Με ΜΑΤ, βία και τρομοκρατία, κυβέρνηση και Μάνεσης έσπασαν την απεργία στη Χαλυβουργία

Με την επιστράτευση των ΜΑΤ και τη βία αποφάσισε το νεόκοπο κυβερνητικό τρίο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ να δώσει διέξοδο στα συμφέροντα του Μάνεση. Μετά από 272 ημέρες ηρωικού, σκληρού αγώνα και έχοντας ανανεώσει τη διάθεσή τους να συνεχίσουν την απεργία τους -παρά τα οικονομικά προβλήματα, την κόπωση και τα ασφυκτικές πιέσεις που δέχονταν από εργοδοσία, κυβέρνηση και ΜΜΕ- οι απεργοί χαλυβουργοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις κλούβες και τα ρόπαλα των ΜΑΤ. Προφανώς, αυτό ήταν το αποτέλεσμα των «προσπαθειών» στις οποίες αναφερόταν εκείνες τις ημέρες ο Βρούτσης, για την εξεύρεση «λύσης». Και προφανώς έτσι εννοούσαν «ανοιχτό» το εργοστάσιο ο Μάνεσης και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης
Ξημερώματα της Παρασκευής 20 Ιούλη τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου, συνέλαβαν 6 άτομα από την ομάδα περιφρούρησης και απέκλεισαν την είσοδο του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο. Αμέσως, εκατοντάδες κόσμου συγκεντρώθηκαν στις πύλες του εργοστασίου απαιτώντας την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής, παραμένοντας εκεί μέχρι το απόγευμα, όπου, μαζί με ακόμη περισσότερους εργαζόμενους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του σωματείου, πραγματοποίησαν μαζικό συλλαλητήριο.
Αντίστοιχα συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες πόλεις της χώρας, υπενθυμίζοντας την έκταση της ταξικής αλληλεγγύης που είχε προκαλέσει ο αγώνας αυτός.
Στη γενική συνέλευση που πραγματοποίησαν την αμέσως επόμενη μέρα (21 Ιούλη) οι χαλυβουργοί επέμειναν στη συνέχιση της απεργίας απαιτώντας την αποχώρηση των ΜΑΤ. Ωστόσο, η κίνηση της κυβέρνησης, της οποίας την ευθύνη ανέλαβε προσωπικά ο Σαμαράς, άναψε το πράσινο φως για μια συντονισμένη επίθεση λάσπης και δυσφήμισης του αγώνα αυτού από τα αστικά ΜΜΕ. Ήταν πλέον ολοφάνερο ότι η αδιαλλαξία του Μάνεση ήταν αποτέλεσμα και της απλόχερης στήριξης που του παρείχαν τόσο αυτή όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση και ότι η υπόθεση της έκβασης του αγώνα αυτού ήταν μια υπόθεση που αφορούσε συνολικά της δυνάμεις του κεφάλαιου στη χώρα. Και αυτό φάνηκε όλη την επόμενη εβδομάδα με τα ΜΑΤ να παραμένουν στην πύλη και τους απεργοσπάστες να παρελαύνουν στα κανάλια και τα ραδιόφωνα υπερασπιζόμενοι «το δικαίωμα στην εργασία» που τους «στερούσαν» οι απεργοί.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η επόμενη συνέλευση που πραγματοποιήθηκε μια βδομάδα αργότερα, στις 28 Ιούλη, να αποφασίσει την αναστολή της απεργίας, ενός αγώνα πρωτόγνωρου για τα δεδομένα του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και όχι μόνο. Ένας αγώνας που τόλμησε να τα βάλει με το δυσμενή ταξικό συσχετισμό και ο οποίος -παρά την κατάληξή του- αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα.

Τρομοκρατική ρεβάνς από το Μάνεση
Με τη λήξη της απεργίας η εργοδοτική πλευρά δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Πρώτο της μέλημα ήταν να επεκτείνει και μέσα στο εργοστάσιο το καθεστώς τρομοκρατίας που εγκαινίασε η παρουσία των ΜΑΤ. Πρώτος στόχος, τα μέλη του ΔΣ αλλά και εργαζόμενοι οι οποίοι πρωτοστάτησαν στην απεργία. Απαγόρευσε στα μέλη του ΔΣ να περιοδεύσουν στο χώρο δουλειάς και τα εμπόδισε να επιστρέψουν στα οργανικά τους πόστα δίνοντας τους, τελικά, εντολή να περιοριστούν στο χώρο των γραφείων του σωματείου.
