Οι αποκαλύψεις στα «Επίκαιρα» και η πραγματικότητα της εξάρτησης που πλέον δεν συγκαλύπτεται

Αν παίρναμε τοις μετρητοίς τις (απόλυτα υποκριτικές) διακηρύξεις του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης χρόνια τώρα περί εθνικής ανεξαρτησίας στην οποία ορκίζονται και γι’ αυτή πασχίζουν τάχα ακόμη και σήμερα, θα ανήκαμε ή στους αφελείς ή στους απολογητές του ντόπιου αστικού συστήματος, που ιστορικά το χαρακτηρίζει η εξάρτηση και η υποτέλεια.
Δεν το κάναμε και επίσης δεν θαμπωθήκαμε ποτέ από τους μεγάλους εθνικούς στόχους της εθνικά υπερήφανης, τάχα, αστικής τάξης και της πολιτικής της ηγεσίας όπως ήθελε να εμφανιστεί στον λαό για να κρύψει το βαθύ αντιλαϊκό χαρακτήρα των επιλογών της. Επιμέναμε πάντα επίμονα πως οι φιλοδοξίες και οι μωροφιλόδοξες επιλογές της αστικής τάξης γίνονταν και γίνονται σ’ ένα πλαίσιο βαθέματος της εξάρτησης που οδηγούσε στην υποθήκευση της χώρας, συσσωρεύοντας δεινά και κινδύνους για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας. ΕΟΚ, ευρώ, Ολυμπιακοί Αγώνες, ρόλος περιφερειακής δύναμης στη λεγόμενη ανοικοδόμηση των Βαλκανίων, ενεργειακός κόμβος, ήταν έντονα διαφημισμένοι «εθνικοί στόχοι» προσαρμοσμένοι στο συγκεκριμένο πλαίσιο εξάρτησης του «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Μιλάμε πάντα για αντιδραστικές και (όπως αποκαλύπτεται τραγικά για τον λαό και τη χώρα) τυχοδιωκτικές ταξικές επιλογές μιας ιστορικά ξενόδουλης και ολοκληρωτικά εξαρτημένης αστικής τάξης. Αυτή η σχέση πραγμάτων και αυτός ο χαρακτήρας της αστικής τάξης δεν σημαίνει ότι η ίδια δεν έχει φιλοδοξίες ή ότι δεν κάνει προσπάθειες για να υπηρετήσει τα ιδιαίτερα συμφέροντά της. Όμως είναι υποχρεωμένη από τα πράγματα να κινείται εντός του πλαισίου και όταν οι κινήσεις της κριθεί από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά ότι ξεφεύγουν, οι αντιδράσεις είναι συχνά άκομψες και το μόνο που δεν λογαριάζουν είναι εθνικές κυριαρχίες, ανεξαρτησίες και άλλες γι’ αυτούς λεπτομέρειες.

Οι αποκαλύψεις στα «Επίκαιρα»
Στο τεύχος 103 το περιοδικό «Επίκαιρα» μέσα από μια σειρά απόρρητα έγγραφα αποκαλύπτει ωμές και ιδιαίτερα άκομψες επεμβάσεις για να ανατραπεί η πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή σχετικά με τους ρώσικους αγωγούς. Όπως και με άλλες αποκαλύψεις που γίνονται τελευταία και γίνονταν πάντα, είναι ένα θέμα το πώς γίνονται, από ποιους και γιατί.
Δεν είναι άσχετες σίγουρα και οι πρόσφατες αποκαλύψεις, που δεν διαψεύστηκαν από τις ΗΠΑ, για τις υποκλοπές της αμερικάνικης πρεσβείας στον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή που παρ' ότι επιλήφθηκε η ελληνική δικαιοσύνη θεωρούνται μάλλον λεπτομέρεια για το διεθνές δίκαιο των ιμπεριαλιστών. Και είναι βέβαιο, αν σκεφτεί κανείς ότι αλλού βομβαρδίζονται χώρες! Άλλωστε στο τεύχος στις 17 Ιούλη πάλι τα «Επίκαιρα» είχαν αναφερθεί σε σχέδιο των ΗΠΑ που αποκάλυψαν Ρώσοι πράκτορες σύμφωνα με το οποίο σχεδιαζόταν δολοφονία του Καραμανλή. Όσο και αν ακούγεται υπερβολικό, γράφτηκε συζητήθηκε δημόσια, αλλά η όλη συζήτηση κρατήθηκε στο περιθώριο μάλλον για λόγους διπλωματικής «αβρότητας». Πάντως τα όσα δημοσιεύονται στο τεύχος 103 βάσει εγγράφων που δεν διαψεύδονται, παρ' ότι έγινε και τηλεοπτική συζήτηση, δεν ακούγονται πρώτη φορά. Πολύ περισσότερο σαν πολιτική εκτίμηση οι σφοδρές και φανερά άκομψες πιέσεις και οι εκβιασμοί στην κυβέρνηση Καραμανλή ήταν για μας δεδομένα και πολιτικά αυτονόητα στον όποιο βαθμό ο Καραμανλής συγκρουόταν με σοβαρές στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ. Και αυτό παρ' όλο που δεν θεωρούσαμε ότι η αστική τάξη εκείνη την περίοδο έκανε την επιλογή να αλλάξει αφεντικά και να πάει με τη Ρωσία.
Διακρίναμε από τότε πως η κυβέρνηση Καραμανλή (με τη Μπακογιάννη, άλλωστε, στο ΥΠΕΞ) προσπαθούσε φιλόδοξα ή μωροφιλόδοξα, όπως φάνηκε, να επωφεληθεί των περιστάσεων χωρίς καθόλου να αμφισβητεί το πλαίσιο του «ανήκομεν εις την Δύσιν». Κατά βάση υπηρέτησε σχεδιασμούς των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών για διασφάλιση ενέργειας από τις πλούσιες ρώσικες πηγές. Όμως τα όρια γεωπολιτικής αντιπαράθεσης των Ευρωπαίων με τις ΗΠΑ και μια σειρά αλλαγές με τις επιταχύνσεις και άλλες επιδράσεις της κρίσης στα δεδομένα του ενεργειακού πολέμου, άφησαν κάποια στιγμή εκτεθειμένη την κυβέρνηση Καραμανλή. Οι πλάτες των Ευρωπαίων, με το εγγενές και δομικό πρόβλημα της ΕΕ (πρόβλημα πολιτικής συνοχής) να εκδηλώνεται χαρακτηριστικά λόγω κρίσης, αποκαλύπτονται μικρές για τέτοια τολμήματα κόντρα σε βασικές στρατηγικές των ΗΠΑ. Με αυτά τα δεδομένα πόσο συνταρακτική είναι άραγε η αποκάλυψη ότι οι ΗΠΑ με συγκεκριμένες επεμβάσεις πίεζαν και ροκάνιζαν συστηματικά την κυβέρνηση Καραμανλή;
Έτσι η περίοδος του αντιαμερικανικού τσαμπουκά της αστικής τάξης έδωσε τη θέση της στη σημερινή φάση του αμερικανόδουλου Γ. Παπανδρέου, που και αυτός με τη σειρά του βρήκε μπελάδες από τη Μέρκελ και οδηγήθηκε σε συμβιβασμούς όχι τόσο με το όλον ΠΑΣΟΚ, μα με το όλο πλαίσιο της εξάρτησης που όμως σε τέτοιους καιρούς που οι βάρκες αποκλίνουν είναι δύσκολο να ισορροπήσεις όσο και αν ο κοσμοπολιτισμός της υποτέλειας σε κάνει ευέλικτο. Και ας έχεις και τις ευχές του πατριάρχη.
Τα πράγματα είναι φανερό πως πλέον είναι εξόχως δύσκολα συνολικά για την αστική τάξη. Καμιά μερίδα της και κανένα κόμμα δεν έχει πρόταση διεξόδου από την κρίση και ακόμη πιο φανερό είναι πως κανένας από το πολιτικό προσωπικό δεν διανοείται σε καμιά περίπτωση διέξοδο έξω από το πλαίσιο εξάρτησης.

Εξάρτηση ή κατοχή ;
Αν το πρόβλημα ήταν στις λέξεις ίσως θα μας βόλευε εμάς ένα παραπάνω απ’ αυτούς που μέχρι χθες(;) έβλεπαν ιμπεριαλιστική Ελλάδα να μιλάμε για κατοχή, δοσίλογους κ.λπ. και να τονίζουμε έτσι την απώλεια κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας σαν συνέπεια των επιλογών της αστικής τάξης.
Όμως έχει σημασία να δούμε πως το σημερινό τραγικό αδιέξοδο που οδήγησε τη χώρα η αστική τάξη και το πληρώνει ήδη οδυνηρά ο λαός είναι φυσιολογική κατάληξη (με την επιτάχυνση της κρίσης) μιας πορείας υποθήκευσης της χώρας από κάθε άποψη για να διατηρεί η αστική τάξη έναν ρόλο για τον εαυτό της.
Δεν χρειάστηκε να υπάρξει στρατιωτική επίθεση (η χώρα άλλωστε κατέχεται και στρατιωτικά χρόνια τώρα) και όμως ο λαός μας κινδυνεύει να έχει ακόμη και σε αίμα συνέπειες κατοχής. Όμως αυτή τη φορά η κατοχή γίνεται επίσημα και νόμιμα μέσα από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και από την επιβολή μέσω των ιμπεριαλιστικών συμβολαίων τύπου τρόικας ή ό,τι άλλο προκύψει της λεηλασίας του λαού και της χώρας. Και αυτή τη «νομιμότητα» της εξάρτησης και της υποδούλωσης της χώρας κανένα τμήμα της αστικής τάξης δεν διανοείται να αμφισβητήσει. Γι’ αυτό και ο λαός μας για να υπερασπιστεί τη ζωή του πρέπει ν’ αμφισβητήσει και να συγκρουστεί με το πλαίσιο της εξάρτησης συνολικά. Πρέπει να μπει στον δρόμο της ανατροπής αυτού του πλαισίου, καθώς και των ντόπιων στηριγμάτων του, δηλαδή των ντόπιων κηφήνων που κάθονται στον σβέρκο του κόσμου της δουλειάς.

Η πάλη ενάντια στην εξάρτηση επιτακτική ανάγκη
Όχι, η σημερινή κατάσταση δεν είναι εθνική τραγωδία. Πρόκειται για καταστροφή, ξεπούλημα και λεηλασία της χώρας και του κόσμου της δουλειάς, που προκύπτει από την πολιτική της αστικής τάξης που και στις σημερινές συνθήκες συνεχίζει να λειτουργεί, να συντηρεί και ν’ αναπαράγει πιο έντονα το πλαίσιο της εξάρτησης όπως έκανε χρόνια τώρα. Τα βασικά τμήματα της αστικής τάξης προσδοκούν κέρδη από τη λεηλασία του λαού και της χώρας. Σε κάθε περίπτωση, ελάχιστα καθορίζει η ίδια η αστική τάξη, παρά τις προσδοκίες της, γι’ αυτό και διατρέχει και η ίδια θανάσιμους κινδύνους. Και επειδή και η αστική τάξη έχει ιστορική μνήμη και ξέρει τους κινδύνους που την απειλούν, φροντίζει για τις διασφαλίσεις της όσο μπορεί. Έτσι και οι όποιες επενδύσεις τους είναι ευκαιριακές, ευέλικτες και βασικά ανύπαρκτες σε τέτοιους καιρούς. Οι καταθέσεις στην Ελβετία καλά κρατούν και σίγουρα δεν θα πεινάσουν, ούτε κινδυνεύουν τα παιδιά τους να σφαχτούν στον πόλεμο. Ταυτόχρονα είναι έτοιμοι να συμμετάσχουν στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και οι όποιες επενδύσεις τους θα αξιοποιούν σε λίγο τα λεηλατημένα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων.
Η κρίση επομένως είναι ζήτημα ταξικής πάλης. Για την αστική τάξη της χώρας το πλαίσιο εξάρτησης είναι όρος αναπαραγωγής της ταξικής της κυριαρχίας και δεν πρόκειται να βγει απ’ αυτό με κανέναν τρόπο. Ταυτόχρονα για τον λαό η πάλη ενάντια στην υποδούλωση της χώρας στην προοπτική της απαλλαγής από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι όρος για το δυνάμωμα της πάλης του και την αποτελεσματική αγωνιστική του συγκρότηση για την υπεράσπιση της ζωής του και τη διεκδίκηση του μέλλοντός του.
Όταν ειδικά στις σημερινές εξελίξεις τα ζητήματα δεν τίθενται έτσι από την πλευρά της Αριστεράς, αυτό δεν είναι λάθος ανάλυση αλλά υποταγή στο πλαίσιο που επιβάλλει η αστική τάξη. Τα υπόλοιπα περί λαϊκής εξουσίας ή ό,τι άλλο είναι λόγια του αέρα.


Μια επισήμανση
Με δεδομένες τις στροφές και τις περιπλοκές του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και τα αδιέξοδα της αστικής τάξης –που ελπίζει αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο– τελευταία προκύπτουν από διάφορες μεριές του πολιτικού φάσματος οι λεγόμενες πατριωτικές απόψεις. Οι Σπίθες, π.χ., και διάφοροι άλλοι. Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια ζητήματα έστω εν συντομία εδώ και θα επανέλθουμε.
* Δεν βλέπουμε καμιά προοδευτικότητα, πατριωτισμό ή οτιδήποτε θετικό σε δυνάμεις που δεν εκφέρουν καθαρό και ολοκληρωμένο πολιτικό λόγο και πρόταση. Σε κάθε περίπτωση όταν συγκαλύπτεται η ταξική φύση της πάλης ενάντια στην εξάρτηση, πρόκειται απλά περί απάτης και αυτός ο τόπος έχει χορτάσει από τσαρλατάνους, παπατζήδες και επίδοξους σωτήρες.
* Συγκαλυμμένα λειτουργούν και αυτοί που προετοιμάζονται για τις χειρότερες εκδοχές για την αστική τάξη. Αυτές που θα επιβάλουν με όλο το κόστος ακόμη και την αλλαγή του πλαισίου της εξάρτησης. Τη μερική έστω αποσκίρτηση εκ των πραγμάτων ή μετά από σουτάρισμα από τα δεσμά (αγκαλιά για την αστική τάξη) της Δύσης. Το νταραβέρι με Ρωσία-Κίνα. Αυτοί και αν δεν έχουν σχέση με τη λαϊκή υπόθεση! Γιατί όχι μόνο δεν αποκαλύπτουν τους κινδύνους από πιθανές ανώμαλες εξελίξεις στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, αλλά, αντίθετα, εμφανίζουν ως εύκολες και σχεδόν αυτόματα εφικτές τέτοιες ανατροπές, τάχα προς όφελος του λαού. Ανέξοδα κάποιοι μπαινοβγάζουν τη χώρα από την ευρωζώνη, την ΕΕ και με ευκολία λύνουν τα προβλήματα της χώρας για λογαριασμό όλων. Όχι, δεν μιλάμε για τον σοσιαλισμό που αργεί, για συγκρούσεις και θυσίες που απαιτούνται από τον λαό για να διεκδικήσει ξανά τη ζωή του. Μιλάμε για κάτι σαν τον τρίτο δρόμο του Ανδρέα που στις 18 θα έφερνε τον πασοκικό σοσιαλισμό. Οι σημερινοί βέβαια σωτήρες δεν μιλάνε καν για τον σοσιαλισμό του Ανδρέα. Οι απάτες και οι αυταπάτες όμως καλά κρατούν. Δικαίως ο λαός τούς απαντά ευχαριστούμε, πήραμε!
Διαβάζοντας λοιπόν το σχετικό άρθρο στα «Επίκαιρα» αξίζει κάποιος να θυμηθεί σ’ εκείνους τους καιρούς πόσο λίγο και προβληματικό ήταν το «κάτω η κυβέρνηση του Καραμανλή». Όχι φυσικά γιατί εμείς στεναχωρηθήκαμε που έπεσε. Μα αν δούμε τι ακολούθησε, αντιλαμβανόμαστε και χωρίς τις αποκαλύψεις για τα χτυπήματα των ΗΠΑ κάτω από τη μέση, πως συχνά τα φαινομενικά εύκολα και τα πιασάρικα κρύβουν πεπονόφλουδες.
Σήμερα βεβαίως τα πολιτικά δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά, όμως ως προς τις βασικές τους παραμέτρους που αφορούν την ιμπεριαλιστική εξάρτηση τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά και ιδιαίτερα επικίνδυνα για τη χώρα μας. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εξελίσσονται δριμύτατοι σε όλα τα πεδία. Ακόμη και στο θερμό πολεμικό πεδίο στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και σε άμεση αναφορά με τη χώρα μας συσσωρεύονται τεράστιοι κίνδυνοι.
Στα Βαλκάνια ποτέ δεν έσβησε η φωτιά που άναψαν οι ιμπεριαλιστές, ενώ η Ρωσία του Πούτιν θέτει ξανά ζητήματα παρά τον συνεχή πόλεμο των ΗΠΑ συνολικά και ιδιαίτερα στο βασικό της ατού που είναι οι υδρογονάνθρακες. Οι ανταγωνισμοί ακόμη και πόλεμοι για παλιά και νέα κοιτάσματα και για δρόμους μεταφοράς συνεχίζουν να είναι στην ημερήσια διάταξη παράλληλα με μια σειρά άλλες προσπάθειες απεξάρτησης των ιμπεριαλιστών από εκείνα τα καύσιμα που δεν ελέγχουν ή που ο αντίπαλος διαθέτει πλούσια.
Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο με τις ευλογίες και του πράσινου πατριάρχη, η χώρα μας σε αυτή τη φάση σχεδιάζεται να γεμίσει καθρέπτες, παλιοσίδερα, κολόνες και καλώδια και να λεηλατηθεί συνολικότερα κάθε σταγόνα φυσικού της πλούτου με τα σχέδια Helios, Εύρηκα ή με όποια άλλα καταλήξουν, αν καταλήξουν, οι λύκοι που ήδη τη ρημάζουν.
Ταυτόχρονα σχεδιάζονται δρόμοι μεταφοράς ενέργειας προς την Ευρώπη προερχόμενης από πηγές που εγκρίνουν οι ΗΠΑ. Το κουβάρι είναι αρκετά μπλεγμένο και σε κάθε περίπτωση για τον λαό και τη χώρα έχει μονάχα κινδύνους και οδυνηρές περιπλοκές. Σε οδυνηρές περιπλοκές άλλωστε βρίσκεται ήδη ο λαός και η χώρα σαν αποτέλεσμα της επίθεσης του συστήματος και της παράδοσης της χώρας στον ιμπεριαλισμό από την αστική τάξη.
Όσο περνά ο καιρός εξωφρενικές αποκαλύψεις για ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σαν αυτά που αναφέρουν τα «Επίκαιρα», για δουλικές συμπεριφορές σαν αυτές τότε στα Ίμια με το «ευχαριστώ» του Σημίτη ή την ιστορία με τους S300 θα γίνονται συχνές και πιο ωμές και πιο επικίνδυνες.
Η αστική τάξη στο σύνολό της και όχι μόνο ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι ξενόδουλη μα ταυτόχρονα τυχοδιωκτική και μωροφιλόδοξη. Είναι ικανή για κάθε ξεπούλημα, ακόμη και εδαφικό, μα και για κάθε τυχοδιωκτισμό όταν της δοθεί το πράσινο φως. Και σε τέτοιους περίπλοκους και ταραγμένους καιρούς όλα παίζουν! Και όσο η αστική τάξη στριμώχνεται και όσο η Αριστερά δεν τολμά να μπολιάσει μ’ ένα γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό πλαίσιο τη λαϊκή πάλη, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.
Με όλα επομένως τα προβλήματα της λαϊκής πάλης, με όλη τη λύσσα που επιτίθεται το σύστημα, ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνάνε οι πραγματικοί αριστεροί και οι κομμουνιστές. Την αναγκαιότητα της κατάδειξης των πραγματικών δεδομένων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που δεν παρακάμπτονται μα αντίθετα πρέπει να τίθενται στο επίκεντρο της λαϊκής πάλης για το μπλοκάρισμα της επίθεσης. Η πάλη ενάντια στην εξάρτηση δεν πρέπει να χαρίζεται σε πατριδοκάπηλους και δημαγωγούς κάθε απόχρωσης που επιδιώκουν το πλασάρισμά τους ίσως στις επόμενες στροφές των εξελίξεων. Αυτό που χρειάζεται να προβληθεί δίπλα στα αιτήματα του λαού μας για την υπεράσπιση της ζωής του είναι η ανάγκη και η δυνατότητα (όχι άκοπα και χωρίς θυσίες) να σπάσουμε σε μια πορεία αγώνων και συγκρούσεων ως λαός τα δεσμά της εξάρτησης. Σύμμαχός μας δυνατός οι γύρω λαοί που επίσης στενάζουν με τα ίδια δεινά, οι λαοί του κόσμου που συνθλίβονται από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.
Αλλιώς προκοπή δεν έχει γι’ αυτόν τον τόπο. Άλλος δρόμος, πιο εύκολος, απλώς δεν υπάρχει!

Υστερόγραφο
Είχε κλείσει το άρθρο όταν ο κωλοτούμπας Καρατζαφέρης πρότεινε μέσω του κεντρικού δελτίου του τηλεοπτικού σταθμού «Alter» στροφή της αστικής τάξης προς τη Ρωσία και ανατροπή του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ο βασικός υποστηρικτής μαζί με την Μπακογιάννη του μνημονίου και της πασοκικής υποτέλειας στη Δύση είναι γνωστός κωλοτούμπας, μα η συγκεκριμένη τοποθέτηση είναι ενδεικτική του αδιεξόδου της αστικής τάξης που πλέον και από τις δύο όχθες του Ατλαντικού αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμη…
Είναι σίγουρο πως στο ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του λαού θα επανέλθουμε σύντομα και ξανά και ξανά…