Δεν έχει τέλος η επίθεση της εργοδοσίας στον Κιολεΐδη

Έξι νέες απολύσεις ανακοίνωσε η εργοδοσία στο εργοστάσιο Κιολεΐδη στις 4 Σεπτέμβρη, μετά τις 6 προηγούμενες στη διάρκεια της αναγκαστικής άδειας άνευ αποδοχών που είχε επιβάλει στους εργάτες.
Με τις 12 απολύσεις εργατών η εργοδοσία στον Κιολεΐδη θέλει να επιβάλει σιγή νεκροταφείου και υποταγής, σε όλους τους εργάτες του εργοστασίου, όσον αφορά τα αντεργατικά της σχέδια. Δεν έφτανε η εκ περιτροπής εργασία που είχε επιβάλει, τα απλήρωτα μεροκάματα για τα οποία χρειάστηκε να κινητοποιηθούν οι εργάτες για να πληρωθούν, επέβαλε ακόμα πιο σκληρό μέτρο, με το κλείσιμο του εργοστασίου για 40 ημέρες με τη δήθεν σύμφωνη γνώμη των εργατών. Αυτή τη «συμφωνία» την απέσπασε η εργοδοσία με εκβιασμούς και απειλές και αναγκάστηκαν να την «αποδεχθούν» οι περισσότεροι για να μη βρεθούν στην κόλαση της οριστικής και μόνιμης ανεργίας, όπως χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί τους. Υπήρχαν όμως και αυτοί που αντιστάθηκαν, που αρνήθηκαν να υποχωρήσουν, όπως είχαν αρνηθεί την ελαστική εργασία και τη μη καταβολή των δεδουλευμένων. Και γι' αυτούς ήρθε η ώρα της τιμωρίας για να μη «χαλάσουν» και τους άλλους εργάτες.

Η προκήρυξη που κυκλοφόρησε η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Εργαζόμενων και Ανέργων Μαγνησίας και μοιράστηκε στο εργοστάσιο γράφει: «Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι είναι σε μεγάλο κίνδυνο. Η αποδοχή του εκβιασμού "ή δουλεύεις με καθεστώς δούλου ή στην κόλαση της ανεργίας" είναι μία σκληρή πραγματικότητα και για όσους δουλεύουν και για όσους είναι άνεργοι. Τη δύναμη που έχει η εργοδοσία να επιβάλλει συνθήκες γαλέρας στα εργοστάσια και σε όλους τους εργασιακούς χώρους δεν την παίρνει μόνο από το ότι έχει τα "κλειδιά" στα χέρια της, ότι έχει τις αστικές κυβερνήσεις και όλο τον κρατικό μηχανισμό στη "δούλεψή" της, ότι την ίδια πολιτική επιβάλλουν το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές σε όλους τους λαούς της Γης και όταν αντιστέκονται δεν διστάζουν να τους πυροβολούν και να τους σκοτώνουν, όπως τους απεργούς ανθρακωρύχους στην Νότια Αφρική, πιο πολύ από όλα αυτά όμως, κεφάλαιο και εργοδοσία παίρνουν δύναμη από την αδυναμία των εργατών.
Από ότι δεν είναι οργανωμένοι σε εργοστασιακά, τοπικά και κλαδικά σωματεία. Από το ότι κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα οι πολιτικές της υποταγής στα κυβερνητικά και εργοδοτικά συμφέροντα. Από το ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τη διάσπαση και τον κατατεμαχισμό ανάμεσα στους εργάτες που επιβάλλεται για λόγους στενής κομματικής σκοπιμότητας. Από ότι έχουν επιβληθεί οι λογικές της ανάθεσης και των "ειδικών" στον συνδικαλισμό, την πολιτική και τους αγώνες.

Για τους εργάτες του Κιολεΐδη δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της οργάνωσής τους σε σωματείο, του συντονισμού με τους εργάτες και τα σωματεία άλλων εργοστασίων κλαδικά και τοπικά. Η απαίτηση να πάρει πίσω η εργοδοσία τις απολύσεις δεν φτάνει μόνο μέχρι τα γραφεία της επιθεώρησης εργασίας και την πόρτα των δικαστηρίων, αλλά πρέπει να ξεσηκωθεί ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης στους απολυμένους από τους εργαζόμενους και τον λαό της Μαγνησίας.
Να πάρουν πίσω τις απολύσεις. Όχι στον εργασιακό μεσαίωνα. Δουλειά με δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες.