Με το χτύπημα του κουδουνιού… ΤΕΛΟΣ ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ–ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΑΓΩΝΩΝ

• Σεπτέμβρης 2010: «…Η δυσκολότερη σχολική χρονιά μετά τη μεταπολίτευση», Aννα Διαμαντοπούλου, υπουργός Παιδείας
• Σεπτέμβρης 2011: «…Η δυσκολότερη σχολική χρονιά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», Β. Κουλαϊδής γραμματέας υπ. Παιδείας
• Σεπτέμβρης 2012: Πόσο πίσω θα γυρίσει το ρολόι για τα σχολεία όλων των βαθμίδων;
Ο υπουργός Παιδείας Αρβανιτόπουλος επιχειρεί να απαντήσει στο παραπάνω ερώτημα δηλώνοντας ότι «η δωρεάν παιδεία αποτελεί μια ακριβοπληρωμένη σπατάλη σε βάρος του έλληνα φορολογούμενου». Οπότε περικοπές παντού! Στις λειτουργικές δαπάνες των σχολικών μονάδων (άδεια τα ταμεία των σχολικών επιτροπών - παγωμένος προβλέπεται ο χειμώνας), στις μετακινήσεις των μαθητών (σε πολλές περιοχές ήδη έχουμε στάση μεταφορών), στους διορισμούς εκπαιδευτικών (225, με τις συνταξιοδοτήσεις να είναι περίπου 3.300!), στους μισθούς των εκπαιδευτικών (τέλος σε ό,τι έμεινε στα δώρα – νέα μείωση του εισαγωγικού μισθού), στον αριθμό τμημάτων (μέσω συμπτύξεων - με 30 μαθητές, σύμφωνα με πρόσφατη υπουργική απόφαση). Η φτώχεια των σχολείων συναντά τη φτώχεια δασκάλων και καθηγητών, για να ολοκληρωθεί με τη φτώχεια των μαθητών και των γονιών τους.
Ομως τα παραπάνω δεν τους είναι αρκετά. Η τρικομματική κυβέρνηση προετοιμάζει και νέο χτύπημα στις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Αύξηση διδακτικού και εργασιακού ωραρίου, αναδιάρθρωση οργανικών θέσεων με μετακινήσεις σε όλη την επικράτεια, νέο κύμα συγχωνεύσεων-καταργήσεων σχολικών μονάδων κυρίως στην τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση, δραστική μείωση των 140 ειδικοτήτων που υπάρχουν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (πάλι η τεχνική εκπαίδευση έχει μπει στο στόχαστρο). Με το δίλημμα «αύξηση του διδακτικού ωραρίου ή απολύσεις» εκβιάζει ο υπουργός Παιδείας, για να καταφέρει και τα δύο. Είτε με εφεδρεία, είτε διά της συνταξιοδοτικής ωρίμανσης, είτε απλά και ωμά απολύοντας. Οχημα για τις επιδιώξεις αυτές που ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις, η αξιολόγηση, που αναμένεται εντός του Οκτωβρίου. Είναι φανερό ότι οι εκπαιδευτικοί, αν περάσουν όλα αυτά, θα κάνουν μια τελείως διαφορετική δουλειά από αυτήν που ήξεραν.
Από την άλλη, η κατάσταση στο εσωτερικό του κλάδου δεν είναι καλή. Το καθημερινό αγκομαχητό για να βγουν οι υποχρεώσεις χωρίς υγεία, περίθαλψη, κοινωνικές δομές, η πίεση μέσα και έξω από τα σχολεία, η κινηματική απραξία, η αποσυγκρότηση των σωματείων έχει δημιουργήσει ένα αίσθημα ήττας και ανημποριάς που προσεγγίζει πολλές φορές την κρίση πανικού. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι με βάση τα προηγούμενα ότι η κατεύθυνση των κρατούντων να διαιρούν για να βασιλεύουν ρίχνοντας το μικρόβιο της διάσπασης μέσα στον κλάδο φαίνεται να «μολύνει» συνειδήσεις εκπαιδευτικών που ζητούν να την πληρώσουν οι άλλοι (οι τεμπέληδες, οι της τεχνικής κ.λπ.) για να τη «γλιτώσουν» οι ίδιοι.
Αυτή τη διαλυτική κατάσταση στον κλάδο ενισχύει και η στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στην ΟΛΜΕ. Η αγωνιστική (!!) της πρόταση στον κλάδο είναι: απογευματινό συλλαλητήριο και 24ωρη απεργία όταν θα ψηφίζεται το νέο πακέτο μέτρων και μετά γενικές συνελεύσεις για να συζητηθεί πρόγραμμα δράσης (;;;). Τι να σχολιάσει κανείς για την κατάντια τους που οδηγούν τον κλάδο στην ήττα, παραδίδοντάς τον στη βαρβαρότητα.
Απαιτείται η ΕΝΟΤΗΤΑ του κλάδου. Η γνώση ότι ΟΛΟΙ οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στο στόχαστρο και ενωμένοι πρέπει να υπερασπιστούν τη ζωή τους. Ταυτόχρονα, πρέπει να δυναμώσει η ενότητα και με όλους τους άλλους εργαζόμενους, τους μαθητές και τους γονείς τους. Και πρώτα από όλα με τους εργαζόμενους στην υγεία και στους δήμους, όπου οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί το σύστημα είναι κοινές με τις μεθόδους που χρησιμοποιεί στην εκπαίδευση. Οι κοινοί αγώνες εργαζόμενων σε σχολεία, υγεία και δήμους ενάντια στις απολύσεις, τις συγχωνεύσεις, τη φτώχεια και τις περικοπές μπορούν να δημιουργήσουν την απαιτούμενη δύναμη αντίστασης που θα οδηγήσει το σύστημα σε μεγάλη και κεντρική πολιτική ήττα. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών μπορεί να αποτελέσει τον πυροδότη ενός τέτοιου γενικευμένου και με διάρκεια απεργιακού αγώνα.
Είναι λοιπόν ώρα ευθύνης για τις αγωνιστικές δυνάμεις του κλάδου, ώρα της κοινής δράσης, του συντονισμού των πρωτοβουλιών για οργάνωση-αντίσταση από τα κάτω. Είναι ώρα για να γίνουν μικρά και μεγαλύτερα πρακτικά βήματα εμπλοκής και συσπείρωσης όλο και μεγαλύτερου κομματιού εκπαιδευτικών, στην κατεύθυνση της οικοδόμησης των πολιτικών, σωματειακών, κινηματικών προϋποθέσεων για την ανασύσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Να πραγματοποιηθούν άμεσα συζητήσεις σε κάθε σχολείο, γενικές συνελεύσεις στις ΕΛΜΕ με αποφάσεις παρατεταμένου απεργιακού αγώνα. Είναι ανάγκη και υποχρέωση.