Ωστόσο, η εργοδοσία δεν περιορίστηκε σε αυτά. Με εξώδικο προς τα μέλη του ΔΣ και επιστολή προς το Σωματείο επιχείρησε να δημιουργήσει κλίμα άρσης της συνδικαλιστικής ασυλίας των μελών του ΔΣ, κατηγορώντας τα για παρεμπόδιση της ομαλής λειτουργίας του εργοστασίου. Παράλληλα, απέλυσε και τους έξι εργαζόμενους (ένα τακτικό μέλος του ΔΣ, δύο αναπληρωματικά μέλη του ΔΣ και τρεις εργαζόμενοι) που συνελήφθησαν τα ξημερώματα της 20ης Ιούλη κατά τη διάρκεια της εισβολής των ΜΑΤ. Χαρακτηριστική της προκλητικής στάσης της εργοδοσίας ήταν και η απαίτησή της να μην τους καταβληθεί η νόμιμη αποζημίωση.
Όμως, και απέναντι στους υπόλοιπους απεργούς η εργοδοσία κινείται με αντίστοιχο τρόπο. Δεκάδες εργαζόμενοι κλήθηκαν τις επόμενες μέρες στο Αστυνομικό Τμήμα Ασπροπύργου για να παραλάβουν μηνύσεις που κατέθεσαν εναντίον τους η εργοδοσία και αρκετοί απεργοσπάστες με κατηγορίες όπως άσκηση βίας, εξύβριση κ.λπ.
Στόχος του Μάνεση ήταν και παραμένει το χτύπημα του σωματείου και το τσάκισμα του αγωνιστικού φρονήματος των εργαζομένων. Θέλει να επιβάλει με τον πιο ακραίο τρόπο κλίμα τρομοκρατίας και ηττοπάθειας έτσι ώστε να ξεριζωθεί και η παραμικρή πιθανότητα ανασύνταξης των εργαζομένων μπροστά στις αντεργατικές μεθοδεύσεις που σίγουρα ετοιμάζει στο άμεσο μέλλον. Ενδεικτική της μανίας του Μάνεση είναι και η δήλωση που αναγκάστηκε να κάνει ο υπουργός Δικαιοσύνης, Α. Ρουπακιώτης, σε συνάντηση που είχε με το ΔΣ του σωματείου, στην οποία έκφρασε την αντίθεσή του με τις έξι απολύσεις (όχι βέβαια με τις υπόλοιπες... 120!) οι οποίες «επιτείνουν την ένταση» και «παρεμποδίζουν το δικαίωμα στην εργασία» για να καταλήξει: «Απεύχομαι να υπάρξει συνέχεια στη στάση αυτής της εταιρείας».
Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει και η στήριξη των χαλυβουργών, πολιτική και ηθική, είναι  σοβαρό ζήτημα που αφορά συνολικά το εργατικό κίνημα.
Όπως σοβαρό είναι και το ζήτημα της αποτίμησης του αγώνα αυτού, των θετικών και των αρνητικών στοιχείων που αναδείχτηκαν κατά τη διάρκειά του. Τα «στρογγυλέματα», τα «κουκουλώματα» και οι στρουθοκαμηλισμοί δεν βοηθούν κανέναν. Τα συμπεράσματα από τον αγώνα αυτό είναι πολύτιμη παρακαταθήκη για όλη την εργατική τάξη. Γιατί δεν κατάφερε να νικήσει ο αγώνας αυτός; Ποια λάθη έγιναν; Ποια η στάση και οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων; Πώς θα αξιοποιήσουμε τα συμπεράσματα αυτά για τη στήριξη των νέων αγώνων που είναι μπροστά μας;
Και σε ό,τι μας αφορά, αυτή τη συζήτηση θα την ανοίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε.