Η καπιταλιστική κρίση και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί απειλούν τον πλανήτη!
Η κρίση που μαίνεται και καταστρέφει κοινωνίες, χώρες και λαούς είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος που σαν καρκίνος υπονομεύει το μέλλον της ανθρωπότητας. Ενα σύστημα που για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως είναι εμπόδιο στην πρόοδο και στην ευημερία. Η κρίση δεν ήρθε από το πουθενά, δεν είναι αποτέλεσμα μιας άτυχης συγκυρίας, αλλά κυοφορήθηκε στα σπλάχνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, στην καρδιά του συστήματος που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Επεκτάθηκε γοργά και παγκόσμια μιας και συναντήθηκε με τα πολιτικά αδιέξοδα, τις συγκρούσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τα εμπόδια και όρια που αυτές αντιμετώπισαν στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν την παγκόσμια κυριαρχία. Και θα φτάσει στα ακρότατα σημεία της μέσα και από πολεμικές αναμετρήσεις αν οι λαοί δεν σηκώσουν το ανάστημά τους και δεν μπουν εμπόδιο σε αυτή την πορεία των πραγμάτων. Πίσω από την κρίση του χρέους, πίσω από την καταιγίδα των οικονομικών εξελίξεων και των επιθέσεων των λεγόμενων αγορών αναδεικνύεται το σάπισμα του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος και γίνεται φανερό πως η κρίση αυτή δεν αφορά τις παραγωγικές δυνατότητες, γενικά, της ανθρωπότητας, τη δύναμη και την όρεξη των ανθρώπων να δουλέψουν για να ζήσουν και να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους.
Η κρίση αποκάλυψε και όξυνε τα εσωτερικά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κυρίως όμως της νομισματικής ένωσης, της γνωστής ΟΝΕ και του ευρώ. Αποκάλυψε πως αποτελεί έναν μηχανισμό μεταφοράς πλούτου από την περιφέρεια στο κέντρο, υποδούλωσης και καταστροφής των αδύναμων οικονομιών, εργαλείο κυριαρχίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και πολυεθνικών. Οξυνε όμως και τις αντιθέσεις μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της ευρωζώνης όχι μόνο γιατί διεξάγεται μια λυσσαλέα μάχη για το ποιος θα επωμιστεί το κόστος αλλά και για το ποιος και πώς θα ηγεμονεύσει πολιτικά και οικονομικά. Η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ενωση γίνεται όλο και πιο αποκρουστική για τους λαούς και τους εργαζόμενους στην Ευρώπη. Ταυτίζεται με το ιστορικό κοινωνικό πισωγύρισμα στους μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις, στην κατάργηση των λαϊκών κοινωνικών κατακτήσεων, στην επέκταση της φτώχειας και των κοινωνικών προβλημάτων. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που επιβλήθηκαν τα γερμανικά σχέδια για ενιαία δημοσιονομική πολιτική, έλεγχο των προϋπολογισμών, ποινές και επιτροπείες.
Οι τελευταίες εξελίξεις σηματοδοτούν ολοένα και πιο καθαρά πως οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναζητούν απάντηση στην κρίση και διέξοδο στις αξεπέραστες αντιθέσεις τους στις στρατιωτικές-πολεμικές αναμετρήσεις, που στις σημερινές συνθήκες απειλούν να εξελιχθούν σε μακελειό παγκόσμιας κλίμακας. Η ιμπεριαλιστική-στρατιωτική περικύκλωση της ΝΑ Μεσογείου, με επίκεντρο την επιδιωκόμενη πολεμική επέμβαση της Δύσης σε Συρία-Ιράν, στην οποία εμπλέκονται μια σειρά αντιδραστικά καθεστώτα και τυχοδιωκτικές-υποτελείς στον ιμπεριαλισμό δυνάμεις, αποτελεί ήδη έναν τεράστιο κίνδυνο για όλους τους λαούς της ευρύτερης περιοχής. Ταυτόχρονα η συσσώρευση αντιθέσεων και πολεμικών δυνάμεων παγκόσμιας κλίμακας στην απέναντι «άκρη», στον Ειρηνικό ωκεανό, στις θάλασσες της Κίνας, επιβεβαιώνει πως οι λεγόμενες τοπικές-περιφερειακές αντιθέσεις δεν είναι παρά κομμάτια του γενικευμένου ανταγωνισμού για την κατάκτηση των στρατηγικών θέσεων και «περασμάτων», των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των λαών, των χωρών, των σφαιρών επιρροής και των αγορών, ολόκληρου του πλανήτη! Γύρω από αυτό το στόχο αρθρώνονται και εξελίσσονται οι κάθε είδους συμμαχίες και αντιθέσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και η γιγάντωση των δυνατοτήτων και των μεγεθών των πολεμικών μηχανών τους και μηχανισμών τους σε Δύση και Ανατολή.
