Ετοιμάζουν άμεσα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για απαγορεύσεις και καταστολή των διαδηλώσεων!

Επείγεται η νέα τρικομματική συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ να περάσει την επίθεσή της σε ανώτερο κατασταλτικό και νομοθετικό επίπεδο απέναντι στις μορφές πάλης του λαού μας. Δεν αρκούν, βλέπετε, τα ΜΑΤ και τα χημικά, οι oμάδες ΔΙΑΣ – ΔΕΛΤΑ κι οι ασφαλίτες, οι προσαγωγές και οι συλλήψεις, το κλίμα τρομοκράτησης, η συκοφάντηση ή η αποσιώπηση των ΜΜΕ, τα νέα σχέδια και οπλικά συστήματα που κάθε φορά ετοιμάζουν. Ο φόβος του συστήματος μπροστά σ΄ ένα αυριανό λαϊκό ποτάμι αντίστασης απαιτεί άλλη αντιμετώπιση. Πιο «αναβαθμισμένη», πιο σκληρή, πιο νομότυπη.
Ετσι, ενώ δεν πέρασε ούτε ένας μήνας από τη δημοσιοποίηση των σχεδίων «αναδιάρθρωσης της ΕΛΑΣ και των ομάδων ΔΙΑΣ» και την ανακοίνωση της χρήσης εκτοξευτήρων νερού υπό ισχυρή πίεση («αυρών») –δήθεν προς αντικατάσταση των χημικών, που θα χρησιμοποιούνται… παράλληλα- απέναντι στους διαδηλωτές, ενώ ήδη χρησιμοποιήθηκαν πλαστικές σφαίρες για να χτυπηθούν οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι στις Σκουριές της Χαλκιδικής (9/9), ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Δένδιας, δηλώνει ευθαρσώς σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ, στις 11/9, την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει τις επόμενες ημέρες σε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (χωρίς, δηλαδή, να συζητηθεί και να ψηφιστεί στη Βουλή) η οποία θα θέτει νέους «όρους περιορισμού» (sic) των διαδηλώσεων. Και την ανάλογη αντιμετώπιση των διαδηλωτών, προφανώς, σε περίπτωση… μη συμμόρφωσής τους. Ο Δένδιας και η κυβέρνηση, μιλώντας για το… απαράδεκτο των… 150, των 50 ή και των 30 (!!!) ατόμων που «κλείνουν τους δρόμους» -και υποτιμώντας τη νοημοσύνη του λαού μας- στοχεύουν στους χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, σαν κι αυτούς που πλημμύριζαν τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας (όπως κι όλης της χώρας) ειδικά τα τελευταία χρόνια. Στις γενικές απεργίες, στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες, σε αγώνες εργαζομένων και κατοίκων, σε διαδηλώσεις της νεολαίας ή των μεταναστών. Γιατί εμείς τέτοιες διαδηλώσεις είδαμε κι όχι κάποιων… δεκάδων!!! Γιατί η 12η Φλεβάρη στην Αθήνα -για να πάρουμε το τελευταίο παράδειγμα- για την οποία όταν αναφέρονται, κυβέρνηση και ΜΜΕ, εστιάζουν στις «ζημιές», ήταν μια παλλαϊκή, πολύωρη κινητοποίηση που «έπρεπε» να διαλυθεί. Οπως και τόσες άλλες πρωτύτερα. Γιατί αυτές ακριβώς οι διαδηλώσεις, όπου ο λαός βρίσκεται μαζικά στους δρόμους, διεκδικεί κι αντιστέκεται, είναι που τρομάζουν το σύστημα, την κυβέρνησή του και τα ξένα αφεντικά τους. Και γι’ αυτό τις έχει ήδη αντιμετωπίσει με την ανάλογη καταστολή και βία.
Σε μια προσπάθεια «δικαιολόγησης» των αποφάσεων που θα πάρει η κυβέρνηση –σε συνεργασία και συνενοχή και με τη λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση- επιστρατεύτηκε και η θεωρία των «άκρων». Ετσι, στην ίδια συνέντευξη στη ΝΕΤ, ο Δένδιας εξισώνει τους αγωνιστές κατοίκους των Σκουριών Χαλκιδικής, που παλεύουν ενάντια στα επιζήμια μεταλλεία χρυσού, με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, τα «τάγματα εφόδου» της και την εγκληματική, αντιλαϊκή τους δράση. Οι δίκαιοι λαϊκοί αγώνες (κι όχι μόνο, οι πολιτικοί χώροι!) χαρακτηρίζονται ως «ακραίοι» που πρέπει να αντιμετωπιστούν απ’ το «κράτος δικαίου» και το… «δημοκρατικό πολίτευμα», όπως ονομάζουν την πολιτική διαχείριση του ταξικού, αντιλαϊκού και εκμεταλλευτικού τους συστήματος.
Από κοντά ήρθε κι η πρόταση στη Βουλή την επόμενη μέρα (12/9) του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, Αθανασίου, για το χαρακτηρισμό της χρήσης της «κουκούλας» στις διαδηλώσεις (αυτής που κρύβει τα χαρακτηριστικά του προσώπου) ως «ιδιώνυμο αδίκημα». Δηλαδή, άσχετα απ΄ το αν έχει διαπραχθεί κάποιο αδίκημα, και μόνο με την «υπόνοια» της προετοιμασίας του! Βεβαίως, όπως γίνεται και με τον λεγόμενο «κουκουλονόμο», θα ενοχοποιείται και θα ποινικοποιείται και η κάλυψη προσώπου απ’ τους διαδηλωτές με χειρουργικές μάσκες ή μαντίλια, για προστασία απ’ τα χημικά αέρια της αστυνομίας.
Τα μαύρα αυτά σχέδια κι επιδιώξεις των «από πάνω» και της διαχείρισής τους πρέπει να βρουν αντιμέτωπο και αποφασισμένο ένα μαζικό λαϊκό κίνημα, που θα υπερασπίζεται στην πράξη τις ίδιες τις δυνατότητες και τις μορφές πάλης του. Και που θα επιμένει να μαζικοποιεί τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις άλλες μορφές αγώνα.