Συκοφαντία για να ανακοπεί το κύμα των καταλήψεων
Η αρχική σιγή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τις μαθητικές καταλήψεις που ξεκίνησαν στα μέσα του Σεπτέμβρη ακολουθήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, από εκτενή ρεπορτάζ και δημοσιεύματα που ξεχείλιζαν συκοφαντία. Η σιωπή των πρώτων ημερών ήρθε να καταλαγιάσει τον κουρνιαχτό που σήκωσαν οι διαμαρτυρίες για την έλλειψη βιβλίων. Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να παρουσιάσουν τις μαθητικές καταλήψεις την ίδια στιγμή που τα τηλεοπτικά παράθυρα και οι στήλες των εφημερίδων γέμιζαν από καταγγελίες σχετικά με τις πρωτοφανείς ελλείψεις; Δεν θα υπήρχε ίχνος αμφιβολίας για να σπείρουν, δεν θα μπορούσαν να παρουσιάσουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς διαστρεβλωμένη πραγματικότητα.
Σύντομα, λοιπόν, αναγκάστηκαν να «το παίξουν» το θέμα. Από βανδαλισμοί και μεθύσια μέχρι και πυροβολισμοί μάθαμε ότι κυριαρχούν στις μαθητικές καταλήψεις. Κανείς δεν μας είπε ότι οι μαθητικές καταλήψεις ξεπέρασαν τις 700 πανελλαδικά, ότι ήταν στη συντριπτική τους πλειονότητα αποφασισμένες μέσα από συλλογικές διαδικασίες, ότι τα παιδιά ζητούσαν τα αυτονόητα: βιβλία και καθηγητές, δημόσια και πραγματικά δωρεάν εκπαίδευση...
Η τακτική είναι γνωστή και δοκιμασμένη. Μαζί με τα ρόπαλα και τα χημικά πρέπει να διαμορφωθεί κοινή συνείδηση ότι όλοι όσοι διεκδικούν είναι περίπου εγκληματίες. Επειδή εμποδίζουν τη διάσωση της χώρας και τη συκοφαντούν μπροστά στα μάτια των υπέρτατων κριτών-δανειστών μας. Στην κοινή συνείδηση πρέπει να καταγραφεί ότι δεν υπάρχει ούτε ένας κλάδος που να έχει το δικαίωμα της διεκδίκησης. Οι μεν μας γεμίζουν σκουπίδια και βάζουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, οι δε ταλαιπωρούν το επιβατικό κοινό και διώχνουν τους τουρίστες, άλλοι θέλουν απλώς να «τσιμπήσει» λίγο η τιμή της βενζίνης και οι εργαζόμενοι στα υπουργεία βρήκαν στην κατάληψη τον τρόπο να απεργούν χωρίς να χάνουν μεροκάματα. Ετσι και οι μαθητές βρήκαν το μέσο να εκφράσουν την αλητεία τους.
Η κοινή συνείδηση, όμως, δεν χειραγωγείται πλέον τόσο εύκολα. Διαμορφώνεται από τη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση που είτε μας χτυπάει την πόρτα είτε έχει ήδη γίνει καθεστώς. Διαμορφώνεται στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, στη μάχη με τα πάνοπλα σώματα ασφαλείας. Διαμορφώνεται στην καθημερινή πάλη και σε όλα τα επίπεδα και αποκτά την ικανότητα να πετάει στα σκουπίδια βασανιστές και υποτακτικούς.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν οι μαθητές τις επιθέσεις που δέχτηκαν ήταν πραγματικά παραδειγματικός. Ηρθαν αντιμέτωποι με τους εισαγγελείς και την αστυνομία, με τους διευθυντές των σχολείων που σε διατεταγμένη υπηρεσία έπαιξαν τον πιο βρόμικο ρόλο, με δήθεν αγανακτισμένους γονείς που δεν δίστασαν να σηκώσουν ακόμη και το χέρι στους αγωνιστές μαθητές. Κι απέναντι σε όλα αυτά, οι μαθητές είχαν να αντιτάξουν μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Πώς μπορούσαν, άλλωστε, να καταλάβουν τους λόγους για τους οποίους όλοι αυτοί τους επιτίθενται; «Απλώς» διεκδικούσαν αυτά που θα έπρεπε να έχει οποιοδήποτε σχολείο θέλει να λέγεται τέτοιο.
Τα χαρακτηριστικά του μαθητικού αγώνα
Ισως είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που στις μαθητικές κινητοποιήσεις κυριαρχούν σε τέτοιο βαθμό οι συλλογικές διαδικασίες και η πολιτική συζήτηση. Οι συνελεύσεις αποτέλεσαν τόπο συζήτησης και προβληματισμού των μαθητών και κατέληγαν σε συλλογικές αποφάσεις για αγώνα.
Επίσης σημαντικό χαρακτηριστικό των μαθητικών κινητοποιήσεων όλο αυτό το διάστημα ήταν ο αυθορμητισμός των μαθητών, κόντρα και ενάντια σε αστικές και δήθεν αριστερές δυνάμεις. Καμία οργανωμένη δύναμη δεν ανέλαβε ρόλο σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις. Κάποιες, μάλιστα, πρωτοστάτησαν στο μάζεμα των καταλήψεων από δήθεν αριστερή πλευρά. Σε κεντρικό επίπεδο, αυτός ο μαθητικός αγώνας δεν συντονίστηκε και δεν συνενώθηκε. Οι μαθητές, όμως, ξεπέρασαν από μόνοι τους το πρόβλημα και σε κάθε πόλη και γειτονιά συνευρέθηκαν το ένα σχολείο με το άλλο. Εκαναν τοπικές κινητοποιήσεις και πορείες, έβγαλαν κοινές αποφάσεις και σε πολλές περιπτώσεις έγιναν κοινές εκδηλώσεις και συζητήσεις, αντιμετώπισαν μαζί τις κάθε είδους επιθέσεις. Βεβαίως, το ζήτημα της κεντρικής έκφρασης του αγώνα παραμένει. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε λίγες μέρες υπήρξαν στην Αθήνα 2-3 διαφορετικά καλέσματα για διαδήλωση, με αποτέλεσμα να συμμετέχουν στο κάθε ένα από αυτά διαφορετικές συνοικίες και να μην έχει υπάρξει τελικά ενιαία μαθητική πορεία στο κέντρο της πόλης.
Παρ’ όλα αυτά, οι κινητοποιήσεις κατάφεραν να εξαπλωθούν σε όλη σχεδόν τη χώρα. Το αυθόρμητο αυτό ξέσπασμα εκφράζει την πραγματική αγωνία της νεολαίας απέναντι στον ορυμαγδό των μέτρων. Καταλαβαίνουν πολύ καλά οι μαθητές τι είναι αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν, όχι μόνο στο μέλλον αλλά αυτή τη στιγμή στην καθημερινότητά τους. Και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντισταθούν και να διεκδικήσουν.
Οι μαθητές, όπως το σύνολο του λαού και της νεολαίας, βρίσκονται μπροστά σε πρωτοφανείς ανατροπές. Αλλά και μεγάλες αναγκαιότητες. Κανένας αγώνας δεν είναι μόνο του ενός ή του άλλου κλάδου. Ο αγώνας είναι κοινός και ως τέτοιος πρέπει να δοθεί. Κανείς δεν είναι μόνος του στην επίθεση, κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος τους στους δρόμους του αγώνα.
