Την ίδια ώρα η ανεργία πάει από άλμα σε άλμα (23,6% η στατιστική τιμή της στο δεύτερο τρίμηνο, 55% στη νεολαία…), τα μικρομάγαζα καταστρέφονται μαζικά, η φτωχομεσαία αγροτιά πεινάει και ξεκληρίζεται, η φοροληστεία πνίγει όλο το λαό. Οσο και αν ο Σαμαράς επιχειρεί να εμφανίσει ως επιτυχία –για ποιον άραγε;- τα «καλά λόγια» που παίρνει από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές μετά τη συγνώμη που τους ζήτησε για τις προηγούμενες «αμυαλιές του» και κυρίως για την αποφασιστική προώθηση των απαιτήσεών τους σήμερα, όποιο καραγκιοζιλίκι και να εφεύρουν οι κυβερνητικοί παρατρεχάμενοί του Βενιζέλος-Κουβέλης, η αλήθεια δεν κρύβεται. Το κοινωνικό χάος, ο Καιάδας της ζωής των λαϊκών-εργατικών μαζών (που μας απειλούσαν πως θα ’ρθει αν «δεν τους ακούσουμε») είναι κιόλας εδώ!
Τον έφεραν και τον εγκαθίδρυσαν οι ιμπεριαλιστές-ληστές και φονιάδες. Που θέλουν από την καταστροφή και την καταλήστευση (και) της χώρας μας (και) του λαού μας να ισοφαρίσουν τις τεράστιες «χαμένες αξίες» από τις ληστείες του μέλλοντος που είχαν προγραμματίσει, που όμως υπονομεύτηκαν από τις ληστείες που ήδη είχαν κάνει και από τους ανταγωνισμούς τους που είναι τέτοιοι ώστε να μη φτάνει ο πλανήτης να χωρέσει τις επανεκκινήσεις των νέων ληστρικών σταυροφοριών τους.
Τον έφεραν και τον εγκαθίδρυσαν με την αναντικατάστατη συνδρομή των ντόπιων κοινωνικών και πολιτικών «παραρτημάτων τους», δηλαδή της εξαρτημένης από αυτούς αστικής τάξης, των κομμάτων της και του μεγάλου κύκλου των… γλειφόμενων ποιητών, ακαδημαϊκών, δημοσιολόγων, «συνδικαλιστών» του κεφαλαίου και άλλων παρόμοιων που σιτίζονται στους κήπους των («μη») κυβερνητικών μεγάρων σε όλη τους τη ζωή.
Ομως η βαρβαρότητα δεν σταματά εδώ! Ηδη συντάχθηκαν και λυσσομανούν ώστε με κάθε τρόπο να περάσουν το νέο «πακέτο μέτρων», που θα κάνει ανείπωτη τη δυστυχία και τα βάσανα της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας. Και, επιπλέον, ενώ εξελίσσεται και κορυφώνεται ο τρίμηνος βομβαρδισμός για την «ανάγκη», π.χ., να καταργηθεί το αναπηρικό επίδομα, να μειωθεί η σύνταξη του ΟΓΑ, να κλείσουν μαζικά σχολεία και νοσοκομεία, την ίδια ώρα η τρόικα καβάλα στο κύμα της υπεραντιδραστικής αυτής εφόδου ζητάει το μεδούλι των εργαζόμενων μαζών: Εδώ και τώρα μαζικές απολύσεις και διάλυση για ό,τι απέμεινε στο δημόσιο τομέα που θυμίζει κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζόμενων σε αυτόν και σε αναφορά με αυτόν! Εδώ και τώρα ελεύθερες απολύσεις για το κεφάλαιο και την εργοδοσία! Εδώ και τώρα τον κατώτερο βασικό μισθό να τον αποφασίζει το εντελλόμενο από τον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο κράτος, χωρίς ούτε το φύλλο συκής της ταξικής συνεργασίας-υποταγής που παρείχε η αξιοθρήνητη ΓΣΕΕ! Εδώ και τώρα 6ήμερο και μέχρι 13 ώρες δουλειάς την ημέρα για τους σύγχρονους δούλους της «ειδικής οικονομικής ζώνης» που λέγεται Ελλάδα στις νέες εποχές της επαναποικιοποίησης που σχεδιάζονται!