Η χώρα και ο λαός στη δίνη της κρίσης και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων
Τα απανωτά Μνημόνια, οι νεοαποικιακές συμφωνίες και τα κάθε λογής αντιδραστικά μέτρα της τελευταίας τριετίας πάτησαν στην ολόπλευρη εξάρτηση της χώρας από τους αμερικάνους και τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και ταυτόχρονα βάθυναν την εξάρτηση αυτή, χαλκεύοντας νέα δεσμά για το λαό και τη χώρα. Στο όνομα της «αντιμετώπισης του χρέους και των ελλειμμάτων» δίνονται οι χαριστικές βολές στην παραγωγική συγκρότηση της χώρας, ξεπουλιέται κάθε δημόσιος πλούτος της και η εργατική τάξη και ο λαός υποθηκεύονται–υποδουλώνονται στο ιμπεριαλιστικό και ντόπιο κεφάλαιο. Η συνέχιση-κλιμάκωση αυτής της ληστρικής και βάρβαρης πολιτικής όχι μόνο δεν μπορεί να οδηγήσει «στην έξοδο από την κρίση» και στην «ανάκαμψη», αλλά είναι βέβαιο και φανερό στον καθένα ότι βυθίζει ακόμα περισσότερο στην εξαθλίωση, την ανεργία και σε συνθήκες κοινωνικού-εργασιακού μεσαίωνα τα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Η αστική τάξη της χώρας έχει ιστορικά -και πιο έντονα σήμερα στις συνθήκες της κρίσης- συνδέσει τις τύχες της και την αναπαραγωγή της με τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών-πατρώνων της. Γι’ αυτό επιμένει με κάθε τρόπο και υπερθεματίζοντας τους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς απέναντι στο λαό να σέρνει τη χώρα, τους εργαζόμενους και τη νεολαία στο χορό της ιμπεριαλιστικής καταλήστευσης, στο χορό της χρεοκοπίας κάθε δικαιώματος, κάθε ανάσας ζωής και ελπίδας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Οι ειδικές και συγκεκριμένες μορφές που θα πάρει αυτή η προδιαγεγραμμένη τροχιά δεν εξαρτώνται από τις απάτες της «επαναδιαπραγμάτευσης» που επιχειρούν να καλλιεργούν τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του συστήματος, αλλά από το βάθεμα της κρίσης στα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Ευρώπης και των ΗΠΑ, από την κλιμάκωση των ανταγωνισμών τους και των πολεμικών σχεδίων τους στην περιοχή και παγκόσμια. Σε αυτά τα σχέδια η Ελλάδα και ο λαός μας λογαριάζεται από τους αμερικανονατοϊκούς φονιάδες ως πλατφόρμα εξόρμησης, ως προκεχωρημένο πολιτικοστρατιωτικό φυλάκιο για κάθε χρήση και ανάλωση. Αυτή την κατεύθυνση και προοπτική ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστικές κατασκευές των ΑΟΖ, η ανάδειξη της «αναβαθμισμένης ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας» από σχεδόν ολόκληρο το επίσημο πολιτικό σύστημα, η διαρκής αναβάθμιση και ένταση της λειτουργίας των αμερικανονατοϊκών βάσεων στη χώρα μας.
Η σχεδόν τρίχρονη αυτή πορεία αποθέωσης της υποτέλειας και εκτίναξης στα ύψη των βάρβαρων αντιλαϊκών-αντεργατικών πολιτικών έπληξε σοβαρά τα κόμματα και τους όρους λειτουργίας του πολιτικού συστήματος που απροκάλυπτα στηρίχθηκε στις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και εκβιασμούς, διοίκησε με διορισμένες από τους ιμπεριαλιστές κυβερνήσεις και επέβαλε την πολιτική του στο λαό με ωμή, μαζική βία και τρομοκρατία. Η προσωρινή επιτυχία που το σύστημα κατέγραψε στις εκλογές του περασμένου Ιούνη δείχνει κιόλας τα όριά της. Από τη μια δοκιμάζεται ήδη η αντοχή στη στήριξη της κυβέρνησης Σαμαρά που μπορούν να προσφέρουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ κάτω από το βάρος της νέας, ακόμα πιο άγριας επίθεσης που ήδη εξαπολύθηκε ενάντια στο λαό. Από την άλλη, οι αλλεπάλληλες δεξιές, συστημικές, φιλοϊμπεριαλιστικές προσαρμογές του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζουν προκαταβολικά τη διάρκεια και το βάθος της χρήσης του ως μελλοντικής εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης. Ωστόσο, το σύστημα της ιμπεριαλιστικής υποτέλειας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν πρόκειται βέβαια να πάψει να ασκεί με κάθε τρόπο την πολιτική του εξουσία. Ηδη η ανάδειξη της ρατσιστικής-φασιστικής Χρυσής Αυγής σε σημαντικό παράγοντα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στη χώρα αποτελεί μια «απάντηση» στο ζήτημα αυτό για λογαριασμό του συστήματος. Μια «απάντηση» που τροφοδοτείται και στηρίζεται -αντικειμενικά και όχι μόνο- από τη βαρβαρότητα της πολιτικής του συστήματος και του κράτους του και ταυτόχρονα αποτελεί μια δύναμη στο πλευρό του συστήματος ενάντια στους –ξένους και έλληνες- εργάτες, το λαό, τη νεολαία, κάθε αγωνιστική, αριστερή, κομμουνιστική συλλογικότητα και δύναμη.
Οι απαιτήσεις της πάλης και η κατεύθυνση της Πρωτοβουλίας
Ολο το προηγούμενο διάστημα ξέσπασαν αγώνες πρωτόγνωρης μαζικότητας και μαχητικότητας - τουλάχιστον για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα. Αγώνες που επιδίωξαν αλλά δεν κατάφεραν να φρενάρουν τη βάρβαρη επίθεση που γκρέμισε και γκρεμίζει το σύνολο των κατακτήσεων των λαϊκών μαζών. Αγώνες που είχαν μεγαλειώδεις κορυφώσεις, αλλά τους έλειπε η διάρκεια, η σταθερότητα, ο συντονισμός, η κλιμάκωση, η επιμονή στη βάση μιας συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης. Οι αιτίες αυτής της κατάστασης δεν βρίσκονται στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Βρίσκονται στην εδώ και δεκαετίες ήττα-αποσυγκρότηση του κινήματος, που εκφράστηκε και εκφράζεται και στις σημερινές συνθήκες από την πολιτική και την πρακτική των δυνάμεων που παρουσιάζονται σαν «κυρίαρχη» Αριστερά. Με άλλα λόγια, στους αγώνες όλης της τελευταίας περιόδου, αλλά και από την κοινωνική και πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα και διεθνώς, δεν αναδεικνύεται ότι ο λαός και το κίνημα «δεν θέλει» ή γενικά «δεν μπορεί» να αναμετρηθεί με την καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική λαίλαπα. Αλλά ότι προϋπόθεση για μια τέτοια πορεία είναι να ξεπεραστεί και να απορριφθεί από το λαό όχι μόνο το πλέγμα των συνδικαλιστικών ηγεσιών-εργατοπατέρων που έχει διαμορφώσει εδώ και δεκαετίες όρους ήττας και υποταγής για τους εργαζόμενους, αλλά μαζί με αυτό και οι πολιτικές γραμμές του συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης και της ηττοπάθειας που κυριαρχούν στην Αριστερά.
Ετσι, αναδεικνύεται ως αδιέξοδη για τα λαϊκά συμφέροντα και διαλυτική για τη μαζική πάλη η φιλοΕΕ, υποταγμένη στα όρια του συστήματος και καθοριζόμενη από κοινοβουλευτικές (αυτ)απάτες γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Που σταθερά επιδίωξε να μη συνδεθεί ο λαϊκός ξεσηκωμός με την κατεύθυνση της ανασύστασης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, με τις αριστερές και κομμουνιστικές ιδέες, αλλά να οδηγηθεί στις… κάλπες. Και που έφτασε από τις προεκλογικές υποσχέσεις για μια… ελέω Ολάντ «αριστερή κυβέρνηση» να συνομιλεί με τον Πέρες και να παραπέμπει την αντίσταση-ανατροπή των νέων μέτρων της σημερινής κυβέρνησης στις… επόμενες εκλογές.
Αντίστοιχα, το ότι οι αγώνες της προηγούμενης περιόδου δεν κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση των τροϊκανών και του κεφαλαίου δεν αποδεικνύει την «ήττα των αγώνων» γενικά, αλλά τα αδιέξοδα και την ήττα της γραμμής και της πρακτικής που προώθησε η ηγεσία του ΚΚΕ. Η οποία για να αποφύγει την εμπλοκή της με τις διαρκώς οξυνόμενες απαιτήσεις της ταξικής πάλης κατέφυγε στο «λαϊκή εξουσία εδώ και τώρα», που για να το εμφανίσει αληθοφανές το συνόδευσε με την «κατάργηση» της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Σε αυτή τη βάση βάφτισε «αγώνα» τις περιχαρακωμένες κομματικές κινητοποιήσεις και «ύποπτο» έως «επικίνδυνο» κάθε μαζικό νεολαιίστικο- λαϊκό ξεσηκωμό.
Ανάλογα θεωρούμε πως ηττήθηκαν, και οπωσδήποτε δεν μπορούν να οδηγήσουν σε νίκη τους λαϊκούς αγώνες, άλλες, εμφανιζόμενες ως ριζοσπαστικές, εναλλακτικές πολιτικές. Οπως η πολιτική κατεύθυνση–πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συγκροτείται στη βάση ενός προγράμματος μετάβασης σε έναν… άλλο καπιταλισμό μέσω «εκλογικών ανατροπών» και με την αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης να ανάγεται στην οικονομική -ακόμα και λογιστική διά της ΕΛΕ- διαχείριση του χρέους.
Η Πρωτοβουλία συγκροτήθηκε πριν από μερικούς μήνες με εκκινούσες δυνάμεις τις οργανώσεις του ΚΚΕ(μ-λ), του Μ-Λ ΚΚΕ και ανένταχτους αγωνιστές. Οι πρώτες ελπιδοφόρες παρουσίες της στην Αθήνα και σε μια σειρά πόλεις της χώρας και οι προσπάθειες παρέμβασής της στο κίνημα ανακόπηκαν εξαιτίας των διπλών εκλογών του περασμένου Μάη-Ιούνη. Κυρίως γιατί με βάση τις εκλογές αυτές επιβλήθηκε αναστολή σε κάθε κινηματική δραστηριότητα, καθώς όλες οι κυρίαρχες δυνάμεις –της πλειοψηφίας της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης- με εκβιασμούς και ψεύτικα διλήμματα απαίτησαν από το λαό να αναζητήσει τις απαντήσεις στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει μέσα στην κάλπη! Ωστόσο, ακόμα και σε αυτό το ιδιαίτερα άγονο και αρνητικό για τη λαϊκή υπόθεση εκλογικό πεδίο, οι δύο οργανώσεις που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία επιδίωξαν να υπερασπιστούν την κατεύθυνση της μαζικής λαϊκής πάλης, την ίδια τη βασική ανάγκη για τη συγκρότηση της Πρωτοβουλίας, με την κοινή εκλογική τους κάθοδο ως τέτοιες. Αυτή η κοινή εκλογική τους παρέμβαση δεν έγινε «στο όνομα» (ούτε βέβαια με το όνομα) της Πρωτοβουλίας ακριβώς για να διαφυλαχτεί η κινηματική και ευρύτερη πολιτική υπόσταση που πρέπει να αποκτήσει η Πρωτοβουλία. Μετά από αυτή την κατά βάση αντικειμενική παρένθεση στις προσπάθειες για τη διαμόρφωση-συγκρότηση της Πρωτοβουλίας και της δράσης της και με βάση όλα τα δεδομένα των μηνών που μεσολάβησαν, θεωρούμε πως είναι ακόμα πιο επιτακτικές οι αναγκαιότητες που ώθησαν στην αρχική συγκρότησή της. Θεωρούμε πως πρέπει να ενταθούν και να επιταχυνθούν οι προσπάθειες για μια ανοιχτή και πλατιά διαμόρφωσή της.
Η Πρωτοβουλία σήμερα τονίζει ξανά πως οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα την ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική πραγματικότητα, για να μπορέσει ο λαός και το κίνημα να ορθώσει απέναντί της τις απαντήσεις που απαιτούνται. Οι πλαστικές σφαίρες στη Μαδρίτη αλλά και στη Χαλκιδική, η έφοδος των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία, το μαζικό φονικό των απεργών-εργατών στη Ν. Αφρική, η περικύκλωση περιοχών και θαλασσών από τα αεροπλανοφόρα των ιμπεριαλιστών, τα κρατικά και παρακρατικά τάγματα εφόδου στη χώρα μας είναι μερικές μόνο, ενδεικτικές εκφράσεις της κλιμάκωσης της επίθεσης που προωθεί το σύστημα ενάντια σε λαούς και εργάτες. Οφείλουμε λοιπόν να αγωνιστούμε στη βάση και στην προοπτική της αναμέτρησης με την εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική θηριωδία. Δηλαδή οφείλουμε να αγωνιστούμε μέσα στο λαό και μαζί με το λαό ώστε η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και η νεολαία να συγκροτηθούν σε δύναμη πάλης, αντίστασης και ανατροπής αυτής της βαρβαρότητας. Σε δύναμη που θα μπορεί να σπάσει τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας, να συνδιαμορφώσει Αντιπολεμικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο Πάλης με τους λαούς της περιοχής. Σε δύναμη που θα μπορεί να ανατρέψει την αστική τάξη, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος στον τόπο του, με την εργατική τάξη στο τιμόνι για την οικοδόμηση μιας καινούριας κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής.
Σε αυτή τη βάση και κατεύθυνση η Πρωτοβουλία καλεί κάθε δύναμη και συλλογικότητα, κάθε ανένταχτο αγωνιστή που συμμερίζεται τις ανάγκες και τους στόχους για τους οποίους συγκροτείται να συμβάλει, να συνδιαμορφώσει και να συμμετέχει στην κεντρική-πανελλαδική της μορφοποίηση που θεωρούμε ότι είναι αναγκαία για την υπηρέτηση-προώθηση της πάλης. Ταυτόχρονα όμως όλες οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που αναφέρονται στην Πρωτοβουλία και εμπνέονται από αυτήν καλούνται να δράσουν αποφασιστικά και επίμονα, πολιτικά και κινηματικά, όπου ζουν, σπουδάζουν, δουλεύουν. Για να συνενωθούν και να συσπειρώσουν σε σχήματα αντίστασης και πάλης τη νεολαία και τον κόσμο της δουλειάς. Σε αναφορά με τις κατευθύνσεις της Πρωτοβουλίας αλλά και στη βάση των συγκεκριμένων δεδομένων που οι αγωνιστές έχουν και που υπάρχουν σε κάθε χώρο, γειτονιά, πόλη, περιοχή. Σε κάθε τέτοιο σχήμα χρειάζεται ανοιχτά και δημοκρατικά να συζητιούνται όλα τα πολιτικά ζητήματα που αφορούν και συνδέονται με την πάλη του για τα ειδικότερα, τοπικά ή κεντρικά μέτωπα πάλης. Να παλεύεται και να κατακτιέται η λογική και η πρακτική της στήριξης των σχημάτων στις δυνάμεις του λαού και της νεολαίας. Να ενισχύεται η αντιπαράθεση και η χειραφέτηση από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις του συστήματος, να απορρίπτεται η άτυπη ή τυπική λογική και πρακτική της «συνδιοίκησης»-σύμπλευσης με το κράτος, τους θεσμούς του, τους κάθε λογής παράγοντες. Να είναι κυρίαρχη και σταθερή η λογική και η πρακτική της Κοινής Δράσης και του Συντονισμού με κάθε δύναμη που αναφέρεται και δρα στο κίνημα ως αναγκαία προϋπόθεση για τη διαμόρφωση όρων νίκης στους αγώνες αλλά και για την ανάδειξη-συγκρότηση στοιχείων του πολιτικοκοινωνικού Αριστερού Μετώπου Αντίστασης - Διεκδίκησης - Ανατροπής που έχει ανάγκη η προοπτική της λαϊκής πάλης. Μια τέτοια, πανελλαδική και πολύμορφη, δικτύωση σχημάτων και εστιών αντίστασης - πάλης - αλληλεγγύης, ανοιχτή κάθε στιγμή στις αγωνιστικές διαθέσεις και αναζητήσεις των μαζών, με κύριο χαρακτηριστικό της την υπηρέτηση των απαιτήσεων της ταξικής πάλης και του κινήματος, επιδιώκουμε και καλούμε να διαμορφώσουμε!
Αξονες και στόχοι πάλης
Η Πρωτοβουλία δεν είναι και ούτε θέλει να γίνει όχημα παρουσίασης ενός ακόμα «πολιτικού σχεδίου», ενός ακόμα «μεταβατικού κυβερνητικού προγράμματος» για την «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας». Δεν διαλαλεί αλλά ούτε και υπαινίσσεται δυνατότητες «συνεννόησης» του λαού με τους ευρωπαίους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές, των εργατών και των εργαζομένων με το κεφάλαιο και την αστική τάξη. Δεν επιδιώκει να υπαγάγει τη λαϊκή οργή, τα κύματα αντίστασης και αγώνα, τα τεράστια ζητήματα επιβίωσης των εργατικών-λαϊκών μαζών σε σχέδια για έναν… φαρδύτερο «καπιταλιστικό μονόδρομο». Αντίθετα, η Πρωτοβουλία επιδιώκει και φιλοδοξεί να αναλάβει μέσα στην πάλη πολιτικό και κινηματικό ρόλο για να στεριώσει, να γίνει επίμονη και αποτελεσματική η λαϊκή-νεολαιίστικη αμφισβήτηση-οργή-αντίσταση. Δηλαδή να ενισχύσει και να βαθύνει τα πολιτικά-αγωνιστικά-κινηματικά χαρακτηριστικά και στοιχεία των κινητοποιήσεων και διεργασιών που συντελούνται μέσα στους εργαζόμενους και στη νεολαία, σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική βάση και κατεύθυνση.
Σε αυτή τη βάση, της ανάπτυξης των δυνατοτήτων της μαζικής πάλης και βέβαια παίρνοντας υπόψη της τον σημερινό πολιτικό-ταξικό συσχετισμό, διαμορφώνει και προκρίνει η Πρωτοβουλία τα ευρύτερα και άμεσα αιτήματα και στόχους πάλης.
Για την ανατροπή των Μνημονίων και όλων των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που επέβαλαν ΕΕ-ΔΝΤ-κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους.
Για την ανάπτυξη συνολικά του αγώνα ενάντια σε ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ, ενάντια στις αμερικανονατοϊκές βάσεις, για την έξοδο της χώρας από όλους τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς. Καμιά παραβίαση συνόρων. Οχι στον τεμαχισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας - Οχι στις ΑΟΖ - Καμιά συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ.
Για την αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη και πάλη με όλους τους λαούς της περιοχής, ενάντια στις απειλούμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τον εθνικισμό και τις διαιρέσεις των λαών. Εξω οι ιμπεριαλιστές και οι στόλοι τους από τη Μεσόγειο.
Ταξική ενότητα και ενιαία πάλη ελλήνων και μεταναστών εργατών - Μόνιμη και σταθερή δουλειά – ασφάλιση - συλλογικές συμβάσεις - πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους για όλο το διάστημα της ανεργίας.
Κάτω η φοροληστεία των λαϊκών μαζών. Να καταργηθούν τα χαράτσια (εισφορά αλληλεγγύης, τέλος επιτηδεύματος, ΔΕΗ). Δραστική μείωση των έμμεσων και άμεσων φόρων. Οχι στη μείωση του αφορολόγητου και την κατάργηση των φοροαπαλλαγών. Να μην πληρώσουν φόρο οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι απλήρωτοι εργαζόμενοι.
Δωρεάν και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλο το λαό. Οχι στην κατάργηση-τσεκούρεμα των προνοιακών επιδομάτων. Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα-θέρμανση-φαγητό και νερό. Λαϊκή διεκδίκηση – υπεράσπιση - αλληλεγγύη για τη ζωή των μαζών.
Κάτω τα χέρια από τη νεολαία! Δημόσιο δωρεάν σχολείο και σπουδές για όλους! Ελευθερίες και δημοκρατία σε σχολεία και σχολές - Να καταργηθεί το «σύμφωνο πρώτης απασχόλησης»-σύμφωνο δουλείας για τους νέους εργαζομένους.
Κάτω η κρατική τρομοκρατία και καταστολή - Να σταματήσουμε τα ρατσιστικά-φασιστικά πογκρόμ κράτους και παρακράτους. Να σταματήσουμε τις δολοφονίες μεταναστών εργατών. Οχι στο φασισμό και το ρατσισμό! Μαζική αποφασιστική υπεράσπιση του δικαιώματος της συγκέντρωσης-διαδήλωσης-απεργίας, του δικαιώματος στη μαζική πάλη των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων μαζών!
