Να αποκρούσουμε την αντεργατική λαίλαπα, δυναμώνοντας το κίνημα

Η επίθεση στον κόσμο της δουλειάς κορυφώνεται με μέτρα που οδηγούν εκατομμύρια εργαζόμενους στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Μέτρα-σφαγείο, που θα κάνουν τη ζωή των εργατικών και λαϊκών οικογενειών δυσβάσταχτη και εφιαλτική. Μέτρα πρωτόγνωρης αγριότητας και έκτασης που δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, τίποτα σταθερό. Γκρεμίζουν τα πάντα, διαμορφώνοντας συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας σε όλο τον εργαζόμενο λαό. Το μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο, μνημόνια και τρόικα και όλες οι δυνάμεις της αντίδρασης κλιμακώνουν την αντεργατική και αντιλαϊκή τους δράση, κάνοντας τη ζωή των λαϊκών μαζών κόλαση. Τα κόμματα του κεφαλαίου, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, και με την ταυτόχρονη αντιλαϊκή λύσσα της Χρυσής Αυγής που τρομοκρατεί και τραμπουκίζει σε βάρος των λαϊκών δυνάμεων και μεταναστών, όλοι τους επιχειρούν μέσα από την πολιτική της πείνας και της τρομοκρατίας να τσακίσουν το λαό και τις αντιστάσεις του. Το επιχειρούν άμεσα και όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργα και κυρίως τρομοκρατικού χαρακτήρα. Η κυβέρνηση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ είναι οι βασικοί οργανωτές τής άγριας επίθεσης στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, αυτές οι δυνάμεις πρωταγωνιστούν στην επίθεση σε βάρος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Είναι αυτές οι δυνάμεις που χρησιμοποιούν τους καπιταλιστικούς μηχανισμούς της αστυνομίας και των ροπαλοφόρων των ΜΑΤ καθώς και τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής για να σπέρνουν καθημερινά το φόβο και τον τρόμο στο λαό. Πρόκειται για μια χούφτα αντιδραστικές και φασιστικές δυνάμεις που υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο και τα συμφέροντά του και που έχουν τη στήριξη των ΜΜΕ. Πιστεύουν όλοι αυτοί πως μπορούν να τελειώσουν με την Αριστερά και το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Με αυτές τις αντιδραστικές δυνάμεις που υπηρετούν το σύστημα και σπρώχνουν τον εργαζόμενο λαό σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση, τον εκβιάζουν, τον απειλούν, τον τρομοκρατούν, οι εργατικές και λαϊκές δυνάμεις και μπορούν και πρέπει να συγκρουστούν μαζί τους. Αυτό ακριβώς απαιτεί το ταξικό και λαϊκό συμφέρον, να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους και να τις διευρύνουν σε όλα τα πεδία και παντού όπου εργάζονται, κατοικούν και συμμετέχουν σε διάφορα όργανα πάλης, συνδικάτα, συλλόγους, επιτροπές, πρωτοβουλίες κ.ά. Οι εργαζόμενες μάζες που αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του λαού και που δέχονται καθημερινά τη λεηλασία του εισοδήματός τους, τα εκατομμύρια άνεργοι και μισοάνεργοι που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται κόλαση έναν δρόμο έχουν να επιλέξουν: τη μαζική αντίστασή τους. Σε αυτές τις συνθήκες της πιο άγριας και παρατεταμένης επίθεσης στους εργαζόμενους και τη νεολαία, οι μαζικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και κυρίως οι τριτοβάθμιες οργανώσεις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ τους τελευταίους 6 μήνες δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα. Το γεγονός ότι υποχρεώθηκαν να κηρύξουν απεργία στις 26 Σεπτέμβρη σε τίποτα δεν αλλάζει την απεργοσπαστική τους συμπεριφορά. Καμία προετοιμασία δεν έχει προηγηθεί και καμία συνέχεια δεν προβάλλεται, ώστε οι εργατικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις και κυρίως οι απεργιακές να πάρουν οργανωμένο, συστηματικό χαρακτήρα και πάνω από όλα να γίνουν πρακτικά υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Οι απεργίες για να είναι μαζικές και να ασκούν την αναγκαία πίεση οφείλουν να είναι προετοιμασμένες και οπωσδήποτε να έχουν συνέχεια και με καθαρούς στόχους και επιδιώξεις. Στόχοι ανατροπής των αντεργατικών μέτρων, στόχοι να μην περάσουν αυτά ή εκείνα τα αντεργατικά μέτρα, επίσης στόχοι διεκδίκησης που να βελτιώνουν τη ζωή των εργαζόμενων. Τον ίδιο χαρακτήρα οφείλουν να έχουν και οι κινητοποιήσεις και σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαίο να είναι μαζικές και μαχητικές, με επίσης καθαρούς στόχους αντίστασης και διεκδίκησης.
