ή ως συμβολική ενέργεια ενάντια στα χαράτσια, αλλά ως «αποτελεσματική» μορφή πάλης έναντι άλλων «αναποτελεσματικών» μορφών πάλης που «έχουν κόστος». Σε σύμπνοια, λοιπόν, με τις ποικιλόμορφες μη εξεγερτικές, κανονιστικές, διαχειριστικές, επιδιορθωτικές λογικές και προτάσεις «διεξόδου από την κρίση» (στην πραγματικότητα, διέξοδο από το εκλογικό αδιέξοδο) ενός συστήματος που έχει την κρίση στο DNA του βρίσκονται και οι μορφές αντίστασης που προτάθηκαν από τις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς και του καθεστωτικού συνδικαλισμού. Οι σπασμωδικές και απροετοίμαστες 24ωρες απεργίες της τελευταίας στιγμής κάθε φορά που έρχονται νέα μέτρα ήταν καταδικασμένες να μετατραπούν σε απεργίες εξάντλησης και εκτόνωσης παρά την αναγκαιότητα της αγωνιστικής συμμετοχής, έγιναν, δηλαδή, όπως τις ήθελε ο καθεστωτικός συνδικαλισμός. Η «κανονιστική» απάντηση στον καθεστωτικό συνδικαλισμό και κομματισμό επιδιώχθηκε να δοθεί με τους «αγανακτισμένους των πλατειών», με αρκετό «ακομμάτιστο» κομματικό μάρκετινγκ, είναι αλήθεια, αλλά και με αυθεντική έκφραση οργής απέναντι σε όλους που λειτουργούν σαν δεκανίκι (επί δικαίων και αδίκων πολλές φορές). Προφανώς, ούτε αυτό μπορούσε να είναι η «εφ’ όλης της ύλης απάντηση». Ηταν απλά ένας ενδιάμεσος σταθμός.
Σήμερα, μια «νέα» μορφή πάλης κυκλοφορεί με χαρακτηριστικό το «οτιδήποτε εκτός από απεργία». Γιατί κοστίζει στην... ήδη άδεια τσέπη των εργαζομένων. Σαν «οικονομίστικο» επιχείρημα του αντιπάλου ακούγεται, που φαντάζεται τον άνθρωπο σαν εμποράκο, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε όλοι διατεθειμένοι να δώσουμε κάτι παραπάνω αν είναι να κερδίσουμε μια καλύτερη ζωή.