Λίγο μετά την ταραγμένη από την αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού μας δεκαετία του '70, που συντάραξε τα αστικά και ρεφορμιστικά επιτελεία, τη φιλοευρωπαϊκή πολιτική της εξάρτησης στήριξαν ανοικτά τόσο το αρχικά απείθαρχο αστικό ΠΑΣΟΚ όσο και η ρεφορμιστική Αριστερά. Σαφώς και με ιδιαίτερο πάθος η ευρωκομμουνιστική του Κύρκου τότε, αλλά και σύμπασα μετά το '87 στα χρόνια του ενιαίου Συνασπισμού που συμπεριλάμβανε και τη σημερινή λάβρα «κομμουνιστική» ηγεσία του ΚΚΕ.
Να πώς φθάσαμε σήμερα στη διάλυση και στα μεγάλα προβλήματα που μπαίνουν για την ανασυγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος, μόνου ικανού να φρενάρει τη βάρβαρη επίθεση που απειλεί τη ζωή και το μέλλον του λαού μας. Φθάσαμε στο σημείο ο λαός να φοβάται και να εκβιάζεται συστηματικά μη τυχόν και βρεθεί έξω από την ευρωζώνη, το ευρώ και την ΕΕ. Παρ' ότι στα έργα και στις ημέρες του ευρώ και της ΕΕ είναι ήδη το ρήμαγμα της υπαίθρου και το στοίβαγμα στις μεγαλουπόλεις, της ανεργίας πλέον, η αποβιομηχάνιση της χώρας και η μετατροπή της σε τουριστικό θέρετρο από τα μονοπώλια της ελεύθερης ευρωπαϊκής αγοράς, η καταχρέωσή της από τις ανισότιμες συναλλαγές, αλλά και από τη ρεμούλα και την έλλειψη κάθε εθνικού παραγωγικού σχεδιασμού από τους ΕΟΚανθρώπους του αστικού «εκσυγχρονισμού», η ισοπέδωση των βασικών εργατολαϊκών κατακτήσεων που επιταχύνεται ιλιγγιωδώς τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά καλά κρατεί σαν κατεύθυνση από την αρχή της ένταξης, ειδικά στο ευρώ και στην ευρωζώνη. Παρ' όλα αυτά, η ξενόδουλη αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά της αφεντικά μπορούν και τρομοκρατούν τον λαό συνδέοντας την έξοδο από το ευρώ με πλήρη χρεοκοπία, παρ' ότι είναι ήδη σε εξέλιξη εσωτερική στάση πληρωμών με οδυνηρές συνέπειες για τον λαό.
Ας όψεται η Αριστερά μας, που ακόμη και σήμερα, συνεχίζει στην ίδια γραμμή. Από τη μια ο αντιφατικός ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαφημίζεται πως με την πολιτική του εγγυάται τον ευρωμονόδρομο, ενώ οι ντούροι κομμουνιστές του ΚΚΕ δεν βλέπουν καμιά ανάγκη αντιιμπεριαλιστικής συγκρότησης του λαού και επιλέγουν το σεχταρισμό προκειμένου να μην παίζουν με το επικίνδυνα πυρακτωμένο στις μέρες μας πεδίο της ταξικής πάλης…
Η πάλη ενάντια στην εξάρτηση συγκροτεί τα μέτωπα της λαϊκής πάλης
Είναι λοιπόν αναγκαίο να μιλήσουμε ξανά με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο αλλά και με ταξική σαφήνεια για τα ζητήματα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, που δεν κρύβεται πια, πως καθορίζουν τόσο τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα όσο και το σύνολο των ζητημάτων που αφορούν τη ζωή και το μέλλον του λαού μας.
Να μη διστάσουμε να συγκρουστούμε ανοικτά και με τον πιο αποφασιστικό τρόπο με τις φανερές πλέον φιλοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να εμφανίζονται σαν Αριστερά και να ψαρεύουν στα θολά νερά. Αλλά και με αυτούς που, είτε με τροτσκιστικές ιδεοληψίες είτε με σύγχρονες αστικές θεωρίες, σαν αυτή της παγκοσμιοποίησης ή των ολοκληρώσεων, θεωρίες που άνθισαν πριν από μερικά χρόνια, είτε απλά με θολά και ασαφή σεχταριστικά οχήματα σαν το ΚΚΕ, προσφέρουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ τα θολά νερά για να αρμενίζει δρώντας διαλυτικά για το μαζικό κίνημα.
Όχι, κάθε άλλο παρά έχουμε κάποιο βίτσιο με ενδοαριστερό εμφύλιο. Είμαστε με την κοινή δράση γιατί είναι απαραίτητη για τη λαϊκή αντίσταση και το έχουμε δείξει όπου έχουμε μπορέσει. Όμως ο συμβιβασμός με απόψεις που αποπροσανατολίζουν το μαζικό κίνημα δίνει αέρα στα πανιά των δυνάμεων του συστήματος, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Καμμένος, Χρυσή Αυγή, που ανοικτά υπηρετούν με τον πιο αντιδραστικό τρόπο, όλοι τους και ο καθένας χωριστά, την πολιτική του επικίνδυνου πια αλυσοδέματος της χώρας με τα ιμπεριαλιστικά δεσμά με ταυτόχρονη εξαθλίωση του λαού. Δεν θα το αναπτύξουμε σε αυτό το άρθρο, μα σίγουρα χρειάζεται να γίνει ξεκάθαρο και κατανοητό στον καθένα πως οι αγώνες σε κάθε μέτωπο της λαϊκής πάλης για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του λαού μας ενισχύονται και αποκτούν αποφασιστικότητα και δυναμική νίκης μόνο όταν καταφέρνουν να παίρνουν θέση ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Ταυτόχρονα η κατάκτηση του πολιτικού στόχου, της ανατροπής της εξάρτησης από το μαζικό κίνημα, διαμορφώνει όρους, συμμαχίες και συσχετισμούς για τις αναγκαίες πραγματικές συγκρούσεις που μπορούν να διασφαλίσουν την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού μας.
Η γεωπολιτική διάσταση στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης
Στην περίπτωση της χώρας μας η σύνδεση της κρίσης με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό σε σχέση αλληλοτροφοδότησης ήταν έκδηλη από την αρχή. Ο συμβιβασμός ΗΠΑ - ΕΕ στο πλαίσιο της τρόικας αποτελεί τη βάση αναζήτησης ενός νέου συμβολαίου μοιράσματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, πάντα στο πλαίσιο της Δύσης, αλλά στη βάση των νέων γεωπολιτικών δεδομένων της περιοχής όπως αυτά εξελίσσονται στο πεδίο του πυρακτωμένου ανταγωνισμού και της γενικευμένης κρίσης του συστήματος.
Παρ' ότι η κρίση στη χώρα μας δεν είναι μόνο ή κυρίως οικονομική όπως εμφανίζεται, είναι γεγονός πως μιλάμε πλέον για μια κατεστραμμένη οικονομία από τις πολιτικές της τρόικας και σαν κατάληξη του ΕΟΚικού παραδείσου που πράγματι ήταν παράδεισος για το κεφάλαιο και εξακολουθεί να είναι για βασικές μερίδες του. Φυσικά από την πλευρά μας δεν αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με όρους συνωμοσίας του ΓΑΠ ή κάποιων άλλων. Ούτε φυσικά η τρόικα είχε στόχο την καταστροφή, παρ' ότι όντως ήταν γνωστό ότι η συνταγή σκοτώνει. Όμως η συνταγή ήταν ταξικά αναγκαία! Άλλωστε για ανάλογα ταξικά αναγκαίους λόγους η παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας εξελισσόταν χρόνια πριν. Αξίζει μάλιστα να θυμίσουμε πως, πριν φθάσουμε στην «καταστροφή», εισπράχτηκαν πολλές εκατοντάδες δισ. από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο που, μαύρα και άσπρα, συνεχίζουν να κρύβονται σε ασφαλή καταφύγια και δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν όταν αρχίσει το πλιάτσικο. Και βέβαια η «καταστροφή» είναι προφανώς καταστροφή για τον κόσμο της δουλειάς και τα δικαιώματά του, μα είναι κοσμογονία εφόσον διασφαλίζεται ο έλεγχος και η σταθερότητα από τους ισχυρούς της Δύσης και δημιουργία ενός μικρού έστω Ελντοράντο μελλοντικών κερδών σε κάποιους τομείς.
Το ζήτημα για μας είναι για ποια σταθερότητα μιλάνε οι εκπρόσωποι του συστήματος, ποιος ο ρόλος της χώρας στο πλαίσιο αυτής της σταθερότητας και τι θα σημάνουν όλα αυτά για τη ζωή του λαού. Θα θυμίσουμε εδώ για να δείξουμε αυτό που αναφέραμε πως η κρίση δεν είναι αμιγώς ούτε κυρίως οικονομική, την περίπτωση Καραμανλή. Όχι, δεν κοιμόταν ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης, ούτε είχαν φιλολαϊκές προθέσεις όταν έλεγαν μέχρι τις αρχές του 2009 πως η οικονομία της χώρας είναι θωρακισμένη και δεν φοβάται την παγκόσμια κρίση. Ποντάριζαν τότε σε κάποια γεωπολιτικά δεδομένα, όταν ευρύτερα στο πλαίσιο της αστικής τάξης μιλούσαν για ενεργειακό κόμβο και διαμετακομιστικό κέντρο που θα αναβάθμιζε από κάθε άποψη τη χώρα κ.λπ. Όμως ο Μπράιζα έγινε πολύ σαφής τότε για τα όρια ανοχής των ΗΠΑ και έτσι τα ρωσογερμανικά σχέδια που τα καλόβλεπε και ο Μπερλουσκόνι και άλλοι της ΕΕ δεν περπάτησαν. Η Βουλγαρία μπλοκάρισε τη συμφωνία για τους ρώσικους αγωγούς που ήταν τότε έτοιμοι για υλοποίηση, ενώ ο Γ. Παπανδρέου, πριν εκλεγεί καν, μιλούσε για κίνδυνο ρύπανσης του Αιγαίου. Οπωσδήποτε για τους οπαδούς της πράσινης οικονομίας του ΓΑΠ κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί με μη ρώσικους αγωγούς που ξανά σχεδιάζονται κόντρα στον South Stream ή από τις νέες πηγές και κυρίως τους νέους δρόμους μεταφοράς μέσω του τριγώνου Ισραήλ - Κύπρος - Ελλάδα.
Σίγουρα και ο Καραμανλής ποντάριζε για λογαριασμό της αστικής τάξης σε σχεδιασμούς που δεν προέκυψαν, μα εν τω μεταξύ και ακριβώς λόγω της σύνδεσής της με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό η κρίση βάθαινε απότομα και ανεξάρτητα από ανικανότητες ή εκδουλεύσεις ήρθαν τα μνημόνια και η κρίση στη χώρα δημιουργεί πλέον τα δικά της δεδομένα. Δεδομένα που σίγουρα δεν θα μπορούσαν να έχουν σχεδιαστεί από καμιά μεριά. Όμως και η κρίση από την αρχή όπως ομολογούνταν έγινε ευκαιρία για το κεφάλαιο και τα δεδομένα κάθε στιγμή τα χειρίζονται οι ιμπεριαλιστές ανάλογα με τον συσχετισμό που διαθέτουν και οι ντόπιοι καρχαρίες λυσσομανούν στα λαϊκά δικαιώματα και προσαρμόζονται σε αυτά τα δεδομένα για να εφορμήσουν όταν δοθεί το σάλπισμα για το ρεσάλτο, όπως λέει το «Ποντίκι» στις 6 Σεπτεμβρίου.
Αναφέρεται στο σχετικό άρθρο το «Ποντίκι» στο ρεσάλτο για τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στο πλαίσιο του ενεργειακού τους ανταγωνισμού. Σε άρθρο στην προηγούμενη Π.Σ. αναφερθήκαμε στην επικίνδυνη εμπλοκή της αστικής τάξης στα αμερικανονατοϊκά σχέδια μέσω της συμμαχίας με το Ισραήλ. Σχέδια που δημιουργούν τριβές και συγκρούσεις και στο πλαίσιο της δυτικής συμμαχίας και σίγουρα δεν αφορούν τον ενεργειακό ανταγωνισμό που διεξάγεται με οικονομικούς όρους στο πλαίσιο μιας ελεύθερης αγοράς. Αυτά τα χαρούμενα δεν λέγονται καν και από κανέναν πια. Ο ανταγωνισμός είναι άγριος και διεξάγεται (εδώ και χρόνια άλλωστε) με όρους ιμπεριαλιστικούς όπως είθισται να συμβαίνει στον κόσμο που ζούμε. Να λοιπόν γιατί πέρα από τη βαθιά φτώχεια που θεωρείται δεδομένο απ’ όλους τους προστάτες (το είπε και ο Πέρες στο «Mega») ότι πρέπει να υποστεί ο λαός μας, ούτε τα ζητήματα της ειρήνης και της δημοκρατίας είναι δεδομένα εφ' όσον αργεί η συγκρότηση του λαϊκού κινήματος να φτάσει στα επίπεδα που απαιτούν οι περιστάσεις. Είναι και ο λαός και η χώρα μας αναλώσιμοι από κάθε άποψη μέσα ή έξω από την ΕΕ εφ' όσον καθυστερεί η συγκρότηση της λαϊκής πάλης σε ανώτερο επίπεδο. Αυτή η συγκρότηση που σίγουρα έχει τις απαιτήσεις της θα δώσει τεράστια δυναμική στο κίνημα γιατί απλά θα εμπνέει εμπιστοσύνη, θα είναι στέρεα και θα ξέρει πού πάει.
Γνωρίζουμε πως αυτή τη στιγμή όλα αυτά φαντάζουν μη ρεαλιστικά ή τουλάχιστον μακρινά. Σίγουρα είναι δύσκολα και απαιτούν πράγματα από κάποιους της Αριστεράς, μα ας ελπίσουμε η πραγματικότητα γρήγορα να αποκαλύψει σε ακόμη περισσότερους αυτή την ιστορική αναγκαιότητα για το μέλλον του λαού και της χώρας μας.
Η πρόσφατη συζήτηση για έξοδο από την ΕΕ
Αναφερθήκαμε στην αρχή του άρθρου για τον εκβιασμό του «σουταρίσματος» από την ΕΕ, ωστόσο πέρα από τον εκβιασμό υπάρχει και πραγματική συζήτηση για κάτι τέτοιο εδώ και καιρό. Από οικονομική άποψη τα δεδομένα πλέον είναι τέτοια που δίνουν ατράνταχτα επιχειρήματα στους οπαδούς του λεγόμενου GREXIT.
Είναι πλέον φανερό πως οι οπαδοί της παραμονής στο ευρώ που επικρατούν μετά τη σαφή τοποθέτηση της Μέρκελ, χρησιμοποιούν ανοικτά πια γεωπολιτικά επιχειρήματα. Ο Αθανάσιος Έλλις στην «Καθημερινή» της Κυριακής 9-9 αναφέρει: «Η κρίση χρέους στην Ελλάδα μονοπωλεί τη διεθνή ειδησιογραφία την τελευταία διετία. Όλες οι αναλύσεις επικεντρώνουν αποκλειστικά στα ελλείμματα και το τεράστιο χρέος της χώρας που "απειλεί" την ευρύτερη ευρωπαϊκή οικονομία. Όμως η μονοδιάστατη αυτή προσέγγιση αγνοεί το εύλογο ερώτημα αν η Ευρώπη και η Δύση γενικότερα "αντέχουν" μια πολιτικά ασταθή και οικονομικά αδύναμη χώρα στο πολιτικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό σταυροδρόμι της Ανατολικής Μεσογείου, τη στιγμή μάλιστα που η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται σε αναβρασμό, από τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις στη Συρία, μέχρι το ενδεχόμενο ισραηλινής επίθεσης κατά του Ιράν». Παρακάτω μας παραθέτει δηλώσεις υψηλόβαθμων Γερμανών παραγόντων: «Κοιτάξτε τον χάρτη και δείτε πού βρίσκεται η Ελλάδα. Πρέπει να ανοίξουμε το ντιμπέιτ για την Ελλάδα πέραν των καθαρά οικονομικών κριτηρίων» λέει ο αντιπρόεδρος των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών, Μιχαέλ Μάιστερ. Προβληματισμό για αποσταθεροποίηση της ήδη εύθραυστης Α. Μεσογείου εξέφρασε και ο Άρμιν Λάσετ, μέλος του κόμματος της Μέρκελ, εκτιμώντας πως «σε ένα τέτοιο σενάριο η Ρωσία είναι σε ετοιμότητα να δώσει δισ. ευρώ στην Ελλάδα» για να συμπληρώσει πως «κρίνονται πολύ περισσότερα πράγματα από το ερώτημα αν η Ελλάδα ανταποκρίνεται ή όχι στα κριτήρια του προγράμματος». Σε ανάλογο πνεύμα ο επικεφαλής της ένωσης εργοδοτικών συνδέσμων της Γερμανίας και πρώην υφ. Οικονομικών, ο Ραϊγχαρντ Γκένερ, υποστήριξε ότι «η βοήθεια στην Ελλάδα είναι απαραίτητη λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας αυτής για την ΝΑ Ευρώπη και τη Μεσόγειο». Ο Έλλις αναφέρεται και στο ισραηλινό ενδιαφέρον για τα ελληνικά πράγματα και στο ενδιαφέρον συνολικά της Δύσης για τους νέους ενεργειακούς δρόμους που ανοίγονται μέσω Ελλάδας. Γενικότερα μια σειρά δημοσιεύματα με βάση τις υπόγειες και φανερές κινήσεις όλων των πλευρών γίνονται αποκαλυπτικά. Δυστυχώς τέτοια δημοσιεύματα δεν είναι συχνά στον τύπο της Αριστεράς. Όμως η ανησυχία στον λαό μας είναι δεδομένη και είναι κρίσιμη αναγκαιότητα να υπάρξει αριστερή ταξική τοποθέτηση σε μια σειρά σχετικά ζητήματα. Από τις ΑΟΖ μέχρι το κρίσιμο ζήτημα της ανάπτυξης σχέσεων φιλίας, αλληλεγγύης και αντιιμπεριαλιστικής ενότητας με τους γύρω λαούς.
Η σταθερότητα που επιδιώκουν οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αφορά σταθερότητα του ελέγχου τους. Όμως η ειρήνη, η δημοκρατία και η πρόοδος του λαού μας δεν διασφαλίζονται με τη συνεργασία της αστικής τάξης με το δολοφονικό Ισραήλ, ούτε με τα μνημόνια που δεν τελειώνουν ούτε με τις ΑΟΖ ούτε με τις ΕΟΖ. Ούτε βέβαια μας πείθει ο Δένδιας και ο Παυλόπουλος οι οποίοι προσπαθούν να διαχωριστούν κάπως από τα ανεπίσημα τάγματα εφόδου του επίσημου Ξενίου Διός που αποκαλύπτει τον ελεεινό πολιτισμό της βαρβαρότητας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη αστική τάξη. Μια αστική τάξη που παραμένει ξενόδουλη και ανοικτός εχθρός των ξένων και ντόπιων παραγωγών του πλούτου. Μόνο με την ταξική αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση μπορεί ο κόσμος της δουλειάς στη χώρα μας να υπερασπιστεί τη ζωή του απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα των ντόπιων και ξένων δυναστών του που επελαύνει.
