Καθώς μπαίνουμε στην τέταρτη βδομάδα φοιτητικών κινητοποιήσεων, έχει γίνει πια φανερό ότι λείπουν οι πολιτικοί και οργανωτικοί κινητήρες που θα δώσουν ώθηση στο φοιτητικό κίνημα. Μπόλικη υπερεπαναστατική φρασεολογία, επιμονή ώστε να περάσει το «καπέλο» μας και λίγα έργα. Ηδη ο στόχος της ανατροπής του νόμου-πλαίσιο από «λίγος» και «αμυντικός» φαντάζει ακατόρθωτος αν δεν «πέσει η κυβέρνηση», ενώ φυσιολογικό είναι να υπάρχουν τάσεις απογοήτευσης στον κόσμο του κινήματος.
Σε αγωνιστές, όμως, δεν ταιριάζει ούτε η μοιρολατρία ούτε η απογοήτευση. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις προσπάθησαν και σε αρκετά σημεία πέτυχαν να βάλουν μιά άλλη λογική, αυτή του παρατεταμένου αγώνα, στα όργανα του κινήματος. Δρώντας κοινά με άλλες δυνάμεις και αγωνιστές που θέλουν να ξεπεράσουν τη στασιμότητα, ζύμωσαν όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη την πολιτική τους κατεύθυνση και έδειξαν σε ένα μέρος του κόσμου μια αγωνιστική διέξοδο. Μπορεί να μη φτάνει αυτό ώστε να αναστραφεί το συνολικό κλίμα, αποτελεί όμως στο μέτρο των δυνατοτήτων μας έμπρακτη αμφισβήτηση της λογικής της παραίτησης μέσα στο κίνημα.
Κεντρικό Συντονιστικό: τα αδιέξοδα των ΕΑΑΚ
Η λέξη «συντονισμός» έχει χάσει κάθε νόημα σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Αντιδημοκρατικές πρακτικές, αναίρεση αποφάσεων συλλόγων και πλήρης απαξίωση από τους αγωνιστές. Το συντονιστικό Θεσσαλονίκης δεν ξεκινάει πια... τη μέρα που καλείται αρχικά, καθώς καλείται μετά ακριβώς το τέλος των διαδηλώσεων(!), με αποτέλεσμα να αναβάλλεται συνεχώς. Και, όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν, ηλίθιος δεν είναι αυτός που κάνει λάθος, αλλά αυτός που κάνει το ίδιο λάθος συνεχόμενα...Στη διαδικασία τώρα, η προσπάθεια των ΕΑΑΚ να ελέγξουν το συντονιστικό, τους έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή επιχειρήματα του τύπου «είναι διασπαστικό προς το συντονιστικό να κατεβαίνει ένας σύλλογος με άλλο πολιτικό περιεχόμενο!». Επίσης, η λειτουργία με καθαρά οργανωτικούς όρους και υπαγωγή των μειοψηφούντων συλλόγων στους πλειοψηφούντες δείχνει τι δημοκρατία ονειρεύονται τα ΕΑΑΚ στα συντονιστικά των εκλεγμένων αντιπροσώπων. Κατά τα άλλα, «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις!». Στην πράξη, όποιος σύλλογος με πίεση από τα κάτω «τολμήσει» να οργανώσει καλύτερα τη διαδήλωση και να συσπειρώσει τον κόσμο του έρχεται αντιμέτωπος με την προσπάθεια στην πράξη σαμποταρίσματος του πανό. Αποτέλεσμα; Το συντονιστικό έχει μετατραπεί σε μια διαδικασία-πτώμα που δεν τη σέβεται κανείς. Και αυτή η δύναμη που ευθύνεται περισσότερο για την κατάσταση αυτή με ποια αξιοπιστία εμφανίζεται να έχει τη μαγική λύση των «αιρετών και ανακλητών»;
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις κατήγγειλαν με κείμενα και τοποθετήσεις τη λογική αυτή μέσα στο συντονιστικό και στις επιτροπές. Η οργή του κόσμου ξεχείλισε τελικά το Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου, σε ένα ακόμα... αναβληθέν συντονιστικό. Η ταυτόχρονη προσπάθεια να επιβληθεί η πανελλαδική πορεία, που δεν την είχαν αποφασίσει οι περισσότεροι σύλλογοι, σαν κύρια πορεία που προωθεί το συντονιστικό, σε συνδυασμό με τη ζύμωση των «αιρετών και ανακλητών», ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και τα ΕΑΑΚ συνειδητοποίσαν πως η ζωή τα φέρνει τούμπα στο τέλος. Απλός κόσμος ξέσπασε και τα είπε έξω από τα δόντια, αναδεικνύοντας το πλήρες αδιέξοδο της γραμμής αυτής...
Καταλήψεις ΣΘΕ: εξωστρέφεια στην πράξη
Με καθημερινά ραντεβού για εξορμήσεις σε σχολεία, νοσοκομεία και γειτονιές, οι συντονιστικές επιτροπές της Σχολής Θετικών Επιστημών ξεπέρασαν στη δράση την ακινησία που επέβαλε το κεντρικό συντονιστικό, το οποίο δεν αποφασίζει πια σχεδόν καθόλου δράσεις. Η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για σύνδεση με το μαθητικό κίνημα αλλά κυρίως η όρεξη για δράση από ένα αγωνιστικό δυναμικό διάφορων πολιτικών χώρων έδωσε καρπούς. Στο κέντρο, στα δυτικά και στην Τούμπα, δεκάδες σχολεία δέχθηκαν την αιφνιδιαστική «επίσκεψη» των φοιτητών, που με συνθήματα και τρικάκια απευθύνονταν τόσο στους μαθητές όσο και στους εκπαιδευτικούς. Την αρχική παγωμάρα από το «μπουκάρισμα» στην αίθουσα και τη διακοπή του «μαθήματος» (γίνεται μάθημα χωρίς βιβλία;) τη διαδέχονταν γέλια και αναγνώριση (αν εξαιρέσεις τα φασιστοειδή). Οι εξορμήσεις αυτές έβαλαν το λιθαράκι τους για την εκκίνηση του μαθητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη.Θετική ανταπόκριση υπήρξε και στην Τούμπα όπου ο κόσμος αναγνώρισε την κίνηση των φοιτητών να έρθουν στη γειτονιά με χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια. Συμπαράσταση στους φοιτητές με πανό έκανε η Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας. Πορεία έγινε επίσης και στην περιοχή του Ιπποκρατείου, ενώ γίνεται προσπάθεια να γίνει πορεία και στις Δυτικές Συνοικίες. Εξορμήσεις με θετική ανταπόκριση από το λαό έχουν γίνει επίσης σε νοσοκομεία της πόλης, με αιχμή το ζήτημα των 5 ευρώ.
Η πανελλαδική πορεία και το πανεκπαιδευτικό μέτωπο
Η πορεία της Πέμπτης 22 Σεμπέμβρη ήταν ενδεικτική της παραίτησης από τη λογική του πανεκπαιδευτικού μετώπου. Ενα μέτωπο το οποίο επιδίωξαν όσο ποτέ άλλωτε οι φοιτητές που ξεσήκωσαν τους μαθητές, χτενίζοντας τα σχολεία στη Θεσσαλλονίκη. Στην πράξη σαμποταρίστηκε από τον κεντρικό σχεδιασμό για πανελλαδική διαδήλωση. Το φοιτητικό μπλοκ ενώθηκε με τους μαθητές στο Πολυτεχνείο και πορεύθηκε μαζί τους μέχρι το υπουργείο.Η λογική του πανεκπαιδευτικού μετώπου, που τόσο έχει ακουστεί με βολονταρισμούς στα φοιτητικά αμφιθέατρα, τόσο λίγους υποστηρικτές είχε στην πράξη... Και το σύστημα δικαιούται έναν μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης που τα δύο αυτά κινήματα, στο «τσακ», κινδυνεύουν να μη συναντηθούν ουσιαστικά στο δρόμο και να πολλαπλασιάσουν τη μαχητικότητά τους.
Η κατεύθυνση όμως του μετώπου αυτού υπηρετήθηκε συνειδητά από ένα αξιόλογο κομμάτι του κινήματος και από κάποια από τα σχήματα των ΕΑΑΚ και αποτέλεσε κατά κοινή ομολογία μια από τις καλύτερες στιγμές των κιητοποιήσεων. Κυρίως γιατί έβγαλε τους φοιτητές από τη γυάλα των σχολών τους και τους έκανε να αντιληφθούν ότι με τις καταλήψεις χαράσσεται ένας άλλος δρόμος για τη νεολαία συνολικά. Τους έκανε να είναι υπερήφανοι ότι ο κόπος τους έπιασε τόπο!
Χαρακτηριστικός, τέλος, ήταν ο τρόπος που προσπάθησε να ξεπεράσει η αναρχία/αυτονομία την απραξία του συντονιστικού: με τη λογική ότι πρέπει να γίνει «κάτι άλλο εξώστρεφο μετά το τέλος της πορείας». Η κατάληψη λοιπόν του κινηματογράφου Ολύμπιον από το σώμα της πορείας, αντί να οδηγήσει έστω στο άνοιγμα των φοιτητών προς το λαό, με οργάνωση παρεμβάσεων, οδήγησε σε μία ακόμα αέναη εσωστρεφή(!) συζήτηση σε μια αίθουσα, που αποσυγκρότησε τον κόσμο... Χαλίφης στη θέση του χαλίφη λοιπόν;
Η δική μας συνεισφορά
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν περιορίστηκαν απλά στην κριτική προς τα «κακώς κέιμενα». Προσπάθησαν να ευνοήσουν κάθε δράση που θα έσπαγε την ακινησία. Ζύμωσαν μια άλλη λογική από αυτήν του «κόλπου», των άμεσων απαντήσεων. Προσπάθησαν να ανοίξουν ένα παράθυρο στον κόσμο του κινήματος, ώστε να αντιληφθεί σε τι σύστημα ζει και από πού θα έρθει η λύση στα προβλήματά μας: από την οργάνωση πάνω στους στόχους που αναδεικνύουν οι μάζες. Και τη σημαία της μάχης ενάντια στο νόμο-πλαίσιο θα την κρατήσουμε ψηλά μέχρι τέλους.Τον κόσμο του κινήματος καλούμε να συζητήσουμε μαζί, στο Στέκι Σφεντόνα, την Κυριακή 2 Οκτώβρη. Οχι επειδή κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια ή είμαστε εμείς από μόνοι μας η λύση στο ζήτημα της πρωτοπορίας του κινήματος. Αλλά σίγουρα αποτελούμε μέρος της λύσης αυτής!