Οι κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις των εργαζόμενων μαζών και ακόμη περισσότερο οι απεργιακές κινητοποιήσεις κρίνονται κυρίως από το αποτέλεσμα. Αν δηλαδή κατορθώσουν να κερδίσουν λίγα ή περισσότερα από αυτά που διεκδικούσαν. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο, να αποδεικνύεται στην πράξη ότι ο εργατικός και λαϊκός αγώνας μπορεί να φέρει αποτέλεσμα. Σε τελική ανάλυση, αυτό που καθορίζει την επιτυχία ή όχι ενός συγκεκριμένου αγώνα είναι ο συσχετισμός δύναμης. Αν οι εργαζόμενες μάζες έχουν δημιουργήσει έναν ισχυρό συσχετισμό δύναμης, τότε έχουν πολλές πιθανότητες να κερδίσουν. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι φύσει και θέσει ενάντια σε κινητοποιήσεις και απεργίες με τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν. Γι’ αυτό την υπόθεση των απεργιακών αγώνων θα πρέπει οι εργαζόμενοι να την παίρνουν στα δικά τους χέρια, να γίνει δηλαδή δική τους υπόθεση.
Για την ηγεσία του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, προϋπόθεση για να γίνει ένας κοινός αγώνας, απεργιακός ή όποια άλλη κινητοποίηση, είναι να υπάρξει κοινό πλαίσιο στόχων τόσο άμεσων όσο και στρατηγικών. Δηλαδή, για να γίνει μια κοινή απεργιακή συγκέντρωση και πορεία, δεν είναι αρκετός ο στόχος να μην περάσουν αυτά τα μέτρα ή να ανατραπούν εκείνα κ.τ.λ. Απαιτείται από την ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ να μπουν και στόχοι εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ καθώς και στόχοι για τη λαϊκή εξουσία. Αποτέλεσμα, πάντα να γίνονται δύο ή και περισσότερες απεργιακές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Κανείς δεν εμποδίζει και ούτε μπορεί να εμποδίσει μια δύναμη να προβάλει σε κοινούς αγώνες τα δικά της συνθήματα, αιτήματα και στόχους. Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και όμως λειτουργεί με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε. Δεν είναι δυνατόν στο σημείωμα αυτό να αναλυθεί η συγκεκριμένη συμπεριφορά –το έχουμε κάνει πολλές φορές και αναλυτικά- μπορούμε όμως να σημειώσουμε ότι δεν είναι ότι διαφωνεί η ηγεσία μόνο με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Το ίδιο διαφωνεί και με το σύνολο των οργανώσεων της Αριστεράς. Οι κοινοί αγώνες του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας μπορούν να οδηγήσουν στη σύγκρουση με τις δυνάμεις του συστήματος, οι κοινοί αγώνες οδηγούν ταυτόχρονα και στη σύγκρουση ιδεών και η ηγεσία του ΚΚΕ αποφεύγει και το ένα και το άλλο. Εμείς, σε ό,τι μας αφορά, επιμένουμε και θα προωθούμε για πάντα το στόχο η εργατική τάξη και ο λαός να δίνουν ενωμένοι τον αγώνα, μικρό ή μεγάλο.
Οι συνθήκες βαρβαρότητας που ζούμε απαιτούν όσο ποτέ άλλοτε να βγουν οι μάζες στο προσκήνιο και να πάρουν τον αγώνα στα δικά τους χέρια. Η Αριστερά, οι δυνάμεις της Αριστεράς μπορούν να δώσουν νόημα και αξία στην ύπαρξή τους μέσα στους αγώνες και στις συγκρούσεις με τις δυνάμεις της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Η κοινή δράση σε αυτήν την κατεύθυνση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς προβάλλει όλο και πιο επιτακτικά αναγκαία, και αυτό είναι το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της πάλης.