από τον Δ. Παυλίδη
Μας χωρίζουν πέντε μήνες από την πρώτη δημόσια παρουσίαση της Πρωτοβουλίας Αριστερής Αντί-ιμπεριαλιστικής Συνεργασίας τον περασμένο Απρίλη. Οι δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν δημιούργησαν μόνο τις γνωστές αναγκαστικές περιπλοκές και αναγκαστικές ιεραρχήσεις αλλά συνέβαλλαν σημαντικά στην καθυστέρηση της προώθησης της Πρωτοβουλίας και στα αναγκαία βήματα διεύρυνσης, συγκρότησης και ανάδειξης της. Και χωρίς τις εκλογές όμως τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα. Θέλω να το τονίσω αυτό γιατί πρέπει να ξέρουμε τις δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας και πως η προσπάθεια αυτή πρέπει να υπερβεί διάφορα και πολλά εμπόδια, θα χρειαστεί χρόνο, επιμονή και επιστράτευση όλων των διαθέσιμων δυνατοτήτων. Φυσικά το διάστημα δεν πήγε χαμένο. Δόθηκε η δυνατότητα να γίνουν γόνιμες συζητήσεις, υπήρξαν κοινές δράσεις και οι δύο εκκινούσες δυνάμεις της Πρωτοβουλίας, έστω και διαμέσου των εκλογών να δώσουν μια μάχη από κοινού ενισχύοντας παραπέρα το ήδη καλό συντροφικό κλίμα στις μεταξύ τους σχέσεις.
Μπροστά στο νέο πακέτο των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που ετοιμάζεται και σε όλα όσα επ-απειλούνται σε συνδυασμό με την γενική κοινωνική κατάσταση που χειροτερεύει ραγδαία, πολύς κόσμος αναρωτιέται μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η οπισθοδρόμηση. Αν υπάρχει ένα τέλος, μια κόκκινη γραμμή για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του συρμού. Σε αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο σαφείς και καθαρές και αυτό όχι μόνο γιατί πρέπει να λέμε την αλήθεια, η εν πάση περιπτώσει την αλήθεια που εμείς καταλαβαίνουμε. Αλλά κυρίως γιατί από την απάντηση που δίνει ο καθένας σε αυτό το ερώτημα εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό η κατεύθυνση, τα καθήκοντα, ο χαρακτήρας της πάλης, των στόχων και φυσικά του τι προσμένει να γίνει κανείς.
Υπάρχουν λοιπόν όρια σε αυτήν την ιστορικού χαρακτήρα επίθεση που εξελίσσεται μπροστά μας ενάντια σε εργαζόμενους, σε λαούς, στην πλειοψηφία της ανθρωπότητας γιατί περί αυτού πρόκειται. Συνήθως απαντάμε και όχι λάθος, πως δεν υπάρχουν. Θα μπορούσαμε όμως να απαντήσουμε και ανάποδα. Υπάρχουν όρια και αυτά είναι η έσχατη μετατροπή των εργαζόμενων σε σύγχρονους δούλους που θα δουλεύουν με αντίτιμο ένα ελάχιστο ποσό, τέτοιο που να μπορούνε μόνο να συντηρούνται για να ξανά-πηγαίνουν στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις –κάτεργα. Εκεί μέσα οι συνθήκες καταπίεσης και ρυθμών δουλειάς θα είναι εξοντωτικές. Οι απαγορεύσεις για συλλογική αντίδραση καθολικές, το κυνήγι της συνδικαλιστικής δράσης συνεχές. Μέσα στην δουλειά τα λεπτά ανάπαυσης ελάχιστα και μέσα στο 24ωρο οι ώρες ανάπαυσης οι λιγότερες. Οι εργαζόμενοι να είναι πλήρως διαθέσιμοι, αν είναι δυνατόν όλο το 24ωρο για τις μεταβαλλόμενες ανάγκες των αφεντικών για παραγωγή. Δίχως σταθερό ωράριο και πολύ περισσότερο δίχως σταθερό μισθό. Το πενθήμερο να γίνει εξαήμερο. Δεν μπορούμε να πούμε που ακριβώς μπορεί να φτάσει ο μέσος επίσημος μηνιαίος μισθός αλλά σίγουρό