Στη φετινή αυγουστιάτικη επίσκεψη τον Πέρες συνόδευε και ο ισραηλινός υπουργός Γεωργίας, ο οποίος είχε συνάντηση με τον έλληνα ομόλογό του. Ο Πέρες είχε διαδοχικές συναντήσεις, πέρα από τον Παπούλια, με το Σαμαρά και το Βενιζέλο, καθώς και μια ώρα συνάντηση με τον Τσίπρα που στο τέλος της δεν υπήρξαν ανακοινώσεις. Προηγήθηκε των συναντήσεων συνέντευξη του Πέρες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, ενώ η προεδρική επίσκεψη στόχευσε στη συνολική πολιτικοοικονομική και στρατιωτική αναβάθμιση των σχέσεων που στήνονται μεθοδικά ιδιαίτερα τα 2 με 3 τελευταία χρόνια σε μια σειρά τομείς.
Η ενέργεια που προβάλλεται σαν το κεντρικό ζήτημα της συνεργασίας στο γνωστό τρίγωνο Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα είναι σίγουρα το κρίσιμο ζήτημα, το οποίο άλλωστε συνδέεται με αυτό των ΑΟΖ και ουσιαστικά εμπλέκει τη χώρα μας και την Κύπρο στην ευρύτερη επικίνδυνη γεωπολιτική αντιπαράθεση της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Είναι ένα ζήτημα τα μεγέθη των σίγουρα αξιόλογων κοιτασμάτων τόσο στο ισραηλινό (δηλαδή παλαιστινιακό) Λεβιάθαν όσο και στα κυπριακά οικόπεδα της Αφροδίτης ή ακόμη και κάτω από τα λασποηφαίστεια νότια της Κρήτης, όπως επιμένουν οι Φώσκολος, Λυγερός και άλλοι υπέρμαχοι της ανακήρυξης των ΑΟΖ (πράγμα που πιθανότατα είναι στα κυβερνητικά σχέδια για το επόμενο διάστημα). Αξίζει να σημειώσουμε εδώ την τοποθέτηση του στρατηγικού αναλυτή Ν. Λυγερού στα «Επίκαιρα» (Νο 146), που ουσιαστικά χαρακτηρίζει εθνική προδοσία τη μη ανακήρυξη των ΑΟΖ, ενώ σε τηλεοπτική εκπομπή (κανάλι Κόντρα) τις ίδιες μέρες του Αυγούστου μιλούσε και για το στοίχημα της περιφρούρησής της με το πολεμικό ναυτικό ιδιαίτερα από την πλευρά του Καστελόριζου όπου υπάρχει σαφής αμφισβήτηση από την Τουρκία.
Μια σειρά αναλυτές, ειδικοί, εκπομπές και έντυπα σε Ελλάδα και Κύπρο θέτουν το ζήτημα των ΑΟΖ με τον γνωστό εθνικιστικό τάχα αέρα που έχει η αστική τάξη όταν νομίζει ότι ο άνεμος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων την ευνοεί. Ουσιαστικά δεν μιλάμε για εθνικιστικές φωνές, ούτε πολύ περισσότερο για πατριωτικές που μάλιστα νοιάζονται για τα συμφέροντα του λαού που ζει σ’ αυτή τη χώρα. Ολοι ξέρουν άλλωστε, με τέτοιο καθεστώς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τη γνωστή πολιτική λεηλασίας του κεφαλαίου στον πλούτο της χώρας και του ιδρώτα του λαού, ποιοι θα λεηλατήσουν τον όποιο ενδεχόμενο ορυκτό–ενεργειακό πλούτο. Η λεηλασία του χρυσού στη Χαλκιδική με όρους μάλιστα φασιστικής καταστολής των κατοίκων είναι ένα παράδειγμα. Αλλωστε, για να μην ξεχνιόμαστε, την ώρα που υπογείως αλλά και φωναχτά μεθοδεύονται επικίνδυνα παιγνίδια με τις ΑΟΖ στο όνομα των δισ. και τρισ. κυβικών φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται κάτω από τη θάλασσα και ξεπληρώνουν δύο φορές, σύμφωνα με το Φώσκολο, το χρέος, την ίδια ώρα το νέο μνημόνιο των 11,5 και βάλε δισ. δίνει τον τόνο για το μέλλον που περιμένει το λαό μας αν δεν καταφέρει σύντομα να δυναμώσει και να κάνει πιο αποτελεσματικές τις αντιστάσεις του.
Βλέποντας λοιπόν τα πράγματα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, δεν θα τσιμπήσουμε σε επικίνδυνους τσαμπουκάδες για τα νέα «πράσινα (μαύρα αυτή τη φορά) άλογα» των υδρογονανθράκων, όπως ήδη τσιμπάει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς μας. Γιατί κάθε άλλο παρά υπεράσπιση του πλούτου της χώρας γίνεται με την επικίνδυνη ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Κάθε άλλο παρά την ειρήνη και την ευημερία προάγουν οι επικίνδυνες σχέσεις που αναπτύσσει μεθοδικά η αστική τάξη με το φιλοπόλεμο στρατοκράτος του Ισραήλ, που η ίδια του η συγκρότηση και η ύπαρξη βασίζεται μονίμως στη βάρβαρη κατοχή, στις δολοφονίες, στον πόλεμο με όλους του τους γείτονες, την κατοχή πυρηνικών και τη στήριξη παρ' όλα αυτά των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών.
Δεν είχε ποτέ σχέση η Αριστερά της χώρας μας με τον αντισημιτισμό των φασιστών, μα ολόκληρος ο λαός μας ξέρει καλά τη φασιστική συμπεριφορά των σιωνιστών και κανένα Νόμπελ Ειρήνης στον Σ. Πέρες δεν καθαγιάζει στα μάτια του λαού μας τους σφαγείς του παλαιστινιακού λαού και τους αδίστακτους εκπροσώπους του ιμπεριαλιστικού μαντρόσκυλου της Μέσης Ανατολής που στις μέρες μας απειλεί ξανά ολόκληρη την περιοχή με ατέλειωτο μακελειό αν υλοποιήσει τα πλήγματα -που ωμά απειλεί ότι θα πραγματοποιήσει- κατά του Ιράν. Και το βρόμικο ρόλο του Ισραήλ και τους κινδύνους από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στη νοτιοανατολική Μεσόγειο ο λαός μας τους διαισθάνεται. Αλλωστε η σφαγή στη Συρία καλά κρατεί, οι στόλοι των ιμπεριαλιστών στη νοτιοανατολική Μεσόγειο συνωστίζονται και η απειλή για άπλωμα της κρίσης κάθε άλλο παρά είναι στον αέρα. Οι βάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο είναι ενεργές, ενώ οι ασκήσεις του Ισραήλ στον ελλαδικό χώρο διαδέχονται η μια την άλλη. Από τις ασκήσεις προσομοίωσης αεροπορικού πλήγματος στο Ιράν, φτάσαμε λίγο πριν από την επίσκεψη Πέρες σε ναυτική άσκηση με πραγματικά πυρά δύο πολεμικών πλοίων των σιωνιστών στο Αιγαίο τα οποία ελλιμενίστηκαν στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας. Αυτές τις μέρες, σύμφωνα με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» την Τρίτη 28/8, υπήρξε επίσκεψη κυβερνητικού κλιμακίου του Ισραήλ στην Αθήνα για ζητήματα άμυνας, ενώ το Ισραήλ πιέζει και ήδη έχει πετύχει κοινές περιπολίες ελληνικών και ισραηλινών πολεμικών πλοίων στα όρια της κυπριακής ΑΟΖ. Ολα αυτά συνθέτουν ήδη μια ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση, με άμεση εμπλοκή της χώρας μας στο κουβάρι του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, που πριν ή μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ βρωμά μπαρούτι. Σε κάθε περίπτωση ο λαός μας νιώθει να τον πνίγουν ήδη τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και όσο και αν τα τέτοια ή αλλιώτικα μεταβατικά σχέδια του αέρος ή απλά της κυβερνητικής προσαρμογής της Αριστεράς μας δεν βοηθούν στη συγκρότησή του άλλο τόσο δεν βολεύεται στην ιμπεριαλιστική μέγγενη που τον οδηγεί σε βαθιά φτώχεια, στον επίσημο και ανεπίσημο φασισμό και στην απειλή του πολέμου.
Να γιατί ο Σ. Πέρες, παρά το νόμπελ Ειρήνης (όμοιο με αυτό του Κίσινγκερ), ήρθε στην Αθήνα στις 6 ως 8 Αυγούστου, μέρες που δύσκολα θα έβρισκε μπροστά του μαζικές διαδηλώσεις. Για τον ίδιο λόγο άλλωστε ο Νετανιάχου πριν από δύο χρόνια συνάντησε τον Γ. Παπανδρέου στις 16 Αυγούστου. Ομως είναι γεγονός πως μπροστά στο στρίμωγμα και το αδιέξοδό της η αστική τάξη γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνη στις επιλογές της. Σίγουρα για το Ισραήλ το καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης μέσω Κύπρου και Ελλάδας με την Ευρώπη είναι σημαντικό, όπως και ο σχεδιαζόμενος ανάλογης διαδρομής αγωγός αερίου ή ο σταθμός υγροποίησης στην Κύπρο και η μεταφορά του LNG στην Ευρώπη με πλοία που ήδη ετοιμάζουν έλληνες εφοπλιστές. Ομως όλα αυτά εμπλέκονται στο γενικότερο σκάκι του ενεργειακού πολέμου που δεν διεξάγεται μεταξύ μονοπωλίων και πολυεθνικών με όρους οικονομικού πολέμου, αλλά μεταξύ ιμπεριαλιστικών κρατών που στηρίζουν τα μονοπώλια και με όρους οξύτατου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που καταστρέφει ήδη χώρες και λαούς της ευρύτερης περιοχής χρόνια τώρα.
Πλέον, από την πλευρά του συστήματος μιλάνε για τη γεωπολιτική διάσταση στην αντιμετώπιση ειδικά της ελληνικής κρίσης. Τα πράγματα γίνονται εξόχως αποκαλυπτικά μέρα με τη μέρα και ταυτόχρονα όμως και εξόχως επικίνδυνα. Οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες του λαού μας διαμορφώνουν συνεχώς όρους λεηλασίας του λαού και της χώρας και ταυτόχρονα μας εμπλέκουν σε επικίνδυνες περιπέτειες. Από κάθε άποψη μεθοδεύουν την κλιμάκωση της επίθεσης και το σφίξιμο των δεσμών της εξάρτησης.
Από την πλευρά του λαού, παρά την εκλογική και μετεκλογική καλοκαιρινή αδράνεια, η οργή φουντώνει. Είναι σίγουρο πως για την ώρα λίγοι από την Αριστερά θα τολμήσουν ν’ αναμετρηθούν με ταξικούς όρους τόσο με τον κοσμοπολιτισμό της υποτέλειας που τους οδηγεί μέχρι σε συναντήσεις με τον Πέρες όσο και με εθνικοπατριωτικές αταξικές κατευθύνσεις που πάλι, αν μιλάμε για την Ελλάδα ή την Κύπρο, π.χ., πατάνε ή τουλάχιστον ποντάρουν σε κάποιους προστάτες. Μιας και μιλάμε για την Αριστερά μας, τέτοιες κατευθύνσεις είναι απλώς του αέρος με στόχο -όσο αυτό μπορεί να συμβαίνει- την καλλιέργεια αυταπατών.
Ομως όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο. Μόνο που δεν μπορούμε να περιμένουμε να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα που περιγράφουμε για να δικαιωθούμε. Οσο ο λαός μας αντιστέκεται μπορεί να ελπίζει. Είναι ήδη υπολογίσιμος και ήδη καταλαβαίνει πολλά. Σίγουρα χρειάζονται πολύ περισσότερα. Η κατανόηση της οργανικής σχέσης της πάλης για μεροκάματο, σπουδές, περίθαλψη κ.λπ. με την πάλη για δημοκρατία και ειρήνη που συνδέονται και πολιτικοποιούνται στην πάλη για να σπάσουμε τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης είναι κρίσιμο ζήτημα σήμερα για τη συγκρότηση των λαϊκών αντιστάσεων. Και σίγουρα δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και λύσεις έξω από σύγκρουση με τους ντόπιους και ξένους δυνάστες του λαού.
Για όλους αυτούς ο εχθρός λαός πρέπει να κρατηθεί μακριά από τις ξεκάθαρα αντιδραστικές λύσεις που μαγειρεύονται και οι όποιοι πρόθυμοι για κυβερνήσεις πρέπει να δώσουν ξανά και ξανά εξετάσεις και εγγυήσεις. Σίγουρα πολύς κόσμος στην Αριστερά τα σιχαίνεται όλα αυτά, αλλά αυτό δεν φτάνει. Πρέπει χωρίς καθυστέρηση να εμπιστευτούμε το λαό και τους αγώνες του, να είμαστε θαρρετά παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, μέσα σ’ αυτούς, υπερασπιζόμενοι αποφασιστικά την ταξική αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση που τόσο έχει υπονομευτεί από την Αριστερά μας και άλλο τόσο είναι ανάγκη ζωής και προοπτικής του λαού μας να ενισχυθεί!