Η αιματηρή διαδρομή που «αποφάσισε» η αστική τάξη
Είναι πιο φανερό και από τον ήλιο πια πως η αστική τάξη λογαριάζει να σωθεί από τη δίνη της κρίσης και των κάθε είδους αναμετρήσεων που έρχονται στη χώρα, στην περιοχή, στην Ευρώπη και διεθνώς, ακολουθώντας και εφαρμόζοντας πιστά τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και σχεδιασμούς. Εξω από την ιμπεριαλιστική της εξάρτηση δεν έχει καμιά υπόσταση και δυνατότητα. Γι’ αυτό δεν μπορεί να «σώσει» τίποτε από ό,τι απαιτηθεί από τους προστάτες της. Ούτε το δημόσιο πλούτο - στο πλιάτσικο του οποίου επιδιώκει να ’χει μερίδιο, για να δουλέψει ξανά όταν θα ’ρθουν οι «ήσυχες μέρες» της νεοαποικιοκρατίας. Ούτε τα νησάκια και τις νησίδες για τα οποία μπορεί και να είχε πιο φιλόδοξα σχέδια εκμετάλλευσης. Ούτε τα μεσοστρώματα που για δεκαετίες της παρείχαν μεγάλες βοήθειες στην «κοινωνική σταθερότητα», αλλά τώρα πλέον είναι «ασήκωτη πολυτέλεια». Ούτε ακόμα τους διάφορους «ένστολούς» της (με κλομπ, όπλα ή τήβεννο) δεν την αφήνουν να κρατήσει στο απυρόβλητο, τώρα που περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο εδώ και πολλές δεκαετίες τους χρειάζεται και θα τους χρειαστεί.
Πολύ περισσότερο, είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό από όλο τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία πως, σε αυτήν την αιματηρή διαδρομή της υποθήκευσης των πάντων στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και των κάθε λογής τυχοδιωκτισμών που ακολουθεί η αστική τάξη της χώρας, ούτε θέλει ούτε μπορεί να «σώσει» δικαιώματα και στοιχειώδεις όρους ζωής των εργατών και των εργαζομένων! Ολα αυτά τα φρικιαστικά που απαίτησε η τρόικα, η ανοιχτή και απροσχημάτιστη εφαρμογή όρων δουλείας για τις μάζες, έχουν πράγματι τεθεί στην «ημερήσια πολιτική διάταξη» προς υλοποίηση, ανεξάρτητα από τη στιγμή και τον τρόπο που θα προωθηθούν. Αυτή η πολιτική εκφράζει την πραγματική σχέση επικυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη χώρα σήμερα, αυτοί είναι οι όροι υποδούλωσης των μαζών που προωθούνται στη μεγάλη πλειονότητα των χωρών της περιοχής, της ΕΕ των 27 (όπως συχνά και με νόημα μας υπενθυμίζουν οι στατιστικές του συστήματος για χώρες των Βαλκανίων, της ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής) και στον κόσμο ολόκληρο!
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει αντικειμενικά «κατώτερο επίπεδο» εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης των μαζών. Το «όριο» αυτό καθορίζεται κάθε φορά από τον ταξικό πολιτικό συσχετισμό, δηλαδή τελικά από τη δυνατότητα των μαζών να αποκρούουν, να ανατρέπουν, να κατακτούν. Αλλά σε αυτό το ζήτημα, που πρέπει να αποτελέσει και τον οδηγό της σκέψης και της στάσης του λαού μας στη σημερινή σκοτεινή εποχή, θα επανέλθουμε παρακάτω.
Τα «αναλώσιμα» της πολιτικής αστάθειας
Τα πραγματικά χαρακτηριστικά αυτής της διαδρομής στην οποία έχουν βάλει τη χώρα και το λαό εδώ και σχεδόν τρία χρόνια είναι που αντανακλώνται και εκφράζονται και στο πολιτικό επίπεδο, διαμορφώνοντας πάγιους όρους πολιτικής αστάθειας που συχνά μπορεί να οξύνεται και να παίρνει και τη μορφή της πολιτικής κρίσης. Γι’ αυτό και πάλι στη σημερινή συγκυρία και ενόψει του νέου πακέτου μέτρων αλλά κα με μια σειρά άλλα κρίσιμα έως καθοριστικά ζητήματα σε πλήρη εξέλιξη (εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, Συρία, ελληνοϊσραηλινά…) το πολιτικό σύστημα δοκιμάζεται και προεξοφλεί… απώλειες. Οι ίδιοι οι βουλευτές της ΝΔ διαπιστώνουν δημόσια και πολύ φωναχτά πως είναι αναλώσιμοι, ενώ ο Λοβέρδος, εκτιμώντας προφανώς πως μετά από αυτή τη δοκιμασία η αποσάρθρωση του ΠΑΣΟΚ θα επιταθεί, επιχειρεί να προετοιμάσει νέο φορέα με προδιαγραφές που να συνάδουν με την υπεραντιδραστικοποίηση και τον εκφασισμό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Με άλλα λόγια, το πολιτικό σύστημα φθείρεται και ανακυκλώνεται με πρωτόγνωρους –για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα- ρυθμούς, αναζητώντας ταυτόχρονα τη σταθεροποίησή του και την οχύρωσή του σε ολοένα πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις και θέσεις. Από αυτή την άποψη, οι δηλώσεις του υπουργού Εργασίας για τα «σοβιετικά υπολείμματα» αναφορικά με τα εργατικά δικαιώματα στην Ελλάδα δεν είναι «μπουρδολογίες», αλλά μέτρο της αντιδραστικότητας των επιλογών που ετοιμάζονται να προωθήσουν. Ανάλογα οι έντονες αντιδράσεις του Δένδια δεν έχουν κύριο στόχο τους να ελέγξουν τη δράση τής Χ.Α. που, αποθρασυνόμενη στη βάση του επίσημου και γενικότερου πολιτικού πλαισίου του συστήματος, κλιμακώνει διαρκώς τη δολοφονική-φασιστική-ρατσιστική και τρομοκρατική για όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία δράση της. Αλλά περισσότερο επιδιώκει και αυτός και συνολικά το σύστημα και η κυβέρνησή του μέσω της θεωρίας των «δύο άκρων» να στοχοποιήσουν τις αγωνιστικές, αριστερές, κομμουνιστικές δυνάμεις και συνολικά να θέσουν όρια και απαγορεύσεις στη μαζική πάλη και το λαϊκό κίνημα.
Οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις-εκκλήσεις του Βενιζέλου για την «παράταση-επιμήκυνση» της εφαρμογής των μέτρων ληστείας και σφαγιασμού του λαού (ώστε προφανώς αυτή να γίνει «ανεκτή»), με την έντονη υποσημείωση ότι αυτή η παράταση «προβλέπεται από την υπογραφείσα το Φεβρουάριο σύμβαση», είναι πολλαπλά ενδεικτικές των πολιτικών αδιεξόδων τους. Αφενός αποκαλύπτουν –και αυτές- την απάτη της «επαναδιαπραγμάτευσης» στο βαθμό που το περιεχόμενό της είναι να ζητούν από τους ιμπεριαλιστές –και αυτοί απλώς δεν το κάνουν- να τηρήσουν τα «συμφωνημένα». Αφετέρου δείχνουν με τι όπλα επιχειρεί ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να σταθεί ως τέτοιος και να στηρίξει την κυβέρνηση του Σαμαρά απέναντι στο λαό.
Σε κάθε περίπτωση, και με βάση την περιδίνηση της κρίσης στην Ευρώπη και διεθνώς, οι «βοήθειες» που θα μπορούν να παρέχουν οι ιμπεριαλιστές στο πολιτικό προσωπικό στη χώρα δεν θα μεταφράζονται σε υλικό αντίκρισμα που να συντελεί στον περιορισμό της λαϊκής οργής και στην άμβλυνση σε αυτή τη βάση των όρων της αστάθειας.
Τελευταία επιχειρείται πολιτική αξιοποίηση δηλώσεων γερμανών παραγόντων που επισημαίνουν πως το ζήτημα της αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν μπορεί να έχει μόνο οικονομικά κριτήρια αλλά και γεωπολιτικά-γεωστρατηγικά λόγω της θέσης της χώρας. Οπότε -θριαμβολογούν οι ντόπιοι υποτελείς- θα μας κρατήσουν, μας θέλουν στην Ευρωζώνη και την ΕΕ! Πράγματι, και εμείς πάντα υποστηρίζαμε πως η εξάρτηση της χώρας από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές δεν είναι μόνο οικονομική – ή, ακόμα χειρότερα, το ζήτημα δεν είναι μόνο το «χρέος». Είναι και πολιτική, στρατιωτική, στρατηγική. Μέσα σε αυτό το πλέγμα, οι ιμπεριαλιστές και η αστική τάξη ανέδειξαν το 2009 το «χρέος» ως μοχλό μιας νέας, βαθύτερης λεηλασίας και εξάρτησης της χώρας από αυτούς. Τώρα λοιπόν που «έχουν πάρει φωτιά» οι χάρτες της περιοχής της Μ. Ανατολής και της ΝΑ Μεσογείου, τώρα που η χάραξη των ενεργειακών αγωγών εναλλάσσεται σε όλη αυτή την περιοχή με τη χάραξη στρατιωτικών-ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και την επαναχάραξη συνόρων, και χωρίς κανείς από αυτούς να ξεχνάει τις επικείμενες αμερικάνικες εκλογές της 6/11 που θα αποτελέσουν αφετηρία εξελίξεων σε όλο αυτό το παζλ πολέμου, όπως δείχνουν και τα τελευταία γεγονότα με τον νεκρό αμερικανό πρέσβη της Υεμένης, τώρα λοιπόν το ζήτημα επανήλθε στην ειδησεογραφική επιφάνεια.
«Μας θέλει» λοιπόν ο γερμανικός ιμπεριαλισμός (και όχι μόνο αυτός) «να μας έχει» σε αυτή τη στρατηγική γωνιά στην οποία συμπυκνώνονται όλες αυτές οι αιματηρές επιδιώξεις, κραυγάζουν οι τυχοδιώκτες υποτελείς. Μας θέλουν, για ποια δουλειά; Αυτό πρέπει να «διευκρινίσουν» στο λαό και τη νεολαία της χώρας μας όλοι αυτοί που είναι πρόθυμοι και αδίστακτοι υπηρέτες των μεγάλων φονιάδων…
Μια μεγάλη μάχη μπροστά μας
Η αναμέτρηση του λαού με το σύστημα της υποτέλειας και της εκμετάλλευσης βρίσκεται στην πρώτη αρχή της. Στους μεγάλους αγώνες της προηγούμενης περιόδου ο λαός έκανε μια «πρώτη ανάγνωση» του αντιπάλου και τις πρώτες διαπιστώσεις για τις μεγάλες αδυναμίες και καθυστερήσεις του κινήματος. Τα συμπεράσματα από όλα αυτά πρέπει να συγκεντρωθούν και να μπουν στην υπηρεσία του αγώνα.
Μια Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που ψάχνει, λέει, «διαύλους στην Ευρώπη» για να σώσει το λαό και τη χώρα από τη βαρβαρότητα σε συμφωνία και σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές, μια Αριστερά που εντάσσει μέσα στο λαϊκό κίνημα αυτούς που το ματοκυλούν και το καταδικάζουν ως παράνομο -ανάλογη άποψη σε αυτό το ζήτημα έκφρασε και το ΚΚΕ- δεν θέλει και δεν μπορεί να συγκροτήσει και να οργανώσει τη μαζική πάλη και τη σύγκρουση με την πολιτική της βαρβαρότητας και τους φορείς της.
Ούτε όμως οι πολιτικές που μέσω της «λαϊκής εξουσίας» αναχωρούν από την ταξική πάλη και κάνουν γραφικούς πλέον ακτιβισμούς για να «δικαιολογήσουν» τη μόνιμη καταγγελία τους ενάντια στο λαό είναι άμοιρες ευθυνών της ήττας ούτε, πολύ περισσότερο, μπορούν να αποτελέσουν απάντηση στη σημερινή κατάσταση.
Ανάλογα, μια «συνδικαλιστική ηγεσία» που απέναντι στη σφαγή των εργαζομένων το μόνο για το οποίο πραγματικά ανησυχεί είναι αν θα διασώσει κάτι από το ρόλο της στο πλαίσιο της ταξικής υποταγής και ενσωμάτωσης που πάντα λειτουργούσε δεν μπορεί να αποτελέσει βάση και αναφορά για τη συγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος που απαιτείται.
Ο λαός, οι εργάτες -Ελληνες και μετανάστες- και η νεολαία πρέπει να απορρίψει αυτές τις πολιτικές, πρέπει να οργανωθεί στη δουλειά, στη συνοικία, στο χωριό, στην πόλη, στο σύλλογο, στο σχολείο, στα δικά του σχήματα πάλης και στα δικά του σωματεία στη βάση της αντίστασης στην επίθεση, στη βάση της συνολικής αντίθεσής του με το σύστημα και τις δυνάμεις του. Αυτή η «διαδικασία» είναι πολιτική, κινηματική, ταξική και πρέπει να γίνεται στη βάση των αναγκών και των απαιτήσεων της ταξικής πάλης.
Μπροστά μας έχουμε μια μεγάλη «στιγμή», μια μεγάλη μάχη αυτής της διαδικασίας, αναπόσπαστο μέρος της συνολικότερης αναμέτρησης. Είναι η γενική απεργία της 26 του Σεπτέμβρη. Για να πλημμυρίσουν οι δρόμοι και οι πλατείες της χώρας εκείνη τη μέρα, για να νεκρώσουν εργοστάσια, επιχειρήσεις, υπηρεσίες, γραφεία, για να είναι απεργία των εργατών, του λαού και της νεολαίας πρέπει να δοθεί η μάχη κάθε στιγμή από σήμερα ως τις 26/9. Πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και της νεολαίας το πώς και με ποιο περιεχόμενο παλεύουμε στις 26/9. Χρειάζεται παντού ενόψει της απεργίας να φουντώσουν οι συζητήσεις, να ενισχυθούν οι από τα κάτω πρωτοβουλίες και συγκροτήσεις, να οργανωθούν καμπάνιες και παρεμβάσεις. Να αντιμετωπιστεί μαζικά η κάθε λογής τρομοκρατία, να αντιμετωπιστεί πολιτικά και πειστικά η μοιρολατρία, η υποταγή της μορφής «δεν βγαίνει τίποτε».
Οι αγώνες είναι η ελπίδα του λαού, είναι το μόνο πεδίο στο οποίο μπορεί να εκφράζεται και να συγκροτεί τις δυνάμεις που χρειάζεται για την αναμέτρηση με το σύστημα. Η απεργία της 26/9 πρέπει και μπορεί να γίνει αφετηρία ενός νέου κύκλου μεγάλων ξεσηκωμών για την ανατροπή της επίθεσης του συστήματος, για να χτυπηθεί πολιτικά και κινηματικά ο εκφασισμός της κοινωνικής και πολιτικής ζωής που προωθείται από το σύστημα και τη φασιστική-ρατσιστική Χ.Α., για να πάρει ώθηση η υπόθεση της συγκρότησης των εργατών, του λαού και της νεολαίας σε δύναμη αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής!