είναι πως οι πιθανότητες να πέσει και άλλο είναι μεγάλες. Τα ίδια με τις συντάξεις που στο όνομα παρακαλώ της δικαιοσύνης οφείλουν να προσαρμοστούν στις μειώσεις των μισθών. Υγεία, Παιδεία και άλλες κοινωνικές ανάγκες και δικαιώματα να πληρώνονται σχεδόν καθολικά, να ιδιωτικοποιηθούν. Και φυσικά ένας τεράστιος εφεδρικός στρατός νέων ανέργων από τον οποίο θα στρατολογούν τους εργάτες σε καθεστώς πλήρους ομηρίας. Η πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας σχετικά με την ανεργία των νέων στην Ευρώπη και τον κόσμο είναι αποκαλυπτική για τους ρυθμούς με τους οποίους τρέχουν οι εξελίξεις και προς τα πηγαίνουν. Τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν προχθές από την Ελληνική Στατιστική Αρχή για τον Ιούνιο είναι εφιαλτικά. Τώρα πλέον δεν θα μιλάμε για ισπανικά ευρωπαϊκά ρεκόρ στην ανεργία αλλά για ελληνικά μιας και επίσημα φτάσαμε στο 24,4% και στους νέους το 55%. Οι ραγδαίες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις τόσο μισθολογικά όσο και στις σχέσεις εργασίας (ελαστικότητα, μειωμένα ωράρια, συμβάσεις ορισμένου χρόνο) στο διάστημα των 2 τελευταίων χρόνων είναι απίστευτες. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ που κυκλοφόρησε χθες σε ένα σημείο της στο κεφάλαιο για τις εργασιακές σχέσεις αποκαλύπτει αυτές τις αλλαγές. . «Επιπλέον η διόγκωση του
φαινομένου της υποχώρησης της πλήρους απασχόλησης (κατά 60% επί των προ-
σλήψεων της τελευταίας διετίας)υπέρ της ευελιξίας έχει συμβάλλει στην αύξηση
κατά την περίοδο του μνημονίου των πρακτικών μετατροπής των συμβάσεων πλήρους σε μερική απασχόληση κατά 350% και σε εκ περιτροπής εργασία, με μειωμένες μέρες εργάσιμης εβδομάδας, κατά 13.000% !!! Η εξέλιξη αυτή οδηγεί στην συρρίκνωση των αμοιβών μέχρι και 60% και στην παράλληλη μείωση μισθών και ωραρίων απασχόλησης εφόσον το 15% των συμβάσεων εκ περιτροπής εργασίας παραπέμπει σε απασχόληση μιας ημέρας την εβδομάδα διογκώνοντας την εργασιακή ανασφάλεια και επισφάλεια»
Σε συνδυασμό με την εκτίναξη της ανεργίας οι αστοί πληρωμένοι κονδυλοφόροι πρόλαβαν να βάλλουν και τα όρια στο ζήτημα της μετανάστευσης των νέων, δηλαδή της καταστροφικής αφαίμαξης της πατρίδας μας από χιλιάδες και χιλιάδες νέους, ανθρώπους στην πιο παραγωγική ηλικία που ήδη έχουν πάρει και συνεχίζουν να παίρνουν τον δρόμο στα νέα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης και όχι μόνο. Γι αυτούς τους άθλιους πατρίδα δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Ευρώπη και γι αυτό είτε φεύγεις από την Αθήνα για να δουλέψεις στην Αλεξανδρούπολη είτε πας στο Λονδίνο η το Βερολίνο είναι το ίδιο αν όχι πιο εύκολο. Γι αυτούς το φευγιό δεν είναι ξενιτιά αλλά μετακόμιση εντός της ίδιας πατρίδας, της πατρίδας που υπηρετούν, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.
Όλα αυτά δεν είναι μακριά η προφητείες καταστροφής. Γίνονται δίπλα μας. Περιλαμβάνονται στα μέτρα που εφαρμόζονται, υπάρχουν μέσα στα πακέτα που ετοιμάζονται, διατυπώνονται στις τελευταίες προτάσεις της Τρόικας. Και μόνο κανείς να διαβάσει το τελευταίο λεγόμενο νον-πειπερ αρκεί για να καταλάβει τι έρχεται.
Ετοιμάζεται να μετατραπεί η χώρα σε μια τεράστια και ενιαία Οικονομική Ζώνη, ελκυστική για επενδύσεις από τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, ντόπια και ξένα. Μια ασιατικών συνθηκών νησίδα στην Ευρώπη δίπλα σε ανάλογες που έχουν φτιαχτεί εδώ και καιρό κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Θα άξιζε να βλέπαμε τι γίνεται εκεί, σε αυτές τις ζώνες που υπάρχουν στην Πολωνία, στην Τσεχία, στην Λετονία λόγου χάρη και αλλού για να καταλάβουμε που πάει το πράγμα. Αναφορικά με τον κόσμο της εργασίας και πως σχεδιάζουν να τον διαμορφώσουν. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι αναφορές στις ΕΟΖ, σε περιοχές της χώρας ή στο σύνολο της, δεν είναι μόνο οικονομικού η κοινωνικού χαρακτήρα ζήτημα Συνδέονται έμμεσα η άμεσα με την παραπέρα μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και ειδικά των Γερμανών διαμέσου πάντα των ευρω-ενωσιακών θεσμών και συμφωνιών. Οι προχθεσινές δηλώσεις του Μάρτιν Σουλτς, του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στερν δεν χρειάζονται παραπέρα ερμηνεία μιας και είναι πολύ σαφείς. «Το ελληνικό κράτος θα πρέπει να δεχτεί να εφαρμόζουν ευρωπαίοι αξιωματούχοι μεταρρυθμίσεις επί ελληνικού εδάφους ωστόσο αυτό δεν θα είναι καμία εχθρική δύναμη κατοχής αλλά ένα εργαλείο βοήθειας» είπε αυτολεξεί και πέρασε στα ψιλά επίτηδες από τον αστικό τύπο. Πίσω από αυτά κρύβονται η λεηλασία της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, η εκποίηση όλων των στρατηγικών κλάδων, των έργων υποδομής, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Η πλήρης κυριαρχία του ξένου κεφαλαίου που μαζί με τους έλληνες συνεταίρους του θα υποθηκεύσουν σε απροσδιόριστο βάθος χρόνου το μέλλον της και το μέλλον του λαού της.
Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός έχουν αποδείξει πολλές φορές πως σε τέτοιες φάσεις γενικευμένης και βαθιάς κρίσης αναζητούν διέξοδο για την αναζωογόνηση τους στους πολέμους και στις καταστροφές που αυτοί δημιουργούν. Είναι πλέον κοινός τόπος ακόμα και για αστούς αναλυτές πως στο έδαφος της σύγχρονης οικονομικής κρίσης διεξάγεται ήδη ένας γενικευμένος ακήρυκτος οικονομικός, εμπορικός και νομισματικός πόλεμος στον οποίο είναι μπλεγμένα με αντιθετικά συμφέροντα όλα τα παλιά και νέα οικονομικά κέντρα και δυνάμεις. Εξοπλισμοί, συμμαχίες, περικυκλώσεις και αντί-περικυκλώσεις, ανταγωνισμοί για αγορές, πηγές πρώτων υλών και εμπορικούς δρόμους, διαρκείς συγκρούσεις για την ενέργεια κάθε μορφής, επεμβάσεις και αποσταθεροποιητικές κινήσεις, ασπίδες και αντί-ασπίδες, δοκιμές συσπειρώσεων και αντί-συσπειρώσεων είναι σε ημερήσια διάταξη, μια καθημερινή κατάσταση αναταραχής με έντονα τα στοιχεία της ρευστότητας και της μεταβατικότητας. Η χώρα μας βρίσκεται πολύ κοντά αν όχι μέσα σε μια από τις πιο καυτές γεωγραφικές ζώνες αυτής της αναμέτρησης που διεξάγεται και τα πιο πολλά επεισόδια της τα έχουμε μπροστά μας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η ελληνική ολιγαρχία στριμωγμένη στον τοίχο από τις εξελίξεις και τους συσχετισμούς εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, υποβαθμισμένη και σε μια συνεχή διαδικασία πίεσης και εκβιασμών αναζητά εναγώνια αντισταθμιστικές κινήσεις και χαρτιά διαπραγμάτευσης. Σχεδόν ομόθυμα οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που ελέγχουν και την σημερινή κυβέρνηση προσπαθούν να βρούνε σημεία στήριξης στην υπερατλαντική υπερδύναμη, κάνουν νεύματα και προσκλήσεις, παρακαλάνε να παρθούν πρωτοβουλίες υποστήριξης από την Ουάσιγκτον. Κουνάνε όλο και πιο φωναχτά το γεωπολιτικό χαρτί και τον κρίσιμο ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή, είναι έτοιμες να δώσουν με ενεργητικό τρόπο στήριξη σε τυχοδιωκτικά πολεμικά σχέδια, να κάνουν πως συμμετέχουν η και πρωταγωνιστούν -τρομάρα τους-σε άξονες και μέτωπα. Θεωρώντας και σωστά πως η ζυγαριά έχει γείρει επικίνδυνα προς την πλευρά της πλήρους οικονομικής υποβάθμισης θέλουν να βάλουν στην άλλη πλευρά το λεγόμενο γεωπολιτικό χαρτί για να βρεθεί μια σχετική ισορροπία και διαπραγματευτικά ατού. Δυστυχώς αυτοί οι τυχοδιωκτισμοί φαίνεται να έλκουν και άλλους πέραν των αστικών δυνάμεων στο όνομα του ρεαλισμού και με το πρόσχημα της εθιμοτυπίας. Μόνο που το γεωπολιτικό χαρτί σημαίνει εν προκειμένω συνεργασία με τους πιο δοκιμασμένους εμπρηστές του πολέμου στην περιοχή και συμμετοχή σε πολεμικές περιπέτειες που μπορεί να βάλουν φωτιά πολύ πιο μακριά από όσο φαντάζονται οι σχεδιαστές της νέας, υποτελούς πάντα, εξωτερικής πολιτικής. Από αυτήν την άποψη οι κίνδυνοι είναι και υπαρκτοί και αρκετά πλέον ορατοί αν υπολογίσει κανείς πως στην περιοχή έχουν ανοίξει και νέοι λογαριασμοί πέρα από τους παλιούς και διακυβεύονται ύψιστα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών δυνάμεων.
Αν και συνοπτική αναγκαστικά η αναφορά σε ορισμένες από τις βασικές πτυχές των εξελίξεων είναι όμως αναγκαία όχι μόνο για να παρακολουθούμε τι γίνεται , αλλά κυρίως για να βάλουμε ένα αναγκαίο πρόσημο στις επερχόμενες εξελίξεις. Πιο απλά, τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας, η επίθεση και τα προβλήματα θα μεγαλώσουν, η κατάσταση θα γίνει πιο πιεστική. Ερώτημα. Υπάρχει πιθανότητα για ένα εξωτερικού τύπου φρενάρισμα της επιδείνωσης, μια εκλογίκευση της καταστροφικής κοινωνικής πορείας, ένας παράγοντας εκτός από την πάλη των λαών, του λαού μας και των εργαζόμενων, που θα σταματήσει αυτήν την συνεχή καταιγίδα? Υπάρχει η πιθανότητα μιας γρήγορής και σχετικά ανώδυνης πολιτικής λύσης και απάντησης που θα σταματήσει την χειροτέρευση της κατάστασης? Θέλουμε να είμαστε σαφείς και κατηγορηματικοί σε αυτό όσο και αν δεν ακούγεται ευχάριστα. Όχι! Με τους σημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, τις δοσμένες συνθήκες και την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει ελπίδα εντός του συστήματος για φρενάρισμα πολύ περισσότερο για επιστροφή σε προηγούμενες καταστάσεις. Αυτό πρέπει να αποτελεί οδηγό στις αποφάσεις και την δράση μας, στις εκτιμήσεις και την σχέση μας με τον κόσμο ειδικά τώρα που αυξάνονται και θα αυξηθούν οι πιέσεις για να γίνει κάτι για να σταματήσει το κακό. Ο μόνος τρόπος για να μπει φρένο είναι να σηκωθεί ο λαός μας όρθιος, να μπει μαζικά σε καθημερινούς αγώνες, να πυκνώσουν οι εστίες αντίστασης. Τώρα και όχι αύριο να κτυπηθεί το κλίμα της μοιρολατρίας, της προσμονής πως οι κυρίαρχοι θα δείξουν έλεος η της αυταπάτης πως σχετικά σύντομα θα έρθουν οι εκλογές για να διορθωθεί η ψήφος.
Μεγάλα τμήματα των εργαζόμενων ειδικά στον δημόσιο τομέα, η νεολαία και ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ο λαός όχι συνολικά αλλά ένα σημαντικό τμήμα του, έδωσε αυτά τα δυόμισι χρόνια αρκετές μάχες για να αντισταθεί και να ανακόψει αυτήν την πορεία των πραγμάτων. Κυρίως με τις μεγάλες γενικές απεργίες και διαδηλώσεις στο διάστημα από τον Μάιο του 2010 έως και τον Νοέμβριο 2011, όταν κάτω από το βάρος εξωτερικών πιέσεων και της λαϊκής κατακραυγής το σύστημα απέσυρε τον Παπανδρέου βάζοντας μπροστά την τρικομματική Παπαδήμου. Από τότε έχουμε μια ορατή καθίζηση των αγώνων με ταυτόχρονη ανάδειξη των κοινοβουλευτικών αυταπατών και προσμονών. Η συνέχεια είναι γνωστή με τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τα αποτελέσματα και την νέα τρικομματική Σαμαρά. Εναλλαγή ρόλων με αλλαγή της τσόντας. Στην θέση του Καρατζαφέρη ο Κουβέλης.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να πάνε διαφορετικά.? Πιθανόν ναι χωρίς όμως να μπορούσαν να γίνουν θαύματα. Με μια προϋπόθεση. Η λεγόμενη Αριστερά, δηλαδή οι δύο βασικοί πόλοι να μην κάνανε αυτά που κάνανε και να κάνανε αυτά που δεν έκαναν. Δηλαδή να συμπεριφέρονταν σαν πραγματική Αριστερά. Μα τότε όμως τα πράγματα δεν θα ήταν διαφορετικά μόνο σε αυτό το δίχρονο αλλά και προηγούμενα. Θέλω να πω πως τα σημερινά γεγονότα, οι σημερινοί συσχετισμοί και συνθήκες κυοφορήθηκαν από πολύ παλιά. Αν φτάσαμε μέχρι εδώ, αν κυριαρχεί αυτή η διάλυση και αδυναμία, αυτό είναι αποτέλεσμα των γραμμών και των πολιτικών που ηγεμόνευαν σαν αριστερές, δεκαετίες τώρα. Οι πολιτικές και οι συμπεριφορές του τελευταίου δίχρονου απλά έβαλαν την τελευταία πινελιά σε μια πορεία υπονόμευσης του εργατο-λαϊκού κινήματος. Αυτό δεν σημαίνει πως οι ευθύνες είναι μόνο ιστορικές, είναι και σύγχρονες, αλλά λέγεται για να υπογραμμιστεί πως με τέτοια Αριστερά, σε κατάσταση σύγχυσης, εύκολη για κάθε είδους προσαρμογές, με το μυαλό της μόνιμα στις εκλογές, στον κοινοβουλευτισμό, τον ευρωπαϊσμό και τον ρεφορμισμό, όσο αυτή η Αριστερά αποτελεί πλειοψηφία, τίποτε καλό δεν μπορούμε να περιμένουμε.
Η αλλαγή των συσχετισμών στην Αριστερά, η ανασύσταση της σε μια επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση , για να γίνει και να μην αποτελεί ένα διαρκές ευχολόγιο δεν μπορεί παρά να προέλθει από τα κάτω, από την κοινωνία και κυρίως από την αλλαγή της κατάστασης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Μπορεί να μην είναι σωστό να λέμε πως ξεκινάμε από την αρχή αλλά πολλά πράγματα υπαγορεύουν πως το ξεκίνημα έχει και τέτοιες πλευρές. Η ανασυγκρότηση της τάξης, μέσα και από την οργάνωση της αλλά και την συνειδητοποίηση της, η ανάδειξη της ανάγκης της συλλογικής πάλης και διεκδίκησης, η εκ νέου προβολή της αδήριτης αναγκαιότητας για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και η αντικατάσταση του με ένα κοινωνικό σύστημα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, το σάρωμα των σκουριασμένων ιδεών και αυταπατών που κυριάρχησαν και κυριαρχούν από την ηγεμονία του ρεφορμισμού και ρεβιζιονισμού είναι ορισμένα από τα αναγκαία στοιχεία και πλευρές αυτής της δύσκολης αλλά και μοναδικής πορείας.
Όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν επί χάρτου, με εκκλήσεις και ευχές. Ούτε μόνο με συμφωνίες κορυφών. Το μοναδικό γόνιμο έδαφος είναι η σύγχρονη ταξική πάλη, με τις περιπλοκές της, τα καινούρια προβλήματα που βάζει, τις καθημερινές ανάγκες που υπαγορεύει. Μπροστά μας δεν έχουμε απλά το καθήκον να συνενώσουμε κινήματα και αντιστάσεις αλλά να υποκινήσουμε και να ευνοήσουμε αυτά να υπάρξουν και να αναπτυχθούν. Μπροστά μας δεν έχουμε απλά το καθήκον να ενώσουμε τους κομμουνιστές αλλά να δημιουργήσουμε τις συνθήκες να φτιαχτούν καινούριοι, μέσα στους αγώνες. Μπροστά μας δεν έχουμε μόνο το καθήκον να τραβήξουμε τα εργατικά συνδικάτα και τις λαϊκές οργανώσεις σε μια κομμουνιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση αλλά κυρίως να αναλάβουμε το έργο να φτιαχτούν πολλές φορές από το μηδέν. Η Πρωτοβουλία και κάθε αντίστοιχη προσπάθεια εκεί θα κριθεί, σε αυτήν την δοκιμασία πρέπει να μπει, αυτόν τον δρόμο πρέπει να αποφασίσει να περπατήσει. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα έχει δεχθεί συντριπτικά κτυπήματα. Η ηττοπάθεια, η απογοήτευση αλλά και οι αυταπάτες κυριαρχούν και όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση δίχως να αναπτύσσονται εστίες αντίστασης τα πράγματα θα χειροτερεύουν.
Δεν θεωρούμε εύκολη αυτήν την προσπάθεια. Θα χρειαστεί επιμονή και υπομονή, αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα, δουλειά μυρμηγκιού σε βάθος χρόνου αλλά αληθινά δεν μπορούμε να δούμε κάτι διαφορετικό, πιο εύκολο και γρήγορο.
Εδώ στην Θεσσαλονίκη, που με χαρά φιλοξενούμε συντρόφους και συναγωνιστές και από άλλες περιοχές με αφορμή τις κινητοποιήσεις της ΔΕΘ, έχει σωρευτεί μια σχετικά σημαντική πείρα από προσπάθειες λαϊκής οργάνωσης κυρίως στις γειτονιές της πόλης και συμμετοχή σε τοπικούς εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Σε όλη αυτήν την διαδρομή που θα μπορούσε να πει κανείς βρίσκεται ακόμη στην αρχή, αυτό που καταλάβαμε και από την καλή και από την ανάποδη, είναι πως η σύνδεση με τον λαό, η συμμετοχή του αυτοπροσώπως και όχι δια αντιπροσώπων, η ενεργοποίηση του, είναι μια δύσκολη υπόθεση αλλά και το μεγάλο μυστικό για την επιτυχία των προσπαθειών και για νικηφόρους αγώνες. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Πρωτοβουλίας πρέπει να συνεχίσουν και να αναβαθμίσουν την συμμετοχή τους σε αυτές τις προσπάθειες, να τις απλώσουν σε όσο γίνεται περισσότερα σημεία της πόλης, να μπούνε μπροστά σαν γνήσιοι λαϊκοί αγωνιστές δίχως φόβο, να παραδειγματίσουν αλλά και να μάθουν από τους αγώνες του λαού μας. Δοκιμαζόμαστε και εμείς όπως δοκιμάζεται και ο λαός μας αυτήν την δύσκολη περίοδο. Πρέπει να αναμετρηθούμε με την απογοήτευση, τις λαθεμένες απόψεις, τις αυταπάτες, τους φόβους που κυριαρχούν. Στα ίσια με αποφασιστικότητα, τόλμη, σεμνότητα, υπομονή, πειθώ, χαρακτηριστικά που επιβάλλεται να έχουν οι λαϊκοί αγωνιστές.
Η Πρωτοβουλία οφείλει σε αυτήν την κατεύθυνση να επεξεργαστεί ένα σώμα στόχων και αιτημάτων πάλης και αντίστασης που θα υποκινούν, θα συσπειρώνουν και θα τροφοδοτούν αγώνες και κινητοποιήσεις. Στους εργαζόμενους, τους άνεργους, στην γειτονιά, στην Παιδεία, στην υγεία, στις δημοκρατικές ελευθερίες, στα καυτά ζητήματα της επιβίωσης και της αλληλεγγύης. Πολλοί συνεχίζουν να λοιδορούν την λογική αυτή σαν μάχη οπισθοφυλακών, μιλάνε για ξεκομμένους και ατελέσφορους αγώνες, κριτικάρουν αγώνες σαν την Χαλυβουργίας πως είναι χαμένοι από χέρι. Είναι οι ίδιοι που παλιότερα ελεεινολογούσαν τα αμυντικά αιτήματα και αναζητούσαν επιθετικά. Και έτσι από επίθεση στην επίθεση και από αντεπίθεση στην αντεπίθεση φτάσαμε ίσαμε δω.
Τα αποτελέσματα των διπλών εκλογών εκτός των άλλων ανέδειξαν ένα ζήτημα που εν πολλοίς υπήρχε και μεγάλωνε σταδιακά από τα προηγούμενα χρόνια. Η σημαντική ενίσχυση της Χρυσής Αυγής σε συνάρτηση με την ενίσχυση της φασιστικοποίησης αλλά και της κρατικής καταστολής. Ανάμεσα σε δύο ακραίες αντιμετωπίσεις δηλαδή στην υποτίμηση από την μια και στην αναγόρευση σαν κεντρικού ζητήματος από την άλλη η Πρωτοβουλία μπορεί να επεξεργαστεί μια τακτική που να αντιστοιχεί στα πραγματικά δεδομένα και να παίξει σημαντικό ρόλο στην πλατιά ανάπτυξη της αντιφασιστικής πάλης. Στα πλαίσια ενός συστηματικού και αναγκαίου διαλόγου στο επόμενο διάστημα , η συμβολή μιας ομάδας ανένταχτων αγωνιστών που κατατέθηκε πρόσφατα αποτελεί μια γόνιμη συνεισφορά.
Η Πρωτοβουλία πρέπει να ξεκινήσει μια διαρκή προσπάθεια μιας πρώτης συσπείρωσης ανένταχτων αγωνιστών αλλά και οργανωμένων ομάδων σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο. Δεν χαρίζουμε κανένα παλιό και νέο αγωνιστή στον ρεφορμισμό, στο κόμμα των αυταπατών, στις δήθεν έξυπνες και εύκολες λύσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση και σε διαψεύσεις. Η Πρωτοβουλία οφείλει να είναι ανοικτή αλλά και ταυτόχρονα διακριτή σαν ένας αρχικός πόλος συσπείρωσης για δράση και παρέμβαση, ένα μαχόμενο μέτωπο. Τόσο το γενικό όνομα της όσο και οι λειτουργίες και δομές της να ευνοούν την συσπείρωση αγωνιστών, που θέλουν να παλέψουν από κοινού.
Δίχως περιττούς ενθουσιασμούς αλλά με πίστη στις δυνατότητες και τις δυνάμεις του λαού μας μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά, να κάνουμε τα πρώτα πετυχημένα βήματα. Με επίγνωση των δυσκολιών αλλά και με την απαραίτητη αισιοδοξία και αποφασιστικότητα στο να συμβάλουμε στο να σταθεί ο λαός μας όρθιος, να αγωνιστεί και να μην σκύψει το κεφάλι και να ανοίξει μια νικηφόρα πορεία προς το μέλλον.
