Χωρίς κανένα πρόσχημα πλέον, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προωθεί την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Και επειδή τρόικα-κεφάλαιο επιβάλλουν «καθαρές» και γρήγορες κινήσεις, η κυβέρνηση φρόντισε να συμπεριλάβει σχετικό άρθρο στο πολυνομοσχέδιο-οδοστρωτήρα για το μισθολόγιο και την εφεδρεία.
Με το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου και μέσα σε λίγες μόνο παραγράφους ανατρέπεται πλήρως το καθεστώς που ίσχυε για τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις:
- Παύει να ισχύει η δυνατότητα επέκτασης μιας κλαδικής σύμβασης σε όλο τον κλάδο. Μέχρι τώρα, σύμφωνα με το νόμο 1876/1990, για κάθε κλαδική σύμβαση που υπογραφόταν ανάμεσα στο κλαδικό σωματείο και την αντίστοιχη εργοδοτική ένωση υπήρχε η δυνατότητα επέκτασής της σε όλο τον κλάδο είτε μετά από γνωμοδότηση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας είτε μετά από αίτηση της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων ή των εργοδοτών. Με το πολυνομοσχέδιο αυτή η δυνατότητα παύει να ισχύει, δίνοντας σε κάθε εργοδότη τη δυνατότητα να πάψει να δεσμεύεται από την αντίστοιχη κλαδική σύμβαση με την απλή αποχώρησή του από την αντίστοιχη εργοδοτική ένωση. Αρχικά, αυτή η αλλαγή προβλεπόταν να ισχύει μέχρι το τέλος του 2013, αλλά ο Βενιζέλος όρισε την επέκτασή της για τουλάχιστον μέχρι και το 2014.
- Οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν πλέον των κλαδικών συμβάσεων. Έτσι, σε μια επιχείρηση μπορεί πλέον να ισχύουν χειρότεροι όροι εργασίας και αμοιβής απ’ αυτούς που ορίζει η αντίστοιχη κλαδική σύμβαση, αρκεί στην επιχείρηση αυτή να έχει υπογραφεί επιχειρησιακή σύμβαση.
- Γι’ αυτό και διευκολύνεται η υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων αφού πλέον, για επιχειρήσεις κάτω των 40 εργαζομένων, δίνεται η δυνατότητα υπογραφής τους από ενώσεις προσώπων που θα καλύπτουν τα 3/5 των εργαζομένων.
- Επιπλέον, επισπεύδεται η συγκρότηση σωματείων με διαδικασίες-εξπρές που θα διαρκούν μόλις ένα μήνα. Πρόκειται για μεθόδευση η οποία αποτελεί την έναρξη μιας περιόδου μαζικής εμφάνισης εργοδοτικών σωματείων τα οποία θα έχουν σαν αποκλειστικό τους σκοπό την υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων κόντρα στις κλαδικές.
Υποτίθεται ότι το κατώτατο όριο το οποίο δεν μπορεί να ξεπεράσει μία επιχειρησιακή σύμβαση είναι η Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ. Όμως, μόλις πριν από λίγες μέρες βγήκε στο φως η απαίτηση της τρόικας για κατάργηση και της Γενικής Συλλογικής Σύμβασης! Και μάλιστα με το επιχείρημα ότι τα 751 ευρώ (μικτά) μηνιαίου μισθού είναι υπερβολικά πολλά για την ελληνική συγκυρία!!!
Κι όλα αυτά πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι της κατάπτυστης σύμβασης στον ΟΤΕ η οποία υποτίθεται ότι «θωράκιζε» το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων. Έτσι όπως τον «θωράκισε» και η υπογραφή της περσινής -επίσης κατάπτυστης- τρίχρονης συμφωνίας της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ.
«Ξιφουλκούν» διάφοροι βουλευτάδες του ΠΑΣΟΚ –μεταξύ αυτών και η Κατσέλη- ενάντια στο άρθρο 37 του νομοσχεδίου. Ξεχνούν φαίνεται ότι ήταν οι ίδιοι που μόλις πέρσι το Δεκέμβρη ψήφισαν τα αντεργατικά μέτρα του νόμου 3899/2010 που επέτρεπαν την καταστρατήγηση των κλαδικών συμβάσεων και άνοιγαν το δρόμο γι’ αυτά που προωθούνται σήμερα.
Και πραγματικά πλημμυρίζουν από οργή οι εργαζόμενοι που βλέπουν όλο αυτό το κυβερνητικό σκυλολόι να παίζει φτηνό θέατρο μπροστά στα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που θα βρεθούν μπροστά σε αμείλικτους εκβιασμούς στους χώρους δουλειάς. Που θα κληθούν να συνυπογράψουν τη λεηλασία των δικαιωμάτων τους υπό τη μορφή «επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης». Που θα κληθούν να συνυπογράψουν τη διάλυση και των τελευταίων οχυρών αντίστασης στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση ότι το κεφάλαιο περιμένει πώς και πώς αυτήν την εξέλιξη για να «ξεσαλώσει». Και γνωρίζει ότι το έδαφος είναι στρωμένο εδώ και χρόνια, πρώτα και κύρια από τους εργατοπατέρες, που καλλιεργούσαν αυταπάτες γύρω από το τι πραγματικά απαιτεί η κατοχύρωση συμβάσεων και δικαιωμάτων. Γι’ αυτό και ο Κουτρουμάνης, ο σημερινός υπουργός Εργασίας (και πρώην συνδικαλιστής!) δήλωσε προκλητικά ότι «στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι χειρότερα από αυτό που θεσμοθετούμε. Στην πραγματικότητα είναι ατομικές συμβάσεις». Και ας τολμήσουν να μιλήσουν οι «θωρακισμένοι» της ΓΣΕΕ, οι οποίοι τρέχουν και δεν φτάνουν, αφού βλέπουν το ρόλο και τις θέσεις τους να κλονίζονται συθέμελα. Και ας μην ξεχνάμε τις πρόσφατες δηλώσεις του Παπακωνσταντίνου για το τέλος της συνδιοίκησης.
Οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν όλο και πιο βαθιά ότι αυτό με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωποι δεν έχει τέλος και ότι οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» των απανταχού τιμητών των εργαζομένων δεν είναι παρά φτηνοί εντυπωσιασμοί. Αυτό που μένει να συνειδητοποιήσουν είναι ότι η μόνη πραγματική άμυνα είναι ο δικός τους, μαζικός, αποφασιστικός αγώνας για την ανατροπή των σχεδίων του κεφάλαιου και των κυβερνήσεών του. Ο μαζικός ξεσηκωμός των εργαζομένων για την ανατροπή αυτών των βάρβαρων μέτρων. Καμία από τις παραχωρήσεις του κεφαλαίου δεν μπορεί πλέον να θεωρείται δεδομένη. Αντίθετα, δεδομένη πρέπει να θεωρείται η παρόξυνση αυτής της επίθεσης. Γι’ αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να ξαναπιάσουν το νήμα των αγώνων από την αρχή. Βάζοντας στην άκρη τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ξαναχτίζοντας ή ξαναζωντανεύοντας τα δικά τους σωματεία, τις δικές τους μορφές οργάνωσης και πάλης. Σμιλεύοντας τη νέα συλλογικότητα που απαιτούν οι καιροί. Και υπερασπιζόμενοι –σε πραγματικά συλλογική βάση- το συλλογικό τους δικαίωμα στη δουλειά, στον αξιοπρεπής μισθό, στην αξιοπρεπή ζωή.
